Ukończywszy Uniwersytet Panamy, Blades pracował jako prawnik Banku Narodowego tego kraju. W 1974, przy okazji odwiedzin u rodziny w Miami (przeprowadziła się tam w 1973) Blades „wyskoczył” też do Nowego Jorku, gdzie znalazł pracę w dziale korespondencji wytwórni Fania Records. Gdy z zespołu Raya Barretto odszedł w 1974 Tito Allen, Blades został polecony Barretto. Przybył on do wytwórni, przesłuchał Bladesa i zaangażował. W lipcu tego roku Blades wystąpił z zespołem w sali Madison Square Garden. Zaśpiewał potem na albumie Barretto (1975), a gdy szef grupy odszedł, by założyć koncertową formację grającą fusion, Blades został w zespole (który zmienił nazwę na Guarare) na jakiś czas. Blades zaśpiewał też na podwójnym albumie debiutanckim Barretto Live: Tomorrow (1976) nowego zespołu Barretto.
W tym czasie skomponował przebojowy „El Catangero” z The Good, The Bad And The Ugly (1975) Williego Colona, którego poznał jeszcze w Panamie; zaśpiewał też w tym utworze główną partię wokalną. Zdobył dzięki temu nagrodę dla „Najlepszego Kompozytora Roku” w plebiscycie magazynu „Latin NY” w 1976. W 1atach 70-tych Blades pisał piosenki dla kilku zespołów i solistów; byli wśród nich m.in. Ricardo Ray i Bobby Cruz, Ismael Miranda, Bobby Rodriguez y La Compańa, Checo Feliciano, Conjunto Candela, Tito Rodriguez II, Tito Puente Roberto Roena, Tito Gómez, Hector Lavoe i Pete „EI Conde” Rodriguez. Dwanaście oryginalnych nagrań jego kompozycji w wykonaniu innych artystów zebrano potem na albumie Interpretan A Ruben Blades (1981).
W 1976r Blades zaczął występy z formacją Fania All Stars, debiutując na albumie Tribute To Tito Rodriguez; współpracował z tym zespołem do 1980r. W 1977r zaśpiewał główną partię wokalną i chórek w suicie salsa La Raza Latina Larry’ego Harlowa. Współpraca Bladesa i Colona rozpoczęła się na serio od albumu Metiendo Mano (1977-wydanego w Wielkiej Brytanii przez wytwórnię Caliente w 1988). Nagrali potem jeszcze cztery albumy: Siemba (1978) zdobył tytuł złotej płyty i został uznany za „renesans salsy”; kontrowersyjny dwupłytowy zestaw Maestra Vida (Life The Teacher, 1980) zawierał elementy teatralne i też zdobył tytuł złotej płyty; Canciones del Solar de los Aburridos (Songs From The Place Of Bored People, 1981) otrzymał nominację do Nagrody Grammy w 1983, a The Last Fight (1982) został wydany równocześnie z filmem pod tym samym tytułem, w którym obaj muzycy zagrali.
Albumem i filmem The Last Fight szef Fania Records Jerry Masucci chciał podbić rynek filmowy - niestety, nie udało się. Równocześnie Blades „zagrał główną rolę” w sprawie o wypłacenie przez wytwórnię zaległych tantiemów; krążyły pogłoski, że w 1979 starał się założyć związek zawodowy zrzeszający muzyków nagrywających dla Fania. W efekcie Masucci sprzedał wytwórnię za milion dolarów argentyńskiemu konsorcjum Valsyn, a sam został konsultantem wytwórni. W 1984 Blades przeniósł się do firmy Elektra Records, a współpracę z nią rozpoczął od albumu Buscando America w towarzystwie sekstetu Seis del Solar (zamiast trąbek korzystał on z syntezatorów).
W 1985 Blades zagrał główną rolę w filmie „Crossover Dreams”, do którego ścieżki dźwiękowej napisał też kilka utworów. Fragment filmu z ceremonii wręczenia dyplomów na Uniwersytecie Harvarda, na którym dyplom otrzymuje Blades, znalazł się w brytyjskim obrazie dokumentalnym „The Return Of Ruben Blades”, w którym muzyk prezentował też swoje poglądy na temat możliwości podjęcia kariery politycznej w Panamie. Pierwszy koncert w Wielkiej Brytanii, w towarzystwie Seis del Solar, dał w 1986r. Próba wejścia na „terytorium przygraniczne” rocka - śpiewany po angielsku album Nothing But The Truth (1988) - zakończyła się niepowodzeniem. Blades zawrócił więc na lepiej sobie znane ścieżki; hiszpańskojęzyczny Antecedente (1988) otrzymał Nagrodę Grammy. Zespół towarzyszący (którego nazwę zmieniono na Son del Solar) wspierała sekcja puzonowa. Niektóre aranżacje (przygotowane przez klawiszowca Oscara Hernandeza i basistę Mike’a Vinasa) przypominały nieco jego nagrania z czasu współpracy z Colonem. Do rozwoju salsy Blades przyczynił się przede wszystkim za sprawą wysokiej jakości tekstów. Mówił czasem o swoich kompozycjach jako o „muzycznym dziennikarstwie” i „kronice miejskiej”. Blades odnosił też spore sukcesy na ekranie; zagrał w „Critical Condition” (z Richardem Priorem, 1987), „The Milagro Beanfield War" (z Robertem Redfordem, 1988), „The Lemon Sisters” (z Diane Keaton) i „The Two Jakes" (z Jackiem Nicholsonem); był pierwszym Latynosem, który zdobył nagrodę amerykańskich telewizji kablowych za rolę więźnia z celi śmierci w „Q And A" Sidneya Lumeta. Sprowokował też spore kontrowersje - i wściekłość matki - krytykując amerykańską inwazję na Panamę w 1990.
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] | Komentarz |
| Nothing But the Truth | Rubén Blades | 05.1988 | 156[6] | - | Elektra 60 754 | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz