Z archiwum...rocka

niedziela, 3 lipca 2022

Irma Thomas

Właśc. Irma Lee, ur. 18. 02. 1941 r. w Ponchatoula w stanie Luizjana, USA. "Królowa soul z Nowego Orleanu" odkryta w 1958 r. przez Tommy'ego Ridgleya. Jej wczesne nagrania zdobyły tylko lokalną popularność i dopiero rhythm'n'bluesowy singel "(You Can Have My Husband But Please) Don't Mess With My Man" był dużym przebojem w 1960 r.

Rok później Thomas odnowiła współpracę z producentem i kompozytorem Allenem Toussaintem, z którym pracowała nad swoimi pierwszymi nagraniami. Jej rezultatem były dwa najlepsze single Irmy, "It's Raining" i "Ruler Of My Heart" (z 1962 r.). Drugi z nich stanowił inspirację dla Otisa Reddinga i jego piosenki "Pain In My Heart". Po podpisaniu kontraktu nagraniowego z wytwórnią Imperial w 1963 r. wokalistka nagrała singel "Wish Someone Would Care" (z 1964 r.), który wszedł do amerykańskiej Top 20. Jego następca, "Anyone Who Knows What Love Is (Will Understand)", także znalazł się na liście najlepiej sprzedających się singli w USA. Zasłynął on jednak bardziej dzięki utworowi umieszczonemu na stronie B. "Time Is On My Side", wykonywanemu później przez The Rolling Stones.

Irma Thomas nadal nagrywała znakomite single, nie odnosząc jednak zdecydowanie zasłużonego sukcesu komercyjnego. Jej ostatnim hitem była doskonała interpretacja kompozycji "Good To Me" (z 1968 r.), nagrana w studiach Muscle Shoals, a wydana pod egidą wytwórni Chess. Artystka związała się potem kolejno z wytwórniami Canyon, Roker, Cotillion i Fungus. Ostatnia z nich opublikowała w 1973 r. jej album Between Tears. Irma pozostaje do dziś cenioną i popularną wokalistką.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't Mess With My Man/Set Me Free	Irma Thomas	05.1960	-	-	Ron 328	[written by D. Labostrie][produced by Joe Ruffino][22[3].R&B Chart]
Wish someone would care/Break-a-way	Irma Thomas	03.1964	-	17[12]	Imperial 66013	[written by Irma Thomas][produced by Eddie Ray][2[14].R&B Chart]
Anyone who knows what love is/Time is on my side	Irma Thomas	07.1964	-	52[6]	Imperial 66041	[written by Seely, Arbuckle, Sheeran, Newman][produced by Eddie Ray][29[3].R&B Chart]
Times have changed/Moments to remember	Irma Thomas	11.1964	-	98[2]	Imperial 66 069	[written by Van McCoy][produced by Nick De Caro][30[4].R&B Chart]
He' s my guy/[I want a]True,true love	Irma Thomas	12.1964	-	63[8]	Imperial 66080	[written by Van McCoy][produced by Nick De Caro][24[4].R&B Chart]
You don't miss a good thing [Until it's gone]/Some things you never get used to	Irma Thomas	03.1965	-	109[4]	Imperial 66095	[written by Thomas, Ragovoy][produced by Jerry Ragovoy]
I'm gonna cry till my tears run dry/Nobody wants to hear nobody's troubles	Irma Thomas	05.1965	-	130[1]	Imperial 66106	[written by Pomus, Shuman, Fagin][produced by Jerry Ragovoy]
Take a look/What are you trying to do	Irma Thomas	11.1965	-	118[3]	Imperial 66137	[written by Allen Toussaint][produced by Allen Toussaint]
It's a man's-Woman's world Part.1	Irma Thomas	06.1966	-	119[3]	Imperial 66178	[written by Burke Jones, Nat Jones][produced by James Brown Priductions]
Good to me/We Got Something Good	Irma Thomas	02.1968	-	-	Chess 2036	[written by Otis Redding][produced by Rick Hall And Staff][42[2].R&B Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wish someone would care	Irma Thomas	06.1964	-	104[8]	Imperial 12 266	[produced by Eddie Ray]

Dear Jayne

Dear Jayne była żeńską żeńską grupą R&B od połowy do późnych lat 2000., założoną przez menedżera / producenta wykonawczego Anthony'ego „T.A.” Tate (który współpracował z takimi artystami jak J. Holiday, Teairra Mari i Ciara). Oryginalny skład składał się z Ashley (z Los Angeles w Kalifornii), Jasmine (z Cocoa Beach na Florydzie) i Lindsey (z Atlanty).

Latem 2007 roku Dear Jayne wydał swój debiutancki singiel „Talkin’ Bout Himself”, który zdołał wywołać trochę szumu, ale nie wiadomo, jak i czy w ogóle ten singiel w ogóle trafił na listy przebojów. Kolejny singiel „Rain” osiągnął szczyt na 99 miejscu na liście Billboard's Hot R&B \ Hip-Hop Songs, pozostając na liście tylko przez tydzień w 2008 roku. W tym samym roku grupa wydała kolejny singiel „Fall Back” (z udziałem The Dream), ale w ogóle nie pojawił się na listach przebojów.

Debiutancki album grupy „Voice Message” miał ukazać się w marcu 2008 roku nakładem Capitol Records, ale został odłożony na półkę. Lindsey opuściła później grupę i została zastąpiona przez wokalistkę Emori Campbell. Po tym, jak ich album został odłożony na półkę, nic nie słyszano od Dear Jayne aż do około 2011 roku, kiedy ogłosiły na swoim koncie na Twitterze, że pracują nad nową muzyką, ale od tego czasu niewiele o niej słyszano i wygląda na to, że Dear Jayne popadły w zapomnienie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rain / Talkin' Bout Himself	Dear Jayne	02.2008	-	-	Music Line	[99[1].R&B Chart]

Anita Traversi

Anita Traversi (ur. 25 lipca 1937r Giubiasco, - zm. 25 września 1991r Bellinzona) była szwajcarską piosenkarką. Została nazwana "Miną włoskiej Szwajcarii" . Naukę śpiewu i gry na fortepianie rozpoczęła w wieku ośmiu lat. Po pracy w drukarni w Bellinzonie, w 1955 roku została wybrana jako śpiewaczka do obsady Orkiestry Radiowej Radia Monteceneri, rozgłośni radiowej we włoskojęzycznej Szwajcarii . Dzięki maestro Mario Robbiani, w następnym roku dostała kontrakt nagraniowy we Włoszech z Jolly.

Jako reprezentantka Szwajcarii brała udział w Konkursie Piosenki Eurowizji 1960 z piosenką Cielo e terra (8 miejsce na trzynastu uczestników) oraz w Konkursie Piosenki Eurowizji 1964 z piosenką I miei pensieri (razem z trzema innymi krajami przy 0 głosów). Traversi często brała udział w szwajcarskich selekcjach na Eurofestival w latach 1956, 1961, 1963, 1967 i 1976.

