Początkowo funkcjonowali jako luźna asocjacja skrzyknięta z myśląo promocyjnym tournee obu liderów. Nazwę Streetwalkers przyjęli oficjalnie dopiero po ukazaniu się pierwszego longplaya, gdy stały skład uzupełnili basista Jon Plotel z grupy Casablanca i perkusista Nicko McBrain (właśc. Michael McBrain). Album Downtown Fliers nawiązywał wprawdzie wibrującą wokalizą Chapmana do niesamowitego brzmienia Family, jednak stylistykę zdominował soul i rhythm’n’blues.
Zespół zdobył sporą popularność dzięki występom w klubach studenckich (zwłaszcza na terenie Niemiec), a trzeci album Red Card, trafił do czołowej brytyjskiej dwudziestki. Jednak nad karierą grupy zaciążyły problemy personalne. W czerwcu 1976 r. Plotela i McBraina (później występował w Pat Travers Band, Trust i Iron Maiden) zastąpili Michael Feat i David Bowie. Wraz z Brianem Johnsonem na instrumentach klawiszowych Streetwalkers nagrali jeszcze niedoceniony album Vicious But Fair oraz płytę koncertową wydaną pod koniec 1977 r.
Tradycje zespołu kontynuował Chapman podczas występów z własnym zespołem Shortlist, na solowych longplayach, a także w wykonywanej charakterystycznym zbolałym głosem telewizyjnej reklamie dżinsów Brutus.
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
Red Card | Streetwalkers | 06.1976 | 16[6] | - | Vertigo 9102010 | [produced by Streetwalkers] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz