Pete Tong

Pete Tong urodził się 31 lipca 1960 roku w Hartley w angielskim hrabstwie Kent. Uczęszczał do The King's School w położonym niedaleko mieście Rochester. Pete Tong przygodę z muzyką rozpoczął od nauki gry na pianinie, jednak nie szła mu ona zbyt dobrze i szybko postanowił zrezygnować z tego instrumentu.


W wieku 13 lat otrzymał od ojca perkusję. Razem z kolegami ze szkoły bawił się więc w granie heavy metalu i coverów grupy Black Sabbath. Pete po raz kolejny nie był zadowolony i ostatecznie zdecydował, że zamiast tworzyć muzykę samemu po prostu zacznie puszczać gotowe kawałki zrobione przez innych artystów.

Kiedy miał 15 lat zagrał na weselu kuzyna swój pierwszy set. Nie miał wtedy oczywiście zbyt profesjonalnego sprzętu, jednak starał się jak mógł, aby przyniesione mu nagrania zabrzmiały jak najlepiej. Pete postanowił bardziej zainteresować się techniką gry i poznać bliżej muzykę, która podbijała w tamtych latach brytyjskie parkiety. Najczęściej była to twórczość takich wykonawców jak Rare Grave czy James Brown. Pete zaczął też dorabiać sobie pracując dla lokalnych klubów i promując imprezy w nadmorskich miastach Caister-on-Sea i Prestatyn.

Jako 17-latek zrezygnował z kontynuowania nauki w szkole i obiecał sobie, że poświęci się swojej prawdziwej pasji. Zaczynał jako dziennikarz dla magazynu muzycznego "Blues and Soul". Jego zadaniem było wskazywanie ówczesnym klubowiczom miejsc, w których najlepiej można było się zabawić. W międzyczasie stawiał pierwsze kroki jako DJ radiowy - pracując m.in. dla soulowej rozgłośni Invicta 92.4fm i dla BBC Radio Medway. Grał też okazyjnie dla Radio London. Zwrócił wtedy na siebie uwagę kierownictwa BBC Radio One, którego przedstawiciele wkrótce zdecydowali się zaoferować mu posadę w poniedziałkowym show Petera Powella. Pete pojawiał się w nim co tydzień i przedstawiał słuchaczom trzy wybrane kawałki. Miał wtedy 21 lat i nie brakowało mu ambicji. Nie brakowało mu także pewności siebie; po krótkim czasie zwrócił się do swoich pracodawców z zamiarem przekonania ich, aby umożliwili mu prowadzenie własnej audycji. Uważali oni jednak, że brakowało mu większego doświadczenia, dlatego też spotkał się z odmową.

W 1984 roku podpisał kontrakt z Invicta FM, gdzie przez trzy lata - razem z dziennikarzem Eddiem Gordonem z czasopisma "Kent Messenger" - zajmował się prowadzeniem audycji dotyczącej muzyki soul. Często sięgał po nagrania Sugar Hill Gang i amerykańskiej wytwórni Def Jam. Pete po latach zauważył, że sample z większości utworów, które puszczał w pierwszej połowie lat 80-tych pojawiły się później w kawałkach tworzonych przez producentów muzyki elektronicznej i hiphopowej. Praca dla Invicta FM przyniosła mu szacunek w lokalnym środowisku związanym z muzyką taneczną. Sprawiła również, że Pete Tong zaimponował Jeffowi Youngowi, który następnie polecił go drugiej największej rozgłośni w Londynie - Capital Radio.

W 1991 roku DJ Jeff Young zrezygnował z prowadzenia "The Big Beat" dla BBC Radio One i zwrócił się do kierownictwa tej stacji, aby na jego miejsce zatrudnili Tonga. Wkrótce Wielka Brytania usłyszała pierwszą audycję "The Essential Selection". Pete Tong od razu pokochał nową pracę - głównie dlatego, że nie musiał już robić przerw na reklamy i miał jeszcze większą swobodę w prowadzeniu show. W każdy piątkowy wieczór od godziny 18 do 21 można było usłyszeć popularne taneczne utwory, których zadaniem było rozgrzanie brytyjskich klubowiczów przed wyjściem na imprezę. 29 września 2006 roku audycja zmieniła swoją nazwę na "Pete Tong" i zaczęła się o godzinę później niż zwykle. Taka skrócona forma tego programu pojawia się na BBC Radio One do tej pory.

Od 1993 roku istnieje również zapoczątkowany przez Tonga "The Essential Mix", którego można słuchać co tydzień w sobotę - najczęściej od godziny 3 nad ranem. Na jego potrzeby zaprasza się znanych DJ i producentów, którzy prawie zawsze nagrywają swoje sety wcześniej, aby mogły być one przedstawione o tej nietypowej porze słuchaczom BBC Radio One. Jako pierwszy zaprezentował się oczywiście twórca "The Essential Mix" - Pete Tong. Następnie doszły m.in. takie sławy jak: Paul Oakenfold, Danny Rampling, David Holmes, Laurent Garnier, Moby, Carl Cox, The Chemical Brothers i Massive Attack. Co roku słuchacze wybierali za pośrednictwem strony internetowej "Essential Mix of the Year". Najlepszy set roku tradycyjnie można usłyszeć później ponownie na kilka dni przed Sylwestrem.

Pete Tong nie wyobraża sobie, aby kiedykolwiek mógł spróbować swoich sił jako producent muzyczny. Obawia się, że nie poradziłby sobie w studiu i nie byłby w stanie stworzyć niczego wartościowego. Uczył się gry na fortepianie i na perkusji, ale nie szło mu to na tyle dobrze, aby mógł to później wykorzystać przy nagrywaniu swojej własnej płyty. Świetnie się czuje jako DJ i nie zamierza tego zmieniać.

Uwielbia grać na Ibizie. Jest jedną z najważniejszych postaci, które stworzyły z tej wyspy miejsce, w którym chce się znaleźć - chociaż raz w swoim życiu - każdy imprezowicz gustujący w dźwiękach muzyki elektronicznej. Pete Tong ma też na swoim koncie organizację w 2008 roku pierwszej edycji "International Music Summit", na której wystąpili tacy artyści jak Layo & Bushwacka!, Robbie Rivera czy Rob da Bank. W 2009 roku gotowość do udziału w tym projekcie zgłosili m.in. Underworld, Paul Oakenfold, Mylo i Röyksopp.

15 kwietnia 2005 roku swoją premierę miał film fabularny "It's All Gone Pete Tong" - opowiadający historię fikcyjnego DJ-a, który niespodziewanie traci słuch. Kalectwo nie przeszkadza mu jednak w kontynuowaniu kariery. Pete pojawił się w scenie, w której główny bohater (grany przez Paula Kaye'a) pod wpływem narkotyków udaje się do rozgłośni radiowej, aby udzielić wywiadu. Epizodyczne role zagrali w tym filmie również Paul Van Dyk, Carl Cox i Tiësto.

