Nino Ferrer

 Nino Ferrer (ur. jako Nino Agostino Arturo Mari Ferrari 15 sierpnia 1934r w Genui, Włochy, zm. 13 sierpnia 1998 w Montcuq, Francja) - francuski piosenkarz, kompozytor i producent muzyczny, wywodzący się z rodziny włosko-francuskiej. Był popularny głównie w latach 60-tych, zarówno we Francji, jak i we Włoszech.

 

Nino Agostino Arturo Mari Ferrari urodził się w mieszanej rodzinie; jego ojciec pochodził z Piemontu, natomiast matka była Francuzką o korzeniach gaskońsko-normandzkich. Pierwsze 5 lat życia spędził w Nowej Kaledonii, gdzie pracował jego ojciec. W 1939 roku przyjechał z matką na wakacje do Włoch. Z ojcem oboje spotkali się już po wojnie. Młody Nino początkowo chciał być lekarzem, ale szybko porzucił te plany. Uczęszczał do szkoły jezuitów w Genui, a następnie w Paryżu, jednak edukacja religijna zniechęciła go do Kościoła. W późniejszym okresie studiował etnologię i archeologię, zamierzając zostać badaczem. Ale i z tych planów zrezygnował, gdy zainteresował się bliżej jazzem, a zwłaszcza bluesem, stając się z czasem gorącym zwolennikiem Jamesa Browna, Otisa Reddinga i Raya Charlesa. Zaczął grać na kontrabasie w zespołach Coleman's New Orleans Jazz Orchestra oraz Richard Bennet's Dixie Cats. Akompaniował rhythm and bluesowej śpiewaczce Nancy Holloway, który jako pierwsza przekonała go, aby spróbował swych sił jako wokalista solowy
 

W 1962 roku zadebiutował w paryskiej Olympii, co zapoczątkowało jego karierę artystyczną we Francji. Przełomem okazała się dla niego EP-ka „Mirza” z 1965 roku, z charakterystyczną partią organów, na których grał Bernard Estardy. Tytułowy utwór z EP-ki znalazł się również na debiutanckim albumie artysty, Enregistrement Public. Nino Ferrer zaczął być z czasem kojarzony z ruchem yé-yé, którego eksponentami byli we Francji Jacques Dutronc i Michel Polnareff. Będąc jednak o dziesięć lat starszy od większości gwiazd spod znaku ye-ye, przestał odczuwać satysfakcję ze swej działalności w show-biznesie. Po daniu prawie 200 koncertów w 1966 roku postanowił przenieść się do Włoch, gdzie przez kilka lat był współgospodarzem telewizyjnego show Io, Agata e tu, prowadzonego przez Raffaellę Carrà. Jednocześnie kontynuował wydawanie coraz bardziej cynicznych w wyrazie, czasami upolitycznionych EP-ek („Mao et Moa”, „Le Roi de L'Angleterre”).

 Jego drugi album, Le telefon, wydany w 1967 roku, okazał się sukcesem, również poza granicami Francji. Z włoskiego okresu jego działalności pochodzą takie piosenki jak: „Il re d' Inghilterra” (zaprezentowany na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1968 roku), „Vorrei la pelle nera”, „La campagna”, „Agata”, a zwłaszcza „Donna Rosa”, napisana z Pippem Baudo, która w 1969 roku stała się wiodącym singlem programu Settevoci pozostając przez 17 tygodni na liście przebojów. Nino Ferrer w tym czasie również komponował piosenki dla innych artystów: „L'ultima occasione” i „Un anno d' amore” dla Miny oraz „Le petit soleil” dla Brigitte Bardot.


W 1970r Nino Ferrer powrócił do Francji, gdzie rozpoczął pracę nad swoim kolejnym albumem, Métronomie, innym w zamierzeniu od poprzednich. W jego powstaniu uczestniczył Bernard Estardy. Zawarte na nim refleksyjne utwory utrzymane były w klimacie progresywnego rocka, a ich teksty miały bardziej osobisty charakter. Choć album ten nie był sukcesem komercyjnym, to jeden z zawartych na nim utworów, „La Maison Près de la Fontaine” okazał się znaczącym sukcesem prog rocka we Francji. Jednak Ferrer uważał, iż jego wizja artystyczna nie została właściwie zrozumiana, co jeszcze bardziej pogłębiło jego niechęć do show-biznesu. W 1973 roku wspólnie z gitarzystą Mickey Finnem utworzył zespół Leggs, z którym nagrał kilka swoich albumów. Zawarte na nich utwory cechowała rozpiętość stylistyczna od rock and rolla do gospel i od progressive rocka do swobodnego funk. Ten ostatni styl doszedł do głosu na albumie Nino i Radiah z 1974 roku, będącego znów owocem współpracy z Estardym. Pochodząca z albumu piosenka „Le Sud”, zdobyła dużą popularność we Francji  sprzedając się w liczbie ponad 1 miliona egzemplarzy .

W 1978 roku Nino Ferrer ożenił się z Jacqueline Monestier zwaną zdrobniale Kinou .
 

W 1981 roku Nino Ferrer pod szyldem wytwórni WEA wydał swój nowy album, La Carmencita, na którym znalazły się głównie jego dawne piosenki. Album jednak sprzedawał się niezadowalająco, podobny jak jego kolejny album, Ex-Libris, zawierający premierowe nagrania i dedykowany ojcu .

W 1983 roku wydał kolejny album, utrzymany w stylu rock and rolla zespołu Leggs, Rock'n'roll cowboy. 19 grudnia dał w Olympii jedyny koncert. Jeszcze w tym samym roku postanowił zerwać z show-biznesem. Pomiędzy schyłkiem 1984 a 1986 rokiem Nino Ferrer całkowicie wycofał się ze sceny muzycznej. Wyjechał do swego domu na wsi, gdzie dużo malował, miał kilka wystaw, poświęcił się przede wszystkim wychowywaniu swoich synów, Pierre’a i Arthura. W 1986 roku nagrał album zatytułowany 13ème album, jednak przeszedł on niezauważony.

W 1989 roku gmina Montcuq zleciła mu organizację obchodów 200 rocznicy rewolucji francuskiej. Nino Ferrer zorganizował spektakl, w trakcie którego wykonał „Marsyliankę”, wydaną następnie w limitowanym nakładzie na singlu.


W 1990 roku Nino Ferrer odniósł pewne sukcesy we Włoszech. Kilka jego koncertów przyciągnęło wielu młodych fanów. W następnym roku powrócił na rynek francuski wydając kompilację L'Indispensable, która okazała się dużym sukcesem komercyjnym. Podobnie jak we Włoszech, również i we Francji młoda publiczność odkryła i doceniła jego repertuar.

