Juan Atkins

Juan Atkins to jeden z pionierów techno. Jego twórczość jest całkowicie oryginalna, nie poddająca się żadnym schematom. Cały czas stara się odkrywać coś nowego a każde kolejne jego nagranie dołącza do klasyki muzyki elektronicznej. Juan Atkins urodził sie w 1962r. w Detroit. Już jako nastolatek interesował się tworzeniem muzyki, kupił gitarę basową i eksperymentował z automatem perkusyjnym swojego brata. Następnie kupił syntezator Korg MS-10 i coraz bardziej zagłębiał się w różnych dziwnych elektronicznych dźwiękach. W tym okresie słuchał głównie Milesa Davisa, Sly & Robbie a potem The Parliament, Funkadelic, itp.

Pod koniec lat siedemdziesiątych dwaj lokalni DJe: Ken Collier i Electrifyin' Mojo wprowadzili go w świat muzyki tworzonej za pomocą syntezatorów. Gdy poznał nagrania Kraftwerk, Telex, Gary Numan, Prince, B-52's zauważył, że ta muzyka przypomina jego pierwsze próby nagrań (zwłaszcza Kraftwerk -"Man Machine"). Fascynację tą muzyką podzielili z nim także szkolni przyjaciele -Derrick May i Kevin Saunderson, którzy dopiero rozpoczynali swoje eksperymenty z elektronicznymi dźwiękami.

Po skończeniu szkoły średniej Atkins rozpoczął studia w collegu Washtenaw. Tam poznał Rickiego Davisa, weterana wojny w Wietnamie, eksperta od syntezatorów, który posiadał własne studio muzyczne. Razem jako Cybotron zaczęli wydawać eksperymentalne nagrania, a w 1981r. wydali pierwszy singiel "Alleys of Your Mind" z własnego labela -Deep Space Records. Ich muzyka to połączenie dźwięków miasta i futurystycznych syntezatorów. Została określona jako electro i wpłynęła na muzykę elektroniczną następnego dziesięciolecia. "Alleys of Your Mind" dzięki promocji DJ'a Electrifyin Mojo stał się lokalnym hitem podobnie jak wydany w 1982r. singiel "Cosmic Cars". Zachęceni tymi sukcesami wydali swój pierwszy album -"Enter". Na płycie znajdował się całkowicie instrumentalny utwór -"Clear", podobny do tych, które kilka lat później zostały określone jako techno. W 1984 Cybotron nagrali singiel "Techno City". To właśnie od niego wzięła się nazwa "techno". Muzyka Cybotron była połączeniem funky i electro. Solowy numer Atkinsa "No UFOs" uważa się za pierwszy klasyk techno, który jednocześnie stylistycznie jest podobny do electro.

Coraz większe różnice w koncepcji dalszego rozwoju muzyki wydawanej przez Cybotron spowodowały odejście Juana Atkinsa. Był on bardziej zainteresowany muzyką w stylu Kraftwerk w połączeniu z elementami hip-hopu, podczas gdy Davis chciał się skupić na bardziej komercyjnej produkcji. W połowie lat osiemdziesiątych Atkins rozpoczął współpracę z Deep Space Soundworks, a następnie razem z Mayem i Saundersonem założył klub Music Institute, który miał ogromny wpływ na rozwój sceny techno w Detroit. W tym czasie także kontynuował swoją twórczość. Postanowił założyć własną wytwórnię, która mogłaby promować muzykę jego i przyjaciół. Tak powstaje Metroplex. W 1985r. jako Model 500 wydał pierwszy singiel -"No UFOs", który dzięki pomocy May'a stał się bardzo popularny a dzisiaj stanowi zupełną klasykę techno. Także następne single "Night Drive", "Interference", "The Chase" sprzedały się w dużej ilości egzemplarzy i zdobyły sporą popularność. Muzyka Model 500 to mroczne i poniosłe dźwięki maszyn przypominające brzęczenie automatów w fabrykach Detroit w oprawie z energetycznego electro.

Pod koniec lat osiemdziesiątych razem z May'em i Saudersonem wyrusza na podbój Europy. Jego występy i twórczość inspirują wiele przyszłych gwiazd sceny w UK (808 State, A Guy Called Gerald, LFO, Black Dog). Na początku lat 90-tych, gdy w Wielkiej Brytanii staje sie popularny rave i hardcore Atkins kieruje się do Berlina. Tam właśnie rozpoczyna działalność klub i wytwórnia Tresor, a dźwięki z Detroit zdobywają ogromną popularność. W 1993 odwiedza studio Tresora i wspólnie z duetem 3MB (projekt Thomasa Fehlmanna i Moritza Von Oswalda) wydaje pierwszy album od czasów działalności w Cybotronie. W 1995 roku Belgijski R&S; wydaje debiutancki album Model 500 -"Deep Space" oraz "Classics", który jest kompilacją najlepszych nagrań Model 500 wydanych wcześniej przez Metroplex. Atkins tworzy także jako Infinity (najlepsze nagrania wydaje Tresor na płycie Infinity Compilation). Jest to muzyka lekka, spokojna kojarząca się z przestrzenią kosmiczną. Najbardziej znane utwory to "Game One" i "Think Quick".

Kolejne, długo oczekiwane dzieło powstaje dopiero w 1998r. Jest to płyta Infinity- "Skynet" wydana przez Tresora. "Skynet" zawiera bardzo spokojną, przestrzenną muzykę. Niektóre kawałki przypominają to co wydaje Chain Reaction, ale muzyka Atkinsa nie jest tak surowa, wydaje się bardziej ciepła. Są tu też elementy elektro, house i detroit.