W marcu 2008 roku Pete Tong wywołał niemałe kontrowersje, kiedy w trakcie jednej z audycji zachęcił słuchaczy do wtargnięcia na imprezę urodzinową 18-letniej Sarah Brooks. Co prawda nie podał jej danych osobowych, ale zdradził nazwę niewielkiego miasteczka, w którym owa uroczystość miała miejsce. Początkowo w domu Sarah było 70 osób - niedługo po apelu Tonga zjawiło się na terenie posiadłości jej rodziców ponad tysiąc imprezowiczów. Szkody wywołane wtargnięciem tak sporej grupy ludzi oszacowano później na 30 tysięcy funtów.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Classic House	Pete Tong	12.2016	1[1][22]	-	Polydor/UMC/UMOD 5713311	[produced by Pete Tong]
Ibiza Classics	Pete Tong	12.2017	11[17]	-	Polydor/UMC/UMOD PTCICD 2	[produced by Pete Tong,Jules Buckley,Mark Ralph,Dennis White,Chris Wheeler]
Chilled Classics	Pete Tong	12.2019	20[5]	-	Polydor/UMC/UMOD 7726676	-

Lauryn Hill

Lauryn Hill-ur. 26.05.1975r w South Orange (New Jersey, USA) .Najbardziej uznana wokalistka na scenie czarnych brzmień, łącząca w twórczości r&b, rap oraz reggae. Niezwykle szanowana i uwielbiana przez dziesiątki milionów fanów na całym świecie, darzących ją szacunkiem zarówno za solową twórczość, jak i nagrania w ramach hiphopowego trio The Fugees. Pod koniec lat 90-tych była nie tylko najważniejszą ikoną czarnej muzyki, ale także całej sztuki afroamerykańskiej. Pomimo ograniczenia w ostatnich latach działalności artystycznej, jej pozycja na scenie jest równie mocna, a każde działanie na niwie muzyki szeroko komentowane w mediach.

Artystka urodziła się 26 maja 1975 r. w South Orange w stanie New Jersey. Jako córka nauczycielki języka angielskiego i inżyniera informatyki wychowywała się w przyzwoitych warunkach materialnych. Wielką miłością do czarnej muzyki zapałała dzięki rodzicom, którzy posiadali w domowej płytotece mnóstwo płyt winylowych z klasycznymi czarnymi brzmieniami, jak jazz, blues, soul czy reggae. Już od wczesnych lat szkolnych wykazywała wiele
talentów, nie tylko na polu muzycznym i aktorskim, ale także sportowym i tanecznym. Naukę łączyła z szeroką aktywnością hobbystyczną, szczególnie mocno angażowała się w warsztaty teatralne i wokalne. Szlifowane umiejętności miała okazję pokazać m.in. podczas występów w słynnej operze mydlanej „As the World Turns” czy pełnometrażowym filmie „Zakonnica w przebraniu 2: Powrót do habitu” (oryg. „Sister Act 2: Back in the Habit”, reż. Bill Duke, 1993, USA), obok samej Whoopi Goldberg. Pasja muzyczna ostatecznie zatriumfowała u młodej Lauryn nad zamiłowaniem do aktorstwa. Pierwszym zwiastunem przyszłych sukcesów był przejmujący występ wokalny zaledwie 13-letniej artystki podczas przeglądu amatorów w harlem’s apollo theatre, gdzie pomimo braku zwycięstwa zrobiła na całym audytorium piorunujące wrażenie i zebrała owacje na stojąco. Od tego czasu stale doskonaliła głos i technikę śpiewu, a także rapowania.

Pod koniec lat 80-tych Hill wspólnie z przyjaciółmi ze szkoły - raperami   Wyclefem Jeanem i Prasem - założyła formację The Tranzlator Crew, przemianowaną następnie na The Fugees. Ich pierwszy album Blunted on Reality (1994) nie wyróżniał się na tle wielu podobnych ówczesnych materiałów z ostrym tekstowo i brudnym brzmieniowo rapem. Wydany cztery lata później krążek The Score stanowił natomiast totalny przełom w świecie hip-hopu i r&b. Silnie zaangażowana lirycznie płyta za sprawą przebojowych singli „Killing Me Softly” (cover utworu Roberty Flack), „Fu-Gee-La”, „Ready or Not” czy „No Woman, No Cry” została jedną z najlepiej sprzedających się płyt 1997 roku, rozchodząc się na świecie w ponad 15 milionach egzemplarzy.

 Lauryn - właścicielka silnego i jednocześnie melodyjnego głosu oraz autorka intrygujących, zmuszających do myślenia poetyckich tekstów, opartych m.in. na Piśmie Świętym i spostrzeżeniach społecznych, mocno wyróżniała się z całej trójki. Sprawne umiejętności zadziornego rapowania i pełnego uczucia śpiewania uczyniły ją jedną z najbardziej wyrazistych postaci na scenie czarnych brzmień. Wielu krytyków widziało jednak twórcę sukcesu The Fugees głównie w Wyclefie - autorze muzyki grupy, co stanowiło silny prztyczek dla wielkich ambicji Lauryn. Rozpoczęcie solowej kariery było w tej sytuacji naturalnym posunięciem. Na jego opóźnienie miało wpływ założenie przez artystkę rodziny. W1997 r. Lauryn i jej partner Rohan Marley - syn legendy reggae Boba Marleya zostali rodzicami pierwszego synka o imieniu Zion.

Lauryn nagrała debiutancką płytę w zaledwie kilkanaście dni, w pełni odpowiadając za warstwę autorską, liryczną, aranżacyjną, producencką i naturalnie wokalną materiału. Efekt w postaci krążka The Miseducation of Lauryn Hill przewyższył najśmielsze oczekiwania fanów i krytyków. Hill nagrała wyjątkowo dojrzałe tekstowo i zróżnicowane pod kątem muzycznym wydawnictwo. Na albumie można było słyszeć starannie dopracowane brzmienia r&b, soul, hip-hop, blues i reggae. Charakterystyczny, silny glos artystki w każdej z tych konwencji brzmiał równie wspaniale, pokazując pełnię talentu drzemiącego we frontmance The Fugees. Singiel „Doo Wop (That Thing)”, odwołujący się do dziedzictwa muzycznego soulu lat 70-tych, podbił listy przebojów na całym świecie, łącznie z amerykańską billboard hot 100. Do innych najbardziej znanych nagrań z bestsellerowego debiutu należą energetyczny, rapowy numer „Lost Ones”, przepiękna, wzruszająca ballada „Ex-Factor”, a także wysublimowane kompozycje r&b „Everything is Everything” i „Cant Take My Eyes Off of You”.

Artystyczna warstwa The Miseducation..., a także wyjątkowy wdzięk i urok osobisty pięknej 24-latki oraz budząca uznanie wrażliwość przedstawiona w tekstach na konceptualnym krążku, uczyniły Lauryn prawdziwą ikoną ówczesnej muzyki, podziwianą i szanowaną przez fanów wszystkich ras na całym globie. Status „współczesnego Boba Marleya” potwierdziły astronomiczne wyniki sprzedaży debiutu Amerykanki. Już w pierwszym tygodniu sprzedaży w samych Stanach po materiał sięgnęło 423 tys. fanów, co było pobiciem dotychczasowego rekordu zdobytego przez solowy material kobiety. Łącznie w ojczyźnie artystki album kupiło aż 8 min sympatyków jej talentu, podczas gdy kolejne kilka milionów płyt trafiło do odtwarzaczy fanów w innych państwach świata. Komercyjne osiągnięcia zostały spektakularnie wzmocnione docenieniem ze strony świata show-biznesu. Lauryn jako pierwsza kobieta w historii zdobyła podczas jednej nocy aż 5 statuetek Grammy, łącznie z 10 kategorii w jakich była nominowana.

