Dani

Danièle Graule (  ur. 1 października 1944r w Castres), znana jako Dani to francuska aktorka i piosenkarka. 
W 1966 roku podpisała kontrakt z Pathé-Marconi i wydała swój pierwszy singiel Garçon manqué . W 1968 roku Papa vient d'épouser la bonne, sprzedał się w milionach egzemplarzy i stał się wielkim hitem.  Dani miała być reprezentantką Francji w Konkursie Piosenki Eurowizji 1974   z piosenką "La Vie 25 ans",  ale prezydent Georges Pompidou zmarł w tygodniu konkursu, więc nigdy nie wystąpiła.  Jej jedyna jak dotąd płyta wydana w języku angielskim to "That Old Familiar Feeling", na którym znajduje się ta sama muzyka co "La Vie à 25 ans", ale z angielskimi tekstami brytyjskiej piosenkarki Lynsey de Paul 

W kinie,  grała dziewczynę  tłumaczkę Liliane w filmie Françoisa Truffauta „Day for Night" , a w ostatnim Antoine Doinela -  Love on the Run krótki romans z Antoine, przyjacielem Christine, Liliane. Truffaut, uczynił ją sławną jedną rolą w dwóch filmach:  Liliane w Day for Night .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Garçon manqué/Ne me demande pas-Sacré Jo/C’est toi	Dani	03.1966	-	-	Ducretet-Thomson 460 V 713
Je n’ai pas à dire merci "You won’t find that kind in me"/Les vacances commencent aujourd’hui "How it is done" -Je travaille autant qu’un garçon "I wish that I could make you love me"/Partir pour la lune	Dani	06.1966	-	-	Ducretet-Thomson 460 V 722
Sans astérisque/La fille à la moto-La coupe est pleine/Le chpoum	Dani	12.1966	A1:59[7]	-	Ducretet-Thomson 460 V 739	[A1:written by Frédéric Botton]
Scopitone/Les petits points sur les I-Ni le jour, ni l’heure/La machine	Dani	02.1967	B2:78[8]	-	Ducretet-Thomson 460 V 746	[B2:written by Frédéric Botton]
H comme hippies/Petit taureau-Les artichauts/Dring dring	Dani	11.1967	-	-	Pathé / EMI 45 EG 1059
Comme tu les aimes/Les petits lapins-Les anémones/Quand Charlot joue du saxophone	Dani	03.1968	-	-	Pathé / EMI 45 EG 1074
Un p’tit boy c’est gentil/La jaquette à Toto	Dani	.1969	-	-	Pathé / EMI 2C006-10 285 M
Papa vient d’épouser la bonne/Darling dollar	Dani	02.1969	74[9]	-	Pathé 2C006-10 364 M	[written by P. Chagnon - F. Pearly]
C’est malheureux d’être méchant/Mon p’tit photographe	Dani	01.1970	46[16]	-	Pathé-Marconi 2C006-10 561 M	[written by Lang - Rivat - Thomas]
Elle récitait sa prière/Vive l’enfance-Papa vient d’épouser la bonne/Darling dollar	Dani	01.1969	-	-	Pathé / EMI 45 EG 1106
La petite qui revient de loin/Et nous avons parlé de toi	Dani	12.1970	43[10]	-	Pathé / EMI 2C006-11191 M	[written by Pierre Vassiliu]
Je veux vivre libre/Tout le monde est là (Singing a la)	Dani	.1970	-	-	Pathé / EMI 2C006-11350 M	-
J’ai un gentil petit péché par Dani/Taillefine Gervais c’est chouette par Dani	Dani	.1971	-	-	Autoproduction	-
Quand ça t’arrange/Fallait pas	Dani	12.1971	66[3]	-	Pathé / EMI 2C006-11 802 M	[written by Franck Gérald / F. Harvel ]
On a toute la vie pour rire/Vivement qu’on ait le temps	Dani	.1972	-	-	Pathé / EMI 2C006-12 388	-
Le jour de la paye/Vive les alliés	Dani	.1972	-	-	Pathé-Marconi / EMI C006-12 256	-
Un homme qui revient toujours/Essayez-nous	Dani	.1974	-	-	Vogue 45. V. 12011	-
La vie à 25 ans/Pour que ça dure	Dani	05.1974	53[3]	-	Vogue 45. V 3076	[written by Christine Fontane]

Claire Dixon

Claire Dixon, francuska piosenkarka urodzona w 1944 roku. Wiosną 1964 roku podpisała kontrakt z wytwórnią Columbia i wydała swój pierwszy singiel EP-kę „In winter in Nogent”. W tym samym roku ukazał się jego drugi singiel „But it was love” i trzeci „C'est pour toi”. 

 W 1965 roku nagrała swój czwarty singiel  „Le temps des regrets”. W 1966 roku nagrała EP-kę reklamową dla Normal School of Sténotypie, na której znajdują się dwa niewydane utwory "Violets" i "Look at them". W 1967 i 1968 roku nagrała dwie inne płyty w AZ Records „Je chante en anglais” i „On m'appelle petit bout de chou”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
En hiver à Nogent/Du sable-Vingt ans/J’ai mal de toi	Claire Dixon	.1964	-	-	Columbia ESRF 1484	-
Mais c’était l’amour/Ça suffit comme ça-Au grand jour/L’occasion était trop belle	Claire Dixon	.1964	-	-	Columbia ESRF 1511	-
C’est pour toi/Les filles de l’été-Avec la pluie, avec mon chien/Rien ne sert de pleurer	Claire Dixon	.1964	-	-	Columbia ESRF 1561	-
Le temps des regrets/L’autre-Toi qui sais tout/Un, deux, trois, petit soldat	Claire Dixon	.1965	-	-	Columbia ESRF 1619	-
Interview de Mlle Pietri-Les violettes/Regardez-les	Claire Dixon	.1966	-	-	ENS AUT 011	-
Je chante en anglais/Fleurs, vent-Je n’ai besoin que de tendresse/Il a fallu	Claire Dixon	.1967	-	-	Disc’AZ EP 1087	-
On m’appelle petit bout de chou/L’ours triste-La tanière/L’autre de nous deux	Claire Dixon	.1968	-	-	Disc’AZ EP 1202	-

Christie Laume

Francuska piosenkarka Christie Laume była szwagierką Édith Piaf i doświadczenie muzyczne zdobyła dzięki muzycznej legendzie. Następnie wydała kilka EP-ek 
od połowy do późnych lat 60-tych, które choć nie były hitami, zyskały trwałą popularność.

Christie Laume urodziła się jako Christina Lamboukas 4 lutego 1942 roku w Paryżu i dorastała na przedmieściach francuskiej stolicy.

Zaczęła śpiewać w młodym wieku ze swoim starszym bratem Theo i występowała dla swojej rodziny już od trzeciego roku życia. W wieku siedmiu lat po raz pierwszy wystąpiła publicznie, gdy śpiewała w radiu w programie dla dzieci.

Od 17 roku życia uczyła się na kosmetyczkę, ale jej los zmienił się w październiku 1962 roku, kiedy jej brat (obecnie znany jako Théo Sarapo) poślubił francuską legendę muzyki Édith Piaf. Nowożeńcy zaprosili niedoszłą piosenkarkę, aby zamieszkała z nimi w ich mieszkaniu z widokiem na Lasek Buloński. „Nagle dzięki nim żyłem jak celebryta, ale nie byłam” - mówi.