W 1993 roku wydał nowy, oryginalny album La Désabusion, którego tytuł stanowił połączenie słów désabuser (pol. wyprowadzić z błędu) i illusion (iluzja). Okładkę albumu i dołączoną do niego książeczkę artysta zilustrował własnymi obrazami. Był to jego ostatni album studyjny. W 1995 roku wystąpił na festiwalu w La Rochelle, w trakcie którego swoje sukcesy z lat 60. określił jako „ciążący mu ołów”. Była to jego ostatnia publiczna wypowiedź. Wkrótce powrócił do Montouq, gdzie miał posiadłość, kupioną za tantiemy uzyskane z piosenki „Le Sud”. Poświęcił się życiu rodzinnemu, swoim zwierzętom (konie, psy) oraz surrealistycznemu malarstwu, będącemu wizualnym odpowiednikiem jego piosenek. Sprowadził z Włoch matkę, by zamieszkała razem z nim. W lipcu 1998 roku matka zmarła, a jej śmierć okazała się dla niego wielką traumą, z którą nie umiał sobie poradzi. Na kilka dni przed swymi 64. urodzinami, zakończył tragicznie życie, strzelając sobie w serce podczas spaceru na polu kukurydzy. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Mirza/Les cornichons-Il me faudra… Natacha/Ma vie pour rien/Barbecue-La ponche-Tumbleweed/Paris-Saint-Tropez	Nino Ferrer	10.1965	A1:15[10];A2:53[16]	-	Riviera 231 114 M	[A2:written by Nino Ferrer - J. Booker]
Alexandre/Le blues de rues désertes-Oh ! Hé ! Hein ! Bon !/Longtemps après	Nino Ferrer	04.1966	A1:81[1];B1:31[24]	-	Riviera 231 172	[written by Nino Ferrer ]
Je veux être noir/Si tu m’aimes encore (It’s a man’s man’s man’s world)-La bande à Ferrer (1) /La bande à Ferrer (2)	Nino Ferrer	11.1966	A1:30[11]	-	Riviera / Compagnie Européenne du Disque (231 226 M	[written by Nino Ferrer ]
Le Téléfon/Je cherche une petite fille-Madame Robert/Le millionnaire (Nobody knows you when you’re down and out)	Nino Ferrer	02.1967	A1:11[19]	-	Riviera 231.257 M	[written by Nino Ferrer ]
Mao et Moa/Je vous dit bonne chance-Mon copain Bismarck/NF in trouble	Nino Ferrer	07.1967	A1:11[19];B1:20[5]	-	Riviera 231.280	[A1:written by Nino Ferrer - Clothaire][B1:written by Jean Renard - Pierre Saka - Nino Ferrer]
Le roi d’Angleterre/Il me faudra… Natacha-Les petites jeunes filles de bonne famille/Monsieur Machin	Nino Ferrer	02.1968	A1:49[8]	-	Riviera 231 311	[A1:written by Nino Ferrer ]
Les hommes à tout faire-Les petites jeunes filles de bonne famille	Nino Ferrer	04.1968	A:39[5]	-	Riviera / Compagnie Européenne du Disque 121 258	[A:written by Nino Ferrer ]
Mamadou Mémé-Les yeux de Laurence	Nino Ferrer	11.1968	A:42[18]	-	Riviera 121.205	[A:written by Nino Ferrer ]
La maison près de la fontaine-Pour oublier qu’on s’est aimé	Nino Ferrer	02.1972	A:73[4]	-	Barclay 62 135	[A:written by Nino Ferrer ]
Les enfants de la patrie-La maison près de la fontaine	Nino Ferrer	03.1972	A:24[6]	-	Riviera 121 411	[A:written by Nino Ferrer ]
Le sud-The garden	Nino Ferrer	01.1975	A:1[4][22]	-	CBS / Série Gémini CBS 2928	[A:written by Nino Ferrer ]
Alcina de Jesus-Les morceaux de fer/morceaux de fer, [Les] (instrumental)	Nino Ferrer	12.1975	B1:52[2]	-	CBS CBS 3802	[B1:written by Nino Ferrer ]
Joseph Joseph-L’inexpressible	Nino Ferrer	12.1977	A:58[3]	-	CBS CBS 5754	[A:written by Cahn - Caplin - Hennevé - Palex]
Semiramis-Micky Micky	Nino Ferrer	04.1982	A:92[4]	-	WEA PRO 215	[A:written by Nino Ferrer ]
Notre Chère Russie	Nino Ferrer	06.1993	A:79[2]	-	CBS / Série Gémini CBS 2928	[A:written by Nino Ferrer,Michael Waller ]
Le sud-The garden	Nino Ferrer	08.2015	A:145[3]	-	-	[A:written by Nino Ferrer ]
La Rua Madureira	Nino Ferrer	06.2019	193[1]	-	Columbia	[ written by Nino Ferrer,Paule Zambernadi ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ger	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Le Téléfon	Nino Ferrer	12.1967	40[1]	-	Riviera 421 081	-
Le Sud	Nino Ferrer	02.1975	3[47]	-	-	-
Nino Ferrer	Nino Ferrer	09.2004	9[7]	-	-	-
Intégrale 2013	Nino Ferrer	10.2013	140[1]	-	-	-

Bulldog

 Mick Rogers (The Playboys, Doug Parkinson In Focus, Procession) założył Bulldog z Bobem Damesem (The Purple Hearts) i Peterem Milesem (Bay City Union) w 1970 roku. Byli trzyosobowym zespołem progresywno-hard rockowym, który wydał tylko jeden singiel, „Man of Constant Sorrow / Inner Spring” w 1970 roku. Ten konkretny singiel został wydany w Australii przez Fable Records oraz w Stanach Zjednoczonych przez małą wytwórnię Guyden. Rozpadli się, gdy Rogers dołączył do Earth Band Manfreda Manna.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Man of Constant Sorrow / Inner Spring	Bulldog	01.1971	98[1]	-	Fable FB 038	-

Bullamakanka

 Czołowy australijski zespół country, Bullamakanka, został założony w 1978 roku na Gold Coast przez Raya Younga (ur. Vale Ray Young, 3 stycznia 1952r, zm. 7 marca 2004r), Dave'a Ovendena i Rexa Radonicha (zm. 1986r). Zaczynając jako trio na pół etatu, zespół intensywnie koncertował, a ich charakterystyczne połączenie australijskiej muzyki bush z amerykańską muzyką bluegrass zyskało wielu zwolenników.  

Na początku lat 80-tych zespół koncertował w pełnym wymiarze godzin i poszerzał swoją publiczność ponad muzyczne granice. Kiedy Young zdecydował się nie koncertować tak często po śmierci Radonicha w wypadku samochodowym, Rod McCormack dołączył do zespołu. Inni, którzy grali z Bullamakanką, czasami tylko na płycie, czasami jako członkowie pełnego zespołu, to Jeff McCormack, Russell Hinton, Stewart Watson, Mal Clark i Jimmy Duke-Younge. Singiel zespołu, „Home Amongst The Gum Trees”, przyniósł im znaczny sukces crossoverowy.

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Home among the gumtress	Bullamakanka	05.1982	88[3]	-	Mercury 6038 062	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Bullamakanka	Bullamakanka	05.1982	97[2]	-	Mercury 6437 150	-
In search of	Bullamakanka	06.1983	88[1]	-	RCA VPL1-0415	-

 

Lin Buckfield

 Lin Buckfield, urodzona w Hong Kongu,australijska dziennikarka,producent telewizyjny i muzyk.Była wokalistką,autorką piosenek i gitarzystką pop rockowej grupy Electric Panda w latach 1983-1987.

 

Będąc członkinią zespołu wydała też płytę w duecie z Jamesem Reyne -"R.O.C.K." w 1985r dla wytwórni Freestyle,która trafiła na listę przebojów.Po odejściu z Electric Panda sformowała własną grupę F.O.O.D z Craigiem Karlem Wacholzem (gitara), Ray'em Spole (bass) i Glenem Pattersonem (perkusja).Razem wydali singiel "Happy House" w 1990r.
 

Po tym jak do zespołu doszli Neil McKenzie (saksofon) i Dieter Pruggo (saksofon) ,grupa zmieniła nazwę na Happy House.Nowy ansambl wydał singla "What U Wanna Do That For",dwie EP-ki Shelter Down i Passion (1995), oraz album, Happy House (1993).Buckfield obecnie wchodzi w skład zespołu z Sydney-Bully Girls. 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
R.O.C.K.	Lin Buckfield with James Reyne	04.1985	44[12]	-	Freestyle FREE 0002	-

 

Jeff Brownrigg

Jeff Brownrigg jest muzykiem, autorem tekstów, artystą i fotografem. Urodził się w Kalgoorlie w zachodniej Australii. W wieku trzynastu lat Jeff zaczął grać na perkusji, bębnie basowym, i trąbce w swoim szkolnym zespole, zanim na kilka lat został Band Majorem. W wieku 16 lat rodzice za osiągnięcia naukowe sprezentowali mu pierwszą gitarę. Na pozór stał się samoukiem z pomocą swojej młodszej siostry, która była klasycznie wykształconą pianistką. Jego pierwszy płatny koncert odbył się w kawiarni Girl Guides w Perth. Szybko rozwijały się również jego umiejętności artystyczne, a jego praca portretowa była znakomita. Pracując głównie ołówkiem i węglem, sprzedawał je, gdy miał 16 lat.


