Died Pretty

DIED PRETTY, grupa australijska. Powstała w 1983 w Sydney. Założyli ją: Ronald S. Peno - voc, Brett Myers -g i Frank Brunetti - k. Peno i Myers wcześniej występowali w punkrockowych zespołach z Brisbane - The Hellcats i The End, a Brunetti był dziennikarzem muzycznym. Składu dopełnili Jonathan Licklitter - b i Colin Barwick -dr, których niebawem zastąpili Mark Lock - b i Chris Welsh - dr, perc. W 1990 miejsca Brunettiego i Locka zajęli Steve Clark - b i John Hoey - k. W 1993 zamiast Clarka pojawił się Robert Warren - b, voc.
 
W pierwszych miesiącach działalności związała się z małą australijską firmą Citadel. Zadebiutowała maksisinglami Out Of The Unknown i Minor Blues z 1984, powtarzającym ich repertuar minialbumem "Died Pretty" z tego samego roku oraz czwórką "Next To Nothing" z 1985. W krótkim czasie zdobyła opinię jednej z lepszych w Australii formacji nagrywających dla wytwórni niezależnych. Zwróciła też uwagę słuchaczy w Europie i Stanach Zjednoczonych (poza ojczyzną wczesne płyty Died Pretty ukazały się staraniem brytyjskiej wytwórni What Goes On).
 
Jej kariera nabrała rozmachu po podpisaniu w 1989 kontraktu z australijską firmą Blue Mosque i angielską Beggars Banquet. Płytę "Every Brilliant Eye" z 1990 nagrywała po raz pierwszy poza Australią, w studiach American Recording w Woodland Hills i NRG Recording w Hollywood, przy pomocy renomowanego producenta Jeffa Eyricha (współpracownika Gun Club i T-Bone Burnette'a); album "Doughboy Hollow" z 1991r znowu w rodzinnym Sidney, ale z angielskim producentem Hugh Jonesem; kolejny, "Trace" z 1993, w Londynie z Jonesem; natomiast "Sold" z 1995 w słynnych Fort Apache Studios w Bostonie, z Robem Youngerem, z którym współpracowała na samym początku kariery.
 
Zaproponowała muzykę dość prostą, ale jednocześnie wysmakowaną, opracowaną z pomysłowym użyciem np. mandoliny oraz instrumentów smyczkowych i dętych; pełną pasji (np. Prayer, Sight Unseen, Disaster), ale i melancholii (np. Face Toward The Sun); wywodzącą się z rocka psychodelicznego (np. From The Dark), ale i z folku (np. True Fools Fall, Battle Of Stanmore); zawierającą czytelne odniesienia do twórczości Jimiego Hendrixa (np. Whitlam Square), ale i Grama Parsonsa czy R.E.M. (np. The Underbelly, Herr Godiva). Tytuł płyty "Every Brilliant Eve" wzięła z wiersza W.B. Yeatsa. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Harness Up	Died Pretty	09.1993	35[4]	-	-/-	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Lost	Died Pretty	06.1988	99[1]	-	Blue Mosque L 38 924/-	-
Every Brilliant Eye	Died Pretty	03.1990	81[6]	-	Blue Mosque L 30 270/-	-
Doughboy Hollow	Died Pretty	08.1991	30[14]	-	Blue Mosque L 30 578/-	-
Trace	Died Pretty	09.1993	11[6]	-	Columbia 659544 2/-	-
Sold	Died Pretty	02.1996	29[3]	-	Columbia 481668.2 /-	-

Barbara Dickson

Barbara Ruth Dickson  (ur. Dunfermline , Fife, 27 września 1947 r.)jest szkocką piosenkarką, której hity obejmują " I Know Him So Well ", " Answer Me " i " January February ". Dickson umieściła piętnaście albumów na brytyjskiej liście albumów od 1977 roku do tej pory i miała kilka hitowych singli, w tym cztery, które osiągnęły Top 20 na brytyjskiej liście singli .
Jest także aktorką ,dwukrotną  laureatką Olivier Award ,  z rolami, w tym Viv Nicholson w musicalu Spend Spend Spend , a także  Mrs. Johnston w musicalu Willy'ego Russella ,Blood Brothers .  W telewizji zagrała jako Anita Braithwaite w Band of Gold .


Dickson uczęszczała do Woodmill High School i Dunfermline High School w Dunfermline. Wcześniej mieszkała w "Dolly Town", w Rosyth , który już nie istnieje, ponieważ został zburzony na początku lat 70-tych, i w Dunfermline w latach 60-tych.  Jej ojciec był kucharzem na holowniku w Rosyth Dockyard, a jej matka pochodziła z Liverpoolu . Chodziła do Camdean Primary School i Pitcorthie Primary School, gdy przeniosła się do Dunfermline.

Karierę wokalną Dickson rozpoczęła w klubach folkowych wokół rodzimej Fife w 1964 roku. Jej pierwsze nagranie komercyjne miało miejsce w 1968 roku. Jej wczesne prace obejmowały albumy z Archie Fisherem , z których pierwszy, The Fate O 'Charlie , zbiór piosenek z buntów jakobitów , została wydana w 1969 roku. Jej pierwszym solowym albumem był  " Do Right Woman" z 1970 roku.

Stała się dobrze znaną twarzą w brytyjskim folku końca lat sześćdziesiątych i wczesnych siedemdziesiątych, ale zmieniła bieg swojej kariery po spotkaniu z Willy Russellem . W tym czasie był młodym studentem prowadzącym klub folkowy w Liverpoolu . Pokazał Dickson  pierwszy szkic tego, co później stało się nagradzanym musicalem John, Paul, George, Ringo ... and Bert i poprosił ją o wykonanie muzyki. Połączenie znakomitego libretta, znakomitej obsady młodych nieznanych wykonawców (w tym Antony Shera , Bernarda Hilla i Trevora Eve ) i   interpretacji utworów The Beatles  przez Dickson  sprawiło, że serial odniósł ogromny sukces.


Współproducent serialu, Robert Stigwood , podpisał kontrakt z artystką ze swoją wytwórnią RSO Records , w której nagrała album Answer Me , zaaranżowany i wyprodukowany przez Juniora Campbella , tytułowy utwór stał się hitem w Top 10 w 1976 roku. John, Paul, George Ringo ... and Bert występowali gościnnie w telewizji BBC skupiając uwagę  10 mln widzów tydzień w tydzień. . 

Andrew Lloyd Webber i Tim Rice zauważyli także Dickson w w tym widowisku i zaprosili ją do nagrania singla " Another Suitcase In Another Hall " z ich nowego musicalu Evita , który stał się jej drugim hitem w 1977 roku.  Również w późnych latach 70-tych Dickson przyczyniła się także do powstania dwóch bestsellerowych albumów szkockiego piosenkarza i autora tekstów, Gerry Rafferty'ego : City to City (1978) i Night Owl (1979). Inne solowe przeboje, w tym "Caravan Song" i " January February ", pojawiły się  w latach 80-tych

Skrócona wersja piosenki "Best of Friends", śpiewana przez Dickson , została wykorzystana jako temat końcowy Andy Robson , telewizyjnego serialu dla dzieci ITV emitowanego w latach 1982 i 1983. Nigdy nie została wydana komercyjnie.

W 1982 roku Willy Russell zaprosił Dickson  do roli gwiazdy w swoim nowym musicalu Blood Brothers w kluczowej roli matki, pani Johnstone. Chociaż początkowo nie chciała zaakceptować tej roli, w której nigdy wcześniej nie występowała, przyjęła ją i zdobyła uznanie krytyków,  od Stowarzyszenia Teatrów na West End w 1984 roku. 

Później, w 1984 roku, Tim Rice zwrócił się do Dickson, by wzięła udział w nagraniu płyty z musicalu Chess , w skład którego weszła piosenka " I Know Him So Well ", duet zaśpiewany z Elaine Paige . Piosenka była hitem na całym świecie i przez cztery tygodnie była numerem jeden na brytyjskiej liście singli .  Nadal jest cytowana w Guinness World Records jako najlepiej sprzedający się żeński duet wszechczasów.

W latach 90-tych Dickson wystąpiła w różnych serialach telewizyjnych, w tym w Taggart , Band of Gold i The Missing Postman . Pisarz i reżyser Chris Bond stworzyli widowisko dla Dickson w 1996 roku zatytułowane The Seven Ages of Woman . Premiera odbyła się w liverpoolskim Playhouse i odbyła liczne tournée w 1997 i 1998 roku.

W 1999 roku Dickson zagrała w Spend Spend Spend , nowym musicalu Steve'a Browna i Justina Greene'a. Przedstawienie, oparte na historii życia rollercoasterki , Viv  Nicholson  , grane na West Endzie . Za rolę Nicholson  otrzymała nagrodę "Najlepsza aktorka w musicalu"     Laurence Olivier Awards w 2000r . 