Miesiąc po wydaniu tego albumu amerykański label Wax Trax! wydaje mix album Atkinsa. Jest to połączenie wielu klasycznych kawałków autorstwa Atkinsa z utworami innych artystów z Detroit (np. Hood, May) i Europy (np. Pacou, Maurizio). Na początku 1999r. R&S; wydał drugi pełny album Model 500 -"Body and Soul". Sam Juan Atkins określił płytę jako hi-tech funk, nowoczesną wersję muzyki Funkadelic, która była jego inspiracją.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Beat Track	Juan Atkins	.1987	-	-	Red Parrot 228 RP 018
Surkit EP	Reel By Real / Juan Atkins	.1991	-	-	Interface I-102
Back To Basics (Part 1)	Juan Atkins	.2004	-	-	New Religion REG 092 [UK]
Fast Forward	Juan Atkins	01.10.2004	-	-	New Religion REG 103 [UK]
Futurepast EP	Juan Atkins	.2004	-	-	Subject Detroit SUB 005
Cybotron [Juan Atkins & Richard Davis]
Alleys Of Your Mind	Cybotron	.1981	-	-	Deep Space 107043X
Cosmic cars	Cybotron	.1982	-	-	Fantasy D 212	[written and produced by 3070 , Juan Atkins]
Clear	Cybotron	.1983	-	-	Fantasy D 216	[written and produced by 3070 , Juan Atkins]
Techno City	Cybotron	.1984	-	-	Fantasy D 226	[ Producer - Ben Grosse , Cybotron]
R-9	Cybotron	.1985	-	-	Fantasy D 234	[ Producer - Ben Grosse , Cybotron][ Written By - J. Housely , Juan Atkins , Richard Davis]
Eden	Cybotron	.1986	-	-	Fantasy D 271	[ Producer - 3070][ Written By - Richard Davis]
Cosmic cars	Cybotron	.1988	-	-	Fantasy D 304	[written and produced by 3070 , Juan Atkins]
Cosmic Raindance	Cybotron	.1996	-	-	Fantasy FEP-300	[ Written By - Juan Atkins , Richard Davis]
Audiotech [Juan Atkins & Ron Cook]
Phase two/Techno City '95'	Audiotech	.1995	-	-	Metroplex M-023	[ Written By - Ron Cook][ Producer - Audiotech ]
Flintstones [Juan Atkins]
Party race	Flinstones	.1987	-	-	Metroplex M-010	[ Written By - Model 500][ Producer - Juan Atkins]
Frequency [Juan Atkins, Keith Tucker]
Television / Frequency Express	Frequency	.1990	-	-	Metroplex M-015	[ Producer - Juan Atkins][ Written By - J. Anderson , Keith Tucker]
Kreem [Juan Atkins, Kevin Saunderson]
Triangle Of Love	Kreem	.1986	-	-	Metroplex M-007	[ Producer - Juan Atkins , Kevin Saunderson]
Now Is The Time	Kreem	.1993	-	-	KMS KMS 050	[ Written By - Jennifer Kendall Williams , Kevin Saunderson]
One On One [Juan Atkins, Rona Johnson]
You're My Type (Make Your Body Move)	One On One	.1989	-	-	Virgin 7243 8 96505
Reel By Real [Juan Atkins, Marty Bonds]
Aftermath	Reel By Real	.1990	-	-	Ten Records TENX 303 [UK]	[Produced by Juan Atkins and Martin Bonds]
Visions [Juan Atkins]
Coming home	Visions feat Dianne Lynn	-	-	-	Stress 12 STRX 74
Other Side Of Life	Visions	.1990	-	-	Interface I-101	[ Producer - Juan Atkins ][ Written By - Marty Bonds , Tori Amos]
Is This Real ?	Visions feat Magic Juan	.1993	-	-	Tribal America X25G-13 909
X-Ray [Derrick May, Juan Atkins, Kevin Saunderson]
Let' s go	X-Ray	.1986	-	-	Transmat MS-01	[ Producer - Juan Atkins][ Written By - Aaron Atkins , Mayday]
Lock It Down / I Shall Tek Thee	X-Ray/Erotek	.1999	-	-	Metroplex M-031
Audio Tech [Juan Atkins]
I'm Your Audio Tech	Audio Tech	.1987	-	-	Express EXP 009	[ Producer - Magic Juan][ Written By - Juan Atkins]
Urban Alternative 2	Audio Tech / Loco Popolo / Craig Ali	.1997	-	-	Mboz Mboz 01-01-01
Channel One [Juan Atkins]
Technicolor	Channel One	.1986	-	-	Metroplex M-003	[ Producer - Juan Atkins]
It's Channel One	Channel One	.1987	-	-	Thunder THD 1
Infiniti [Juan Atkins]
Game One / Think Quick	Infiniti	.1994	-	-	Metroplex M-022	[ Producer - Infiniti][ Written By - Juan Atkins]
Body Oil EP	Infiniti	.1998	-	-	Hyperspace HYP 012	[ Written By - Juan Atkins]
M500 [Juan Atkins]
Jazz Is The Teacher	M500 & 3MB	.1993	-	-	Metroplex M-020	[ Producer - 3MB , M500][ Written By - Juan Atkins , Moritz Von Oswald , Thomas Fehlmann]
Model 500 [Juan Atkins]
Night Drive	Model 500	.1985	-	-	Metroplex M-002	[ Producer, Engineer - Juan Atkins][ Written By – M500]
No UFO's	Model 500	.1985	-	36.Hot Dance Music	Metroplex M-001	[ Producer, Written By – M500]
Play It Cool	Model 500	.1986	-	-	Metroplex M-004
Testing 1-2 / Bang The Beat	Model 500	.1986	-	-	Metroplex M-005	[ Producer, Written By – M500]
Sound Of Stereo	Model 500	.1987	-	-	Metroplex M-008	[ Producer - Juan Atkins] [ Written By – M500]
Interference / Electronic	Model 500	.1988	-	-	Metroplex M-012
The Chase	Model 500	.1989	-	-	Metroplex M-014	[ Producer, Written By - Juan Atkins]
Ocean To Ocean	Model 500	.1990	-	-	Kool Kat Music KOOL T601P
I See The Light / Pick Up The Flow	Model 500	05.1993	-	-	Metroplex M-021	[ Producer, Written By - Juan Atkins]
Starlight	Model 500	.1995	-	-	Metroplex M-024
Outer Space	Model 500	.2004	-	-	Metroplex M-038
Model 600 [Juan Atkins]
Update	Model 600	.2002	-	-	Metroplex M-015	[ Producer - Juan Atkins]
Red Parrot [Juan Atkins]
They Must Stop The Music / House Under Pressure	Red Parrot / Hunter Hayes	.1988	-	-	House Musik HM 605
Triple XXX [Juan Atkins]
The Bedroom Scene	Tripple XXX	.1987	-	-	Express EXP 011	[ Producer - Juan Atkins]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Enter	Cybotron	.1983	-	-	Fantasy F 9625
Clear	Cybotron	.1990	-	-	Fantasy FCD 4537-2
Empathy	Cybotron	.1993	-	-	Fantasy FCD 9667-2	[ Producer - Richard Davis]
Cyber ghetto	Cybotron	.1995	-	-	Fantasy FCD 9671-2	[ Producer - Richard Davis]