Pod koniec swojego liceum poszedł do kolegium nauczycielskiego, aby uczyć się angielskiego, plastyki i muzyki, grając solo i wieczorami w duetach. Ukończył studia i zaczął uczyć w CBC Leederville, ale jego serce było w muzyce. Porzucił nauczanie i został zawodowym muzykiem. W 1976 roku wyjechał do Londynu i połączył siły z innym muzykiem z Perth, Keithem McDonaldem, gdzie grali w pubach, w tym w słynnym Nashville Rooms w Kensington. W tym czasie napisali i nagrali wiele dem oraz podpisali kontrakt wydawniczy z Champagne Music w Londynie.

Poprzez Champagne Music poznał aktora Jacka Wilde'a (dziecięcą gwiazdę HR Puffinstuff i postać Artful Dodger w filmowej wersji Olivera Twista). „I Can See It In Your Eyes”   to piosenka, która zwróciła uwagę Jeffa. Po powrocie do Perth nagrał piosenkę w 1978 roku i trafiła na australijski Top 100 najlepszych singli, osiągając szczyt w Perth na 37. miejscu. Jeff nagrał następnie piosenki, które napisał i był współautorem, mianowicie „Big Brown Cat”, ''Got to be Someone'', ''A song for you'', i ''Movie Star''.

W tym czasie koncertował także w Australii Zachodniej jako support dla Johna Paula Younga (hit Love is in the Air). Następnie nagrał więcej utworów i wydał swój pierwszy solowy album „Self Portrait” w 1979 roku. W 1983 roku założył Woomera Records i jako dyrektor generalny i producent wykonawczy był zaangażowany w nagrywanie pierwszej w historii rearanżacji Gustova Holtz „The Planet Suites” z udziałem Jeffa Wayne'a, Ricka Wakemana i Kevina Peeka, a także pierwsze albumy Suzie DeMarchi i Boyda Wilsona.

W 1987 roku Jeff wycofał się z przemysłu muzycznego, koncentrując się na swojej sztuce, a także rozwijając swoje talenty biznesowe. Powoli był sfrustrowany, że nie grał i nie występował i rozpoczął płodną erę pisania, której kulminacją były dwa albumy i wystarczająco mocny materiał na kilka kolejnych.  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
I can see it in your eyes	Jeff Brownrigg	07.1978	92[3]	-	Jefferson JSP 001	-

Noeline Brown

 Noeline Mabel Brown  (ur. 3 października 1938r), australijska aktorka i komik . Wystąpiła w wielu filmach , programach telewizyjnych , teatralnych, i programach radiowych, od 1959 roku.
Brown zyskała rozgłos w Sydney jako członek obsady słynnych Phillip St Revues i popularnych produkcji melodramatów w Music Hall , restauracji teatralnej w Sydney, na początku lat 60-tych. Zyskała popularność po dołączeniu do obsady pionierskiej australijskiego programu satyrycznego TV s  Mavis Bramston Show (1964 -1968).  o pobycie w Wielkiej Brytanii zapewniła sobie stałą rolę w popularnym serialu telewizyjnym My Name's McGooley, What's Yours? z udziałem Gordona Chatera , Johna Meillona i Judi Farr .


W latach siedemdziesiątych Brown cieszyła się dużą popularnością w Australii jako współgwiazda w satyrycznym serialu telewizyjnym i radiowym The Naked Vicar Show   oraz w teleturnieju Graham Kennedy 's Blankety Blanks . Była regularną panelistką w teleturnieju ABC Would You Believe? (1970–74). W 1978 roku zdobyła nagrodę Logie dla najpopularniejszej kobiecej osobowości z NSW. 

W 2006 roku była ekspertem w Tańcu z Gwiazdami ,  i grał rolę Leonary Biviano w australijskim filmie Razzle Dazzle: A Journey into Dance  w 2007 roku  Jej kariera filmowa to wcześniej role w Walkabout ( 1971) i Emma's War (1988).

W 2008 roku otrzymała nagrodę Normana Kessella  za najlepszą kreację za rolę Florence Foster Jenkins w sztuce Petera Quiltera Glorious . Została również mianowana przez rząd Rudda pierwszym ambasadorem Australii ds. Seniorów.  

W 2009 roku zagrała z Barry Creytonem w sztuce Petera Quilter   Duet w Theatre Ensemble w Sydney. 

Jest wieloletnią członkinią Australijskiej Partii Pracy i pojawiła się w reklamach partii It's Time przed wyborami w 1972 roku . Dwukrotnie (1999 i 2003) kandydowała do parlamentu Nowej Południowej Walii jako zatwierdzona kandydatka Partii Pracy .

W 2017 roku opublikowała pamiętnik Living the 1960s o swoim życiu w tamtej dekadzie, kiedy mieszkała w Marrickville w Sydney.

 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
The front & flipside of Barry Creyton and Noeline Brown	Barry Creyton and Noeline Brown	03.1965	5[4]	-	Festival FL 31 606	-
Son of naked Vicar	Noeline Brown with Rose Higgins & Kev Golaby	03.1977	55[14]	-	EMI EMC 2572	-

Jacques Higelin

Jacques Joseph Victor Higelin ( ur. 18 października 1940 -zm, 6 kwietnia 2018r) był francuskim piosenkarzem pop, który stał się znany na początku lat 70-tych.

 

Higelin urodził się 18 października 1940 roku. Jego ojciec Paul, pracownik kolei i muzyk pochodzenia alzackiego, wprowadził swoich dwóch synów w różne formy muzyki, podczas gdy jego matka Renée, belgijskiego pochodzenia, wychowywała ich obu.
 

Kariera rozrywkowa Higelina rozpoczęła się w wieku 14 lat, kiedy porzucił szkołę, aby pracować jako kaskader . Podczas grania kilku mniejszych ról w filmach, Higelin uczył się gry na gitarze u Henri Crolla , francusko-włoskiego gitarzysty jazzowego i kompozytora muzyki filmowej. Na początku lat 60-tych Higelin uczęszczał do szkoły teatralnej René Simona, gdzie zdobył nagrodę François Perier.

Przez dwa lata, począwszy od 1961 roku, Higelin służył we francuskiej armii w różnych krajach. Po powrocie do Francji wznowił karierę filmową, ale coraz bardziej zaczął skupiać się na muzyce. Pod koniec dekady bardzo aktywnie działał w podziemiu artystycznym Paryża i zaczął kierować swoją muzykę w stronę radykalnego aktywizmu.

Higelin zaczął przyciągać popularność koncertami na żywo, zwykle odbywającymi się w mniejszych salach, i wydał swój pierwszy solowy album w 1971 roku. W połowie lat 70-tych Higelin stał się jednym z najbardziej utytułowanych francuskich muzyków popowych i pozostaje wpływowy do dziś. .

W latach 70-tych Higelin był w związku z francusko-wietnamską kobietą o imieniu Kuelan Nguyen. Towarzyszyła mu podczas nagrywania albumu w Château d'Hérouville Studio, gdzie Iggy Pop nagrywał również swój debiutancki solowy album „The Idiot”. Iggy Pop zauroczył się Nguyen, która go odrzuciła, ale incydent ten zainspirował piosenkę China Girl , która później stała się hitem po ponownym nagraniu przez Davida Bowie .
Higelin zmarł 6 kwietnia 2018 roku w Paryżu. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Saint-Tropez blues/Barbecue/La ponche-Tumbleweed/Paris-Saint-Tropez	Jacques Higelin & Marie Laforet	04.1961	48[3]	-	Fontana 460.710	[written by Henri Crolla - André Hodeir]
Pars-Denise	Jacques Higelin	07.1978	45[15]	-	EMI / Pathé-Marconi JBPAT 600.219	[written by Jacques Higelin]
Champagne-Trois tonnes de T.N.T.	Jacques Higelin	12.1979	9[12]	-	EMI / Pathé-Marconi / Pathé 2C008-72 047	[written by Jacques Higelin]
Je Veux Cette Fille	Jacques Higelin	07.1981	32[14]	-	-	[written by Jacques Higelin]
Tête En L'air	Jacques Higelin	12.1981	22[12]	-	-	[written by Jacques Higelin]
Jack Au Banjo	Jacques Higelin	10.1982	14[20]	-	-	[written by Jacques Higelin]
Lobotomie / autonomie-La ballade de chez Tao	Jacques Higelin	04.1983	B:51[13]	-	Pathé-Marconi / EMI 2C008-72706	[written by Jacques Higelin]
Mon Portrait Dans La Glace	Jacques Higelin	12.1983	20[15]	-	Pathé SP 1238	[written by Jacques Higelin]
La croisade des enfants	Jacques Higelin	03.1986	33[2]	-	Pathé 1729817	[written by Jacques Higelin]
Pars-Slim Black Boogie	Jacques Higelin	04.1986	94[3]	-	Pathé-Marconi / EMI 1292	[written by Jacques Higelin]
Tombé du ciel/Parc Montsouris	Jacques Higelin	12.1988	35[17]	-	Pathé-Marconi 173 663-7	[written by Jacques Higelin]
Poil dans la main-Chanson	Jacques Higelin	04.1989	16[20]	-	Pathé-Marconi / EMI 173 677-7	[written by Jacques Higelin]
Tête En L'air	Jacques Higelin	08.1991	73[3]	-	-	[written by Jacques Higelin]
Ce qui est dit doit être fait-Criez Priez	Jacques Higelin	11.1991	64[9]	-	EMI 173 761-7	[written by Jacques Higelin]
Une Tranche De Vie	Jacques Higelin	11.1998	87[10]	-	Tôt Ou Tard	[written by Jacques Higelin]
Broyer Du Noir	Jacques Higelin	04.1999	50[4]	-	Tôt Ou Tard	[written by Jacques Higelin]
Tombé du ciel	Jacques Higelin	04.2018	196[1]	-	-	[written by Jacques Higelin]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ger	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Alertez Les Bébés	Jacques Higelin	12.1977	3[8][gold]	-	Pathé 2C.068-14361	-
No Man's Land	Jacques Higelin	06.1978	1[48][gold]	-	Pathé 2.C.068.14554	-
Champagne Pour Tout Le Monde	Jacques Higelin	12.1979	3[53][gold]	-	Pathé 2C068-14843	-
Caviar Pour Les Autres	Jacques Higelin	03.1980	7[43][gold]	-	Pathé 2C 068 14843	-
Higelin A Mogador	Jacques Higelin	05.1981	4[30]	-	Pathé 2C 168 72366/67/68	-
Higelin 82	Jacques Higelin	10.1982	12[26][gold]	-	Pathé 2 C 170-72636/7	-
Casino De Paris	Jacques Higelin	11.1983	14[44][gold]	-	Pathé 1654651	-
Aï	Jacques Higelin	09.1985	2[13][gold]	-	Pathé 1729563	-
Higelin A Bercy	Jacques Higelin	05.1986	20[4]	-	Pathé Pathé Marconi EMI 2609853	-
Tombé Du Ciel	Jacques Higelin	01.1989	8[42][platinum]	-	Pathé 7915142	-
Follow The Live	Jacques Higelin	05.1990	41[8]	-	EMI France 7941372	-
Illicite	Jacques Higelin	12.1991	20[24][gold]	-	EMI France 7982772	-
Aux Héros De La Voltige	Jacques Higelin	09.1994	5[9][gold]	-	EMI France 8302582	-
Paradis païen	Jacques Higelin	09.1998	7[6]	-	Tôt Ou Tard 3984 24682-2	-
Live 2000	Jacques Higelin	11.2000	60[1]	-	Tôt Ou Tard 8573 84658-2	-
BBH75	Jacques Higelin	03.2003	117[1]	-	EMI 3866132	-
Higelin enchante Trenet	Jacques Higelin	09.2005	36[18]	-	EMI 0094633575820	-
Amor doloroso	Jacques Higelin	11.2006	7[46][gold]	97[1]	EMI 3711622	-
En plein Bataclan	Jacques Higelin	11.2006	151[3]	-	EMI 5160872	-
Coup de foudre	Jacques Higelin	02.2010	2[48][gold]	51[3]	EMI 6860450	-
Paris / Zénith 18.10.2010	Jacques Higelin	12.2010	200[1]	-	Capitol 9463952	-
Beau repaire	Jacques Higelin	04.2013	5[34]	-	Jive 88765499682	-
Higelin 75	Jacques Higelin	10.2016	6[23]	74[1]	Columbia 88985347141	-
20 chansons d'or	Jacques Higelin	05.2018	194[1]	-	Believe M6581	-

Vikki Broughton

 

Vikki Broughton (ur. 1954r) była pierwszą aktorką, która została włączona do programu telewizyjnego Young Talent Time (YTT)   Kevina Lewisa, oryginalnego producenta wykonawczego programu i partnera w firmie z Johnnym Youngiem. Później wyprodukował także kilka odcinków w programie Petera Couchmana, także na kanale 10, a Vikki była częścią pilota. 

 

 Po YTT była prowadzona przez Duane d Zigliotto i miała bardzo udaną karierę w kabarecie lokalnie w Azji, Japonii i Europie, dzieląc scenę z międzynarodowymi gwiazdami, takimi jak: Abba, Pink Ladies, Umberto Tozzi, Teresa Teng. Vikki wyszła za mąż za odnoszącego sukcesy w Melbourne Barristera, przerywając karierę estradową.

 

 

 

 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Good,good morning	Vikki Broughton	08.1975	99[1]	-	L&Y; K 5932

June Bronhill

June Bronhill-ur.26.06.1929r Broken Hill-zm.25.01.2005r Sydney;australijska śpiewaczka operowa.Największe sukcesy na scenie operowej odnosiła w latach 50 i 60-tych,ceniona głównie za błyskotliwy koloraturowy głos i świetną dykcję.

 

Jej największym sukcesem była rola Hanny Glawari w operetce Franza Lehara "Wesoła wdówka".Po wygraniu konkursu w rodzinnym kraju wyjeżdża w 1952r do W.Brytanii,gdzie kontynuje studia.W 1954r rozpoczyna występy z Sadler’s Wells Opera.Jej kariera przebiega pomiędzy wyjazdami między Australią a W.Brytanią.  

 

 

 

 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Together	June Bronhill with David Gray	01.1980	88[5]	-	Endeavour END 001	-

 

 

 

 

 

 

 

Jacques Dutronc

 Jacques Dutronc (ur. 28 kwietnia 1943r w Paryżu)- francuski piosenkarz, kompozytor i aktor.

 

W latach 60. był jednym z najpopularniejszych piosenkarzy francuskich oraz członkiem grupy rockowej 'El Toro et les Cyclones'. Po debiucie kinowym w obrazie Antoine i Sebastian (Antoine et Sébastien, 1974) jako Sébastien, w latach 70-tych rozpoczął karierę, występując w filmach Jeana-Luca Godarda czy Claude Leloucha. Stał się bohaterem melodramatów Andrzeja Żuławskiego: Najważniejsze to kochać (L'important c'est d'aimer, 1975) jako zdradzony mąż byłej gwiazdy (Romy Schneider), występującej w filmach pornograficznych oraz Moje noce są piękniejsze niż wasze dni (Mes nuits sont plus belles que vos jours, 1988) w roli śmiertelnie chorego na nieznaną chorobę geniusza komputerowego.

Za kreację tytułowej roli słynnego artysty malarza po opuszczeniu zakładu psychiatrycznego w ostatnich dwóch miesiącach życia w biograficznym filmie Van Gogh (1991), gdzie był także autorem muzyki, odebrał nagrodę Césara dla najlepszego aktora. Pojawił się potem m.in. w przygodowym filmie Władca słoni (Le Maître des éléphants, 1995). Rola umierającego na raka, 49-letniego rosyjskiego emigranta, Dmitrija w dramacie C'est La Vie (2001) przyniosła mu nagrodę na festiwalu filmowym w Marrakeszu. W roku 2005 został laureatem honorowego Césara.

Od 1967 roku spotykał się z Françoise Hardy, z którą w dniu 30 marca 1981 roku ożenił się. Mają syna Thomasa (ur. 1973). 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Et moi, et moi, et moi/J’ai mis un tigre dans ma guitare-Mini-mini-mini/Les gens sont fous, les temps sont flous	Jacques Dutronc	06.1966	A1:3	-	Vogue EPL 8461	[written by Jacques Lanzmann - Jacques Dutronc]
Les play boys/Sur une nappe de restaurant-On nous cache tout, on nous dit rien/La fille du Père Noël	Jacques Dutronc	10.1966	A1:2	-	Vogue EPL 8497	[written by Jacques Lanzmann - Jacques Dutronc]
Les cactus/La compapadé-L’opération/L’espace d’une fille	Jacques Dutronc	02.1967	A1:9	-	Vogue EPL 8498	[written by Jacques Lanzmann - Jacques Dutronc]
J’aime les filles/L’idole (Je n’en peux plus)-Les petites annonces/J’ai tout lu, tout va, tout bu	Jacques Dutronc	04.1967	A1:6	-	Vogue EPL 8536	[written by Jacques Lanzmann - Jacques Dutronc]
La publicité /Les rois de la réforme -Le plus difficile/Hippie hippie hourrah	Jacques Dutronc	11.1967	A1:3	-	Vogue EPL 8587	[written by Jacques Dutronc - Jacques Lanzmann - Anne Segalen]
Il est cinq heures, Paris s’éveille/L’augmentation-Comment elles dorment/Fais pas ci, fais pas ça	Jacques Dutronc	03.1968	A1:5	-	Vogue EPL 8611	[written by Jacques Dutronc - Jacques Lanzmann - Anne Ségalen]
L’opportuniste/La leçon de gymnastique du professeur Dutronc-Amour, toujours, tendresse, caresse/Transes Dimanche	Jacques Dutronc	09.1968	A1:16	-	Vogue EPL 8640	[written by Lanzmann - Segalen - Dutronc]
L’hotesse de l’air/La paresse-Où est-il l’ami Pierrot ?/L’amour est le moteur du monde	Jacques Dutronc	11.1969	A1:6	-	Vogue EPL 8679	[written by Jacques Dutronc - Jacques Lanzmann ]
L’Arsène-Stercock	Jacques Dutronc	.1970	A1:7	-	Vogue V 45 1780	[written by J.P. Bourtayre - J. Lanzmann]
Gentleman cambrioleur -Arsène Lupin (générique du feuilleton)	Jacques Dutronc	.1974	A1:5	-	Vogue 45 V 3030	[written by Jean-Pierre Bourtayre / Yves Dessca / Franck Harvel]
L'opportuniste	Jacques Dutronc	01.1993	21[15]	-	Vogue DV 14770	[written by Jacques Lanzmann - Anne Ségalen]
Tous les goûts sont dans ma nature	Dutronc / Daho	03.1996	39[3]	-	Sony	[written by Jacques Dutronc ]
Puisque vous partez en voyage	Françoise Hardy & Jacques Dutronc	04.2000	30[21]	-	Virgin 8967452	[written by Jean Nohain-Mireille]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ger	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Les Play-Boys	Jacques Dutronc	12.1966	7[53]	-	Disques Vogue CLD 70130	-
Comment Elles Dorment	Jacques Dutronc	02.1968	2[46]	-	Disques Vogue	-
A Tout Berzingue - L'opportuniste	Jacques Dutronc	09.1968	3[37]	-	Vogue VRLS 3040	-
Le Testamour - Gentleman Cambrioleur	Jacques Dutronc	03.1975	9[32]	-	Vogue LDY. 28.033	-
Guerre Et Pets	Jacques Dutronc	12.1980	4[29]	-	Gaumont 753 801	-
C'est Pas Du Bronze	Jacques Dutronc	10.1982	12[20]	-	Gaumont 753809	-
C.Q.F. Dutronc	Jacques Dutronc	11.1987	15[6]	-	CBS 465030 2	-
Dutronc Au Casino (Live)	Jacques Dutronc	01.1993	2[44]	-	Columbia COL 472834-2	-
Breves Rencontres	Jacques Dutronc	10.1995	7[17]	-	Columbia COL 481167 2	-
Madame l'existence	Jacques Dutronc	05.2003	6[19]	36[4]	Columbia COL 511224 2	-
Et vous, et vous, et vous...	Jacques Dutronc	12.2010	46[8]	-	Columbia 88697808882	-
Les vieilles canailles - Les Best Of Dutronc / Hallyday / Mitchell	Jacques Dutronc / Johnny Hallyday / Eddy Mitchell	11.2014	9[19]	47[3]	UMSM 5356170	-
Le meilleur de Jacques Dutronc	Jacques Dutronc	04.2015	149[2]	-	RCA 74321 75456 2	-
Et moi, et moi, et moi	Jacques Dutronc	10.2016	198[1]	-	Vogue 88875181631	-
Fume!... c'est du best	Jacques Dutronc	02.2019	144[3]	-	Legacy 19075897441	-

Guy Marchand

Guy Marchand (ur . 22 maja 1937r w Paryżu ) to francuski aktor , klarnecista jazzowy i piosenkarz .



Marchand urodził się w okręgu Ménilmontant . Jego ojciec był sprzedawcą złomu na pchlim targu w Saint-Ouen. Wcześnie odkrył swoją miłość do jazzu i grał na klarnecie w paryskich klubach . W czasie wojny algierskiej, służył jako spadochroniarz - porucznik  oficera łącznikowego do Legii Cudzoziemskiej i podczas wakacji pisze „La Passionata”, który śpiewany przez niego był hitem lata 1965 (wcześniej jego kompozycje zostały nagrane przez Hervé Vilard i Régine  ). Marchand wydał od tego czasu wiele płyt i jest również znany jako „ Crooner„- z preferencją do muzyki latynoamerykańskiej, takiej jak tango i mambo - bardzo dobrze znany we Francji.

Przyszedł do filmu dzięki muzyce. Swoją pierwszą główną rolę zagrał w Rum-Boulevard w 1971 roku z Robertem Enrico u boku Lino Ventury i Brigitte Bardot . Zagrał komediową rolę w  Une belle fille comme moi   François Truffauta . Marchand często grał oszusta lub nieco obskurnego inspektora policji we francuskich filmach, na przykład w Coup de torchon (1981) Bertranda Taverniera i  Garde à vue (1981) Claude Millera , w którym posuwa się trochę za daleko podczas przesłuchania Michela Serraulta i zostaje zatrzymany przez Lino Venturę. Za to otrzymał Cezara dla najlepszego aktora drugoplanowego w 1982 roku (po nominacji do Loulou w 1981 ). W tym samym roku grał z Serraultem w Nestor Burma, détective de choc z powieści Léo Maleta , ale wtedy jeszcze jako inspektor (Serrault grał Birmę).
Znany niemieckiej publiczności telewizyjnej Marchand w 1983 r. z tytułowej roli w niedawnym ZDF - Advent Adventure Vierteiler The man of Suez , w którym grał Ferdynanda de Lessepsa , budowniczego Kanału Sueskiego .

March,   także boksował i brał udział w wyścigach samochodowych, takich jak „Simca 1000 Rallye” w „Star Racing Team” (obok m.in. Jeana-Louisa Trintignanta ). Znany jest z zamiłowania do tańca tanga i sportów jeździeckich - sam też hoduje konie.   Marchand jest zaangażowany w walkę z osteoporozą, na którą cierpiała jego matka.

W 1973 roku otrzymał nagrodę Emmy za musical La Vie d'Al Jolson, oparty na życiu piosenkarza i artysty o tym samym nazwisku . W 2006 roku grał w Dans Paris   Christophe'a Honoré , za który został nominowany do Cezara w 2007 roku. 

Jako piosenkarz wydał wiele albumów pod własnym nazwiskiem, niektóre we współpracy z Claude Bollingiem , Fredem Manoukianem, Christianem Escoudé ( NostalGitan ) czy Aurélien Bouly . Był również zaangażowany w produkcje Brigitte Bardot , Vladimira Cosmy i Françoisa de Roubaixa, a także komponował dla Raymonda Lefèvre'a , Franka Alamo i Dalidy .