We Włoszech słynie z tego, że zaśpiewała wraz z Quartetto Radar w reklamach znanej karuzeli oraz z duetu z Adriano Celentano na jego albumie Adriano Celentano z Giulio Libano i jego orkiestrą w piosenkach Piccola i Ritorna lo shimmy oraz na płycie A New Orleans w piosenkach Gilly i Coccolona. W 1970 roku nagrała swój pierwszy album dla PDU, wytwórni Miny , a drugi, dla tej samej wytwórni, w 1973.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Piccola/Ritorna lo shimmy	Anita Traversi and Adriano Celentano	.1960	-	-	-	-	-	-	-	7	Jolly J 20092	[written by Gian Carlo Testoni,Pietro Pizzigoni]
Gilly/Coccolona	Anita Traversi and Adriano Celentano	.1961	-	-	-	-	-	-	-	32	Jolly J 20144	-

Jolly

Jolly to włoska wytwórnia płytowa SAAR Records, założona w 1958 roku przez Waltera Guertlera; jest to obecnie nieużywany znak towarowy. Walter Guertler wszedł do świata muzyki w 1948 roku, zakładając Celson (razem ze swoim bratem Ernestem), a w 1951r kupił inną wytwórnię, Music, ale utrzymywał je przy życiu osobno. Na początku 1958 zdecydował się jednak połączyć obie firmy pod nazwą SAAR Records (Society of Reproduced Acoustics Articles), z siedzibą w Mediolanie przy viale di Porta Vercellina 14; z tej okazji stworzył nową wytwórnię, Jolly, używaną przede wszystkim do wprowadzania nowych talentów. Kilka lat później pojawił się Joker; ten ostatni wydałby ponownie płyty Jolly w miękkiej oprawie, a także wydania płyt zagranicznych takich artystów jak Tito Puente, a później płyty artystów zarejestrowanych niezależnie (przypomnijmy sobie Bruno Venturiniego).

Na dyrektora artystycznego Guertler wybrał muzyka jazzowego Ezio Leoniego, który miał już doświadczenie jako aranżer i dyrygent. Jolly odniósł natychmiastowy sukces; w 1959r Il tuo bacio è come un rock, bardzo młodego Adriano Celentano, zdominował listy przebojów.

W ciągu kilku lat Jolly zakontraktował wielu młodych artystów, często skazanych na konsekwentny sukces w kolejnych latach, takich jak Enzo Jannacci, Luigi Tenco, Nancy Cuomo, Remo Germani, Nicola Di Bari, Peppino Gagliardi, Cochi i Renato, Gabriella Ferri, Fausto Leali, Franco Battiato i grupa I Campioni. Jolly była pierwszą włoską wytwórnią płytową, która stworzyła linię ekonomiczną (wspomniany wcześniej Joker) i jedną z pierwszych, która nabyła dystrybucję zagranicznych wytwórni we Włoszech: Vogue, Mercury (zanim przeszła na Phonogram) i w ten sposób wypuścił francuskich artystów na zlecenie Barcklay we Włoszech: Dalidę, Henry'ego Salvadora, Charlesa Aznavoura i Jacquesa Brela. Równolegle ze wzmocnieniem całej firmy SAAR, co nastąpiło poprzez inwestycje w kadry, sale nagraniowe, produkcję i dystrybucję, w tej dekadzie wytwórnia Jolly będzie nagrywać wykonawców, którzy wezmą udział w Festiwalu w Sanremo ( od 1961 do 1969) oraz inne imprezy takie jak: Canzonissima, Cantagiro, Disco na lato, Gondola d'ora di Venezia.

Wśród producentów, którzy pracowali dla wytwórni w drugiej połowie lat 60-tych i na początku następnej dekady był neapolitański Carlo Casale . W 1971 roku, na podstawie decyzji firmy, marka Jolly przestała być regularnie wykorzystywana w nowych produkcjach, z wyjątkiem sporadycznych powtórnych zastosowań, zwłaszcza w odniesieniu do przedruków i kolekcji przebojów .

Single na listach przebojów

  
J 20063 	1959 	Adriano Celentano 	Il ribelle/Nessuno ci crederà  10.Ita
J 20068 	1959 	Adriano Celentano 	Teddy girl/Desidero te  12.Ita
J 20069 	1959 	Adriano Celentano 	Pronto pronto/Idaho  20.Ita
J 20079 	1960 	Adriano Celentano 	Nikita rock/Blue jeans rock  18.Ita
J 20080 	1960 	Adriano Celentano 	Rock matto/Impazzivo per te  33.Ita
J 20080 	1960 	Adriano Celentano 	Impazzivo per te / Crazy rock  3.Ita
J 20089 	1960 	Adriano Celentano 	Personality/Il mondo gira  18.Ita
J 20090 	1960 	Adriano Celentano 	Così no/La gatta che scotta  33.Ita
J 20092 	1960 	Adriano Celentano e Anita Traversi 	Piccola/Ritorna lo shimmy  7.Ita
J 20106 	1960 	Adriano Celentano 	Pitagora/A cosa serve soffrire  8.Ita
J 20107 	1960 	Adriano Celentano 	Giarrettiera rosa/Che dritta!  34.Ita
J 20124 	1960 	Adriano Celentano 	Furore/Movimento di rock  31.Ita
J 20127 	1961 	Adriano Celentano 	24 mila baci/Aulì-ulè  1.Ita
J 20137 	1961 	Adriano Celentano 	Non esiste l'amor/Basta 2.Ita 
J 20153 	1962 	Adriano Celentano 	Forse forse/Peppermint twist  16.Ita
J 20197 	1963 	Adriano Celentano 	A New Orleans/Un sole caldo caldo caldo   5.Ita
J 20228 	1964 	Adriano Celentano 	Una notte vicino al mare/Hello Mary Lou  36.Ita
J 20144 	1961 	Adriano Celentano e Anita Traversi 	Gilly/Coccolona  32.Ita
J 20081 	1960 	I Campioni 	Oh Wendy Wendy/Ciao baby ciao  34.Ita
J 20066 	1959 	I Campioni 	Tintarella di luna / Buon dì  15.Ita
J 20118 	1960 	Cesare Marchini 	Luna mare cha cha cha/Chico Chico cha cha cha  59.Ita
J 20184 	1962 	Remo Germani 	Baci/Nossignora  2.Ita
J 20195 	1963 	Remo Germani 	Torna al mittente/Mai prima d'ora  44.Ita
J 20204 	1963 	Remo Germani 	Non andare col tamburo/È tornata l'estate A:7.Ita/B: 20.Ita
J 20234 	1964 	Remo Germani 	Stasera no, no, no/Vattene  5.Ita
J 20284 	1965 	Remo Germani e Le Amiche 	Prima o poi/Diventerò come vorrai  8.Ita
J 20354 	1966 	Remo Germani 	Così come viene/Partivo  15.Ita
J 20203 	1963 	Toto Savio 	Amico mio/Ti piace il madison  33.Ita
J 20209 	07-1963 	Fausto Leali & I Novelty 	Please please me/5 giorni  30.Ita
J 20232 	1964 	Fausto Leali & I Novelty 	La campagna in città/Ho perduto  44.Ita
J 20237 	1964 	Fausto Leali & I Novelty 	Lei ti ama/Danza senza nome  32.Ita
J 20229 	1964 	Nicola Di Bari 	Amore ritorna a casa/Senza motivo  14.Ita
J 20255 	1964 	Nicola Di Bari 	Non farmi piangere più/Ti prendo le braccia   39.Ita
J 20280 	1965 	Nicola Di Bari 	Tu non potrai capire/Una cosa di nessuna importanza  56.Ita
J 20282 	1965 	Nicola Di Bari 	Amici miei/Amo te, solo te   8.Ita
J 20294 	1965 	Nicola Di Bari 	Piangerò/Il rimpianto   39.Ita
J 20346 	1966 	Nicola Di Bari 	Lei mi aspetta/Ridi con me   32.Ita
J 20218 	1963 	Peppino Gagliardi 	Ascolta mio Dio/Dimmi amor/Piango   15.Ita
J 20230 	1964 	Peppino Gagliardi 	Frutto di mare/Verrò a chiederti perdono  27.Ita
J 20259 	1964 	Peppino Gagliardi 	Questa sera non ho pianto/Dovevo parlarti   14.Ita
J 20269 	1964 	Peppino Gagliardi 	Nisciuno 'o ppo' capì/'mparame a vulé bene   32.Ita
J 20283 	1965 	Peppino Gagliardi 	Ti credo/Parlami  28.Ita
J 20302 	1965 	Peppino Gagliardi 	Innamorarmi di te/Grazie caldo sole  24.Ita
J 20332 	1965 	Peppino Gagliardi 	Un atto di dolore/Ho il coraggio di amarti   33.Ita
J 20348 	1966 	Peppino Gagliardi 	Se tu non fossi qui/Devi sorridermi   48.Ita
J 20356 	1966 	Peppino Gagliardi 	Voglio sapere/Finalmente   48.Ita
J 20307 	05-1965 	Roberta Mazzoni 	Ho sofferto per te/Non sai la strada   22.Ita
J 20222 	1963 	Tony Dallara 	Come potrei dimenticarti/Cosa vuoi   18.Ita
J 20231 	1964 	Tony Dallara 	Ti devo dire no/Quando siamo in compagnia  22.Ita
J 20247 	05-1964 	Enzo Jannacci 	L'Armando/La forza dell'amore  31.Ita
J 20284 	1965 	Remo Germani e Le Amiche 	Prima o poi/Diventerò come vorrai   8.Ita
J 20354 	1966 	Remo Germani 	Così come viene/Partivo   15.Ita