Po pełnym splendoru roku 1999 r. twórczyni wróciła m.in. do działalności charytatywnej. Zajęła się rozwojem założonej w 1996 r. organizacji refugee project, walczącej z rasizmem i promującej równe szanse w zdobywaniu wykształcenia przez młodzież z ubogich środowisk. Ponownie skupiła się na rodzinie, większej już o dwójkę dzieci: córkę o imieniu Selah Louise (ur. 1998) i syna Joshua (ur. 2002). Nagła międzynarodowa sława i status celebrity, do których dwudziestokilkuletnia, wrażliwa wokalistka doszła w ciągu zaledwie trzech lat, okazały się dla niej straszliwym ciężarem. Mocno cierpiała z powodu dyskretnego, acz częstego szykanowania jej w show-biznesie ze względu na kolor skóry, silne przekonania polityczne, a także wyjątkową urodę - zdaniem Lauryn wiele osób nie czuło się komfortowo z jej sukcesem. Ciągła presja ze strony mediów,inwigilujących życie prywatne rodziny Hill, a także fanów obskakujących artystkę przy każdej możliwej sytuacji, stopniowo wprowadzały ją w poważną depresję.

Tragiczny stan psychiczny miał bezpośrednie przełożenie na brzmienie drugiej solowej płyty artystki - MTV Unplugged No. 2.0 z 2002 r. Podwójny krążek to zapis akustycznego koncertu w ramach słynnej serii telewizji MTV, na którym Lauryn zaśpiewała - akompaniując sobie grą na gitarze - zestaw zupełnie nowych piosenek. Z przejmującej treści utworów epatowały bardzo głęboki smutek, gorycz i poczucie wewnętrznej pustki. Silnie nacechowany depresyjnymi emocjami materiał, brzmieniowo w większości stanowiący akustyczny blues, był jednym z najbardziej ujmujących i szczerych wydawnictw w historii czarnych brzmień. Mroczny, bolesny klimat albumu był zupełną niespodzianką dla fanów, pamiętających pozytywną energię zgromadzoną na The Miseducation... Artystka odcięła się od swoich poprzednich nagrań, nazywając je przekłamanymi, przez co zraziła do siebie wielu sympatyków. Również do sporej części krytyków nie przemówił wylewny charakter śpiewanych zachrypniętym głosem piosenek. Ostatecznie album w Stanach sprzedał się ledwo powyżej platynowej granicy miliona sztuk i wywołał bardziej zaniepokojenie nad kondycją emocjonalną i umysłową artystki, aniżeli zachwyt nad pełnią jej muzycznych talentów.


Obawy okazały się jak najbardziej słuszne. Po premierze materiału wokalistka na kilka lat praktycznie wycofała się z życia publicznego. Zrezygnowała w tym czasie z przyjęcia ról aktorskich w wielu późniejszych przebojach kinowych. Zwolniła także zdecydowaną większość współpracujących z nią osób, współodpowiedzialnych za osiągnięte sukcesy, a także zerwała kontakty z bliskimi. Ogłosiła, że należy o niej mówić i pisać jako „Ms. Hill”. Media z zaniepokojeniem przytaczały relacje przyjaciół Lauryn, mówiących o ulegnięciu przez artystkę wpływowi samozwańczego proroka/ szamana o pseudonimie Brother Anthony i stopniowym odchodzeniu od pełni mocy psychicznych na rzecz pogłębiania duchowej więzi z prywatnym mentorem spirytualnym.
Hill sprawiła wielką radość milionom fanów, wychodząc na przełomie 2004 i 2005 r. z ukrycia na rzecz reaktywowania The Fugees, co dla wielu obserwatorów stanowiło prawie niemożliwe do spełnienia marzenie, w związku z licznymi konfliktami członków tria w okresie prowadzenia solowych karier.

W 2005 r. artystka odbyła z zespołem, a także z solowym materiałem międzynarodowe trasy koncertowe, podczas których w lecie zawitała także m.in. do Gdyni. Zaczęła się też pojawiać jako gość w nagraniach innych wykonawców r&b i rap, jak chociażby John Legend („So High”),  Joss Stone („Music”) czy Method Man („Say”), a jej solowe nagranie „Lose Myself” trafiło w 2007 r. na ścieżkę dźwiękową do animowanego filmu „Na Fali” („Surf’s Up”, reż. Ash Brannon, 1997, USA). Powrót do działalności scenicznej rozbudził nadzieję na kolejny - tradycyjny - album w dyskografii piosenkarki, zapowiadany regularnie aż od 2003 roku pod tytułami The Khulami Phase i Ms. Hill. Premiera albumu jest zdaniem wielu krytyków wstrzymywana przez menedżment wytwórni Columbia records, który obawia się niespełnienia przez Hill gigantycznych nadziei pokładanych w artystce po cudownym debiucie i wielu latach oczekiwań.

Lauryn Hill jest niewątpliwie jedną z najbardziej wszechstronnie utalentowanych postaci na scenie afroamerykańskiej muzyki ostatnich kilkunastu lat. Wokalistka wzbudza silne kontrowersje nie tylko poruszającymi wypowiedziami na temat religii i rasy, ale także jako artystka, gdyż kilkukrotnie podczas kariery była oskarżana o przypisywanie sobie praw autorskich do owoców cudzej pracy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lost Ones	Lauryn Hill	05.1998	-	-	Ruffhouse	[27[20].R&B Chart]]
The sweetest thing	The Refugee All Stars feat Lauryn Hill	09.1997	18[8]	61[2]	Columbia 6649782 [UK]	[written by Wyclef Jean,Lauryn Hill][Producer - Lauryn Hill , Wyclef Jean][piosenka z filmu "Love Jones"]
All My Time	Paid & Live feat Lauryn Hill	12.1997	57[2]	-	One World Entertainment Co. Limited OWET 2 [UK]	-
Doo wop [That thing]/Lost ones	Lauryn Hill	11.1998	3[19]	1[2][21]	Ruffhouse 78 868	[gold-UK][gold-US][written by Lauryn Hill][produced by Lauryn Hill][2[24].R&B Chart]
Can't Take My Eyes Off Of You	Lauryn Hill	06.1998	-	35[24].Airplay Chart	album cut	[written by Bob Crewe,Bob Gaudio][produced by Lauryn Hill][45[1].R&B Chart][piosenka z filmu "Conspiracy theory"]
Ex-Factor	Lauryn Hill	01.1999	4[16]	21[22]	Columbia 6669452 [UK]	[gold-US][silver-UK][written by Lauryn Hill][produced by Lauryn Hill][sample z "Can it all be so simple"-Wu-Tang Clan][7[31].R&B Chart]
Nothing Even Matters	Lauryn Hill feat D'Angelo	01.1999	-	105[14]	Ruffhouse	[written by Lauryn Hill][produced by Lauryn Hill][25[18].R&B Chart]
To Zion	Lauryn Hill featuring Carlos Santana	01.1999	-	-	Ruffhouse	[written by Norman Gimbel,Lauryn Hill,Charles Fox][produced by Lauryn Hill][77[10].R&B Chart]
Everything is everything/Ex-Factor [remix]	Lauryn Hill	06.1999	19[6]	35[18]	Ruffhouse 79 206	[gold-US][written by Lauryn Hill,Johari Newton][produced by Lauryn Hill][14[24].R&B Chart]
Turn your lights down low	Bob Marley feat Lauryn Hill	12.1999	15[7]	104[16]	Columbia 6684362 [UK]	[written by Bob Marley][piosenka z filmu "The best man"]
Repercussions	Lauryn Hill	08.2010	-	-	Lauryn Hill	[written by Lauryn Hill,Kenny Vaughan,Dana Rivera][produced by Dana Rivera][83[3].R&B Chart]
Say	Method Man featuring Lauryn Hill	06.2006	-	-	Def Jam	[66[10].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The miseducation of Lauryn Hill	Lauryn Hill	09.1998	2[153]	1[4][81]	Ruffhouse 69 035	[8x-platinium-US][3x-platinum-UK][produced by Lauryn Hill,Che Pope ,Vada Nobles]
MTV Unplugged No.2	Lauryn Hill	05.2002	40[5]	3[14]	Ruffhouse 86580	[platinum-US][produced by Van Toffler,Lauryn Hill,Alex Coletti]

Pete Doherty

Peter Daniell Doherty (ur. 12 marca 1979r w Hexham) - brytyjski muzyk, kompozytor i wokalista, multiinstrumentalista, znany przede wszystkim z występów w zespole rockowym The Libertines. Od 2003 roku występuje także w formacji Babyshambles, której był założycielem.

Pete urodził się w  Hexham, Northumberland jako drugie z trzech dzieci. Jego matką jest pielęgniarka i kapral Jacqueline (née Michels), a ojcem  Peter John Doherty - ksiądz i major w Brytyjskiej Armii. Jego pradziadek ze strony ojca był Irlandczykiem, pradziadek ze strony matki Żydem (dziecko imigrantów z Rosji i Francji), a prababcia ze strony matki była brytyjskiego pochodzenia. Doherty był wychowywany w duchu chrześcijańskim. Ze względu na pracę ojca razem z siostrami Amy Jo i Emily wzrastał w wielu wojskowych garnizonach (Catterick, Belfast, Wildenrath Barracks w zachodnich Niemczech, Bedworth, Dorset i Larnaca). To właśnie w Dorset nauczył się grać na gitarze, by zaimponować Emily Baker - koleżance z klasy.

Swoje egzaminy GCSE zdał otrzymując najlepsze oceny (A*) z 11 przedmiotów, w tym dwa z wynikiem A. W wieku 16 lat wygrał konkurs poetycki organizowany przez British Council i wyruszył na wycieczkę do Rosji.

Po wizycie w Rosji przeniósł się do mieszkania prababci w Londynie, co według niego było jego przeznaczeniem. Znalazł pracę na cmentarzu we Willesden, w której przez większość czasu pisał i czytał siedząc na nagrobkach. Osiemnastoletni Doherty pokazał się w wywiadzie z MTV w dniu wydania płyty Oasis o nazwie Be Here Now. Studiował literaturę angielską na Queen Mary, University of London, jednak odszedł po ukończeniu pierwszego roku. Następnie przeprowadził się do londyńskiego mieszkania razem z kolegą Carl Barât'em, który wcześniej studiował z jego siostrą.
Z zespołem The Libertines nagrał trzy albumy: Up the Bracket (2002), The Libertines (2004) oraz Anthems For Doomed Youth (2015).

Po rozpadzie grupy Carl Barat założył zespół Dirty Pretty Things, a Doherty założył grupę Babyshambles. Oficjalny skład grupy to Pete Doherty, Drew McConnell, Mick Whitnall i Adam Ficek.

W 2007 roku jego obrazy z serii Bloodworks zostały wystawione w galerii Bankrobber w Londynie.

24 marca 2009 wydał swój pierwszy solowy album zatytułowany Grace/Wastelands. Premiera została poprzedzona singlem Last of the English Roses oraz wsparta wieloma koncertami w ciągu roku.

W 2003 roku urodził się syn muzyka Astile ze związku z brytyjską wokalistką Lisą Moorish.

W 2008 Pete Doherty z powodu swojego uzależnienia został skazany na 14 tygodni więzienia. Po 29 dniach został zwolniony warunkowo, gdyż testy wykazały, że nie zażywał narkotyków.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
For Lovers	Wolfman featuring Pete Doherty	04.2004	7[6]	-	Rough Trade RTRADSCD 177	[written by Peter Wolfe, Julian Taylor, Pete Doherty, Matt White, Maff Scott, Ned Scott][produced by Jake Fior, Dillon Gallagher]
Their Way	Littl'ans featuring Pete Doherty	10.2005	22[3]	-	Rough Trade RTRADSCD 267	[written by Andrew Aveling, Pete Doherty, Robert Harder]
Prangin' Out	The Streets featuring Pete Doherty	09.2006	25[5]	-	679/Locked On 679L141CD 2	[produced by Mike Skinner]
Last of the English Roses	Pete Doherty	03.2009	67[1]	-	Parlophone CDR 6770	[written by Pete Doherty][produced by Stephen Street]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Grace/Wastelands	Pete Doherty	03.2009	17[4]	-	Parlophone 6953242	[produced by Stephen Street]
Hamburg Demonstrations	Pete Doherty	12.2016	61[1]	-	BMG 538248822	-

Perfume Genius

Perfume Genius (ur. 25 września 1981 r.) to sceniczny pseudonim pochodzącego z Seattle artysty Mike'a Hadreasa wykonującego muzyką określaną jako alternatywny pop.

 Hadreas jest pochodzenia greckiego i urodził się w Des Moines w stanie Iowa, przenosząc się na przedmieścia Seattle w stanie Waszyngton  w wieku 6 lub 7 lat.   Hadreas studiował malarstwo w szkole i jako dziecko uczył się gry na fortepianie.  Jego matka była nauczycielką edukacji specjalnej, a obecnie jest asystentką dyrektora gimnazjum. Jego rodzice rozwiedli się, gdy był nastolatkiem. 

Dorastając, Hadreas był jedynym uczniem homoseksualnym w swojej szkole i otrzymał groźby śmierci, które zostały zignorowane przez administrację szkoły. Porzucił szkołę średnią w trakcie ostatniego roku. Dwa lata po odpadnięciu został zaatakowany przez kilku młodych mężczyzn w jego sąsiedztwie. Przeprowadził się do Williamsburga na Brooklynie i pracował jako portier dla klubu w East Village . W 2005 roku Hadreas wrócił do domu do Seattle i zaczął nagrywać muzykę.  W 2008 r. Hadreas założył stronę MySpace pod nazwą Perfume Genius i tym samym rozpoczął karierę muzyczną.
 
Mike karierę rozpoczął w 2010 roku debiutując albumem "Learning". Krążek zyskał uznanie w środowisku muzyków alternatywnych, co przyniosło mu zaproszenie na trasę Beirut, na której występował jako stały suport.
W lutym 2012 roku ukazała się druga płyta Perfume Genius zatytułowana "Put Your Back N 2 It". Wydawnictwo promuje singel "Hood".

W dniu 23 września 2014 roku, Hadreas wydał swój trzeci album,  Too Bright, który został wyprodukowany przez Adriana Utley'a z Portishead .Album był przełomowym krokiem dla Hadreasa i wyznaczył nowy kierunek w jego karierze. Album otrzymał entuzjastyczne recenzje z szeregu publikacji. 
Po wydaniu albumu Hadreas koncertował i wystąpił w wielu programach. 30 października 2014 Perfume Genius pojawił się w The Late Show z Davidem Lettermanem wykonując  utwór „Queen”. 