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
La passionnata/Ça vous laisse perplexe-Le chanteur de charme/La rue Saint-Benoît	Guy Marchand	07.1965	10[28]	-	Riviera 231.096	[written by Guy Marchand ]
Plein les bottes, les bottines et les boots-Danse à la belle étoile	Guy Marchand	05.1973	28[2]	-	Riviera 121.488	[written by Guy Marchand - Cyril Azzam]
Moi, je suis tango (Libertango)-Mister tango (Undertango)	Guy Marchand	05.1975	31[8]	-	Riviera 12. 022	[written by Guy Marchand - Astor Piazzola]
Hey crooner-Peggy	Guy Marchand	08.1977	30[10]	-	Barclay 62.294	[written by Guy Marchand - Jean Fredenucci]
Taxi de nuit-Dingue du blues	Guy Marchand	02.1982	81[8]	-	Barclay 100.186	[written by Guy Marchand ]
Destinée-Saint Trop’ reggae	Guy Marchand	07.1982	89[4]	-	Barclay 100.206	[written by Guy Marchand - Philippe Adler - Vladimir Cosma]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
L'homme qui murmure à l'oreille des femmes	Guy Marchand	02.2001	92[2]	-	EMI 7243 5 45450 2 3	-
Emilio	Guy Marchand	04.2005	48[10]	-	O+ Music OP108	-
A Guy In Blue	Guy Marchand	06.2008	107[5]	-	0 + Evolution 92173142	-
Chansons de ma jeunesse	Guy Marchand	09.2012	47[12]	-	Smart 88725446752	-

 

Gilles Dreu

Gilles Dreu , którego prawdziwe nazwisko brzmi Jean-Paul Chapuisat, to   francuski piosenkarz urodzony 31 lipca 1934w Dreux w Eure-et-Loir .

Jego ojciec pochodzi z Franche-Comté, jego matka jest Bretonką. Urodził się w Dreux (Eure-et-Loir), gdzie stacjonuje jego ojciec. Dzieciństwo spędził w Lozère, Martynice i Marsylii, w zależności od zadań ojca, żołnierza. W młodości uprawiał lekkoatletykę, jazdę na rowerze i grał w rugby. Zaczął uczyć się wychowania fizycznego, ale przerwał naukę w 1955 roku, aby odbyć służbę wojskową. Spędził 24 miesiące w Algierii, gdzie znudzony zaczął pisać piosenki . Po powrocie do Francji, udał się ze swoich oszczędności do małego teatru w Marsylii   , gdzie grał rolę Petrucchio w Poskromieniu złośnicy Williama Szekspira. To była porażka . Następnie pod koniec 1959 roku zdecydował się pojechać do Paryża i przesłuchać w kabarecie Tire-Bouchon na Montmartre, po czym przeczesał kabarety lewego brzegu, takie jak Jacob's Ladder , Don Camillo , La Colombe i L'Écluse, gdzie poznaje Monique Tarbès, którą poślubia   i z którą ma syna, Baptiste, urodzonego w lipcu 1966 roku . Zdaje sobie sprawę, że jest lepszy w piosenkach niż w skeczach i postanawia zostać pełnoprawnym śpiewakiem .

W 1963 roku podpisał swój pierwszy kontrakt z wytwórnią Riviera i wydał swoją pierwszą płytę, w szczególności z piosenką „Filles de Garches, enfants de Puteaux”. W tym czasie zarabiał też na życie z dubbingu w kinie.

W 1967 roku poznał Norberta Saada, który zdecydował się nagrać kolejne płyty.

Stał się bardzo popularny w latach 60. - 70-tych dzięki swoim piosenkom Descendez l'escalier, L'ombre, Ma mère me disait, Ma prière, On revient toujours, Pourquoi Bon Dieu ?, Si le cœur vous en dit,   a zwłaszcza Alouette , jego największy sukces, który jest coverem tematu muzycznego La peregrinación , z albumu Ariela Ramíreza Misa Criolla , wydanego w 1964 roku , a sam cover z popularnego mołdawskiego tematu muzycznego .

W 1968 zagrał niewielką rolę w filmie Les Cracks w reżyserii Alexa Joffé . Podczas kręcenia poznaje Anne Jolivet , przyszłą bohaterkę popularnej telewizyjnej telenoweli Noële aux quatre vents . Po tym, jak stracili się z oczu pod koniec kręcenia, widzą się ponownie kilka miesięcy później i mieszkają razem w odrestaurowanym przez niego wiejskim domu niedaleko Montfort-l'Amaury ( Yvelines ). W 1969 r. doznał poważnego upadku z konia na ranczo Herblay-sur-Seine i musiał być hospitalizowany w Conflans-Sainte-Honorine. Gilles Dreu zabiera ze sobą Anne Jolivet podczas swojej trasy koncertowej w Kanadzie i śpiewają razem, zwłaszcza w 1972 roku w restauracji na Wieży Eiffla , przez tydzień .

Gilles Dreu mieszka obecnie w Vals-les-Bains w Ardèche z żoną Yolande Chapuisat Gervaise.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Alouette/Je marcherai jusqu’au vieux chêne-L’homme qui vola les étoiles/Ma prière	Gilles Dreu	04.1968	A1:5[23]	-	Disc’AZ EP 1201	[written by Pierre Delanoë]
Pourquoi bon Dieu/La mégère apprivoisée-On revient toujours/Mais chaque fois	Gilles Dreu	09.1968	A:16[16];B1:38[16]	-	Disc’AZ / Discodis EP 1227	[A1:written by Pierre Delanoë - F.Cassius][B1:written by R. Chabrier - Alice Dona]
Devinez/Jeanette-Il faut rendre au diable son violon/Un mur à Jérusalem	Gilles Dreu	02.1969	A:28[5];B1:75[4]	-	Disc’AZ EP 1261	[A1:written by PM. Jourdan - Armand Canfora][B1:written by Jean-Michel Rivat - F. Thomas - Jean-Pierre Bourtayre]
Si le cœur vous en dit /L’ombre-Les quatre/Il n’y a que les montagnes qui ne se rencontrent pas	Gilles Dreu	06.1969	A:18[7]	-	Disc’AZ EP 1287	[A1:written by Yves Dessca - Vline Buggy - Jean-Pierre Bourtayre]
Ma mère me disait/Émiliana-Tijuanaco/La fête des amis du clair de lune	Gilles Dreu	09.1969	A:26[5]	-	Disc’AZ EP 1297	[A1:written by M. Simille - Delancray - Éric Charden]
Descendez l’escalier/Et les filles et les filles	Gilles Dreu	09.1972	A:49[8]	-	Barclay 61 636	[ written by Yves Dessca / Jean-Pierre Bourtayre]
Je dirais même plus-Un seul cheval à la fois	Gilles Dreu	04.1973	B:62[1]	-	Barclay 61 736	[B: written by Yves Dessca / Jean-Pierre Bourtayre]

Bernard Lavilliers

Bernard Lavilliers (ur . 7 października 1946 w Saint-Étienne ; jako Bernard Ouillon ) jest francuskim piosenkarzem . Syn pracownika Manufacture nationale d'armes de St-Etienne (w skrócie MAS) i nauczycielki bardzo wcześnie zainteresował się muzyką. Od swoich 4. urodzin, kiedy dostał gramofon, wolał słuchać piosenek Les Compagnons de la chanson i peruwiańskiej piosenkarki Ymy Sumac .

 W wieku 13 lat wstąpił do MAS jako praktykant. W wolnym czasie poświęcił się boksowi . Skazany na karę więzienia za kradzież, po wyjściu na wolność zaczął pracować, ale nie wykazywał zainteresowania tym, co robił i później napisał: „W tym okresie życia szukałem siebie: nie wiedziałem, czy będę gangsterem, bokserem czy poetą „  . W 1963 r. Zapisał się do  partii komunistycznej (PCF). W 1965 roku, w wieku 19 lat, udał się do Brazylii, a rok później wrócił do Francji, gdzie przez rok był więziony w twierdzy Metz za dezercję. Po uwolnieniu występował w różnych kabaretach oraz w Cour des Miracles w Bordeaux jako piosenkarz, a swój pierwszy singiel wydał w 1967 roku. 

 Pierwszy sukces przyniósł Prix ​​de la rose d'or de la chanson , którą otrzymał w Montreux za piosenkę La Frime . Jego pierwszy album został wyprodukowany w 1968 roku pod pseudonimem Lavilliers. Podczas rewolucji studenckiej w maju '68 Lavilliers śpiewał w okupowanych fabrykach niedaleko Lyonu. W czerwcu przebywał w Bretanii jako żebrak, zanim wykonał kilka dorywczych prac w klubach nocnych i gastronomii. W kolejnych latach wydał kilka albumów ( Les poètes 1972, Le Stéphanois ) i triumfował w październiku 1977 z okazji swojego pierwszego występu na scenie w legendarnej Paris Music Hall Olympia .