Kiedy mieszkała z nimi, Piaf poprosiła ją o wysłuchanie jej śpiewu i dał jej rolę śpiewającą podczas otwarcia kilku jej koncertów i tras koncertowych z nią. Piaf nadała jej również bardziej francusko brzmiący pseudonim, Christie Laume. W tym okresie zadebiutowała w telewizji.

Jednak Piaf zmarła rok po ślubie, a brat Christie musiał dać jej zachętę, której potrzebowała, by wykorzystać zdobyte doświadczenie.

Musiała czekać trzy lata, aż w 1966 roku zaproponowano jej kontrakt płytowy z wytwórnią Barclay. I Need You stał się głównym utworem jej debiutanckiej EPki.

Nie zwróciła   większej uwagi i zmieniła wytwórnię na Odéon w 1967 roku. Jej pierwsze wydawnictwo dla nowej wytwórni zostało wydane wkrótce potem. Tytułowy utwór na EP był żywiołowy La musique et la danse, którego współautorem była Christie. Pomogła także napisać Agathe ou Christie, której tekst zawierał dość sprytne gry słów. L’adorable femme des neiges, również występująca na EP-ce, również znalazła uznanie wśród fanów francuskiego femme pop.

Pas de nouvelles został wybrany jako główny utwór jej kolejnej EP-ki, chociaż bajeczny, gitarowy Rouge-rouge jest uważany za wyróżniający się z całej czwórki na tym wydawnictwie. Ten ostatni wykonała na festiwalu Rose d'or (Złota Róża) w Antibes tego roku.

Dołączyła także do gwiazdy Richarda Anthony'ego w duecie na jego EP-ce Le grand meaulnes. Ich duet, Comment tu faire, był wersją Sand Lee Hazelwooda.

Jej ostatnia EP-ka, wydana w 1968 roku, była świadkiem jej powrotu do wytwórni Barclay i utworu z ciężkimi organami Ce qui fait chaud. Wszystkie cztery piosenki, które ukazały się na płycie, zostały napisane przez znanych autorów, takich jak Michel Jourdan i Pierre Delanoë. Jednak nawet ten nienaganny rodowód nie był w stanie wypchnąć piosenkarki w górne części list przebojów.

W 1969 roku poznała swojego przyszłego męża, który służył w Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Para przeniosła się do Stanów Zjednoczonych, gdzie Christie miała dwoje dzieci. Po odwróceniu się od swoich popowych początków stała się później gorliwą chrześcijanką.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
J’ai besoin de toi/Quand on s’est dit tu-Avec un garçon/Je n’ai pas volé cet amour	Christie Laume	.1966	-	-	Barclay 70 944	[written by G. Patrick - N. Commaret]
La musique et la danse/Une fille libre-Agathe ou Christie/L’adorable femme des neiges	Christie Laume	.1967	-	-	Odéon MEO 132	[written by N. Commaret - C. Laume]
Pas de nouvelles… /Cette plage déserte-Sur mon petit nuage/Rouge, rouge	Christie Laume	.1967	-	-	Odéon / EMI MEO 142	[written by Noël Commaret - Jean Dumoulin]
Ce qu’il fait chaud/Amour toujours et compagnie-Chic, voilà le soleil/Mais parle-moi d’amour	Christie Laume	.1968	-	-	Barclay 71 289	[written by M. Jourdan - A. Canfora]

Catherine Desmarets

Catherine Desmarets jest legendarną francuską piosenkarką, która występowała głównie w latach 60. i 70-tych XX wieku. Stała się szczególnie znana dzięki piosence „les petits croix” z 1967 r., której struktura pytań i odpowiedzi jest bardzo podobna do „no comment” Serge Gainsbourga.





 Catherine Desmarets urodziła się w Neuilly-sur-Seine we Francji. Jest aktorką znaną z The Night Turns Bad (1971) i The Indians (1964).

Jej muzyka i towarzyszący jej wokal nieuchronnie przywodzą na myśl te małe filmy promocyjne z lat 60-tych , poruszający głos przenoszący w inny, niedokończony dotąd wymiar, pomysłowość i muzyczną przyjemność.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Comme dans un rêve/Vois le soleil-Voilà deux ans/Ami de si loin	Catherine Desmarets	.1966	-	-	Philips 437.202 BE	[written by Paul Boussard - Manou Roblin]
Les petites croix/La vieille boite à musique-Aujourd’hui est à nous deux/Ce que le vent raconte aux arbres	Catherine Desmarets	.1967	-	-	Philips 437.318 BE

Les Beatlettes

Kobiecy zespół z Montrealu, utworzony przez Denise Payette (wokalistka), Claudette Faubert (gitara prowadząca), Claire Fugère (gitara), Hélène Duguay (gitara basowa) i Mimi Jourdan (perkusja). Jako fanki Beatlesów decydują się przyjąć Beatlettes jako swoją nazwę. Grupa rozpoczęła karierę w kabarecie Café de l'Est w Montrealu, potem występowała w całej prowincji, Quebecu. Jesienią 1964 roku podzieliły scenę Montreal Forum na koncercie z udziałem brytyjskiej grupy   Dave Clark 5. Następnie Beatlettes nagrał piosenkę Classels „Ton amour a changé ma vie”, który znajduje się wówczas na kompilacji „ Les succès du jour ”.

W tym samym roku grupa podpisała kontrakt z Denisem Pantisem, właścicielem wytwórni Jeunesse Franco i weszła do studia, aby nagrać swój pierwszy singiel, który zawierał „Ce n'est plus un rêve” i „Reste encore”. The Beatlettes podróżują po Ontario, a następnie wracają, aby promować singiel w programie Youth Show. Następnie grupa ruszyła w trasę, aby podjąć inne zobowiązania w Quebecu i Ontario. Gdy grupa udaje się do Londynu, aby zagrać koncert, jeden z dwóch samochodów grupy bierze udział w poważnym wypadku, Claudette Faubert i Mimi Jourdan tracą życie. Straszliwy wypadek kładzie kres grupie The Beatlettes.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Ce n'est plus qu'un rêve / Reste encore	Les Beatlettes	.1965	-	-	Jeunesse Franco JF 4024	-
C'est grace à toi / Une fille sans un garcon	Les Beatlettes	.1968	-	-	Première PRE 903	-

Annie Cordy

Annie Cooreman, znana pod pseudonimem Annie Cordy urodziła się 16 lipca 1928 roku w Schaerbeek niedaleko Brukseli. W młodości uczyła się gry na pianinie oraz pracowała jako tancerka w stolicy Belgii. Zauważył ja durektor słynnego kabaret 'Lido' i zaproponował jej pracę w Paryżu.

W 1952 roku po występach w 'Moulin Rouge' dostała swoja pierwsza rolę w musicalu pt. 'La route fleurie', u boku Bourvila i Geurgesa Guetary. W tym samym roku nagrała swoja piewrsza piosenkę 'Les trois bandits de Napoli'. 

Był to początek długiej kariery, w czasie której nagrała ponad 500 piosenek i otrzymała 12 złotych płyt. W ciągu najbliższych kilkunastu lat Annie zdobyłą międzynarodową sławę. W 1953r zadebiutowała na ekranie w filmie 'Si Versaille m'éetait conté'. Był to pierwszy z filmów z jej udziałem. W 1969r w filmie 'Passgaer de pluie' pokazała, że jest zdolna odegrać równiez role dramatyczne. 

Przez wiele lat kariery Annie śpiewała i występowała z wieloma gwiazdami, takim jak Luis Mariano oraz wystepowała we wszystkich prestiżowych teatrach i salach koncertowych. Dosłużyła się wielu tytułów i odznaczeń, podkreślających jej błyskotliwą i długą karierę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Tantina de Burgos/Freddy-La ballade de Davy Crockett/Ô Carina	Annie Cordy	12.1955	A1:7[39];B1:3[42]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1077	[A1:written by Henri Genès - Ranguelt][B1:written by Francis Blanche / Q. Brune]
Cigarettes, whisky et p’tites pépées (du film) "Cigarettes, Whisky And Wild, Wild Women"/La petite rouquine du vieux Brooklin-Hop digui di/Coquelicots polka (Pierre Delanoë - F. Stanley)	Annie Cordy	05.1957	A1:3[65];B1:16[30]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1109	[A1:written by Jacques Soulet - François Llenas / Tim Spencer][B1:written by Fernand Bonifay - Al Hoffman - D. Manning]
Tout ce que veut Lola /La vie de famille-Oh ! La, la (Chella-la)/Je t’aime	Annie Cordy	02.1958	B1:21[1]	-	Columbia ESRF 1127	[B1:written by Fernand Bonifay - S. Taccani]
Paris Paname/Danse-Hello, le soleil brille ! "Colonel Bogey"/La frotteuse de parquet	Annie Cordy	03.1958	B1:1[26][34]	-	Columbia ESRF 1151	[B1:written by Robert Chabrier / Kenneth J. Alford]
Tête de linotte/Jojo la fleur bleue-C’est extraordinaire/Le rythme des tropiques	Annie Cordy	04.1958	A2:67[1]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1129	[A2:written by Raymond Vincy - Francis Lopez]
Houla houp (Hula hoop)/Mon homme à moi-Docteur Miracle (Witch doctor)/Au zoo de Vincennes	Annie Cordy	12.1958	A1:12[5]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1206	[A1:written by André Salvet - Guy Bertret - D. Kohler & C. Maduri]
Nick Nack Paddy Whack (La marche des gosses)/La fête à Loulou-Chanson des écureuils/Histoire de pétrole	Annie Cordy	02.1959	A1:1[6][17]	-	Columbia ESRF 1212	-
Salade de fruits/Personnalités "Personality" -Ivanhoë/Qu’il fait bon vivre	Annie Cordy	12.1959	A1:12[41]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1231	[A1:written by Noël Roux / Armand Canfora & Noël Roux]
Les Papous/Dis-le, dis-le moi "Tamiami"-Si tu bois dans mon verre/Accidente	Annie Cordy	07.1960	A1:13[21]	-	Columbia ESRF 1269	[A1:written by François Llénas - Noël Roux]
Zizi la twisteuse/Marche des gueules noires-Choucrouten tango/Un clair de lune à Maubeuge	Annie Cordy	03.1962	B2:1[1][15]	-	Columbia ESRF 1350	[B2:written by P. Perrin / P. Perrin - C. Blondy]
La bonne du curé/Viens prendre un verre	Annie Cordy	12.1974	1[2][19]	-	CBS CBS 2751	[written by Charles Level - T. Roval - T. Montoya]
À la rentrée/Ya Kasiti	Annie Cordy	08.1975	54[3]	-	CBS / Série Gémini CBS 3324	[written by Charles Level - Y. Ouazana - J.P. Festi]
Frida oum Papa (Beer Barrel Polka)/Jane la Tarzane	Annie Cordy	12.1975	A:11[8];B:17[17]	-	CBS CBS 3863	[A:written by Charles Level - Brown - Vejvoda][B:written by Charles Level - Georges Costa]
La bébête/La famille des Bouchembiais	Annie Cordy	04.1976	21[18]	-	CBS 4304	[written by O. Fahel - C. Machaco - M. Saisse]
Nini la chance/Dis pourquoi tu me bats Léon	Annie Cordy	09.1976	32[14]	-	CBS CBS 4657	[written by Jacques Mareuil - Georges Liferman]
Ça ira mieux demain/Caramela	Annie Cordy	11.1976	A:17[14];B:41[11]	-	CBS CBS 4950	[A:written by J. Mareuil - G. Liferman][B:written by J. Mareuil - G. Liferman]
Tantina de Burgos/Freddy-La ballade de Davy Crockett/Ô Carina	Annie Cordy	12.1955	7[39]	-	Columbia / Pathé-Marconi ESRF 1077	[written by Henri Genès - Ranguelt]
L’hurluberlu/Mon C.R.S.	Annie Cordy	05.1977	29[16]	-	CBS CBS 5278	[written by M. Saisse]
Boing-boing/Petit pâté	Annie Cordy	11.1977	37[8]	-	CBS CBS 5765	[written by Jean Schmitt - Gérard Gustin]
Prends le temps/Joe la terreur	Annie Cordy	04.1978	58[7]	-	CBS CBS 6140	[written by Charles Level - Gérard Gustin]
Qui qu’en veut/On est tous un peu bohèmes	Annie Cordy	07.1978	22[12]	-	CBS CBS 6418	[written by Charles Level - R. Vincent]
La Madam’ /Les Lapons	Annie Cordy	12.1978	42[9]	-	CBS CBS 6827	[written by Michel Jourdan - J.P. Calvet - G.M. Cassez]
Le kazou/La leçon de kazou	Annie Cordy	04.1979	22[11]	-	CBS CBS 7137	[written by J. Mercury]
1515	Annie Cordy	12.1979	39[10]	-	CBS	[written by Carrel]
Señorita Raspa/Super Annie	Annie Cordy	07.1980	56[10]	-	CBS CBS 8632	[written by Pierre Carrel - Michel Jourdan]
Natacha/Ma plus jolie chanson	Annie Cordy	11.1980	47[6]	-	CBS CBS 9079	[written by J. Mareuil - Gérard Gustin - N. Gustin]
Tata Yoyo/La coupe à Ratcha	Annie Cordy	01.1981	5[22]	-	CBS CBS 9558	[written by G. Gustin - J. Mareuil]
Vanini Vanillée/Papa banjo, Maman violon	Annie Cordy	11.1981	73[13]	-	CBS CBS A 1658	[written by V. Vallay - P. Bousquet - P. Saisse]
L’abominable femme des neiges/Une maison et un jardin	Annie Cordy	03.1982	75[5]	-	CBS CBS A 2049	[written by Charles Level - Tony Rallo]
Envoyez la musique !/Oscar	Annie Cordy	10.1982	67[11]	-	CBS CBS A 2828	[written by Jacques Mareuil - Gérard Gustin]
Nini pompon/Frenchie Macadam	Annie Cordy	01.1983	54[10]	-	CBS CBS A 3076	[written by Jacques Mareuil - Gérard Gustin]
Le rock à Médor/La vie en France	Annie Cordy	10.1983	67[11]	-	CBS CBS A 3813	[written by Charles Level - A. Bruno - Gérard Gustin]
Les Papous	Annie Cordy	01.1984	42[4]	-	CBS	[written by Noêl Roux - François Llenas ]
Choubidou/Et je smurfe	Annie Cordy	08.1984	70[11]	-	CBS CBS A 4448	[written by John Mercury]
Cho ka ka o/Tous les bébés sont des géants	Annie Cordy	04.1985	21[27]	-	CBS CBS A 6126	[written by V. Vallay - P. Bousquet - Pierre Carrel]
Bonheur, santé et pépites/L’allumée turbo	Annie Cordy	01.1990	92[1]	-	CBS 656503	[written by C. Saferis - A. Bruno / J. Kluger]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Théatre Gramont	Annie Cordy	12.1965	15[1]	-	Columbia FPX 297	-
Show	Annie Cordy	03.1975	6[32]	-	CBS 80555	[produced by Pierre Carrel]
Les Aventures De Bernard Et Bianca Racontées Par	Annie Cordy	11.1977	23[18]	-	Disneyland VS 633 F	-
Ça me plaît...	Annie Cordy	12.2012	180[1]	-	Sun 3263942	-
Ma vie en musique - Best Of 50 titres	Annie Cordy	01.2015	96[3]	-	-	-

Anna Karina

Anna Karina - której prawdziwe nazwisko brzmiało - Hanne Karin Bayer, urodziła się 1940 r. w Danii, w rejonie Aarhus. Początkowo zarabiała na życie śpiewając, grając w reklamach i sprzedając swoje obrazy. Gdy miała 14 lat zagrała w filmie krótkometrażowym, nagrodzonym w Cannes. Po kłótni z matką wyjechała do Paryża, gdzie wystąpiła w filmie reklamowym. Tak trafiła jako modelka do kilku czasopism, między innymi do „Elle”.

Przygodę z kinem rozpoczęła od filmu Jean-Luc Godarda "Żołnierzyk", który ze względu na temat dezercji w czasie wojny w Algierii miał ogromne problemy z ówczesna cenzurą. Nagrodzona Srebrnym Niedźwiedziem za rolę w "Kobieta jest kobietą", Anna Karina była nominowana do Cezara dla najlepszej aktorki w roli drugoplanowej w filmie "Cayenne Palace". Wystąpiła w 80-ciu filmach i siedmiu serialach. Śpiewała u boku Serge’a Gainsbourga, który obsadził ją tytułowej roli w komedii muzycznej "Anna".

Wystąpiła łącznie w siedmiu filmach Godarda; została też jego żoną. Grała też w filmach Luigiego Viscontiego, Tony Richardsona, a także u George'a Cukora.

Była też znaną piosenkarką. Wielki sukces przyniosło jej wykonanie piosenki Serge'a Gainsbourga w komedii muzycznej "Anna" Pierre'a Koralnika.

Zmarła w 2019r na raka w paryskim szpitalu w wieku 79 lat.

Ann Christine

Ann Christine Nyström (obecnie Silén ), urodzona 26 lipca 1944 r. , to fińska piosenkarka rockowa i popowa.
Ann Christine Nyström jest prawdopodobnie najbardziej znana jako reprezentantka Finlandii na Konkurs Piosenki Eurowizji w Luksemburgu w 1966 roku z piosenką „ Playboy ”. Ann Christine, czyli Anckie, miała swój wielki przełom w 1962 roku piosenką „ Kun twistataan ”, fińską wersją „ Let's Twist Again ”. Rok wcześniej wygrała konkurs   talentów Nuorten tanssihekti z pięcioletnim  kontraktem nagraniowym jako pierwszą nagrodą. Ale nigdy nie wydała albumu, jednak około 30 singli i EP-ek w latach 1962-1969.

Do jej największych hitów należą „ See See Rider ”, „ Odota en ”, „ La Laika ”, „ Pata pata ” i „ Liian monta päivää ”. Chociaż wielu dziś kojarzy ją z hitami, w rzeczywistości była piosenkarką rockową i jest uważana za pierwszą artystkę rockową w Finlandii. Chociaż jest pochodzenia fińsko-szwedzkiego, nagrała wszystkie swoje płyty w języku fińskim i angielskim. Do najważniejszych wydarzeń w jej karierze należy, oprócz ESC 1966, turnee po   Szwecji z Cornelisem Vreeswijkiem i Gunnarem Wiklundem latem 1966 roku.

Nyström pracowała jako artystka na pełny etat do 1973 roku, kiedy zdecydowała się go rzucić po 11 latach w showbiznesie. Następnie przez ponad 30 lat pracowała w bankowości. Od połowy lat 70-tych mieszka w Sztokholmie i całkowicie porzuciła estradę. W końcu zrobiła kilka wyjątków i wystąpiła w fińsko-szwedzkim programie telewizyjnym „Schlager på lager” w 2003 i 2005 roku, a także wystąpiła jako artystka  na fińskim Melodifestivalen w 2007 roku.

Adele [Fra]

Jej prawdziwe nazwisko Christine Allegrini, ta młoda piosenkarka wydała w 1966 roku singiel 45t EP pod szyldem Barclay, która próbowała wypuścić kobiecy odpowiednik Antoine.
"C'est bon" została nagrana w tym roku przez Marevę Galanter na jej albumie "Ukuyéyé".

Nie pochodziła ze Szwajcarii, ale z Paryża .
W latach 1967-68 śpiewała w kawiarniach Paryża i Beneluksu w folkowo-bluesowym stylu, a Barclay nie nagrał jej ponownie po wydaniu singla.
Miała dobry głos (może dziedziczny, jej ojciec był śpiewakiem operowym…) i silną prezencję w typie chłopczycym. Uczyła się gry na fortepianie w latach 1971-73, być może po to, by sobie akompaniować, zmienić gitarę akustyczną lub 12 strunową na fortepian. Pasjonowała się muzyką i bardzo lubiła w tym czasie m.in. grupę „Led Zepplin”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Je ne veux plus d’accordéon/J’ai peur parfois	Adele	.1966	-	-	Barclay 60 724	-
Je ne veux plus d’accordéon/Et la la la la/C’est bon/J’ai peur parfois	Adele	.1966	-	-	Barclay 71030	-

Alice Dona

Seria wydawnictw francuskiej piosenkarki Alice Dony z lat 60-tych pokazała jej talent do pisania piosenek. Niestety, musiała poczekać do połowy lat 70-tych, zanim odniosła sukces na listach przebojów, zarówno jako artystka solowa, jak i kompozytorka dla innych artystów. 

Urodziła się jako Alice Donadel 17 lutego 1946 roku w Maisons-Alfort, na południowy wschód od Paryża, jako córka Włocha i francuskiej matki. Jej rodzice, którzy prowadzili stację benzynową, byli zapalonymi muzykami i zachęcali ją, gdy okazywała zainteresowanie muzyką. Pobierała lekcje gry na fortepianie i w wieku 14 lat zaczęła śpiewać z orkiestrą. Byli mniej podekscytowani, kiedy w wieku 15 lat zaczęła uczyć w szkole podstawowej.

W końcu zapisała się do Petit conservatoire de la chanson de Mireille (gdzie  studiowała również Françoise Hardy ), a po zdaniu matury w 1962 roku rzuciła się w wir muzyki.
Tamtej jesieni miała przesłuchania w wytwórni Pathé i zaproponowano jej kontrakt nagraniowy. W ramach promocyjnej serii wydawnictw nowych artystów Pathé wydał w kwietniu 1963 roku singiel (zamiast popularniejszego czterościeżkowego EP), na którym znalazły się Mon train de banlieue  i Demain j'ai dix-sept ans , oba  napisane przez Alice.