Hadreas współpracował z Sharon Van Etten przy tworzeniu coveru utworu The  Grateful Dead „To Lay Me Down” do Day of the Dead , charytatywnego albumu hołdu, którego kuratorem i producentem są członkowie The National, wydany przez 4AD w dniu 20 maja 2016 r. Wszystkie zyski z albumu pomagają zwalczać HIV / AIDS i powiązane problemy zdrowotne na całym świecie za pośrednictwem Red Hot Organisation.

16 września 2016 r. Hadreas wydał  cover utworu Elvisa „Can't Help Falling in Love” we współpracy z Pradą . Piosenka pojawiła się w kampanii reklamowej perfum La Femme i L'Homme Prady. 

21 marca 2017 roku Hadreas ogłosił wydanie czwartego albumu studyjnego No Shape i wydał pierwszy singiel „Slip Away”, któremu towarzyszył teledysk w reżyserii częstego współpracownika Bjork, Andrew Thomasa Huanga.   19 kwietnia Hadreas wydał  kolejny singiel z albumu zatytułowany „Go Ahead” .

No Shape został wydany przez Matador w dniu 5 maja 2017 roku. Został wyprodukowany przez Blake Mills ( Fiona Apple , John Legend , Alabama Shakes ) i zmiksowany przez nagradzanego Grammy inżyniera Shawna Everetta . Album został pochwalony przez krytyków. Pitchfork przyznał mu 8,8 i nazwał go „Najlepszym nowym albumem”, uznając go za „najbardziej zrealizowany jak dotąd album, delikatny i transcendentalny zapis protestu miłości i oddania”.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Too Bright	Perfume Genius	10.2014	77[1]	83[1]	Turnstile TS 012	[produced by Adrian Utley]
No Shape	Perfume Genius	05.2017	96[1]	185[1]	Matador OLE 11132	[produced by Blake Mills]

Main Ingredient

Trio działające w Nowym Jorku w składzie: Donald McPherson (ur. 9.07.1941 r., zm. 4.07. 1971 r.), Luther Simmons Jnr. (ur. 9.09.1942 r.) i Tony Sylvester (ur. 7.10.1941 r. w Panamie).

Zadebiutowali w 1965 r. jako jedna z wielu grup noszących nazwę The Poets. Szybko postanowili ją jednak zmienić na Main Ingredient i podpisać kontrakt z producentem Bertem DeCoteaux, którego bogate aranżacje stały się doskonałym tłem dla dopracowanych w każdym szczególe harmonii wokalnych zespołu. Można to było dostrzec zwłaszcza na wczesnych singlach grupy, takich jak: "I'm So Proud" (z 1970 r.), "Spinning Around (I Must Be Falling In Love)" i "Black Seeds Keep On Growing" (oba z 1971 r.).

W 1971 r. McPherson zmarł na białaczkę i to już jego następca, Cuba Gooding, zaśpiewał w superbestsellerowym nagraniu "Everybody Plays The Fool". Mimo że Ingredient odnosili dalsze sukcesy komercyjne, ich nagrania stawały się stopniowo coraz bardziej jednostajne i brakowało im dynamiki wcześniejszych propozycji.

W 1977 r. po podpisaniu kontraktu z Motown, Gooding rozpoczął karierę solową, lecz w 1979 r. ponownie połączył siły z Sylvestrem i Simmonsem, nagrywając pod szyldem Main Ingredient także i w latach 80-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You' ve been my inspiration/Life won't be the same [Without you]	Main Ingredient	06.1970	-	64[9]	RCA Victor 0340	[Written by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][25[10].R&B Chart]
I' m better off without you/Need her love [Mr. Bugler]	Main Ingredient	10.1970	-	91[2]	RCA Victor 0382	[Written by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ]
I' m so proud/Brotherly love	Main Ingredient	12.1970	-	49[13]	RCA Victor 0401	[Written by:Curtis Mayfield ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][13[14].R&B Chart]
Spinning around [I must be fallin' in love]/Magic shoes	Main Ingredient	05.1971	-	52[9]	RCA Victor 0456	[Written by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][Produced by:Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][7[12].R&B Chart]
Black seeds keep on growing/Baby change your mind	Main Ingredient	09.1971	-	97[3]	RCA Victor 0517	[Written by: Donald McPherson][Produced by: Donald McPherson/Luther Simmons/Tony Sylvester ][15[9].R&B Chart]
Everybody plays the fool/Who can I turn to [When nobody needs me]	Main Ingredient	07.1972	-	3[18]	RCA Victor 0731	[gold-US][Written by: J.R. Bailey/Rudy Clark/Ken Williams ][Produced by: Donald Simmons/Tony Sylvester ][2[19].R&B Chart]
You' ve got to take it [If you want it]/Travelling	Main Ingredient	12.1972	-	46[9]	RCA Victor 0856	[Written by:Ed Townsend ][Produced by: Luther Simmons/Tony Sylvester ][18[12].R&B Chart]
You can call me rover/I'm better off without you	Main Ingredient	05.1973	-	101[8]	RCA Victor 0939	[Written by:Williams, Bailey, Kent][Produced by: Silvester, Simmons, Gooding][34[6].R&B Chart]
Girl blue/Movin' on	Main Ingredient	09.1973	-	119[1]	RCA Victor 0046	[Written by:Wonder, Wright][Produced by: Silvester, Simmons, Gooding][51[11].R&B Chart]
Just don' t want to be lonely/Goodbye my love	Main Ingredient	02.1974	27[7]	10[20]	RCA Victor 0205	[gold-US][Written by: Vinnie Barrett/Bobby Eli/John Freeman ][Produced by: Cuba Gooding/Donald Simmons/Tony Sylvester ][oryginalnie nagrany przez Ronnie Dysona][8[20].R&B Chart]
Happines is just around the bend/We can't we all unite	Main Ingredient	06.1974	-	35[12]	RCA Victor 0305	[Written by: Brian Auger ][Produced by: Cuba Gooding/Donald Simmons/Tony Sylvester ][7[16].R&B Chart]
California my way/Looks like rain	Main Ingredient	11.1974	-	75[3]	RCA Victor 10095	[Written by: Willie Hutch][Produced by: Cuba Gooding/Donald Simmons/Tony Sylvester ][48[9].R&B Chart]
Rolling down a mountainside/Family man	Main Ingredient	05.1975	-	92[3]	RCA Victor 10224	[Written by:Jacqueline Hilliard/Leon Ware ][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][7[14].R&B Chart]
The Good Old Days/I Want To Make You Glad	Main Ingredient	08.1975	-	-	RCA Victor 10334	[Written by:Leonard Perry][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][45[9].R&B Chart]
Shame On The World/Lillian	Main Ingredient	11.1975	-	-	RCA Victor 10431	[Written by:Dozier, Lewis][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][20[15].R&B Chart]
Instant Love/Let Me Prove My Love To You	Main Ingredient	04.1976	-	-	RCA Victor 10606	[Written by:Jacqueline Hilliard/Leon Ware ][Produced by:Cuba Gooding/Donald Simmons ][96[2].R&B Chart]
Think Positive/Spoiled	Main Ingredient	08.1980	-	-	RCA 12 060	[Written by:Cecil Shaw, Lamarco Nesbit][Produced by:The Main Ingredient][69[5].R&B Chart]
Do Me Right	Main Ingredient	08.1986	-	-	Zakia 015	[Written by: K. Beck, L. Wedgeworth][Produced by: Kenny Beck ][75[5].R&B Chart]
I Just Wanna Love You	Main Ingredient	10.1989	-	-	Polydor 889910	[Produced by: Ray Barnes, Tom Colman ][15[18].R&B Chart]
Nothing's Too Good For My Baby	Main Ingredient	02.1990	-	-	Polydor 873582	[Produced by: Tony Coleman][29[11].R&B Chart]