 Założył swoją rezydencję w Saint-Malo , gdzie kupił łódź, ale wkrótce ponownie wyruszył w podróż, która zabrała go na Jamajkę , Nowy Jork i Brazylię. W tym czasie wrócił do Francji tylko na koncerty. W latach 80-tych piosenkarz w końcu dokonał przełomu. Osiągnął wysoki poziom świadomości, wziął również w garść swój nieokiełznany styl życia, ale pozostał wierny swojemu wizerunkowi globtrotera, poszukiwacza przygód i buntownika, który również sprzedawał w swoich piosenkach. Sam stwierdził, że brał narkotyki, temat, który poruszał w kilku piosenkach, takich jak Berceuse pour une shootée i Sax'Aphone . 

W 1992 roku Lavillers pojawili się z okazji Fête de l'Humanité wraz z Léo Ferré , idolem swojej młodości.  Dziś piosenkarz, który sponsorował  bretońską latarnię morską Phare d'Eckmühl ( Département Finistère ), jest zaangażowany w ruch altermondialistyczny . Pierworodna córka Lavilliera ma na imię Anne-Laure (1968). Jego małżeństwo z Evelyne w 1970 zaowocowało dwojgiem dzieci: Virginie ( 1972) i Guillaume ( 1975), który czasami towarzyszy ojcu na scenie. Na przełomie lat 70. i 80-tych artysta był w związku z mistrzynią świata w kulturystyce Lisą Lyon. W 1984 roku ożenił się z Melle Li i poświęcił pieśń o tym samym imieniu swojej córce Salomé ( 1987), która wystąpiła z nim w 1996 roku w Palais des Sports.  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Juke-box/15ème round	Bernard Lavilliers	10.1977	39[11]	-	Barclay 62 339	[written by Bernard Lavilliers]
Sax'Aphone	Bernard Lavilliers	12.1978	60[3]	-	Barclay 62 576	[written by Bernard Lavilliers]
Pouvoirs	Bernard Lavilliers	05.1979	55[5][gold]	-	-	[written by Bernard Lavilliers]
Bats-toi /Ringard pour le reggae	Bernard Lavilliers	05.1979	50[10]	-	Barclay 62 616	[written by Bernard Lavilliers]
Traffic/Kingston	Bernard Lavilliers	02.1980	6[28]	-	Barclay 62 687	[written by Bernard Lavilliers]
La Salsa / Rock City	Bernard Lavilliers	04.1980	33[12]	-	Barclay	[written by Bernard Lavilliers]
Stand the ghetto/Attention fragile	Bernard Lavilliers	08.1980	6[11]	-	Barclay 62 696	[written by Bernard Lavilliers]
Pigalle la blanche/Betty	Bernard Lavilliers	07.1980	A:68[5];B:10[16]	-	Barclay 100 148	[A:written by Bernard Lavilliers][B:written by Bernard Lavilliers / Éric Dufaure]
Eldorado/Night bird	Bernard Lavilliers	10.1981	30[10]	-	Barclay 100 152	[written by Bernard Lavilliers - François Bréant]
Troisième monde/La complainte du progrès	Bernard Lavilliers	07.1982	36[16]	-	Barclay 100.240	[written by Bernard Lavilliers]
Idées noires/Vegas	Bernard Lavilliers & Nicolette	04.1983	5[32]	-	Barclay 813 213-7	[written by B. Lavilliers - Jean-Paul Drand]
Y’a peut-être un ailleurs/Rue Barbare	Bernard Lavilliers	01.1984	41[14]	-	Barclay 817 471-7	[written by Bernard Lavilliers]
La fleur du mal/Le bal	Bernard Lavilliers	06.1984	B:15[23]	-	Barclay 881 235	[B:written by Bernard Lavilliers - Walter Araujo]
Extérieur nuit/Funambule	Bernard Lavilliers	05.1986	32[22]	-	Barclay 883 962-7	[written by Bernard Lavilliers]
Voleur De Feu	Bernard Lavilliers	07.1986	66[7]	-	Barclay	-
Noir et blanc/Borinqueno	Bernard Lavilliers	10.1986	7[34]	-	Barclay 885 346	[written by Bernard Lavilliers]
La frontière/East side story	Bernard Lavilliers	06.1987	79[10]	-	Barclay 885 741-7	[written by Bernard Lavilliers]
San salvador/La malédiction du voyageur	Bernard Lavilliers	04.1988	96[1]	-	Barclay 887 433-7	[written by Bernard Lavilliers]
On the road again/Bad side	Bernard Lavilliers	11.1988	6[27]	-	Barclay 871 286-7	[written by Bernard Lavilliers - Sébastien Santa Maria]
R & B (Rouge Baiser)/Promesse d’un visage	Bernard Lavilliers	05.1989	21[18]	-	Barclay 889 048-7	[written by Bernard Lavilliers - Sébastien Santa Maria]
Petit/Nicaragua	Bernard Lavilliers	11.1989	53[7]	-	Barclay 889 788-7	[written by Bernard Lavilliers - Pascal Arroyo]
Outremer/Saïgon	Bernard Lavilliers	04.1991	22[30]	-	Nord Sud / Barclay 1392	[written by Bernard Lavilliers - Sébastien Santa Maria]
Faits divers	Bernard Lavilliers	10.1991	40[19]	-	Barclay 1455	[written by Bernard Lavilliers - Pascal Arroyo]
Saïgon/Manila hotel	Bernard Lavilliers	04.1992	56[2]	-	Barclay Afrique 865 992-7	[written by Bernard Lavilliers]
Troisièmes Couteaux	Bernard Lavilliers	08.1994	92[1]	-	Barclay 853 204-2	[written by Bernard Lavilliers, Georges Baux]
Minha Selva	Bernard Lavilliers	11.1994	24[9]	-	Barclay 851 132-2	[written by Bernard Lavilliers, Georges Baux]
Melody Tempo Harmony	Bernard Lavilliers & Jimmy Cliff	08.1995	6[17]	-	Barclay 579 930-2	[written by Bernard Lavilliers]
Stand The Ghetto	Bernard Lavilliers	11.1995	26[13]	-	Barclay 577 556-2	[written by Bernard Lavilliers]
Le Venin	Bernard Lavilliers	06.1997	19[22]	-	Barclay 571034-2	-
Audit	Bernard Lavilliers	12.1997	41[15]	-	Barclay 3705	[written by Bernard Lavilliers]
Roméo Machado	Bernard Lavilliers	08.1998	43[4]	-	Barclay 3865	[written by Bernard Lavilliers]
Les Mains D'or	Bernard Lavilliers	07.2001	34[15]	-	Barclay 9659	-
L'été	Bernard Lavilliers	10.2004	28[17]	-	Barclay 102 77	-
Elle Chante	Bernard Lavilliers & Cesaria Evora	02.2005	62[10]	-	Universal PR 10503	-
Marin	Bernard Lavilliers	07.2005	49[14]	-	Barclay 9830961	[written by Bernard Lavilliers]
Solitaire	Bernard Lavilliers	01.2008	19[14]	-	Barclay 11830	-
Bosse	Bernard Lavilliers	06.2008	79[5]	-	Barclay 9830961	[written by Bernard Lavilliers]
Maria Bonita	Bernard Lavilliers	11.2008	81[3]	-	Universal	-
Idées Noires (Acoustique)	Bernard Lavilliers & Catherine Ringer	11.2014	74[1]	-	Barclay	[written by Bernard Lavilliers / J.P. 'Hector' Drand ]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
15ème Round	Bernard Lavilliers	11.1977	1[45][gold]	-	Barclay 4 90 143	-
T'es Vivant ?	Bernard Lavilliers	03.1978	3[35]	-	Barclay 93 033/34	-
Pouvoirs	Bernard Lavilliers	03.1979	6[36][gold]	-	Barclay 96 013	-
Live Tour 80	Bernard Lavilliers	09.1980	16[30]	-	Barclay 92 043	-
O Gringo	Bernard Lavilliers	01.1980	1[104][platinum]	-	Barclay 92 038/39	-
Nuit D'amour	Bernard Lavilliers	07.1981	1[60][gold]	-	Barclay 200.255	-
Etat D'urgence	Bernard Lavilliers	03.1983	2[80][gold]	-	Barclay 200 445	-
Voleur De Feu	Bernard Lavilliers	05.1986	4[27][gold]	-	Barclay 829 342-1	-
If	Bernard Lavilliers	12.1988	3[56][platinum]	-	Barclay 837 718-1	-
Live - On The Road Again 1989	Bernard Lavilliers	06.1990	19[14]	-	Barclay 843 248-1	-
Solo	Bernard Lavilliers	07.1991	16[22][gold]	-	Barclay 849555-2	-
Champs Du Possible	Bernard Lavilliers	06.1994	5[35][gold]	-	Barclay 523 304-2	-
Clair-Obscur	Bernard Lavilliers	08.1997	9[17][gold]	-	Barclay 537561-2	-
Histoires en scène	Bernard Lavilliers	03.2000	24[5]	-	Universal Music 543 606 2	-
Arrêt sur image	Bernard Lavilliers	06.2001	10[36][gold]	67[2]	Barclay 589 040-2	-
La marge: Bernard Lavilliers chante les poètes	Bernard Lavilliers	03.2003	109[2]	-	Barclay 076 066-2	-
Carnets de bord	Bernard Lavilliers	10.2004	1[1][73][2x-gold]	46[5]	Barclay 982 327-6	-
Escale au Grand Rex	Bernard Lavilliers	10.2005	18[29]	-	Barclay 9836202	-
Samedi soir à Beyrouth	Bernard Lavilliers	01.2008	1[2][73]	19[9]	Barclay 530 508-9	-
Causes perdues et musiques tropicales	Bernard Lavilliers	11.2010	2[52]	40[8]	Barclay Barclay 275 373 4	-
Baron samedi	Bernard Lavilliers	12.2013	5[52][platinum]	56[7]	Barclay 375 750-2	-
Acoustique	Bernard Lavilliers	12.2014	12[42][gold]	-	Barclay 379 861 1	-
Pouvoirs	Bernard Lavilliers	09.2016	55[5]	-	Barclay 96 013	-
5 minutes au paradis	Bernard Lavilliers	10.2017	4[32][gold]	16[6]	Barclay 577 768 2	-

