Marino Marini

Marino Marini (ur. 11 maja 1924r-zm. 20 marca 1997r) był włoskim muzykiem, który w latach 50. i 60-tych osiągnął międzynarodowy sukces. Urodził się w rodzinie muzyków w Seggiano w prowincji Grosseto, a jego rodzice pochodzili z Montecelio w Lazio. Po krótkim studiowaniu elektroniki, studiował grę na fortepianie, skrzypcach i kompozycję w Conservatorio Rossini w Bolonii, ucząc muzyki po ukończeniu studiów. W 1947 roku, po odbyciu służby wojskowej, został mianowany dyrektorem artystycznym Metropolitan Music Hall w Neapolu, gdzie upodobał sobie muzykę neapolitańską. 

W 1948 odwiedził Stany Zjednoczone na sześć miesięcy, spotykając się z Dizzym Gillespie, Stanem Kentonem i Charliem Venturą. Amerykański jazz również miał wpływ na kształtowanie. Po powrocie Marini pisał muzykę do filmów i rewii oraz grał w kabarecie w Rzymie i Neapolu. W 1954 r. zamieścił w gazecie ogłoszenie o poszukiwaniu „młodych muzyków bez doświadczenia, śpiewających w harmonii. Spośród wielu kandydatów wybrał Gaetano „Totò” Savio (gitara), Sergio (perkusja) i Ruggero Cori (bas i wokal) na kwartet, Mariniego grającego na fortepianie i od czasu do czasu śpiewającego solo.Kwartet grał razem od 1954 do 1960 roku, okres uważany za najbardziej płodny i udany Marino Marini Quartet. 

Pierwsze nagranie dokonali w wytwórni Durium w 1955 roku. W następnym roku pojawili się we włoskiej telewizji. Ich nagrania „Guaglione ", "Don Ciccio o'piscatore", "Rico Vacilon", "La Pansè" i "Maruzzella" były bardzo popularne, a "Guaglione" stał się pierwszym europejskim singlem, który sprzedał się w ponad pięciu milionach egzemplarzy. Po tym udanym debiucie, Marini rozpoczął trasę koncertową ze swoim kwartetem, w następnych latach występując na setkach koncertów w zachodniej i wschodniej Europie, Stanach Zjednoczonych, na Bliskim Wschodzie i w Japonii.

 Nagrania Mariniego pod koniec lat 50-tych i na początku lat 60-tych obejmowały covery „Volare” i „Ciao ciao bambina” Domenico Modugno oraz „Marina” Rocco Granaty. W 1960r zdobył pierwszą i drugą nagrodę na festiwalu piosenki w Neapolu za utwory „Serenata a Margellina” i „Uè uè uè che femmena”. W 1958 r. wykonał „The Honeymoon Song” Mikisa Theodorakisa w filmie Michaela Powella Honeymoon. W 1960 roku rozwiązał się pierwszy kwartet, a w 1961r utworzyli nowy kwartet z Marinim, Bruno Guarnerą (gitara), Pepito di Pace (perkusja) i Vittorio Benvenutim (bas, wokal, taniec). Kwartet został ponownie utworzony w 1963 roku z Francesco Ventura (gitara), Sergio (perkusja) i Franco Cesarico (gitara basowa i wokal). Muzyka Marino Mariniego była zakorzeniona w tradycji pieśni włoskiej, a zwłaszcza pieśni neapolitańskiej, gdyż czasami występował w języku neapolitańskim (np. „Maruzzella”). Wiele z jego numerów jest w rytmie 4/4 lub 4/8, ale czasami używał rytmu tarantelli 6/8 z niecodziennym tempem akcentowanym przez fortepian na drugim i czwartym takcie.

Występował w kilku stylach i gatunkach, reinterpretując amerykańskie standardy lub współczesne piosenki popowe (np. „Just Young”) oraz używając tanecznych rytmów, takich jak cha-cha-cha, twist, letkiss i samba. Często łączył gatunki (np. pieśń neapolitańska i samba w „Ciccio 'o piscatore”). W innowacyjny sposób wykorzystał komorę echa (używając komory wykonanej według własnego projektu) i podobno był pierwszym europejskim wykonawcą, który zastosował miksowanie dźwięku na scenie , antycypując techniki stosowane przez muzyków rockowych w latach 60-tych XX wieku. Wśród wykonawców, na które miał wpływ, była francuska piosenkarka Dalida i francusko-włoska Caterina Valente. Przeszedł na emeryturę w 1966 roku, ale nadal komponował. Zmarł w marcu 1997 roku.

Single