I Campanino

Campanino to rock and rollowa i beatowa grupa muzyczna działająca od 1957 do 1968 roku; w końcowej fazie kariery zmienili na chwilę nazwę na Big Ben's. Wzięli w nim udział także przyszły gitarzysta Formula 3 Alberto Radius oraz pianista i kompozytor Claudio Mattone.

Campanino powstał w Neapolu z inicjatywy dwóch braci Campanino: Franco i Luigiego są synami sztuki, w rzeczywistości ojcem jest Girolamo Campanino, znany jako Mino Campanino, słynny nauczyciel muzyki Sergio Bruni i Aurelio Fierro. Po ukończeniu Konserwatorium San Pietro a Majella w Neapolu postanawiają założyć grupę rock and rollową: w tym okresie Franco, kontrabasista, gra jako jazzman w Southern Jazz Combo, jednej z pierwszych neapolitańskich grup jazzowych , wraz z saksofonistą Mario Schiano i gitarzystą Aldo Sassone, który jest zaangażowany w tworzenie zespołu, który swoją nazwę wziął od nazwiska dwóch braci, Campanino.

Początkowo ich repertuar opiera się na coverach amerykańskich piosenek, ale wkrótce Franco zaczyna komponować własny materiał; po udziale w programie telewizyjnym Primo applauso prowadzonym przez Enzo Tortorę, zostają zauważeni przez Renato Carosone, który podpisuje z nimi kontrakt dla swojej wytwórni płytowej. Następnie przechodzą do Jolly, a latem 1958 odnoszą spory sukces w Bussola w Viareggio, a rok później grają przez długi czas w Rupe Tarpea w Rzymie, gdzie zauważają ich Federico Fellini, który zatrudnia biorą udział wraz z Adriano Celentano (partnerem z wytwórni) w filmie La dolce vita, w którym grupa towarzyszy mediolańskiemu śpiewakowi podczas wykonania Ready Steady.

W międzyczasie ich gatunek ewoluuje i przechodzi od rock'n'rolla do beatu w stylu angielskim; wśród nagrań z tego okresu instrumentalne Tellstar, Solo per una estate i Forza papa (cover Muskrat Ramble). W 1965r Luigi opuścił grupę z powodu służby wojskowej i został zastąpiony przez Claudio Mattone, wywodzącego się z zespołu Totò Savio: krótko wcześniej do Campanino dołączył młody rzymski gitarzysta Alberto Radius i w tej formacji grupa gra wiele wieczorów wraz z Equipe 84. Właśnie z tej okazji Franco gra jedną ze swoich piosenek, Un giorno tu mi cercherai, grupie Vandelli, która postanawia ją zaprezentować na Festiwalu w Sanremo 1966. W międzyczasie Luigi odniósł pewien sukces jako autor Notte d'estate, która brała udział w Festiwalu Neapolitańskim 1965 w interpretacji Lucii Valeri i Carlo Missaglia.

Campanino w 1965 roku zmienia wytwórnię płytową, przechodząc do Ariston Records i decyduje się na zmianę nazwy na Big's Ben (również z powodu wymuszonej nieobecności jednego z dwóch Campanino, Luigiego, który wyjechał do wojska). Z tym szyldem nagrywają w stylu merseybeats single i występują w melonikach, również zwracając uwagę na wygląd, ale bez większych komercyjnych komentarzy. Muzycznie natomiast utwory Pensare a te (charakteryzujące się obecnością kwartetu smyczkowego towarzyszącego piosence w stylu As tears go by Rolling Stones) oraz Una ragazza facile (z tekstem napisanym przez Mogola), w których szczególnie widoczna jest gitara Radiusa; na odwrocie „Tu non sai niente dell'amore” z tekstem Franco Califano (muzyka jest autorstwa Franco Campanino), a w chórkach śpiewa Radius.

Wraz z powrotem Luigiego grupa odzyskuje swoją starą nazwę, powracając do nagrywania dla wytwórni La Mela, podczas gdy Radius opuszcza grupę, aby zostać gitarzystą Simon & Penny; wchodzi również nowy, młody perkusista, Gianni Averardi (późniejszy założyciel i członek Il Giardino dei Semplici). Uczestniczą w Festiwalu Neapolitańskim 1967 z Carulina nun parte cchiù (w połączeniu z Teo Teocoli). W tym samym czasie Franco i Luigi wraz ze swoją siostrą Glorią otworzyli lokalną La Mela wytwórnię płytową o tej samej nazwie, która poświęcona jest odkrywaniu młodych talentów neapolitańskich. Nagrywają słynną piosenkę Cannot read in the heart, napisaną przez Franco Califano i Totò Savio, później podjętą przez Showmen i Il Giardino dei Semplici.

W 1968 roku wzięli udział w Un disco per l'estate z Ore senza te, która jednak nie dotarła do finału; Franco nadal pisze piosenki dla innych artystów, takich jak Pilar dla Roby and the Hippies. W kolejnej dekadzie Franco Campanino poświęci się komponowaniu ścieżek dźwiękowych, a Luigi zostanie znakomitym dyrygentem muzyki operowej. Luigi Campanino zmarł 1 października 2016 r.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Luna Lunera / Munastero 'E Santa Chiara

I Campanino

.1961

A:22;B:29

Sahara SAH 9001

[A:written by Tony Fergo \ Giancarlo Testoni - Larici [Giacomo Mario Gili]][B:written by Alberto Barberis \ Michele Galdieri]

sobota, 2 lipca 2022

Fierce Ruling Diva

Fierce Ruling Diva jest zakorzeniona w tradycji rave, ale Jeroen Flamman i Jeff „Abraxas” Porter również zawierają elementy chilloutowej atmosfery. Ta dwójka powstała w Amsterdamie, a w sierpniu 1989 roku wydała swój pierwszy singiel „I Don't Wanna Be a Freak”.

Po założeniu Lower East Side Records i trzech klubów nocnych w okolicy, duet zaczął produkować, opiekując się 13 płytami w różnych europejskich wytwórniach. Po dziewięciu singli, album FRD ukazał się w czerwcu 1991 roku, Anarchic Adjustments ukazało się w następnym roku. Revolt of the Perverse, ich pierwszy krajowy album, został wydany przez Astralwerks w połowie 1993 roku.

Na początku lat dziewięćdziesiątych trzy piosenki znalazły się na liście Hot Dance Music/Club Play, z których najbardziej udanym był „You Gotta Believe”, hit z 1992 roku, numer 4. Dziesięć lat później utwór ten został zremiksowany, a w 2002 roku został ponownie - wszedł na listę taneczną i trafił na 1. miejsce.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rubb It In	Fierce Ruling Diva	10.2001	99[2]	-	Recharge CDCHARGE 003	[written by Jeff Porter, Jeroen Flamman][produced by Jeff "Abraxas" Porter, Jeroen Flamman]
You Gotta Believe	Fierce Ruling Diva	07.2002	117[2]	-	React 12 REACT 8	[written by FRD][produced by Jeff "Abraxas" Porter, Jeroen Flamman]

Field Music

Pochodzący z Sunderland w Anglii, indie/art rockersi Field Music wyłonili się w połowie lat 2000 z charakterystyczną mieszanką sprytnie wykonanych popowych haków i ambitnej natury, która czerpała z różnych podgatunków rocka. Kierowana przez braci Petera i Davida Brewisa, grupa zdobyła uznanie krytyków i oddanych fanów dzięki albumom takim jak Tones of Town i ich nominowanemu do Mercury Prize zestawie z 2012 roku, Plumb. Ich zamiłowanie do projektów kompozytorskich i koncepcyjnych doprowadziło ich do realizacji wyjątkowych projektów, takich jak nagranie muzyki do niemego filmu z 1929 roku i praca z brytyjskim Imperial War Museum nad historycznym utworem o tematyce wojennej, który później stał się albumem Making a New World z 2019 roku. Kontynuowali poszerzanie swojego sugestywnego, progresywnego brzmienia dzięki Flat White Moon z 2021 roku.

Założona na początku 2000 roku przez multiinstrumentalistyczne rodzeństwo Brewis i okazjonalnego współpracownika Andrew Moore'a, kolorowa i hipermuzyczna mieszanka trudnych popowych melodii Field Music, przefiltrowana przez estetykę post-rock-prog-rock-meets-soft-rock porównali do New Pornographers i The Futureheads, ale ostatecznie było to ich własne, unikalne brzmienie. Ich debiutancki debiut ukazał się w 2005 roku nakładem wytwórni Memphis Industries Records, po którym odniósł szybki sukces dzięki kolekcji stron B Write Your Own History (2006) i ich drugim właściwym albumie, Tones of Town (2007).

Po tym wybuchu aktywności bracia zawiesili działalność Field Music, aby rozpocząć solowe projekty (School of Language Davida, Week That Was Petera), chociaż każdy z braci grał na swoich albumach. Przegrupowując się ponownie pod nazwą Field Music, duet wydał na początku 2010 roku ambitny, 20-utworowy podwójny album Field Music (Measure). progresywnego rocka, synth popu i funku, dzięki czemu zespół otrzymał nominację do Mercury Prize. Aby go promować, bracia utworzyli także objazdową edycję Field Music z Kevem Dosdalem i Ianem Blackiem. Gdy zakończyli serię koncertów, bracia Brewis ponownie poszli w swoje na wpół odrębne drogi, z David's School of Language wydali album z 2014 roku Old Fears, a Peter współpracował z Paulem Smithem z Maxïmo Park nad albumem Frozen by Sight, który się ukazał w tym samym roku.

Przerwa dla Field Music była ponownie krótkotrwała, a w 2015 roku wydali Music for Drifters, ścieżkę dźwiękową do reedycji przełomowego filmu dokumentalnego o połowach Morza Północnego w reżyserii Johna Griersona z 1929 roku Drifters. W tym samym roku bracia Brewis dołączyli do grupy basistów Blacka Slug, aby nagrać swój pierwszy album, Ripe, i rozpoczęli nagrywanie kolejnego LP Field Music. Commontime, który czerpał inspirację ze zgrabnego popu z lat 80-tych, takiego jak Hall & Oates, został wydany na początku 2016 roku przez długoletnią wytwórnię Memphis Industries. Po wydaniu albumu zespół wyruszył w swoją pierwszą od czterech lat trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, jednocześnie robiąc krótki objazd do Stanów Zjednoczonych. Pracowali także z Warm Digits przy ścieżce dźwiękowej do filmu dokumentalnego Asunder Esther Johnson, który śledził wpływ I wojny światowej na Północno-Wschodnią Anglię. Obie grupy, wraz z Bobem Stanleyem z Saint Etienne, wykonały muzykę wraz z zespołem smyczkowym na pokazie w 2017 roku w Barbican Centre. Peter Brewis pojawił się również na albumie Warm Digits „Wireless World” z 2017 roku, zapewniając wokale w jednej piosence. Ponadto pojawił się i pomógł wyprodukować album The Cornshed Sisters z 2017 roku Honey & Tar.

W tym czasie bracia Brewis ciężko pracowali nad kolejnym albumem Field Music. Nagrywając we własnym studio nad brzegiem rzeki Wear, bracia z radością powitali wkład gości Sarah Hayes na flecie i piccolo, Liz Corney z The Cornshed Sisters na wokalu, Pete'a Frasera na saksofonie, Simona Dennisa na rogach i smyczki zespołu kwartetu Eda Crossa, Jo Montgomery, Chrissie Slater i Ele Leckie. Powstały album, Open Here, został wydany przez Memphis Industries w lutym 2018 roku. Kolejny longplay grupy, Making a New World z 2019 roku, wyrósł z projektu, który podjęli dla Imperial War Museum i jest skupiony tematycznie wokół okresu po pierwszej wojnie światowej. W 2021 roku wrócili do mniej konceptualnego, choć nie mniej sugestywnego, inspirowanego progresją i popem brzmienia na Flat White Moon.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Shorter Shorter	Field Music	04.2005	227[1]	-	Memphis Industries MI 044S	[written by David Brewis,Peter Brewis][produced by David Brewis,Peter Brewis]
You Can Decide	Field Music	07.2005	229[1]	-	Memphis Industries MI 045	[written by David Brewis,Peter Brewis][produced by David Brewis,Peter Brewis]
If Only The Moon Were Up	Field Music	12.2005	149[1]	-	Memphis Industries MI 052	[written by David Brewis,Peter Brewis][produced by David Brewis,Peter Brewis]
You're Not Supposed To	Field Music	04.2006	178[1]	-	Memphis Industries MI 063S	[written by David Brewis,Peter Brewis][produced by David Brewis,Peter Brewis]
In Context	Field Music	10.2006	151[1]	-	Memphis Industries MI 076S	[written by David Brewis,Peter Brewis][produced by Field Music]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tones of Town	Field Music	02.2007	112[1]	-	Memphis Industries MI 074CD	[produced by Field Music]
Field Music (Measure)	Field Music	02.2010	53[3]	-	Memphis Industries MI 0149CD	[produced by David Brewis, Peter Brewis]
Plumb	Field Music	02.2012	49[3]	-	Memphis Industries MI 208CD	[produced by Field Music]
Commontime	Field Music	02.2016	36[1]	-	Memphis Industries MI 0387CD	[produced by Field Music]
Open Here	Field Music	02.2018	30[1]	-	Memphis Industries MI 0476CD	[produced by David Brewis, Peter Brewis]
Making a New World	Field Music	01.2020	84[1]	-	Memphis Industries MI 0569CD	[produced by Field Music]
Flat White Moon	Field Music	05.2021	36[1]	-	Memphis Industries MI 0657CD	[produced by David Brewis, Peter Brewis]

piątek, 1 lipca 2022

Scott Spock

David Scott Alspach, znany zawodowo jako Scott Spock, to amerykański autor tekstów, producent muzyczny i kompozytor. Jest znany z tego, że jest członkiem zespołu piszącego i produkującego muzykę pop The Matrix, który napisał i wyprodukował wiele przebojowych singli, które osiągnęły pierwsze miejsce na świecie.

Alspach jest najbardziej znany ze swoich piosenek napisanych dla Avril Lavigne, Korn, Hilary Duff, Shakiry, Jasona Mraza, Davida Bowie, Britney Spears, Christiny Aguilery, Liz Phair, Busted i Rihanny.

Scott Spock z St. Louis w stanie Missouri rozpoczął swoją karierę jako trębacz jazzowy, później został utalentowanym autorem tekstów i programistą. Spock jest członkiem The Matrix, zespołu zajmującego się produkcją muzyki, w skład którego wchodzą Lauren Christy i Graham Edwards.

Zyskali sławę na początku 2000 roku po wyprodukowaniu serii hitów dla Avril Lavigne, Britney Spears, OffByOne, Busted, Son of Dork i Hilary Duff. Wkrótce założyli własną wytwórnię „Let's Hear It Records” i mają nadzieję, że wkrótce wydadzą album ze swoją pierwszą podpisaną artystką Lindsay Pagano. Na Southern Illinois University Spock otrzymał tytuł Bachelor of Science w dziedzinie matematyki/statystyki w 1988 roku oraz Bachelor of Music in Music/Jazz Performance w 1989 roku.Kompozycje Scotta Spocka na listach przebojów

[with Avril Lavigne, Lauren Christy,Graham Edwards]
06/2002 Complicated Avril Lavigne 2.US/3.UK
09/2002 Sk8er Boi Avril Lavigne 10.US/8.UK
12/2002 I'm with You Avril Lavigne 4.US/7.UK
12/2012 I'm with You Cassadee Pope 111.US

[with Jason Mraz, Lauren Christy, Graham Edwards]
05/2003 The Remedy (I Won't Worry) Jason Mraz 79.UK/15.US

[with Lauren Christy,Graham Edwards & Charlie Midnight]
08/2003 So Yesterday Hilary Duff 9.UK/42.US

[with Lauren Christy, Graham Edwards, Liz Phair]
09/2003 Why Can't I? Liz Phair 32.US
05/2004 Extraordinary Liz Phair 111.US

[with Sammy James Jr., Graham Tyler, Graham Edwards, Lauren Christy]
01/2005 Alive & Amplified The Mooney Suzuki 38.UK

[with Jonathan Davis, James Shaffer , Reginald Arvizu, David Silveria, Lauren Christy, Graham Edwards]
10/2005 Twisted Transistor Korn 64.US/27.UK
03/2006 Coming Undone Korn 63.UK/79.US

[with Shakira, Lauren Christy, Graham Edwards, Heather Reid & Leisha Hailey]
11/2005 Don't Bother Shakira 42.US/9.UK

[with Ashley Parker Angel, Lauren Christy,Graham Edwards]
06/2006 Soundtrack to Your Life Ashley Parker Angel 58.US

[with Adam Longlands, Lauren Christy, Graham Edwards]
02/2007 Headstrong Ashley Tisdale 121.US

[with Ferras, Lauren Christy, Gary Clark, Graham Edwards]
04/2008 Hollywood's Not America Ferras 62.US

[with Andrew Harr, Jermaine Jackson, Stacy Barthe, LP, Corey "Chorus" Gibson, Chris Ivery, Avril Lavigne, Lauren Christy, Graham Edwards]
08/2011 Cheers (Drink to That) Rihanna 15.UK/7.US

Dred Scott

Dred Scott to amerykański raper hip-hopowy/soulowy, autor tekstów i producent muzyczny. Scott, który pierwotnie rozpoczął swoją karierę jako raper, miał rodziców, którzy byli profesjonalnymi aktorami / tancerzami, którzy poznali się podczas tras koncertowych z różnymi produkcjami muzycznymi. Jego matka była pierwszą afroamerykańską tancerką, która pojawiła się w Ed Sullivan Show. Scott jako dziecko przeszedł szkolenie w zakresie jazzu, ale był wystarczająco podekscytowany hip-hopowymi innowacjami Run-D.M.C. rozpocząć karierę muzyczną jako raper.

Jego muzyka łączy jazz, funk, hip-hop i soul, a także świadomość społeczną i poczucie humoru. Debiutancki album Dreda Scotta, Breakin' Combs wydany przez A&M Records, ukazał się w 1994 roku. Album osiągnął umiarkowany sukces dzięki podziemnym singlom „Check the Vibe” i „Back in the Day”, na których wystąpiła piosenkarka R&B i przyszła żona Adriana Evans. Para poznała się na studiach, co doprowadziło do pojawienia się Adriany w „Breakin' Combs” Scotta.