Enrico Macias

Enrico Macias (prawdziwe nazwisko Gaston Ghrenassia ) (ur . 11 grudnia 1938 w Constantine , Algieria ) - francuski śpiewak .

Gaston Ghrenassia urodził się we ówczesnym francuskim departamencie Algierii w rodzinie żydowskiej, która jako muzycy Maaluf uprawiała muzykę arabsko-andaluzyjską. Jako dziecko grał na gitarze z przyjaciółmi , którzy nazywali go petit Enrico (mały Enrico). Początkowo był nauczycielem w szkole podstawowej, ale nadal grał na gitarze w orkiestrze Raymonda Leyrisa , zwanego Cheikh Raymond (Sheikh Raymond), jego przyszłego teścia. Tak jak podczas wojny algierskiej 22 czerwca 1961 r. Przez członków FLNzostał zastrzelony, co spowodowało, że Gaston i jego żona Suzy, córka Raymonda, wyemigrowali do Francji 29 lipca 1961 roku. Para osiedliła się najpierw w Argenteuil, a później przeniosła się do Paryża .

Tutaj artysta wystąpił jako piosenkarz na koncercie z Gilbertem Bécaudem, a także miał pierwszy występ telewizyjny. Kiedy sekretarz wytwórni płytowej zapytał o jego nazwisko, odpowiedział „Nassia”, które zostało zapisane jako „Macias”. To przez to nieporozumienie wymyślił swoje pseudonim sceniczny Enrico Macias .

Na całym świecie stał się znany jako chanteur de variétés ( piosenkarz rozrywkowy) i ostatecznie został mianowany ambasadorem ONZ ds. Pokoju przez Kurta Waldheima w 1980 roku . W 1985 roku został przyjęty do francuskiej Legii Honorowej przez premiera Francji Laurenta Fabiusa , a w kwietniu 2007 roku został jej oficerem. Niektóre z piosenek, które śpiewał, takie jak Adieu mon pays (Adieu, moja ojczyzna), stały się symboliczne dla emigracji pieds-noirów .

Macias od lat jest politycznym zwolennikiem Izraela , ale wypowiada się przeciwko osiedlaniu się Żydów na okupowanych ziemiach arabskich, a jednocześnie opowiada się za niezależnym państwem palestyńskim po stronie Izraela. Odkąd wyemigrował z Algierii w 1961 r., nie odwiedził już swojego rodzinnego kraju. Jego prośba o towarzyszenie prezydentowi Francji Nicolasowi Sarkozy'emu podczas oficjalnej wizyty w Algierii w grudniu 2007 roku została odrzucona przez premiera Algierii Abdelaziza Belkhadem . Kontynuując swoją karierę, Macias od końca lat 90-tych regularnie występuje z muzykami z Afryki Północnej, we Francji, ale przede wszystkim w Maroku, Turcji i Egipcie i od tamtej pory ponownie kultywuje arabsko-andaluzyjski styl muzyczny. Obecnie na swoich koncertach prezentuje również swoje hity z lat 60-tych XX wieku, przeważnie według orientalnego wzorca, z towarzyszeniem orientalnych instrumentów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Un Amour, Une Amie	Enrico Macias & Ginni Gallan	11.1991	97[1]	-	Tréma 410 550	[written by Claude Morgan - Didier Barbelivien]
L'hymne à l'amour	Aznavour, Boulay, Eicher, Biolay, Macias, Maurane, Foly, Fontaine, Mami, Leroy, Pagny & Badi	11.2003	50[12]	-	EMI	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Il Reste Aujourd'hui / Un Soir D'été	Enrico Macias	12.1963	5[1]	-	Pathé AT 1135	-
A L'Olympia 64	Enrico Macias	12.1964	5[1]	-	Pathé STX 169	-
A L'Olympia 65	Enrico Macias	12.1965	5[1]	-	Pathé STX 187	-
12 Nouvelles Chansons	Enrico Macias	12.1966	5[1]	-	Pathé STX 211	-
Disque D'or De Cinq Années De Chansons	Enrico Macias	12.1967	5[1]	-	Pathé CSTX 225	-
Olympia 68	Enrico Macias	04.1968	2[47]	-	Pathé SPTX 340660	-
Un Rayon De Soleil	Enrico Macias	11.1968	1[4][58]	-	Philips 844.912 BY	-
Mélisa - Malheur A Celui Qui Blesse Un Enfant	Enrico Macias	03.1976	8[40]	-	Philips 9120 036	-
Aimez-Vous Les Uns Les Autres	Enrico Macias	06.1977	9[20]	-	Philips 9101 137	-
Enfants De Tous Pays	Enrico Macias	05.1978	16[8]	-	-	-
Olympia 80	Enrico Macias	04.1980	23[16]	-	Philips 6313 022	-
Enrico Macias	Enrico Macias	12.1980	10[28]	-	Trema 310 092	-
La France De Mon Enfance	Enrico Macias	02.1981	20[16]	-	-	-
2 Ailes Et 3 Plumes	Enrico Macias	01.1984	26[20]	-	-	-
L'oriental	Enrico Macias	02.2001	25[5]	-	EMI 5311832	-
Oranges Amères	Enrico Macias	01.2003	31[17]	-	Trema 710834	-
Chanter	Enrico Macias	05.2005	108[4]	-	-	-
La vie populaire	Enrico Macias	04.2006	30[11]	-	Universal 060249839084	-
Voyage d'une mélodie	Enrico Macias	03.2011	44[5]	-	AZ 276 378-7	-
Venez tous mes amis!	Enrico Macias	11.2012	39[12]	-	AZ 3721323	-
Les clefs	Enrico Macias	02.2016	87[4]	-	Capitol 475 200-4	-
Enrico Macias & Al Orchestra	Enrico Macias	02.2019	88[4]	-	Capitol 773 901 2	-