Albumy [UK] all time
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Main Ingredient L.T.D.	Main Ingredient	08.1970	-	200[1]	RCA Victor 4253	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Donald McPherson]
Tasteful soul	Main Ingredient	03.1971	-	146[9]	RCA Victor 4412	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Donald McPherson]
Black seeds	Main Ingredient	10.1971	-	176[5]	RCA Victor 4483	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Donald McPherson]
Bitter sweet	Main Ingredient	06.1972	-	79[27]	RCA Victor 4677	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons]
Afrodisiac	Main Ingredient	05.1973	-	132[13]	RCA Victor 4834	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Euphrates river	Main Ingredient	03.1974	-	52[31]	RCA Victor 0335	[produced by Tony Silvester, Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Rolling down a mountainside	Main Ingredient	05.1975	-	90[12]	RCA Victor 0644	[produced by Ed Townsend, Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Shame on the world	Main Ingredient	12.1975	-	158[8]	RCA Victor 1003	[produced by Luther Simmons, Cuba Gooding, Sr.]
Music maximus	Main Ingredient	03.1977	-	177[3]	RCA Victor 1558

Magnum

Grupa pompatycznych rockersów z Birmingham (Anglia) założona w 1976 r. przez Tony'ego Clarkina (gitara), Boba Catleya (śpiew), Kexa Gorina (perkusja) i Dave'a Morgana (bas).
Do 1978 r. nie udało im się podpisać kontraktu z żadną wytwórnią. Dopiero wówczas upatrzyła ich sobie firma Jet Records. Zanim się to stało, zespół opuścił Dave Morgan i został zastąpiony przez Colina "Wally" Lowe'a. Dodatkowo do pozostałych muzyków dołączył Richard Bailey (klawisze).

Pomiędzy rokiem 1978 a 1980 Magnum nagrał trzy albumy, które odniosły umiarkowany sukces i odbył wiele tras koncertowych, razem z Judas Priest, Blue Oyster Cult i Def Leppard. W 1982 r. ukazał się jego czwarty longplay Chase The Dragon, nagrany z nowym klawiszowcem -Markiem Stanwayem. Był to pierwszy album Magnum, który dotarł do Top 20 listy najpopularniejszych płyt w Anglii. Zawierał m.in. tak efektowne utwory, jak "Sacred Hour" i "The Spirit". Oba przez wiele lat pojawiały się w ich repertuarze koncertowym.

Po wydaniu w 1983 r. longplaya Eleventh Hour zespół popadł w tarapaty; Clarkin zachorował, a na linii grupa - Jet Records powstał spór. Oba te fakty przyczyniły się do rozdźwięków w zespole. Kłopoty wkrótce zażegnano, a zamówienia z klubów na występy przekonały ich, że nadal powinni grać razem. W 1985 r. firma FM Records podpisała jednopłytowy kontrakt z grupą. Rezultatem był album On A Storyteller's Night, który wszedł do pierwszej czterdziestki na listach najlepiej sprzedawanych longplayów.

Promujące go brytyjskie tournee zakończyło się dużym sukcesem, co skłoniło wytwórnię Polydor Records do zaoferowania formacji długoterminowej umowy. Pochodzący z 1986 r. album Vigilante, na którym pojawił się nowy perkusista Mickey Barker, był pierwszym wydanym na mocy nowego kontraktu. a jego producentem został Roger Taylor z zespołu Queen.

Poparcie znaczącej wytwórni przyniosło natychmiastowe korzyści w postaci doskonałej sprzedaży płyty i koncertów w Anglii, na które waliły tłumy. Kolejny longplay Wings Of Heaven z 1988 r. posunął ten sukces o krok dalej, stając się ich pierwszą "złotą płytą". Dotarł on do angielskiej Top 10. Szczególnie dużą popularnością cieszyły się utwory "Days Of No Trust", "Start Talkin' Love" i "It Must Have Been Love", które uplasowały się w pierwszej czterdziestce najlepszych singli.
Korzystając z dużej popularności zespołu. Jet Records ponownie wydała nagrane dla niej albumy, a FM Records wypuściła składankę Mirador. W 1990 r., po dwuletniej przerwie, ukazał się wyprodukowany przez Keitha Olsena longplay Goodnight LA. Wybrany z niego na singel "Rocking Chair" osiągnął Top 40, zaś sam album znalazł się w Top 10. Fragmenty promujących go koncertów wydano rok później na podwójnym wydawnictwie The Spirit.