W 2003 roku Dickson ponownie pracowała z Russellem, zapewniając wokale wspierające dla jego albumu Hoovering the Moon . W 2004 The Platinum Collection , zawierająca niektóre z jej najbardziej udanych nagrań, osiągnęła numer 35 na brytyjskiej liście albumów.  Jej album z 2004r, Full Circle , został wyprodukowany i zaaranżowany przez Troya Donockleya i oznaczał powrót do korzeni Dickson . W 2006 roku wydała kolekcję piosenek Lennona, McCartneya i Harrisona , Nothing's Gonna Change My World .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Answer Me/From Now On	Barbara Dickson	01.1976	9[7]	-	RSO 2090 174	[written by Gerhard Winkler,Fred Rauch][produced by Junior Campbell]
Another Suitcase In Another Hall/Requiem For Evita [Choir And London Philarmonic Orchestra]	Barbara Dickson	02.1977	18[7]	-	MCA MCA 266	[written by Andrew Lloyd Webber, Tim Rice][produced by Andrew Lloyd Webber, Tim Rice]
Who Was It Stole Your Heart Away/Stolen Love	Barbara Dickson	07.1977	-	110[1]	RSO RS 875 [US]	[written by B. Dickson][produced by Mentor Williams]
Caravan Song/Caravan On The Move [Mike Batt With The London Philharmonic Orchestra]	Barbara Dickson	01.1980	41[7]	-	Epic EPC 8103	[written by Mike Batt][produced by Mike Batt]
January February/Island In The Snow	Barbara Dickson	03.1980	11[10]	-	Epic 8115	[written by Alan Tarney][produced by Alan Tarney]
In The Night/Now I Don't Know	Barbara Dickson	06.1980	48[2]	-	Epic 8593	[written by B. Dickson][produced by Alan Tarney]
Keeping My Love For You/Find A Better Way	Barbara Dickson	04.1984	97[2]	-	Epic A 4191	[written by Alan Tarney][produced by Alan Tarney]
I Know Him So Well/Chess [London Symphony Orchestra]	Elaine Paige And Barbara Dickson	12.1984	1[4][17]	-	RCA CHESS 3	[written by Benny Andersson, Tim Rice, Bjorn Ulvæus][produced by Benny Andersson, Tim Rice, Bjorn Ulvæus]
Time After Time/She Moves Thro' The Fair	Barbara Dickson	09.1986	78[4]	-	K-Tel BABS 1	[written by Rod Argent, Robert Howes][produced by Ian Lynn]
Blowin' In The Wind/You Ain't Goin' Nowhere	Barbara Dickson	10.1992	94[1]	-	Columbia 658478 7	[written by Bob Dylan][produced by Ian Lynn, Barbara Dickson]
Love Hurts	Barbara Dickson	04.1995	99[2]	-	Essential! ESSX 2047	[written by Bob Dylan][produced by Boudleaux Bryant]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Morning Comes Quickly	Barbara Dickson	06.1977	58[1]	-	RSO 2394188	[produced by Mentor Williams]
The Barbara Dickson Album	Barbara Dickson	04.1980	7[12]	-	Epic EPC 84088	[produced by Alan Tarney]
You Know it's Me	Barbara Dickson	05.1981	39[6]	-	Epic EPC 84 551	[produced by Alan Tarney]
All for a Song	Barbara Dickson	02.1982	3[38]	-	Epic 10 030	[produced by Mike Batt, Alan Tarney, Barbara Dickson and others]
Tell Me It's Not True - Blood Brothers	Barbara Dickson	09.1983	100[1]	-	Legacy LLM 101	-
Heartbeats	Barbara Dickson	06.1984	21[8]	-	Epic EPC 25706	[produced by Alan Tarney, David Lord, Del Newman, Gus Dudgeon, Nicky Graham]
The Barbara Dickson Songbook	Barbara Dickson	01.1985	5[19]	-	K-Tel NE 1287	-
Gold	Barbara Dickson	11.1985	11[18]	-	K-Tel ONE 1312	[produced by Pip Williams,Tim Rice,Benny Andersson,Björn Ulvaeus]
The Very Best Of Barbara Dickson	Barbara Dickson	11.1986	78[8]	-	Telstar STAR 2276	-
The Right Moment	Barbara Dickson	11.1986	39[8]	-	K-Tel ONE 1335	[produced by Ian Lynn, Del Newman]
Coming Alive Again	Barbara Dickson	05.1989	30[7]	-	Telstar STAR 2349	[produced by Ian Lynn, Stewart and Bradley James]
Don't Think Twice It's Alright	Barbara Dickson	08.1992	32[5]	-	Coplumbia MOODCD 25	-
Together (The Best Of Elaine Paige & Barbara Dickson)	Elaine Paige And Barbara Dickson	11.1992	22[10]	-	Telstar TCD 2632	-
Parcel of Rogues	Barbara Dickson	03.1994	30[4]	-	Castle Communications CTVCD 126	[produced by Pip Williams]
Dark End of the Street	Barbara Dickson	12.1995	94[1]	-	Transatlantic TRACD 117	-
The Platinum Collection	Barbara Dickson	03.2004	35[4]	-	Sony Music TV 5161092	-
Nothing's Gonna Change My World	Barbara Dickson	09.2006	108[1]	-	Concord 0602498545454	-

Detergents

The Detergents był amerykańskim zespołem muzycznym składającym się z Ronnie (Ron) Dante, Danny Jordana i Tommy Wynna. Grupa specjalizowala się w parodiach piosenek , takich jak ich pierwszy i najbardziej znany hit "Lider Laundromat", napisany i wyprodukowany przez Paula Lee Vance i Pockrissa. To była parodia ówczesnego przeboju "Leader of the Pack",grupy Shangri-Las.

Głównym wokalistą na "Leader of the Laundromat" był Danny Jordan, który był bratankiem Paula Vance.Jordan nagrał w 1960r singiel dla Kapp Records Just Couldn't Resist Her With Her Pocket Transistor (autorzy: Jack Keller / Larry Kolber), płytka bardzo przypominająca niedawne "Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini " nagrany przez Briana Hylanda wyprodukowany przez Vance'a. Vance również wyprodukował singiel Find a Little Happiness będący owocem współpracy Jordana i Artie Wayne'a wydany przez Diamond Records.

W 1964r Dante, Jordan i Wynn byli staffem kompozytorskim i wokalistami sesyjnymi w Aldon Music Dona Kirshnera pisząc dla Ronnie Dante singiel "Little Lollipop" i jako trio Cabin Kids nagrali piosenki w stylu surf planując wydanie ich dla Screen Gems,gdy w tym czasie Vance zaproponował im nagranie Leader of the Laundromat jako the Detergents.

Sukces tej piosenki spowodował rezygnację z wcześniejszego projektu-Cabin Kids.Pojawiają się w muzycznych telewizyjnych show jak Shindig! i Hullabaloo ,koncertują z grupą Dick Clarka -Caravan of Stars.Grupa działała od 1964 do 1966 roku. Detergents raz drugi i ostateczny wszedł na listę Billboard Hot 100, z "Double-O-Seven" traktujący o pretensach nastolatka, którego dziewczyna zaniedbuje go by oglądać filmy o Jamesie Bondzie , utwór osiągnął # 89 na wiosnę 1965 roku.Detergents ponownie sięgnęli do Shangri-Las w nagraniu "I Can Never Eat Home Any More" będący parodią przeboju tej grupy "I Can Never Go Home Any More" .

Po wydaniu "Lider Laundromat" , kompozytorzy "Leader of the Pack" Jeff Barry, Ellie Greenwich i George 'Shadow' Morton, złożyli pozew przeciwko grupie. Pozew został ostatecznie rozstrzygnięty polubownie. Trzy lata później, w 1968 roku,Dante rozpoczął pracę u boku producenta Jeffa Barry'ego jako wokalista krótko istniejacej ,z ogronymi sukcesami grupy Archies.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Leader of the Laundromat / Ulcers	The Detergents	12.1964	-	19[8]	Roulette 4590	[written by Lee Pockriss / Paul Vance]
Double-O-Seven/ The Blue Kangaroo	The Detergents	03.1965	-	89[3]	Roulette 4603	[written by Lee Pockriss / Paul Vance][produced by Lee Pockriss / Paul Vance]

Billy Bragg

Właśc. Steven William Bragg, ur. 20.12.1957 w Braking w hr. Essex (Anglia). Bragg, znany szeroko jako "Bard z Barking", uważany jest powszechnie za jednego z najbardziej politycznie zaangażowanych, lewicujących wykonawców muzyki popularnej.

Bragg rozpoczął karierę od założenia efemerycznej formacji punkowej Riff Raff,po czym spędził pewien czas w brytyjskich wojskach pancernych.Wolność "wykupił" sobie za 175 funtów-póżniej mawiał,że był to najmądrzejszy wydatek w jego życiu. Pracował potem w sklepie płytowym; jego miłość dla bluesa i protest songu kwitła.

Rozpoczął wkrótce karierę solową. Uzbrojony w gitarę, wzmacniacz i własny głos, udał się w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii. Gotów był występować jako "wypełniacz na ostatnią chwilę" przed dowolnym wykonawcą. Zadziwiał przy tym miejscową młodzież muzyką zazwyczaj ostro kontrastującą z tym, co wykonawca ten prezentował. Uważał się za "jednoosobowy Clash"; jego teksty, pełne pasji, złości i dowcipu, sprawiły, że stał się osobistością wielce oryginalną. W tym czasie ukazał się album Life's ARiot With Spy Vs Spy (menedżerem był tu dawny współpracownik Pink Floyd Peter Jenner), wydany początkowo przez wytwórnię Charisma, ale potem "przejęty" przez nowo powstałą firmę niezależną Go! Discs/Utility.

Zdobył on mocną pozycję na brytyjskich listach niezależnych, a w końcu osiągnął 30. miejsce głównych notowań. Następny krążek, Brewing Up With Billy Bragg, dotarł do 16. miejsca na listach brytyjskich. Jak zwykle, na żądanie Billy'ego i dzięki niskim kosztom produkcji, cena detaliczna albumu była poniżej przeciętnej. Jego reputacja kompozytorska umocniła się w 1985, kiedy Kirsty MacColl dotarła na 7. miejsce list brytyjskich z jego utworem "New England". Bragg stal się regularnym gościem wieców politycznych i imprez charytatywnych, zwłaszcza podczas strajku górników w 1984. Wykonywał na nich swoje utwory prozwiązkowe, jak np. "Which Side Are You On", "There Is Power In The Union" i "Between The Wars" z EP-ki pod tym samym tytułem.
Był jednym z głównych twórców kolektywu muzyków-socjalistów pod nazwą "Red Wedge", do którego należeli tacy luminarze popu, jak Paul Weller, Junior Giscombe i Jimmy Somerville.

Mimo politykowania Bragg potrafił wciąż pisać klasyczne piosenki miłosne, jak np. słynny utwór "Levi Stubbs' Tears" z albumu Talking To The Taxman About Poetry, który dotarł do pierwszej dziesiątki najlepiej sprzedających się płyt. Polityczne zainteresowania Bragga wkrótce objęły również Rosję i Amerykę Łacińską. Często rewanżował się muzykom, którym towarzyszył w nagraniach, oferując im występy podczas własnych tras koncertowych po Wielkiej Brytanii.