W ciągu miesiąca ukazała się EPka, na której znalazły się dwa utwory oraz dwie kolejne kompozycje Alice, chwytliwe Les garçons  i jazzowy Surboum 63 . EP-ka została wydana z dwoma różnymi okładkami ze zdjęciami - jedną przedstawiającą Alice w swojej najlepszej fryzurze w stylu Sheili . Wokalnie brzmiała podobnie do Michèle Torr , która cieszyła się wówczas swoim pierwszym hitem. EP wzbudziła pewne zainteresowanie, a Alice za tym odnotowała kilka występów w telewizji.
Niedługo potem wydała drugą EPkę, którą prowadziła z C'est pas prudent, a także zawierała Chante-moi ta chanson, Jack , wersję Rolfa Harrisa 'Tie me kanagroo down, sport".

W październiku 1963 roku Alice wyruszyła w trasę koncertową, występując jako jedna z wielu artystów wspierających Gene'a Vincenta, a w grudniu wydała swoją trzecią EP-kę, na której znalazła się jej jazzowa kompozycja Le noël des copains  i znakomity Réveille-toi oraz dwie inne.
Zaledwie dwa miesiące później, w lutym 1964 roku, wydała kolejną EP-kę. Ponownie pokazał jej umiejętność pisania piosenek w różnych stylach. Główny utwór, Je n'sais pas , brzmiał jak kawałek amerykańskiego popu, podczas gdy Ma photo  wskazywało na bardziej dorosłą stronę, a Une voiture rouge (snap)  mogło być ukłonem dla Peggy Lee. Jednak nawet kilka występów w telewizji nie mogło wprowadzić Alice na listy przebojów.

Jej następna EP-ka z Pardon Chopin nie wypadła lepiej po wydaniu w lipcu 1964 roku.
W listopadzie tego roku zagrała support zarówno dla Beach Boys, jak i Dicka Riversa w słynnym paryskim klubie Olympia, a także wypromowała swoją najnowszą EP-kę, na której był utwór wiodący  Un seul mot de toi .
Chcąc jeszcze bardziej wzmocnić swój profil, wzięła udział w festiwalu piosenki Rose d'or w 1965 roku, występując u boku takich artystów jak Christine Lebail , Evy i Tiny Yong . Jej utwór, Un chagrin à oublier , został wydany jako wiodący utwór jej następnej EP-ki. Zawierał podkład, który z łatwością mógł pochodzić bezpośrednio z Londynu i porywający wokal - i był to prawdopodobnie jej najlepszy utwór do tej pory. Trop répéter z tej samej EP-ki znalazł również popularność wśród fanów femme popu.

Kolejna, równie dorosła EPka, z Tous les chemins mènent vers toi , została wydana jesienią tego roku.
W styczniu 1966 roku wystąpiła w telewizji z grupą Célibataires (za którego wokalistę Bernarda Ricci wyszła za mąż).
Wiosną wydała swoją dziewiątą EP-kę w dwóch różnych wersjach. Obydwie zawierały Les trois couleurs de l'amour , dziarski Il suffit d'un rien pour être heureux  i delikatny Et déjà , ale w jednej wersji Tu viendras comme un voleur , a w drugiej Avec toi , którą wykonywała w Rose d'or Francji w Antibes. (W finale przegrała z Ceux de Varsovie Jacqueline Dulac).

Pod koniec roku wydała kolejną EP-kę dla Pathé, na której znalazła się bardzo hałaśliwa - choć lirycznie beznadziejna - Merci Monsieur Disney , przed przejściem do Décibel w 1967 roku.
Wydała EP-kę z Le pire des hommes  w nowej wytwórni, po czym wróciła do kariery piosenkarki, aby mieć dziecko. Niemniej jednak kontynuowała pisanie dla innych artystów i odniosła znaczny sukces w latach 70-tych w szczególności dla Serge Lamy, ale także  między innymi dla Sylvie Vartan , Sheili i Claude'a François.
Kusiło ją z powrotem do studia w połowie lat 70-tych, nagrywając hit   La nana 77 i wydając serię albumów w latach 1976-1986.
Później otworzyła również własną szkołę sztuk performatywnych. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Demain j’ai 17 ans/Mon train de banlieue	Alice Dona	07.1963	49[7]	-	Pathé G 1835	[written by Alice Dona]
C’est pas prudent/T’as pas, t’as pas	Alice Dona	08.1963	36[11]	-	Pathé G 1851	[written by B. Roberts - A. Dona]
Mon train de banlieue/Demain j’ai dix-sept ans	Alice Dona	09.1963	97[1]	-	Pathé-Marconi PAT 1004	[written by Alice Dona]
L'Antistar	Alice Dona	05.1976	79[1]	-	Pathé	[written by Serge Lama / Alice Dona]
La nana 77/Les quatre temps	Alice Dona	04.1977	14[11]	-	Pathé Marconi 2C 006 99273	[written by Pierre Delanoë - Claude Lemesle - Alice Dona]
Un Chanteur Français	Alice Dona	06.1978	31[4]	-	-	[written by Claude Lemesle - Alice Dona ]
Je suis femme et musique/L’aventure	Alice Dona	06.1979	63[5]	-	Pathé 2 C 008-62583	[written by Claude Lemesle - Alice Dona]
C'est La Machine A Aimer	Alice Dona	09.1979	63[3]	-	Pathé	[written by Claude Lemesle - Alice Dona]
De La Tendresse	Alice Dona	10.1979	43[7]	-	Pathé	-
Laissez passer la chanson/Ma solitude	Alice Dona	02.1983	84[8]	-	Arabella 102 838	[written by Claude Lemesle - Alice Dona]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Du Ventre Plat Au Ventre Rond	Alice Dona	07.1978	40[4]	-	Pathé-Marconi / EMI 2C068 60742	-
De La Tendresse	Alice Dona	10.1979	6[8]	-	Pathé-Marconi / EMI 2C070-63 027	-
Mes Petites Madeleines	Alice Dona	01.2013	114[7]	-	Smart 88765439972	-
L'essentiel	Alice Dona	10.2014	115[2]	-	-	-

Kris Kristofferson

Kris Kristofferson (ur. 22.06.1936 r. w Bronsville w stanie Teksas, USA), kluczowa postać "Nowego Nashville" lat 70-tych, swoją karierę wokalną rozpoczął w Europie. Studiując na uniwersytecie w Oksfordzie w 1958 r jako Kris Carson związał się na krótko z impresariem Larrym Parnesem, a przez pięć lat śpiewał i grał w amerykańskich bazach wojskowych w Niemczech. W 1965 r. opuścił armię USA w stopniu kapitana i poświęcił się całkowicie pisaniu piosenek.

Pracował jako sprzątacz w studiach CBS w Nashville, dopóki Jerry Lee Lewis jako pierwszy nie nagrał jednej z jego piosenek, "Once More With Feeling". Niebawem głównym wykonawcą piosenek Kristoffersona został Johnny Cash i to on w 1969 r. przekonał Rogera Millera, by nagrał "Me And Bobby McGee" (jej współautorem był Fred Foster). Ze swoim charakterystycznym wstępem: Spłukany do cna w Baton Rouge, czekam tu na pociąg/Życie blade jest, wytarte jak me dżinsy, ta nastrojowa, bluesowa piosenka stała się wielkim przebojem country, a w melodramatycznym wykonaniu Janis Joplin i The Grateful Dead zyskała status rockowego standardu.