Po latach uporczywych starań i niepowodzeń. Magnum zdobył popularność dzięki częstym trasom koncertowym, a nagrywanie wysokiej klasy płyt przyniosło mu status jednego z najbardziej popularnych angielskich zespołów rockowych. Udowodnił to kolejnym longplayem Sleepwalking, wydanym w 1992 r., choć zabrakło na nim rasowego przeboju. Mimo iż Magnum konsekwentnie proponował wysokiej klasy komercyjnego rocka, nie udało mu się przebić w Stanach. W 1993 roku grupa nagrała album Keeping The Nightlight Burning, na którym - zgodnie z obowiązującą wówczas modą - zaprezentowała akustyczne wersje swych najciekawszych nagrań.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Live at Marquee EP.	Magnum	03.1980	47[6]	-	Jet JET 175
Just Like an Arrow	Magnum	03.1985	83[3]	-	FM VHF 4	[written by A. Clarkin][produced by Magnum]
Lonely night/Les morts dansant[live]	Magnum	07.1986	70[3]	-	Polydor POSP 798	[written by A. Clarkin][produced by Dave Richards , Roger Taylor]
Midnight [You won' t be sleepin']/Back Street Kid	Magnum	10.1986	91[2]	-	Polydor POSP 833	[written by A. Clarkin][produced by Dave Richards , Roger Taylor]
When the World Comes Down	Magnum	03.1987	96[1]	-	Polydor POSP 850	[written by A. Clarkin][produced by Dave Richards , Roger Taylor]
Days of no trust/Maybe tonight	Magnum	03.1988	32[4]	-	Polydor POSP 910	[written by A. Clarkin][produced by Joe Barbaria]
Start talking love/C' est la vie	Magnum	05.1988	22[4]	-	Polydor POSP 920	[written by A. Clarkin][produced by Albert Boekholt, Magnum]
It must have been love/Crying time	Magnum	07.1988	33[4]	-	Polydor POSP 930	[written by A. Clarkin][produced by Albert Boekholt, Magnum]
Rockin' chair/Mama	Magnum	06.1990	27[4]		Polydor PO 88	[written by T. Clarkin, R. Ballard][produced by Keith Olsen]
Heartbroke And Busted	Magnum	08.1990	49[2]		Polydor PO 94	[written by T. Clarkin][produced by Keith Olsen]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Kingdom of madness	Magnum	09.1978	58[1]	-	Jet JETLP 210	[produced by Jake Commander]
Marauder	Magnum	04.1980	34[5]	-	Jet JETLP 230	[produced by Leo Lyons]
Chase the dragon	Magnum	03.1982	17[7]	-	Jet JETLP 235	[produced by Jeff Glixman]
The eleventh hour	Magnum	05.1983	38[4]	-	Jet JETLP 240	[produced by Tony Clarkin]
On a storyteller' s night	Magnum	05.1985	24[7]	-	FM WKFM LP 34	[gold-UK][produced by Kit Woolven]
Vigilante	Magnum	10.1986	24[5]	-	Polydor POLD 5198	[produced by Roger Taylor, David Richards]
Wings of heaven	Magnum	04.1988	5[9]	-	Polydor POLD 5221	[silver-UK][produced by Albert Boekholt,Magnum]
Goodnight L.A.	Magnum	07.1990	9[5]	-	Polydor 8435681	[produced by Keith Olsen]
The spirit	Magnum	09.1991	50[1]	-	Polydor 511 1691	[produced by John Halke,Magnum]
Sleepwalking	Magnum	10.1992	27[2]	-	Music For Nations CDMFN 143	[produced by Tony Clarkin]
Rock Art	Magnum	06.1994	57[1]	-	EMI CDEMD 1066	[produced by Tony Clarkin]
Breath Of Life	Magnum	03.2002	123[1]	-	SPV	[produced by Tony Clarkin]
Brand New Morning	Magnum	09.2004	116[1]	-	SPV SPV 08569632	[produced by Tony Clarkin]
Princess Alice And The Broken Arrow	Magnum	04.2007	70[1]	-	SPV SPV 95912	[produced by Tony Clarkin]
Wings Of Heaven Live	Magnum	03.2008	198[1]	-	SPV SPV 98702	[produced by Mark Stuart,Tony Clarkin]
Into the Valley of the Moonking	Magnum	07.2009	82[1]	-	Steamhammer SPV306812	[produced by Sheena Sear,Tony Clarkin]
The Visitation	Magnum	01.2011	55[1]	-	Steamhammer 308392	[produced by Tony Clarkin]
On the 13th Day	Magnum	10.2012	43[1]	-	Steamhammer 260402	-
Escape from the Shadow Garden	Magnum	04.2014	38[1]	-	Steamhammer 266202	-
Escape from the Shadow Garden – Live 2014	Magnum	05.2015	91[1]	-	Steamhammer 267912	-
Sacred Blood "Divine" Lies	Magnum	03.2016	31[1]	-	Steamhammer 268970	-
Lost on the Road to Eternity	Magnum	02.2018	15[1]	-	Steamhammer 284482	-
The Serpent Rings	Magnum	01.2020	36[1]	-	Steamhammer 267262	-

Carly Rae Jepsen

Carly Rae Jepsen (ur. 21 listopada 1985r) - kanadyjska piosenkarka i wykonawczyni piosenki autorskiej z Kolumbii Brytyjskiej. W 2007 roku zajęła trzecie miejsce w kanadyjskiej edycji Idola oraz wyruszyła z tym programem w trasę koncertową zatytułowaną Canadian Idol Top 3.
Krótko po odpadnięciu z Idola podpisała kontrakt z wytwórnią Fontana i MapleMusic, dzięki którym 30 września 2008 roku wydała album Tug of War. Trzy lata później wydała singiel "Call Me Maybe", który został wydany przez 604 Records i znalazł się na jej debiutanckiej mini płycie Curiosity, wydanej 14 lutego 2012 roku. Kompozycja okazała się wielkim sukcesem komercyjnym, osiągając pierwszą pozycję w notowaniach Billboard Hot 100, Canadian Hot 100, UK Singles Chart, ARIA Chart, You Tube 100 oraz Irish Singles Chart. W 2012 roku Jepsen podpisała kontrakt z wydawnictwem muzycznym Interscope Records. Wystąpiła gościnnie w 22 odcinku 7 sezonu serialu Castle .


Jepsen uczęszczała do Heritage Park Secondary School w Mission, w Kolumbii Brytyjskiej, którą udało jej się ukończyć. Następnie przed przesłuchaniami do Idola dostała się na Canadian College of Performing Arts w Victorii, w Kolumbii Brytyjskiej.

Po zakończeniu tournée z kanadyjskim Idolem Carly wróciła do Kolumbii by skupić się na pisaniu tekstów, nagrywaniu i kompletowaniu zespołu. Jej demo przyciągnęło uwagę, co poskutkowało podpisaniem wspólnej umowy z Simkin Artist Management i Dexter Entertainment. Kontrakt z wytwórnią Fontana/Maple Music poprowadził ją do studia u boku Ryana Stewarta.

16 czerwca 2008 roku Jepsen wydała cover piosenki "Sunshine on My Shoulders" Johna Denvera jako swój pierwszy singiel. Kompozycja jako jedyny cover znalazła się na jej debiutanckim albumie[4]. 21 lipca 2008 roku na stronie MySpace umieściła dwa nowe utwory "bucket" i "heavy Lifting". W sierpniu 2008 roku za pomocą tego samego portalu społecznościowego poinformowała, że album będzie nosił nazwę Tug of War oraz znajdą się na niej takie utwory jak "Tug of War" i "Sweet Talker". Tytułowa piosenka została wydana jako singiel 16 września 2008 roku za pośrednictwem iTunes i została rozesłana do rozgłośni radiowych na terenie całej Kanady. Utwór ten wykonała po raz pierwszy na przesłuchaniach do Idola[5]. Teledysk do piosenki został wydany w styczniu 2009 roku. Następna produkcja "Bucket" została wydana jako singiel, a w teledysku do "Sour Candy" pojawił się Josh Ramsay z zespołu Marianas Trench. Wszystkie wideoklipy wyreżyserował Ben Knechtel. Wiosną 2009 roku koncertowała na zachodniej Kanadzie z Marianas Trench i Shiloh[6], a następnie udała się w trasę koncertową z Marianas Trench, The New Cities i Mission Distric, tym razem jednak na południe kraju.
2011-13: EP Curiosity i Kiss

Drugi album Jepsen o tytule "Kiss" miał się ukazać w drugiej połowie 2012 roku, przedsmakiem tej płyty była EP-ka Curiosity wydana 14 lutego 2012 roku. Tego samego dnia, na który przypadła premiera wydawnictwa, podczas rozdania nagród MuchMusic Justin Bieber stworzył program New Music Live, w którym poinformował, że Carly będzie śpiewać z wytwórnią Shoolboy Records, której to założycielem jest menedżer Biebera, Scooter Braun.

Utwór "Call Me Maybe", który został wyprodukowany przez Josh Ramsay i napisany przez Jepsen, Ramsaya i Tavisha Crowe, wydano jako pierwszy singiel z EP 21 września 2011 roku. Kompozycja jest pierwszym utworem kanadyjskiego artysty, który osiągnął topowe pozycje od czasu "Baby" Biebera oraz jedenastym, który znalazł się na amerykańskiej liście Billboardu Hot Digital Songs. Utwór jest czwartym singlem kanadyjskiego muzyka, który znalazł się na szczycie Canadian Hot 100 po "Girlfriend" Avril Lavigne, "I Believe" Nikki Yanofsky i piosenką "Wavin' Flag" w wykonaniu Young Artists for Haiti, która w oryginale należy do K'naana. Carly była w trasie Shout It Out World Tour oraz była supportem dla grupy muzycznej Hanson, podczas ich tournée.