W 1988 osiągnął 1. miejsce brytyjskich list przebojów z własną wersją piosenki Beatlesów "She's Leaving Home"; na fortepianie akompaniowała mu w tym nagraniu Cara Tivey. Była to jedna z wielu kompozycji Johna Lennona i Paula McCartneya, które w ramach akcji charytatywnej na rzecz dzieci wykonywali aktualnie działający muzycy. Na drugiej stronie tego singla znalazła się przygotowana przez grupę Wet Wet Wet wersja "With A Little Help From My Friends", którą częściej grywały stacje radiowe (w rezultacie, choć singel miał nominalnie dwie strony "a", nagranie Bragga traktowane było jako strona "b"). W 1989 Bragg reaktywował wytwórnię Utility w celu przyciągnięcia młodych utalentowanych muzyków, którym coraz trudniej było przekonać największe firmy fonograficzne do podjęcia ryzyka wydania ich nagrań. Wśród tych młodych wykonawców znaleźli się m.in. Corning Up Roses, Weddings Parties Anything, Clea And McLeod, Caroline Trettine, Blake Babies, Jungr And Parker oraz Dead Famous People.

W 1991 Bragg wydał Don't Try This At Home, album dobrze przyjęty przez krytyków i uważany za dotychczas najbardziej komercyjny. Bragg poruszył tu bardziej tematykę z zakresu "polityki osobistej", zwłaszcza na singlu "Sexuality". William Bloke był albumem mniej naznaczonym złością, a bardziej ironią niż wcześniejsze produkcje Bragga, ale okraszony był równocześnie pełną wdzięku wiarą w siebie i dojrzałością. Na przykład mocnego utworu "Northern Industrial Town" Bragg nie byłby w stanie napisać dziesięć lat wcześniej. Na albumie tym Bragg nie jest już "bardem z Barking" czy "zakręconym trubadurem lewicy" -jest po prostu ważnym wykonawcą "angielskim".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Between the Wars EP.	Billy Bragg	03.1985	15[6]	-	Go! Discs AGOEP 1	[written by Billy Bragg/Florence Reece/Leon Rosselson][produced by Kenny Jones]
Days Like These/I Don't Need This Pressure Ron	Billy Bragg	12.1985	43[5]	-	Go! Discs GOD 8	[written by B. Bragg][produced by Ted De Bono]
Levi Stubbs' Tears EP.	Billy Bragg	06.1986	29[6]	-	Go! Discs GODX 12	[written by B. Bragg][produced by John Porter]
Greetings To The New Brunette	Billy Bragg with Johnny Marr and Kirsty McColl	11.1986	58[2]	-	Go! Discs GOD 15	[written by B. Bragg][produced by John Porter , Kenny Jones]
With A Little Help From My Friends [Wet Wet Wet]/ She's Leaving Home	Billy Bragg with Cara Tivey	05.1988	1[4][11]	-	The Precious Organisation CHILD 1	[written by Lennon & McCartney][produced by Wet Wet Wet/John Porter/Kenny Jones]
Waiting For The Great Leap Forwards/Wishing The Days Away	Billy Bragg	09.1988	52[3]	-	Go! Discs GOD 23	[written by B. Bragg][produced by Joe Boyd , Wiggy]
Won't Talk About It / Blame It On The Bassline	Norman Cook feat Billy Bragg	07.1989	29[6]	-	Go! Discs GODX 33	[written by B. Bragg,Norman Cook][produced by Norman Cook ]
Sexuality/Bad Penny	Billy Bragg	07.1991	27[5]	-	Go! Discs GOD 56	[written by B. Bragg,Johnny Marr][produced by Johnny Marr/Grant Showbiz]
You Woke Up My Neighbourhood	Billy Bragg	09.1991	54[2]	16.Modern Rock Tracks	Go! Discs GOD 60	[written by Billy Bragg/Peter Buck][produced by Grant Showbiz]
Accident Waiting To Happen EP.	Billy Bragg	02.1992	33[3]	-	Go! Discs GOD 67	[written by Billy Bragg][produced by Gary Smith]
Upfield/Thatcherites	Billy Bragg	08.1996	46[3]	-	Cooking Vinyl FRY CD 051	[written by Billy Bragg][produced by Grant Showbiz]
The Boy Done Good/Sugar Daddy	Billy Bragg	05.1997	55[3]	-	Cooking Vinyl FRY CDX 064	[written by B. Bragg,Johnny Marr][produced by Grant Showbiz]
Way Over Yonder In A Minor Key / My Thirty Thousand / Bug-Eyed Jim	Billy Bragg & Wilco	07.1998	118[1]	-	Elektra E 3798	[produced by Billy Bragg , Grant Showbiz , Wilko]
St. Monday / England, Half English	Billy Bragg and The Blokes	03.2002	98[1]	-	Cooking Vinyl FRYCD 120	-
Take Down the Union Jack	Billy Bragg and The Blokes	06.2002	22[2]	-	Cooking Vinyl FRY CD 131X	[written by B. Bragg][produced by Grant Showbiz]
We Laughed	Rosetta Life Feat. Billy Bragg	11.2005	11[5]	-	Cooking Vinyl FRY CD 252X	[written by Billy Bragg ,Maxine Edgington][produced by Robbie McIntosh]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Life's a Riot With Spy vs. Spy	Billy Bragg	01.1984	30[30]	-	Utility ZUTIL 1	[gold-UK][produced by Oliver Hitch ]
Brewing Up With Billy Bragg	Billy Bragg	10.1984	16[21]	-	Go! Discs AGOLP 4	[silver-UK][produced by Edward De Bono]
Talking With The Taxman About Poetry	Billy Bragg	10.1986	8[8]	-	Go! Discs AGOLP 6	[silver-UK][produced by John Porter/Kenny Jones]
Back To Basics	Billy Bragg	06.1987	37[4]	-	Go! Discs AGOLP 8	[produced by Oliver Hitch,Kenny Jones ]
Workers Playtime	Billy Bragg	10.1988	17[4]	198[1]	Go! Discs AGOLP 15	[produced by Joe Boyd/Wiggy]
The Internationale	Billy Bragg	05.1990	34[4]	-	Utility UTIL 11	[produced by Grant Showbiz , Wiggy]
Don't Try This At Home	Billy Bragg	09.1991	8[7]	-	Go! Discs 8282791	[silver-UK][produced by Grant Showbiz , Johnny Marr]
William Bloke	Billy Bragg	09.1996	16[3]	-	Cooking Vinyl COOK 100	[produced by Grant Showbiz ]
Between the Wars	Billy Bragg	09.1996	136[1]	-	Cooking Vinyl	-
Bloke on Bloke	Billy Bragg	06.1997	72[2]	-	Cooking Vinyl COOK 127	[produced by Grant Showbiz ]
Mermaid Avenue	Billy Bragg and Wilco	07.1998	34[6]	90[7]	Elektra 7559622042	[produced by Billy Bragg , Grant Showbiz , Wilco]
Reaching To The Converted	Billy Bragg	09.1999	41[3]	-	Cooking Vinyl COOK 186	[produced by Grant Showbiz ]
Mermaid Avenue Vol. II	Billy Bragg and Wilco	06.2000	61[3]	-	Elektra 62 522 [US]	[produced by Billy Bragg , Grant Showbiz , Wilco ]
England, Half English	Billy Bragg and The Blokes	03.2002	51[3]	-	Cooking Vinyl COOK 222	[produced by Grant Showbiz ]
Must I Paint You A Picture?: The Essential Billy Bragg	Billy Bragg	10.2003	49[4]	-	Cooking Vinyl COOK 266	[produced by Oliver Hitch/Edward De Bono/Kenny Jones/John Porter/Joe Boyd/Wiggy/Johnny Marr/Gary Smith/Grant Showbiz/Wilco]
Volume 1	Billy Bragg	03.2006	190[1]	-	Yep Roc YEP-2600 [US]	-
Mr. Love & Justice	Billy Bragg	03.2008	33[3]	-	Cooking Vinyl COOKCD 452	[produced by Grant Showbiz ]
Tooth & Nail	Billy Bragg	03.2013	13[3]	-	Cooking Vinyl COOKCD 580	[produced by Joe Henry]
Live at the Union Chapel, London	Billy Bragg	04.2014	61[1]	-	Cooking Vinyl COOKCD 601	-

Boys Don't Cry

Członkowie Boys Don't Cry grywali wcześniej z Sad Cafe, Andym Brownem, Jackson Heights, Byzantium i Mike'em Oldfieldem. Nick Richards, Brian Chatton, Nico Ramsden, Mark Smith i Jeff Seopardi razem zagrali po raz pierwszy w zespole pod nazwą Jazz Sluts.
 
Mieli do dyspozycji nieograniczony czas w studiu nagraniowym, ponieważ Richards był właścicielem studia Maison Rouge. Karierę nagraniową rozpoczęli w 1983 od singla "Heart's Bin Broken". Później, w połowie lat 80-tych, grupa podpisała kontrakt z amerykańską wytwórnią Profile Records.
 
Niemal natychmiast sukces odniósł singel "I Wanna Be A Cowboy". W wideoklipie do tego utworu pojawił się Lemmy z Motórhead; nagranie dotarło do 12. miejsca amerykańskiej listy przebojów w 1986. Następny singel, "The Cities On Time", nie powtórzył jednak tego sukcesu.
 
Po wydaniu jednego zapisanego w notowaniach albumu zespół przeniósł się do firmy Atlantic Records. Następne single, jak np. "Who Am Dam Do You Think I Am", również nie miały specjalnego powodzenia. Członkowie grupy powrócili w końcu do pracy sesyjnej. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Wanna Be a Cowboy	Boys Don't Cry	04.1986	77[4]	12[19]	Profile 5084	[written by Chatton, Ramsden, Richards, Seopardi][produced by Boy's Don't Cry][44[4].Hot Disco/Dance;Profile 7084 12"]
Who The Am Dam Do You Think You Am?/The Cure	Boys Don't Cry	05.1987	94[2]	-	Legacy LGY 57 [UK]	[written by Chatton, Richards, Seopardie][produced by Adrian Lee, Boys Don't Cry]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Boy's Don't Cry	Boy's Don't Cry	06.1986	-	55[19]	Profile 1219	[produced by Boys Don't Cry]