W 1995 roku Scott i Evans napisali i nagrali swój pionierski, debiutancki album dla Capitol Records wydany w 1997 roku. Album zawierał hip-hopową produkcję Scotta, wspierającą inspirowany jazzem wokal Evansa; w połączeniu z instrumentacją na żywo było to znaczące odejście od R&B tamtych czasów. Zmiany w Capitol sprawiły, że Adriana i jej debiutancka płyta trafiła do RCA/Loud Records i została oficjalnie wydana w 1997 rokuOd tego czasu oboje współpracowali przy kolejnych albumach Evans El Camino, Nomadic, Kismet i jej najnowszym Walking with the Night.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nutin' Ta Lose/Duck Ya Head	Dred Scott	11.1993	-	-	Tuff Break 0324	[written by Dred Scott][produced by Dred Scott]

Shawn Elliott Santiago

Shawn Elliott (ur. 24 lutego 1937r - zm. 11 marca 2016r) był amerykańskim aktorem i piosenkarzem. Najbardziej znany jest z roli w oryginalnej obsadzie Jacques Brel is Alive and Well and Living in Paris na scenie oraz jako Paco w filmie Short Eyes (1977).

Elliott urodził się jako Eliezer Santiago Solis w Santurce w Puerto Rico i dorastał w dzielnicy East Harlem w Nowym Jorku, gdzie pojawił się w produkcji Oklahoma! Elliott miał przebój nr 1 w Europie i Ameryce Południowej z coverem „Shame And Scandal In The Family” w 1965 roku.Cover nie trafił na listę przebojów w Ameryce, gdzie zrobiła to wersja angielskiego komika Lance'a Percivala. Jednak Peter Tosh and the Wailers, a także The Blues Busters, skopiowali aranżację wykorzystaną przez Elliota do przygotowania własnych późniejszych coverów utworu. Nagrał pomniejszy hit disco „Nice and Slow” w 1976 roku.

Elliott pierwotnie nagrywał dla Roulette Records, zanim przeniósł się ze swoim bratem Rolandem do Atlantic Records w 1968r, chociaż żadna z jego późniejszych płyt nie dorównała sukcesowi jego przeboju z 1965 roku.

Po swoim ostatnim singlu Elliott coraz bardziej zwracał się do aktorstwa. Znany jest z ról w filmach Short Eyes, Beat Street, Crossover Dreams, Do The Right Thing, Impuls, 13 rozmów o jednej rzeczy, Double Take i Arbitrage. Jego ostatnim filmem na ekranie był film Broken City z 2013 roku. W telewizji Elliott zagrał Eduardo Fernandeza, ojca głównych bohaterów Alexa i Gaby, w programie dla dzieci PBS Ghostwriter. Wystąpił także w odcinkach serialu NBC Law & Order, Lifetime The Days and Nights of Molly Dodd, Miami Vice, CSI: Miami i American Family. Elliott pojawił się także na Broadwayu w City of Angels (1989) i Marie Christine (1999) oraz poza Broadwayem i regionalnie w Jacques Brel is Alive and Well and Living in Paris, Cyrano De Bergerac, Senor Discretion Sam, Teresa's Ecstasy, Hamlet, Kto się boi Virginii Woolf i Człowiek z La Manchy. Dożywotni członek The Actors Studio, Elliott otrzymał w 1998 roku nagrodę ALMA za wybitną latynoską obsadę dla Foto-Novelas PBS. W 2000 roku został uhonorowany nagrodą Rita Moreno Award for Excellence przez Hispanic Organization of Latin Artists (HOLA).[

Elliott poślubił aktorkę Donnę Murphy w 1990 roku. Elliott ma dwie córki z poprzedniego związku, Ivy Kaller i Justine McLaughlin. W 2006 roku Elliott i Murphy adoptowali córkę, Darmię Hope Murphy Elliott.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nice And Slow	Shawn Elliott Santiago	08.1976	-	-	Amherst 715	[written by Ken Gibson][produced by Elliott Rosoff][66[8].R&B Chart]

George Thorogood & the Destroyers

Ur. 31.12.1952 r. w Wilmington w stanie Delaware (USA), biały gitarzysta bluesowy, jeden z wirtuozów gry techniką "slide". Zainteresował się muzyką, a w szczególności bluesem z Chicago, po obejrzeniu w 1970 r. występu Johna Paula Hammonda. Trzy lata później utworzył w Delaware zespół Destroyers, który po przeniesieniu się do Bostonu grał z przyjezdnymi gwiazdami bluesa. W skład zespołu wchodzili: Thorogood (gitara i śpiew), Michael Lenn (gitara basowa) i Jeff Simon (perkusja). Sporadycznie z grupą grał, tworząc kwartet, ich szkolny przyjaciel Ron Smith (gitara).

W 1974 r. nagrali oni kilka taśm demo, które ujrzały światło dzienne dopiero po pewnym czasie. Swój pierwszy album nagrali w 1975 r., po tym jak zagorzały fan bluesa John Forward ujrzał ich występ w Joe's Place w Cambridge w stanie Massachusetts i skontaktował ich z wytwórnią Rounder specjalizującą się w nagrywaniu utworów w stylu folk. Wydanie płyty zajęło trochę czasu, gdyż miejsce Lenna zajął w zespole Billy Blough i trzeba było dodać do zarejestrowanego już materiału dograne przez niego partie na gitarze basowej. Ostatecznie album ukazał się na rynku w 1977 r.

Poprzedzał go singel z utworem "Move It On Over". Na miejsce Smitha, który opuścił grupę w 1980 r., przyjęto saksofonistę Hanka Cartera. Z kolei Thorogood, grający niegdyś półprofesjonalnie w baseball, ponownie zajął się w tym okresie sportem. Jednak rok później powrócił do zespołu, który otwierał kilkanaście koncertów The Rolling Stones podczas trasy koncertowej tej formacji po USA.
Zwykle Thorogood unikał wielkich sal koncertowych, przedkładając nad nie występy w małych klubach (posunął się nawet do tego, że były one często firmowane fałszywym nazwiskiem, aby uniknąć tłoku w klubach). Tak więc, miejsca wspólnych koncertów z The Rolling Stones były artyście obce. Po nagraniu trzech albumów dla wytwórni Rounder zespół podpisał kontrakt z firmą Capitol w latach 80. i często przebywał w studiu nagraniowym. W 1985 r. muzycy pojawili się na koncercie Live Aid, grając z legendą bluesa Albertem Collinsem.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nobody but me/That Philly thing	George Thorogood & the Destroyers	09.1982	-	106[2]	EMI America 8123	[written by Ronald Isley, Rudolph Isley, O'Kelly Isley, Jr.][produced by The Delaware Destroyers][#8 hit for The Human Beinz in 1968]
Willie and the hand jive/I Drink Alone	George Thorogood & the Destroyers	06.1983	-	63[8]	EMI America 8270	[written by Johnny Otis][produced by Terry Manning, The Delaware Destroyers]
Get A Haircut/Gone dead train	George Thorogood & the Destroyers	09.1993	-	124[1]	EMI/ERG 50 458	[written by David Avery,Bill Birch][produced by Terry Manning, The Delaware Destroyers]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
George Thorogood and the Destroyers	George Thorogood & the Destroyers	.1977	67[1][12.78]	-	Sonet SNTF 781 [UK]	[gold-US][produced by Ken Irwin]
Move It on Over	George Thorogood & the Destroyers	12.1978	-	33[47]	Rounder 3024	[gold-US][produced by George Thorogood , John Nagy , Ken Irwin ]
Better Than the Rest	George Thorogood & the Destroyers	09.1979	-	78[10]	MCA 3091	[produced by Danny Lipman][płyta nagrana w 1974r]
More George Thorogood and the Destroyers	George Thorogood & the Destroyers	11.1980	-	68[12]	Rounder 3045	[gold-US][produced by John Nagy]
Bad to the Bone	George Thorogood & the Destroyers	08.1982	-	43[48]	EMI America 17 076	[gold-US][produced by Delaware Destroyers]
Maverick	George Thorogood & the Destroyers	03.1985	-	32[42]	EMI America 17 145	[gold-US][produced by Delaware Destroyers, Terry Manning ]
Live	George Thorogood & the Destroyers	08.1986	-	33[42]	EMI America 17 214	[platinum-US][produced by Delaware Destroyers, Terry Manning ]
Born to Be Bad	George Thorogood & the Destroyers	02.1988	-	32[24]	EMI-Manhattan 46 973	[gold-US][produced by Terry Manning ]
Boogie People	George Thorogood & the Destroyers	03.1991	-	77[13]	EMI 92 514	[produced by Delaware Destroyers, Terry Manning ]
The Baddest of George Thorogood & the Destroyers	George Thorogood & the Destroyers	08.1992	-	100[20]	EMI 97 718	[platinum-US]
Haircut	George Thorogood & the Destroyers	08.1993	-	120[10]	EMI 89 529	[produced by Delaware Destroyers, Terry Manning ]
Greatest Hits: 30 Years of Rock	George Thorogood & the Destroyers	06.2004	-	55[18]	Capitol 98 430	[gold-US][produced by George Thorogood, George Thorogood & The Destroyers ]
The Dirty Dozen	George Thorogood & the Destroyers	07.2009	-	169	Capitol 6840822	[produced by Delaware Destroyers, Jim Gaines ]