W lutym 2012 roku Jepsen odwiedziła Biebera i Brauna w Los Angeles, w stanie Kalifornia, dzięki którym podpisała kontrakt z wytwórnią Schoolboy i Interscope Records, jednak miała nadal nagrywać dla 604 Records, tyle że w Kanadzie. 23 marca 2012 roku Jepsen po raz pierwszy zadebiutowała w telewizji podczas The Ellen DeGeneres Show, gdzie zaśpiewała "Call Me Maybe", a później dołączył do niej Justin Bieber. Carly stała się pierwszym Kanadyjczykiem, który znalazł się na UK Singles Chart, kiedy to "Call Me Maybe" znalazł się na pierwszej pozycji tego notowania. 20 maja 2012 roku Jepsen wykonała "Call Me Maybe" podczas 23 ceremonii rozdania nagród muzycznych Billboard Music Awards. Call Me Maybe zostało w późniejszym czasie ogłoszone 1 singlem nadchodzącej drugiej płyty wokalistki. 26 czerwca 2012 roku premierę miał drugi singiel Good Time nagrany w duecie z synthpopową grupą Owl City. Utwór ten cieszył się dużą popularnością, jednak nie powtórzył sukcesu poprzednika, tak jak się tego spodziewano.

Drugi album Kiss został wydany 14 września 2012 roku nakładem Interscope Records. Dwa dni przed premierą, wydany został singiel This Kiss. Na fali popularności utworu Call Me Maybe płyta została bardzo dobrze przyjęta przez słuchaczy na całym świecie i sprzedała się w łącznym nakładzie ponad 1 miliona kopii. 28 października ukazał się teledysk do singla This Kiss, utwór jednak w porównaniu do poprzednich 2 singli okazał się mało popularny. 19 lutego 2013 roku wydany został 4 singiel z płyty Tonight I'm Getting Over You, a 3 dni później ukazał się do niego teledysk. Utwór cieszył się dość dużą popularnością zwłaszcza w Europie.

2 marca 2015 roku ukazał się singiel I Really Like You zapowiadający 3 album Kanadyjki. 6 marca ukazał się do niego teledysk, w którym wystąpił znany aktor Tom Hanks. Utwór zostały różnie przyjęty wśród krytyków. Jedni chwalili za lekki i rytmiczny oraz szybko wpadający w ucho refren, a inni za to samo krytykowali. Singiel osiągnął dość duży sukces na całym świecie, zwłaszcza w Japonii, gdzie dotarł do 1 miejsca. 17 lipca ukazał się 2 singiel zwiastujący płytę Emotion - Run Away With Me. Utwór nie powtórzył sukcesu poprzednika pomimo bardzo pozytywnych opinii krytyków. Run Away With Me później został okrzyknięty jednym z najlepszych popowych utworów 2015 roku. 21 sierpnia 2015 roku nakładem Interscope Records ukazała się długo wyczekiwana płyta Emotion. Bardzo pozytywnie przyjęta przez krytyków i wysoko oceniana przez magazyny muzyczne odniosła jednak nieduży sukces. Jedynie w Japonii płyta sprzedała się w nakładzie większym niż 100.000 kopii i uzyskała status złotej płyty. 9 listopada ukazał się trzeci singiel Your Type, jednak okazał się on komercyjną porażką. W tym samym miesiącu Carly wyruszyła w trasę koncertową Gimmie Love Tour. Na zakończenie trasy w marcu 2016 roku, wokalistka wydała specjalnie na japoński rynek album z remiksami oraz dwoma premierowymi utworami Fever oraz First Time. Po zakończonej trasie, na początku kwietnia 2016 roku ukazał się 4 singiel Boy Problems, jednak i ten nie odniósł sukcesu. W rok po wydaniu albumu wokalistka zaskoczyła fanów wiadomością, że 26 sierpnia 2016 ukaże się re-edycja albumu - Emotion: Side B.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Call Me Maybe	Carly Rae Jepsen	04.2012	1[4][54]	1[50]	604 Records CAB 391100615	[diamond-US][3x-platinum-UK][written by Carly Rae Jepsen, Josh Ramsay, Tavish Crowe][produced by Josh Ramsay]
Good Time	Owl City & Carly Rae Jepsen	09.2012	5[20]	8[24]	Interscope/Republic USUM 71206288	[2x-platinum-US][gold-UK][written by Adam Young, Matthew Thiessen ,Brian Lee][produced by Adam Young]
This Kiss	Carly Rae Jepsen	09.2012	186	86[1]	604 Records	[written by Carly Rae Jepsen, Matthew Koma, Kelly Covell, Stefan Kendal Gordy][produced by Matthew Koma, Redfoo]
Beautiful	Carly Rae Jepsen Featuring Justin Bieber	09.2012	68[1]	87[1]	Interscope USUM 71208954	[written by Toby Gad, Justin Bieber, Alex Lambert][produced by Toby Gad]
Tonight I'm Getting Over You	Carly Rae Jepsen Featuring Nicki Minaj	04.2013	33[6]	90[1]	Interscope USUM 71208958	[written by Carly Rae Jepsen ,Lukas Hilbert ,Max Martin ,Clarence Coffee Jr. ,Shiloh ,Katerina Loules][produced by Martin, Hilbert]
I Really Like You	Carly Rae Jepsen	05.2015	3[21]	39[20]	Interscope USUV 71500234	[platinum-US][platinum-UK][written by Carly Rae Jepsen ,Jacob Kasher Hindlin ,Peter Svensson][produced by Svensson, Halatrax]
Run Away with Me	Carly Rae Jepsen	09.2015	58[5]	-	Interscope USUM 71507009	[written by Carly Rae Jepsen,Robin Fredriksson,Mattias Larsson,Oscar Holter,Jonnali Parmenius,Karl Schuster][produced by Mattman & Robin,Shellback]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Kiss	Carly Rae Jepsen	09.2012	9[6]	6[21]	Interscope 3715354	[produced by various]
Emotion	Carly Rae Jepsen	10.2015	21[2]	16[4]	Interscope 4738531	[produced by Scott "Scooter" Braun,Tim Blacksmith, Danny D , Ariel Rechtshaid ,Ben Romans, Carl Falk, Christopher J Baran, Dan Nigro, Dev Hynes, Greg Kurstin, Greg Wells ,The High Street, Jeff Halatrax, Kyle Shearer, LULOU, Mattman & Robin ,Peter Svensson, Rami Yacoub ,Rostam Batmanglij, Shellback, Stint ,Stargate, Wouter Janssen ,Zachary Gray]
Emotion: Side B	Carly Rae Jepsen	09.2016	182	62[1]	Interscope	[produced by CJ Baran, Carl Falk, Greg Kurstin, Rami ,Ben Romans, Nick Ruth, Kyle Shearer, Sir Nolan, Ryan Stewart, TMS]
Dedicated	Carly Rae Jepsen	05.2019	26[1]	18[2]	Interscope 7764960	[produced by Jim Alxndr, Jack Antonoff, Ayokay, CJ Baran, Patrik Berger ,Noah Breakfast, Captain Cuts, Rogét Chahayed ,Tommy English, James Flannigan, John Hill, Alex Hope, Koz ,Jordan Palmer ,Kyle Shearer, Benjamin Romans, Anton "HighTower" Rundberg ,Asa Taccone ,Pontus Winnberg]