Boy George

Właśc. George 0'Dowd, ur. 14.06.1961 w Eltham w hr. Kent (Anglia). W początkach lat 80-tych 0'Dowd stał się uczestnikiem londyńskiej sceny klubowej "new romantic". Jego występy w klubach Billy's, Blitz, Heaven i Hell trafiały regularnie na strony magazynów takich, jak "Blitz" i "The Face".
Jego styl ubierania się, śmiały i łączący różne trendy, zwrócił uwagę guru muzyki pop Malcolma McLarena, który zaangażował go do występu w Bow Wow Wow u boku Annabelli Lu Win (pod pseudonimem Lieutenant Lush) podczas koncertu w londyńskim Rainbow Theatre. Ta współpraca nie potrwała długo, ale okazała się użyteczna dla Boy George'a, ponieważ jego nazwisko było znów komentowane. Spotkanie z byłym DJ Mikeyem Craigiem (ur. 15.02.1960 w londyńskiej dzielnicy Hammersmith; gitara basowa) zaowocowało założeniem zespołu In Praise Of Lemmings. Po zaangażowaniu byłego perkusisty Jona Mossa (ur. 11.09.1957 w londyńskiej dzielnicy Wandsworth; perkusja) oraz Roya Haya (ur. 12.08.1961 w Southend-on- -Sea w hr. Essex, Anglia; gitara, instrumenty klawiszowe), grupa zmieniła nazwę na Culture Club.

Dla odbiorców jednak nazwa ta, we wszystkich przejawach, równoznaczna była z Boy George'em; jego apetyt na sławę był ogromny, a zdolność do zręcznej manipulacji mediami wydawała się wrodzona. Niezbyt starannie ukrywane skłonności homoseksualne nie stanowiły problemu dla licznych fanów, ale były przedmiotem wielu komentarzy w prasie brukowej, podobnie zresztą jak jego słynna wypowiedź na temat seksu: "Wolałbym raczej filiżankę herbaty". Jednak to nie preferencje seksualne, ale skłonności do nadużywania narkotyków doprowadziły go do upadku. W tydzień po złośliwej uwadze pod adresem dziennikarzy - "Jestem waszym ulubionym ćpunem" - wygłoszonej podczas koncertu przeciw apartheidowi w Londynie, angielska prasa ujawniła, że był w istocie uzależniony od heroiny.

Prawie równocześnie do mediów trafił inny skandal. Nowojorski klawiszowiec Michael Rudetski zmarł na skutek przedawkowania heroiny podczas wizyty w londyńskim domu Boy George'a.

Wkrótce potem George został aresztowany pod zarzutem posiadania marihuany, co doprowadziło do udanej kuracji odwykowej. Publiczna deklaracja o odrzuceniu narkotyków zbiegła się w czasie z rozwiązaniem Culture Club i rozpoczęciem kariery solowej. Debiutancki singel, własna wersja przeboju grupy Bread i Kena Boothe'a "Everything I Own" ukazał się wiosną 1987 i stał się pierwszym utworem George'a, który trafił na 1. miejsce brytyjskich list przebojów od czasu "Karma Chameleon" z 1983. George głośno sprzeciwiał się paragrafowi 28 nowej ustawy skierowanej przeciw homoseksualistom, przygotowywanej przez rząd konserwatywny, co znalazło póżniej odzwierciedlenie w całej serii nagrań.W 1989 George założył własną wytwórnię płytową,More Protein,i został też frontmanem zespołu Jesus Loves You-było manifestacją jego nowej świadomości duchowej oraz miłości do muzyki reggae i soul.