Emiliana Torrini

Jest połowa lat 80-tych, kolejne upalne lato. W odwiedziny do swojego dziadka mieszkającego w Niemczech przybywa młodziutka Emiliana - przesympatyczna dziewczyna. Trochę nieśmiała, uwielbiająca muzykę i wizyty w restauracjach po to aby wymyślać i spisywać historie ludzi, którzy się w nich znajdują. Co zmieniło się od tamtego czasu? Poza tym, że Emiliana jest dziś sławną piosenkarką, praktycznie nic.

Emiliana Torrini Davídsdóttir urodziła się 16 maja 1977 roku. Jest pół-Włoszką, pół-Islandką. Wychowywała się w bardzo spokojnej okolicy, jednocześnie często pojawiała się w drugim co do wielkości mieście w Islandii, miejscowości Kópavogur. Dzieciństwo to dla Emiliany beztroski czas spędzany z ukochaną babcią, ale również nauka śpiewu. Już w wieku 7 lat stawiała pierwsze kroki na drodze do kariery muzycznej. Jej przygoda z muzyką zaczęła się od śpiewu sopranowego w chórze, szkoły operowej (uczęszczała do niej od 15. roku życia) i… MTV. Rodzina Torrinich była jedną z pierwszych w okolicy, której udało się odbierać to muzyczne okno na świat. Młoda Emiliana chętnie dzieliła się swoimi odkryciami nagrywanymi na kasety przez całe noce. Jako 17-latka wygrała konkurs Söngkeppni framhaldsskólanna dla młodych talentów dzięki porywającemu wykonaniu "I Will Survive" Glorii Gaynor.
Początkująca wokalistka opuściła restaurację ojca, w której pracowała jako kelnerka, aby spróbować swych sił w zespole. W 1994 roku w Islandii ukazała się płyta "Spoon" zespołu Emiliany o tej samej nazwie. Jak sama przyznaje, praca w takim projekcie okazał się zbyt frustrująca. "Zawsze musiałam dążyć do kompromisu. Nie lubię, gdy ludzie twierdzą, że powinnam coś zrobić tak a nie inaczej", wspomina. Torrini postanowiła przypomnieć o sobie już w następnym roku, tym razem albumem sygnowanym jej imieniem i nazwiskiem pt. "Crouçie D’ou La". Zarówno ten krążek, jak i wydany w 1996 r. "Merman" obecnie nie są już dostępne na rynku. Sama Emiliana przyznaje, że jej wcześniejsze płyty nie stanowią żadnego powodu do dumy, dlatego strasznie się irytuje, gdy przy okazji każdej kolejnej wizyty w rodzinnym domu, jej mama z namaszczeniem wyciąga egzemplarz "Crouçie D’ou La". To, co stanowi zawartość obu płyt, to mieszanka popu i bluesa w postaci kilku autorskich kompozycji śpiewanych przez Emilianę w różnych knajpkach, jak również coverów Van Morrisona, Joni Mitchell czy Steviego Wondera. Ostatnim muzycznym epizodem na rodzimej ziemi była krótka współpraca z właśnie rozkręcającym się kolektywem GusGus. Efekty tej kolaboracji usłyszeć możemy na debiutanckiej płycie projektu "Polydistortion". Torrini wykonuje m.in. utwór "Why?", po który zdarza jej się sięgnąć w trakcie występów na żywo.
Ciężko ujarzmić taki żywioł jak Emiliana. Pełna sprzeczności i różnych zachcianek Islandka tak wspomina czas przed opuszczeniem swojej ojczyzny: "Chciałam przeprowadzić się do Indii i nauczyć się tam klasycznych technik, potem wyjechać do Bułgarii, być cyganką, nie ustawać w podróży i nauczyć się nowych sposobów śpiewania, ale zamiast tego przyjechałam do Anglii i nagrałam płytę pop". Z tym popem to mała przesada. Jej światowy debiut jest bardzo przebojowy, ale sama Emiliana znalazła właściwsze określenie swojej muzyki jako elektroniki w wydaniu trippoppin’. Album "Love in the Time of Science" wyprodukowany przez Rolanda Orzabala z formacji Tears For Fears ukazał się w roku 1999. Tytuł nawiązywać ma do książki Gabriela Garcíi Márqueza "Love in the Time of Cholera" ("Miłość w czasach zarazy"). Elektronika serwowana przez duet Torrini & Orzabal bardzo przypadła do gustu publiczności, a media chętnie prezentowały kolejne piosenki pochodzące z płyty. Dziennikarze nie mogli się powstrzymać od porównań ze święcącą wówczas triumfy inną islandzką gwiazdą, Björk. Wystarczy jednak wsłuchać się w takie single jak "To Be Free" czy "Unemployed In Summertime", aby wychwycić niepowtarzalny styl piosenkarki, którego nie ma sensu porównywać do twórczości innych artystek.
Po ogromnym sukcesie wydawniczym Emiliana nie mogła zrobić nic innego jak wyruszyć w trasę. Na szczęście Islandka uwielbia występy na żywo i, gdyby tylko była taka możliwość, mogłaby dawać recital każdego wieczora do końca swojego życia. Wokalistka w trakcie długiej trasy promocyjnej po Europie prezentowała swój materiał na wielu festiwalach, a także w słynnej Royal Albert Hall, gdzie supportowała Stinga. Nigdy wcześniej nie występowała przed tak dużą publicznością (10 000 zebranych). Ponadto na swoim koncie Emiliana ma wspólne tournee z Moby’m, Tricky’m i Dido.
W trakcie przerwy między regularnymi krążkami Emiliana bynajmniej nie próżnowała. Na wydanym w roku milenijnym "Rarities" pojawiła się kompozycja "If You Go Away" - odmieniona wersja najsłynniejszej piosenki Jacquesa Brela "Ne Me Quitte Pas". Rok 2002 przyniósł kolejne 2 ważne epizody w karierze wokalistki. Pierwszym z nich było wykonanie piosenki "Gollum’s Song" do filmu Petera Jacksona "Władca pierścieni: Dwie wieże" (wcześniej taką propozycję przedłożono Björk). Drugi to z kolei współpraca z fenomenalnym duetem Thievery Corporation w trakcie sesji nagraniowej do "The Richest Man in Babylon". Rok póżniej Emiliana Torrini napisała 2 piosenki dla Kylie Minogue, które znalazły się na płycie "Body Language". Za produkcję "Slow" w duecie z Mr. Dan Islandka wywalczyła nawet nominację do nagrody Grammy. Po tym intensywnym okresie przyszedł czas na przeprowadzkę do Brighton i zbieranie materiału na nowy album.