Innym klasykiem wśród wczesnych utworów autorstwa Kristoffersona był "Sunday Morning Coming Down" nagrany przez Casha. W 1970 r. Kristofferson wystąpił na festiwalu pop na Isle of Wight. W tym samym czasie Sammi Smith trafiła na listy przebojów wraz z namiętnym utworem jego autorstwa, "Help Me Make It Through The Night", który zaśpiewany później przez Gladys Knight dotarł także do miłośników pop i rhythm'n'bluesa. Knight była także jednym z wielu wykonawców, którzy nagrali pełną czułości balladę "For The Good Times", wielki przebój country, po raz pierwszy zarejestrowany przez Raya Price'a.

W 1979 r. inna kompozycja Kristoffersona - "One Day At A Time" w wykonaniu Leny Martell - trafiła na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Serię przebojów we własnym wykonaniu artysta zapoczątkował piosenkami "Loving Her Was Easier (Than Anything I'll Ever Do Again)" i "Why Me", którą to balladę często śpiewał w czasie swoich koncertów Elvis Presley. W 1973 r. Kristofferson ożenił się z Ritą Coolidge. Wspólnie nagrali trzy albumy, ale sześć lat później rozwiedli się.

Kristofferson zadebiutował w filmie "Cisco Pike" w 1971 r. i wystąpił obok Boba Dylana w słynnym "Pat Garrett And Billy The Kid". Prawdziwą gwiazdą został jednak po występie u boku Barbry Streisand w nakręconym w 1976 r. remake'u filmu z 1937 r. - "Narodziny gwiazdy". Przez następne kilka lat Kris koncentrował się na karierze filmowej (wystąpił w kilkunastu obrazach), ale powrócił do muzyki country wraz z nagraniem albumu The Winning Hand, na którym znalazły się piosenki śpiewane w duecie z Brendą Lee, Dolly Parton i Williem Nelsonem. Nagrany we współpracy z Nelsonem, Cashem i Waylonem Jenningsem album Highwaymen w 1985 r. wszedł na pierwsze miejsce listy przebojów muzyki country. Czterej muzycy jako Highwaymen wyruszyli potem na serię koncertów, a w 1991 r. wydali drugi wspólny album.

Biorący udział w różnych, często radykalnych kampaniach, Kristofferson wystąpił w telewizyjnym dramacie "America", opowiadającym o katastrofie nuklearnej, a na albumie Third World Warrior umieścił wiele ostrych politycznych komentarzy. W 1992 r. artysta podjął się podwójnej roli konferansjera i wykonawcy w czasie koncertu zorganizowanego dla uczczenia trzydziestolecia działalności artystycznej Boba Dylana. Nieoczekiwanie przyszło mu także spełnić rolę czułego ramienia dla Sinead 0'Connor, która zalała się łzami, wygwizdana przez publiczność. W następnym roku wyruszył na tournee ze swoimi przyjaciółmi z The Highwaymen. Na początku 1995 r. w ostatniej chwili odwołał swój występ w Polsce.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lovin' Her Was Easier (Than Anything I'll Ever Do Again)/Epitaph [Black and blue]	Kris Kristofferson	08.1971	-	26[13]	Monument 8525	[written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster]
Josie/Border Lord	Kris Kristofferson	03.1972	-	63[8]	Monument 8536	[written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster][70[2].Country Chart]
Jesus Was a Capricorn/Enough for you	Kris Kristofferson	12.1972	-	91[3]	Monument 8558	[written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster]
Why Me/Help me	Kris Kristofferson	04.1973	-	16[38]	Monument 8571	[gold-US][written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster][1[1][14].Country Chart]
A Song I'd Like to Sing/From the bottle to the bottom	Kris Kristofferson & Rita Coolidge	11.1973	-	49[10]	A&M; 1475	[written by Kris Kristofferson][produced by David Anderle][92[5].Country Chart]
Loving Arms/I'm down [But I keep falling]	Kris Kristofferson & Rita Coolidge	03.1974	-	86[5]	A&M; 1498	[written by Jarns][produced by David Anderle][98[2].Country Chart]
Rain/What'cha Gonna Do	Kris Kristofferson & Rita Coolidge	01.1975	-	-	Monument 8630	[written by Larry Gatlin][produced by Fred Foster][87[4].Country Chart]
Watch Closely Now/Crippled crow	Kris Kristofferson with Barbra Streisand	05.1977	-	52[6]	Columbia 10 525	[written by P. Williams, K. Ascher][produced by Barbra Streisand, Phil Ramone][piosenka z filmu "A star is born"]
Nobody Loves Anybody Anymore/Maybe You've Heard	Kris Kristofferson	05.1981	-	-	Monument 60507	[written by K. Kristofferson, B. Swan][produced by Norbert Putnam][68[7].Country Chart]
How Do You Feel About Foolin' Around/Eye Of The Storm	Willie Nelson & Kris Kristofferson	12.1984	-	-	Columbia 04652	[written by K. Kristofferson, M. Utley, S. Bruton][produced by Booker T. Jones][46[11].Country Chart]
They Killed Him/Anthem '84	Kris Kristofferson	03.1987	-	-	Mercury 888 345	[written by K. Kristofferson][produced by Chips Moman][67[6].Country Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Silver Tongued Devil and I	Kris Kristofferson	07.1971	-	21[28]	Monument 30 679	[gold-US][produced by Fred Foster][4.Country Chart]
Me and Bobby McGee	Kris Kristofferson	09.1971	-	43[22]	Monument 30 817	[gold-US][produced by Fred Foster][10.Country Chart]
Border Lord	Kris Kristofferson	03.1972	-	41[16]	Monument 31 302	[produced by Fred Foster][6.Country Chart]
Jesus Was a Capricorn	Kris Kristofferson	11.1972	-	31[54]	Monument 31 909	[gold-US][produced by Fred Foster][1.Country Chart]
Full Moon	Kris Kristofferson with Rita Coolidge	09.1973	-	26[33]	A&M; 4403	[gold-US][produced by David Anderle][1.Country Chart]
Spooky Lady's Sideshow	Kris Kristofferson	05.1974	-	78[14]	Monument 32 914	[produced by David Anderle][11.Country Chart]
Breakaway	Kris Kristofferson with Rita Coolidge	12.1974	-	103[12]	Monument 33 278	[produced by Fred Foster][19.Country Chart]
Who's to Bless and Who's to Blame	Kris Kristofferson	11.1975	-	105[11]	Monument 33 379	[produced by David Anderle][23.Country Chart]
Surreal Thing	Kris Kristofferson	07.1976	-	180[2]	Monument 34 254	[produced by David Anderle][17.Country Chart]
Songs of Kristofferson	Kris Kristofferson	05.1977	-	45[18]	Monument 34 687	[gold-US][produced by Fred Foster, David Anderle][8.Country Chart]
Easter Island	Kris Kristofferson	02.1978	-	86[7]	Monument 35 310	[produced by David Anderle][21.Country Chart]
Natural Act	Kris Kristofferson with Rita Coolidge	12.1978	35[4]	106[9]	A&M; 4690	[produced by David Anderle][24.Country Chart]
The Winning Hand	Kris Kristofferson,Dolly Parton, Willie Nelson and Brenda Lee	12.1982	-	109[14]	Monument 38 389	[produced by Fred Foster][4.Country Chart]
Music from Songwriter	Kris Kristofferson with Willie Nelson	10.1984	-	152[5]	Columbia 39 531	[produced by Booker T. Jones][21.Country Chart]
Highwayman	Kris Kristofferson,Johnny Cash,Waylon Jennings,Willie Nelson	06.1985	-	92[35]	Columbia 40 056	[platinum-US]
Highwayman 2	Kris Kristofferson,Johnny Cash,Waylon Jennings,Willie Nelson	03.1990	-	79[13]	Columbia 45 240	-
This Old Road	Kris Kristofferson	03.2006	-	172[1]	New West 6088	[produced by Don Was]
Closer to the Bone	Kris Kristofferson	10.2009	-	167[1]	New West 6172	[produced by Don Was]

Starry Eyed And Laughing

Obiecująca grupa brytyjska założona w maju 1973 r. jako duet w składzie: Tony Poole (ur. 28.07.1952 r. w Northampton, Anglia; śpiew, gitara 12-strunowa) i Ross McGeeney (ur. 22.12.1950 r. w Northampton; śpiew, gitara prowadząca).

Nazwę zaczerpnęli z tekstu "Chimes Of Freedom" Boba Dylana, zaś brzmienie pozostawało początkowo pod wpływem wokalnych i instrumentalnych (dwugryfowa gitara Rickenbecker) poszukiwań Rogera McGuinna z zespołu The Byrds. Po krótkiej współpracy z basistą Steve'em Hallem i perkusistą Nickiem Brownem, założyciele dokooptowali w ich miejsce Iaina Whitmore'a (ur. 5.10.1953 r. w Shoreham w hrabstwie Sussex) i Mike'a Wackforda (ur. 6.02.1953 r. w Worthing w hrabstwie Sussex).

Podpisawszy w kwietniu 1974 r. kontrakt z wytwórnią CBS, zadebiutowali albumem, na którym dominowały kompozycje Poole'a i McGeeneya, uznanym jednogłośnie za "uderzająco byrdsowski". Kolejny longplay Thought Talk, ukazał się w październiku 1975 r. po trwającej rok trasie koncertowej. Wprawdzie tytuł płyty zaczerpnięto z tematu The Byrds "I See You", jednak zawartość była tym razem bardziej samodzielna. Poole zabłysnął jako kompozytor w utworze "One Foot In The Boat", a Whitmore dał się poznać jako ciekawy autor tekstów w bogato zorkiestrowanym temacie "Fools Gold".

Jesienią 1975 r. grupa odbyła promocyjne tournee po USA. po czym doszło do niespodziewanych konfliktów. McGeeneya zastąpił na krótko Roger Kelly. Wiosną 1976 r. odszedł Whitmore. McGeeney pojawił się gościnnie u boku Kelly'ego na pożegnalnym koncercie w programie telewizji niemieckiej "Rock-palast", zaś Poole skróciwszy nazwę do Starry Eyed, nagrał kilka typowo komercyjnych singli wyprodukowanych przez duet Flo And Eddie. Wszystko to miało niewiele wspólnego z pokładanymi w zespole nadziejami i wkrótce historia Starry Eyed dobiegła końca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Money is no friend of mine/See your face	Starry Eyed and Laughing	10.1974	-	-	CBS CBS 2686	[written by Tony Poole][produced by Dan Loggins]
Nobody home/Closer to you now	Starry Eyed and Laughing	02.1975	-	-	CBS CBS 3036	[written by Tony Poole][produced by Dan Loggins]
Good love/Down the street	Starry Eyed and Laughing	08.1975	-	-	CBS CBS 3455	[written by Starry Eyed And Laughing][produced by Dan Loggins]
Song on the road/Don' t give me a hard time	Starry Eyed and Laughing	09.1976	-	-	CBS CBS 4577	[written by Tony Poole][produced by Flo And Eddie]
Saturday/Believe	Starry Eyed and Laughing	12.1976	-	-	CBS CBS 4805	[written by Tony Poole][produced by Flo And Eddie]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Starry Eyed And Laughing	Starry Eyed And Laughing	10.1974	-	-	CBS CBS 80 450	[produced by Dan Loggins]
Thought talk	Starry Eyed And Laughing	09.1975	-	-	CBS CBS 80 907	[produced by Dan Loggins]

Ringo Starr

Właśc. Richard Starkey. ur. 7.07.1940 r. w liverpoolskiej dzielnicy Dingle. Reputację na rodzącej się scenie muzycznej Merseybeat zdobywał jako perkusista formacji Rory Storm And The Hurricanes.

Wkrótce potem poznał członków zespołu The Beatles, szybko się z nimi zaprzyjaźnił i po zwolnieniu w 1962 r. Pete'a Besta, zajął w legendarnej grupie miejsce perkusisty. Prosty styl gry Ringa (imię to zyskał dzięki zamiłowaniu do noszenia wielu pierścieni - "rings") stanowił doskonałe tło dla melodycznych popisów jego partnerów. Mimo że od strony muzycznej zdecydowanie pozostawał w cieniu, poczucie humoru i bezpretensjonalność nie pozwoliły mu wtopić się w tło, a każdy z albumów "Wielkiej Czwórki" obowiązkowo prezentował jeden utwór z Ringiem w roli wokalisty.

Do najlepszych z nich należy bez wątpienia bestsellerowy singel z 1966 r. "Yellow Submarine". Sukcesy aktorskie odniesione w filmach "A Hard Day's Night" i "Help!" skłoniły go do kontynuowania kariery na tym polu, czego efektem były komediowe role w filmach "Candy" i "The Magie Christian".

Solową karierę nagraniową rozpoczął jeszcze przed rozpadem Beatlesów albumem Sentimental Journey, na którym zaprezentował zbiór standardów, oraz utrzymanym w stylu country Beaucoups Of Blues zarejestrowanym w Nashville. Obawy, że jego kariera po rozstaniu z Beatlesami szybko dobiegnie końca, okazały się pozbawione podstaw. Debiutancki singel Starra, "It Don't Come Easy" (napisany wspólnie z George'em Harrisonem) wszedł na szczyt amerykańskiej listy przebojów, a sprzedano go w liczbie ponad miliona egzemplarzy.

Spod pióra tej dwójki wyszły jeszcze kompozycje "Back Off Boogaloo" (2. miejsce na listach w Wielkiej Brytanii) i "Photograph". Na albumie Ringo zamieszczono m.in. utwory autorstwa byłych kolegów z zespołu, ale żadnego z nagrań nie zarejestrowano wspólnie. Uzupełniony oryginalnymi kompozycjami i klasykami rock'n'rolla album zdobył wkrótce status "platynowej płyty" i miano jednej z najlepszych płyt solowych nagranych przez byłych Beatlesów.

W 1974 r. na szczyt amerykańskiej listy przebojów weszła kompozycja "You're Sixteen", lecz pomimo dalszych sukcesów odnoszonych przez utwory "Oh My My", "Snookeroo" (autorstwa Eltona Johna i Berniego Taupina) i "Only You" kariera Ringa straciła wiele ze swego początkowego rozpędu. Po wysoko ocenionej roli w filmie "That'll Be The Day" (w 1973 r.) zagrał w słabej komedii "Caveman".