Nagrania z albumu Cheapness And Beauty były utrzymane w stylistyce komercyjnego popu z domieszką punka, co przeczyło jego statusowi blednącej w latach 90. supergwiazdy. Utwory, napisane wspólnie z gitarzystą Johnem Themisem, odzwierciedlały większą pewność siebie Boy George'a, pogodzonego ze swoim wizerunkiem słynnego geja i zupełnie wolnego od uzależnienia od heroiny. Wydanie albumu poprzedziło nagranie nieprawdopodobnej własnej wersji "Funtime" Iggy'ego Popa. Data wydania płyty w 1995 zbiegła się zaś z publikacją samokrytycznej autobiografii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Everything I Own/Use Me	Boy George	03.1987	1[2][9]	-	Virgin BOY 100	[produced by Stewart Levine][written by David Gates][45[2].Hot Disco/Dance;Virgin 96 765 12"][#5 hit for Bread in 1972]
Keep Me In Mind/State Of Love	Boy George	06.1987	29[4]	-	Virgin BOY 101	[written by O'Dowd, Nightingale, Brown][produced by Stewart Levine]
Sold/Are You Too Afraid?	Boy George	07.1987	24[5]	-	Virgin BOY 102	[produced by Stewart Levine][written by O'Dowd , Dozier, Martin]
To Be Reborn/Where Are You Now	Boy George	11.1987	13[7]	-	Virgin BOY 103	[written by O'Dowd , Dozier][produced by Stewart Levine]
Live My Life	Boy George	03.1988	62[2]	40[12]	Virgin BOY 5	[produced by John Robie ][written by Allee Willis , Danny Sembello][piosenka z filmu "Hiding out"][14[11].Hot Disco/Dance;Virgin 96 728 12"]
No Clause 28	Boy George	06.1988	57[3]	-	Virgin BOY 106	[written by George O'Dowd, Ian Maidman, Glenn Nightingale, Richie Stevens, Steve Fletcher][produced by Bobby Z. , Jeremy Healy ]
Don't Cry/Leave In Love	Boy George	10.1988	60[2]	-	Virgin BOY 107	[written by O'Dowd, Maidman, Bobby Z][produced by Bobby Z.]
Don't Take My Mind On A Trip/I Go Where I Go	Boy George	03.1989	68[2]	-	Virgin BOY 108	[produced by Gene Griffin][written by Gene Griffin][26[5].Hot Disco/Dance;Virgin 96 577 12"]
The Crying Game/ I Specialize In Loneliness	Boy George	09.1992	22[4]	15[17]	Spaghetti CIAOX 6	[produced by Pet Shop Boys][written by Geoff Stephens]
More Than Likely/When It's Raining Cats And Dogs [P.M. Dawn]	P.M. Dawn feat Boy George	06.1993	40[3]	-	Virgin BOY 108	[written by A. Cordes][produced by P.M. Dawn ]
Funtime/Genocide Peroxide	Boy George	04.1995	45[6]	-	Virgin VSC 1538	[produced by Jessica Corcoran ][written by David Bowie , Iggy Pop][oryginalnie nagrana przez Iggy Popa]
Il Adore	Boy George	07.1995	50[5]	-	Virgin VSCDX 1543	[produced by John Themis ][written by O'Dowd, Themis]
Same Thing In Reverse	Boy George	10.1995	56[4]	18[11].Hot Disco/Dance	Virgin VST 1561	[produced by Jessica Corcoran ][written by Boy George , John Themis][18[11].Hot Disco/Dance;Virgin 38 527 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sold	Boy George	06.1987	29[6]	145[5]	Virgin V 2430	[silver-UK][produced by Stewart Levine]
High hat	Boy George	03.1989	-	126[11]	Virgin 91 022	[produced by Stewart Levine]
At worst...The best of Boy George and Culture Club	Boy George	10.1993	24[5]	169[3]	Virgin VTCD 19	-
The Devil in Sister George EP.	Boy George/Culture Club/Jesus Loves You	03.1994	26[2]	-	Virgin VST 1490	-
Cheapness And Beauty	Boy George	06.1995	44[2]	-	Virgin CDV 2780	[produced by Jessica Corcoran,John Themis]
You can never B 2 straight	Boy George	08.2002	147[1]	-	Virgin CDV 2962	[produced by Kevan Frost, Boy George, John Themis, Jessica Corcoran, Bruce Forest]
This Is What I Do	Boy George	11.2013	33[2]	-	Very Me VME 002CD	[produced by Richie Stevens]
Life	Boy George with Culture Club	11.2018	12[4]	-	BMG 4050538398014	[produced by Future Cut,John Themis]

Box of Frogs

Pojawienie się tej grupy na początku lat 80-tych zostało przywitane przez brytyjską prasę muzyczną z entuzjazmem-tworzący zespół muzycy mieli bowiem za sobą długą historię.
Jim McCarty (ur. 25.07.1943 w Liverpoolu, Anglia; perkusja), Paul Samwell-Smith (ur. 8.05.1943 w Richmond w hr. Surrey, Anglia; gitara basowa) i Chris Dreja (ur. 11.11.1945 w Surbiton w hr. Surrey, Anglia) byli wcześniej członkami-założycielami Yardbirds.

Skład uzupełnił wokalista John Fiddler pozyskany z Medicine Head. Zespół wydał album debiutancki nakładem wytwórni Epic Records w 1984. Na Box Of Frogs odżył duch pełnego energii R&B;, z którego słynęli Yardbirds, choć jakość kompozycji daleka była od np. "For Your Love" czy "Heart Fuli Of Soul". Choć płyta nie odniosła sukcesu komercyjnego, znalazła nabywców wśród wiedzionych nostalgią fanów na całym świecie, zwłaszcza zaś w USA. Pojawił się na niej w przelocie Jeff Beck.

Natomiast na następnym albumie, Strange Land, zagrali Rory Gallagher i Jimmy Page. Jednak zniechęceni brakiem sukcesów komercyjnych, członkowie Box Of Frogs rozstali się wkrótce po ukazaniu się tej płyty. McCarthy został potem członkiem British Invasion All-Stars.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Back Where I Started / The Edge	Box of Frogs	06.1984	-	-	Epic A 4562	[written by P. Samwell-Smith, C. Dreja, J. McCarty, J. Fiddler][produced by Paul Samwell-Smith]
Into the Dark / X-Tracks Medley	Box of Frogs	08.1984	-	-	Epic A 4678	[written by P. Samwell-Smith, C. Dreja, J. McCarty, J. Fiddler][produced by Paul Samwell-Smith]
Average/Strange Land	Box of Frogs	06.1986	-	-	Epic A 7248	[written by P. Samwell-Smith, C. Dreja, J. McCarty, J. Fiddler][produced by Paul Samwell-Smith]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Box of Frogs	Box of Frogs	07.1984	-	45[20]	Epic 39 327	[produced by Paul Samwell-Smith]
Strange Land	Box of Frogs	06.1986	-	177[3]	Epic 39 923	[produced by Paul Samwell-Smith]