Kolejna odsłona muzyki tworzonej przez Torrini miała być "bliższa dokonaniom Nicka Drake’a i Jolie Holland niż Portishead czy Goldfrapp". Wiązało się to z odstawieniem do kąta programatorów i syntezatorów na rzecz klasycznego instrumentarium. Do prac nad "Fisherman’s Woman" Emiliana zaprosiła perkusistów: Samuliego Kosikinena i Pharoah S. Russella, a także pianistę Juliana Josepha oraz Dana Carey’a grającego m.in. na gitarze. Płyta ukazała się w 2005 roku i stanowi zbiór 12 nastrojowych, spokojnych akustycznych piosenek opowiadających o stracie, jakiej doświadczamy, gdy tracimy kogoś bliskiego. Emiliana wyznaje, że nie potrafi tworzyć muzyki tylko i wyłącznie smutnej, dlatego przy całym tym wyciszeniu na jej kolejnym krążku nie brakuje bardziej radosnych momentów. Wśród wielu ślicznych kompozycji znajdują się single "Lifesaver", "Sunny Road" oraz "Heartstopper". Tą folkową odskocznię doceniło gremium przyznające islandzkie nagrody muzyczne, wyróżniając Emilianę w kategoriach ‘piosenkarka roku’, ‘album pop’ oraz za ‘teledysk’ do "Sunny Road". Video stworzone dla "Heartstopper" zdobyło z kolei nagrodę publiczności na 13. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Animowanych w Stuttgarcie.
Współpraca z Danem Careyem okazała się na tyle inspirująca, że Emiliana zdecydowała się zaprosić go do stworzenia kolejnej płyty. "Kiedy Dan zagra cokolwiek ja od razu widzę panoramę tego, co chcę zaśpiewać. Zawsze śmiejemy się i wpadamy na szalone pomysły (…) Ludzie poszukują swojego muzycznego partnera przez całe życie, a ja właśnie znalazłam swojego", opowiada artystka. Przyznaje się również do inspiracji rodzinną Islandią: jej aurą, krajobrazami i mieszkańcami. Wysiłki Emiliany zwieńczył album "Me and Armini", który zwiastował singiel o takim samym tytule jak płyta oraz kompozycja "Big Jumps". Całość posiada przyjemne popowe zacięcie i nieco odbiega od poprzedniej, bardziej nastrojowej płyty. Największą furorę wśród fanów Islandki zrobiła szalona piosenka "Jungle Drum" z nie mniej zakręconym teledyskiem. W ramach trasy koncertowej promującej ostatnie wydawnictwo Torrini po raz pierwszy odwiedziła Polskę, dając niezapomniany koncert na gdyńskim Open’erze.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Easy	Emiliana Torrini	06.2000	63[2]	-	One Little Indian 274TP	[written by Emiliana Torrini,Siggi Baldursson,Eg White][produced by Roland Orzabal,Alan Griffiths]
Unemployed In Summertim	Emiliana Torrini	09.2000	63[3]	-	One Little Indian 275TP	[written by Emiliana Torrini,Eg White][produced by Roland Orzabal,Alan Griffiths]
To Be Free	Emiliana Torrini	02.2001	44[3]	-	One Little Indian 272TP	[written by Emiliana Torrini,Eg White][produced by Roland Orzabal,Alan Griffiths]
Sunnyroad	Emiliana Torrini	03.2005	82[2]	-	Rough Trade RTRADESCD 196	[written by Emiliana Torrini,Dan Carey][produced by Dan Carey]
Heartstopper	Emiliana Torrini	06.2005	126[1]	-	Rough Trade RTRADS 224	[written by Emiliana Torrini,Dan Carey][produced by Dan Carey]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fisherman's Woman	Emiliana Torrini	02.2005	94[4]	-	Rough Trade RTRADLP 185	[produced by Dan Carey]
Me And Armini	Emiliana Torrini	09.2008	96[2]	-	Rough Trade RTRADLP 285	[produced by Dan Carey]
Tookah	Emiliana Torrini	09.2013	86[1]	-	Rough Trade RTRADCD 685	[produced by Dan Carey]

Senator Bobby

William „Bill” Minkin (ur. 17 października 1941r) to amerykański komik, piosenkarz i artysta nagrywający satyrę polityczną pod pseudonimami Senator Bobby i Senator Everett McKinley. W 1967 roku wytwórnia Parkway Records wydała 45-minutowy singiel Minkina, który śpiewał dwie wersje przeboju The Troggs z 1966 roku, „Wild Thing”. Z jednej strony Minkin używa pseudonimu Senator Bobby w swoich wrażeniach, w których demokratyczny senator USA Robert F. Kennedy śpiewa „Wild Thing”. Na drugiej stronie komik używa pseudonimu senatora Everetta McKinleya, aby wywnioskować, że republikański amerykański senator Everett Dirksen śpiewa tę samą piosenkę.

Singiel osiągnął 20 miejsce na amerykańskiej liście Billboard Hot 100. Wersja Senator Bobby jest przypisywana na etykiecie singla Minkinowi (z błędem „Menkin”) i grupie The Hardly-Worthit Players. Pojawił się w reedycjach albumu Parkway grupy z 1966 roku zatytułowanego The Hardly-Worthit Report, wraz z albumem Cameo-Parkway Boston Soul przez tych samych wykonawców. Minkin jest również znany jako gospodarz długiej serii koncertów radiowych King Biscuit Flower Hour.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wild Thing/Wild Thing [Senator Everett McKinley]	Senator Bobby	01.1967	-	20[7]	Parkway 127	[written by Chip Taylor][produced by Chip Taylor, Dennis Wholey]
Mellow Yellow/White Christmas (3 O'Clock Weather Report)	Senator Bobby	03.1967	-	99[1]	Parkway 137	[written by Donovan, Leitch][produced by Chip Taylor, Dennis Wholey]