Albumy Ringo The 4th i Bad Boy wskazywały wyraźnie, że artysta znalazł się na muzycznym rozdrożu. Zarejestrowany w 1983 r. album Old Wave został odrzucony zarówno przez brytyjskie jak i amerykańskie wytwórnie i w konsekwencji w ogóle nie ukazał się na rynku. W tym okresie Ringo borykał się również z poważnymi problemami zdrowotnymi potęgowanymi przez pogłębiający się alkoholizm. Udało mu się jednak dotrzeć do zupełnie nowej publiczności, gdy wystąpił w roli narratora nagrodzonego telewizyjnego serialu dla dzieci "Thomas The Tank Engine". Swój powrót do aktywnego życia artystycznego zaznaczył gościnnym udziałem w koncercie zorganizowanym na cześć Carla Perkinsa.

Jednak prace nad nagrywanym w 1987 r. pod kierunkiem amerykańskiego producenta Chipsa Momana albumem zostały przerwane z powodu alkoholowych ekscesów wokalisty. Stały się one bezpośrednią przyczyną poddania się szeroko nagłośnionej kuracji odwykowej, w której towarzyszyła mu żona, aktorka Barbara Bach. Kuracja okazała się na tyle skuteczna, że Ringo mógł już niebawem wznowić działalność muzyczną z All-Starr Band. W 1989 r. w czasie bardzo udanego amerykańskiego tournee towarzyszyli mu Levon Helm, Billy Preston, Joe Walsh i Dr. John, a efekty ich współpracy zarejestrowano na albumie i taśmie wideo.

Liczne grono gwiazd, które zgodziły się wziąć udział w jego powrocie na scenę świadczy o tym, jak wielkim szacunkiem i uznaniem Ringo nadal cieszy się w muzycznym światku. On sam sięgnął nowych wyżyn w 1992 r. rejestrując nowy album i odbywając serię promocyjnych koncertów. Pobyt na wyżynach przedłużył się gdy w 1995 r. na rynku ukazał się... nowy singel Beatlesów "Free As A Bird" oraz album Anthology Vol. I.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Beaucoups of blues/Coochy-Coochy	Ringo Starr	11.1970	-	87[5]	-/Apple 2969	[written by Buzz Rabin][produced by Pete Drake]
It don' t come easy/Early 1970	Ringo Starr	05.1971	4[11]	4[12]	Parlophone R 5898/Apple 1831	[gold-US][written by Ringo Starr][produced by George Harrison]
Back of Boogaloo/Blindman	Ringo Starr	04.1972	2[10]	9[10]	Parlophone R 5944/Apple 1849	[written by Ringo Starr][produced by George Harrison]
Photograph/Down and out	Ringo Starr	10.1973	8[13]	1[1][16]	Parlophone R 5992/Apple 1865	[gold-US][written by Ringo Starr/George Harrison][produced by Richard Perry]
You' re sixteen/Devil woman	Ringo Starr	12.1973	4[10]	1[1][15]	Parlophone R 5995/-	[gold-US][silver-UK][written by Dick Sherman/Bob Sherman][produced by Snuff Garrett][original by Johnny Burnette-1961r]
Oh my my/Step lightly	Ringo Starr	03.1974	-	5[14]	-/Apple 1872	[written by Ringo Starr,Vini Poncia][produced by Richard Perry]
Only you/Call me	Ringo Starr	11.1974	28[11]	6[13]	Apple R 6000/Apple 1876	[written by Buck Ram, Andy Rand][produced by Richard Perry]
No no song/Snookeroo	Ringo Starr	02.1975	-	3[13]	-/Apple 1880	[written by Hoyt Axton/David Jackson][produced by Richard Perry]
It' s all down to goodnight Vienna/Oo-wee	Ringo Starr	06.1975	-	31[7]	-/Apple 1882	[written by John Lennon][produced by Richard Perry]
A dose of rock'n'roll/Cryin'	Ringo Starr	10.1976	-	26[9]	-/Atlantic 3361	[written by Carl Grossman][produced by Arif Mardin]
Hey baby/Lady Gaye	Ringo Starr	01.1977	-	74[3]	Polydor 2001699/Atlantic 3371	[written by Margret Cobb, Bruce Channel][produced by Arif Mardin]
Wrack my brain/Drumming is my madness	Ringo Starr	11.1981	-	38[11]	-/Boardwalk 130	[written by George Harrison][produced by George Harrison]
Weight of the World/After All These Years	Ringo Starr	06.1992	74[1]	-	Private Music 115392/-	[written by Brian O'Doherty, Fred Velez][produced by Don Was]
Liverpool 8/For Love	Ringo Starr	01.2008	99[1]	-	Capitol CDLIV 8/-	[written by Richard Starkey, Dave Stewart][produced by Dave Stewart, Ringo Starr]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sentimental journey	Ringo Starr	05.1970	7[6]	22[14]	Apple 3365	[produced by George Martin]
Beaucoups of blues	Ringo Starr	10.1970	-	65[15]	Apple 3368	[produced by Pete Drake]
Ringo	Ringo Starr	11.1973	7[20]	2[37]	Apple 3413	[platinium-US][gold-UK][produced by Richard Perry]
Goodnight Vienna	Ringo Starr	11.1974	30[2]	8[25]	Apple 3417	[gold-US][silver-UK][produced by Richard Perry]
Blast from your past	Ringo Starr	12.1975	-	30[11]	Apple 3422	[produced by Richard Perry, George Harrison, Pete Drake, Ringo Starr]
Ringo' s rotogravure	Ringo Starr	10.1976	-	28[9]	Atlantic 18 193	[produced by Arif Mardin]
Ringo The 4th	Ringo Starr	10.1977	-	162[6]	Atlantic 19 108	[produced by Arif Mardin]
Bad boy	Ringo Starr	05.1978	-	129[6]	Portrait 35 378	[produced by Vini Poncia]
Stop and smell the roses	Ringo Starr	11.1981	-	98[12]	Boardwalk 32 246	[produced by Paul McCartney, George Harrison ,Harry Nilsson, Ronnie Wood, Stephen Stills ,Ringo Starr]
Vertical man	Ringo Starr	07.1998	85[1]	61[4]	Mercury 558598	[produced by Mark Hudson, Ringo Starr]
Ringo rama	Ringo Starr	.2003	-	113[2]	Koch 8429	[produced by Mark Hudson, Ringo Starr]
Photograph - The Very Best Of Ringo Starr	Ringo Starr	09.2007	26[3]	-	Capitol 3938272 [UK]	[produced by Richard Perry]
Liverpool 8	Ringo Starr	01.2008	91[1]	94[2]	Capitol 5173882 [UK]	[produced by Ringo Starr, Mark Hudson, Dave Stewart]
Y Not	Ringo Starr	01.2010	-	58[2]	Hip-O 0013792	[produced by Ringo Starr, Bruce Sugar]
Ringo 2012	Ringo Starr	02.2012	181[1]	80[2]	Hip-O 0016415	[produced by Ringo Starr, Bruce Sugar]
Postcards from Paradise	Ringo Starr	04.2015	157[1]	99[1]	UMe 022822	[produced by Ringo Starr]
Give More Love	Ringo Starr	10.2017	105[1]	128[1]	UMe 027120	[produced by Ringo Starr]
What's My Name	Ringo Starr	11.2019	99[1]	127[1]	UMC 824373 [UK]	[produced by Ringo Starr]