Stuart Avery Assemblege

Mało znana grupa z Detroit powstała w połowie lat 60-tych w Birmingham za sprawą wokalisty Stuarta Avery i gitarzysty Paula Kingery.Mimo, że uzyskała lokalną popularność i występowała w słynnym Grande Ballroom ,minn. była supportem przed koncertami Yardbirds w maju 1968r ,nie trafiła do studia nagraniowego.Zyskała duże uznanie Jimmy Page'a lidera Yardbirds,ze względu na ogromną żywiołowość występu,który zaprosił ich na wspólny jam po koncercie.
 
Będąc pod wpływem Jeffa Becka, Small Faces, Free, The Rascals and The Rolling Stones budowali jednak swój własny styl opierający się na rockowo,soulowym śpiewie Avery'ego i ostrej funkowej gitarze Kingery'ego.Uważani za koncertową atrakcję regularnie występowali w The Grande obok takich sław jak:The Grateful Dead, Blood, Sweat and Tears, Spooky Tooth, Spirit and Ten Years After.
 
W 1970r zmieniają gruntownie skład i powracają już jako The Assembly z nowym brzmieniem dzięki nowemu klawiszowcowi w osobie Robyna Robbinsa.Podpisuja też w końcu kontrakt z wytwórnią Westbound Records w 1971r.Ich debiutancki album otwiera cover "Satisfaction"-The Rolling Stones,który trafia na listę przebojów lokalnej stacji CKLW.Jednak kiepska dystrybucja nie pozwoliła wypromować singla szerszemu audytorium.
 
W połowie 1971r rozwiązuje się jak większość grup wczesnego boomu rocka Detroit.Stuart Avery na krótko trafia do grupy Edgara Wintera-White Trash,dzisiaj pracuje jako ceniony guru marketingu na rynku księgarskim.Pianista Robyn Robbins grał w oryginalnym składzie Silver Bullet Band Boba Segera.Po rozwiązaniu kontraktu z Segerem pracuje jako producent nagrań,zakładając własne studio w Irlandii.
Paul Kingery również współpracował z Bobem Segerem,a następnie z Rickiem Springfieldem.Przez dłuższy czas grał na gitarze w Three Dog Night.John Orlich zasłynął jako konstruktor zestawów perkusyjnych.

 SP

Satisfaction/Black And White (Westbound 177) 1971

LP

THE ASSEMBLAGE ALBUM (Westbound WB 2004) 1972 15

Apostles

Grupa z Ann Arbour reprezentująca wczesny okres ewolucji sceny rockowej Michigan.Jedni z talentów [obok The Rationals, MC5, SRC i Thyme] wyłowionych przez właściciela wytwórni A-Square-Jeepa Hollanda.
 
Tam też nagrali swój jedyny singiel "Tired Of Waiting / Stranded In The Jungle".Towarzyszyli oni grupie Fifth Dimension podczas ich turnee,a także Jefferson Airplane podczas ich debiutu w Ford Auditorium latem 1967r.Solomon po rozpadzie grupy został członkiem Amboy Dukes. 

SP

Tired Of Waiting / Stranded In The Jungle (A2 401) 1967

Amboy Dukes

Ten pochodzący z Detroit w stanie Michigan (USA) zespół tworzyli początkowo John Drake (śpiew), Ted Nugent (ur. 13.12.1949 r. w Detroit; gitara prowadząca), Steve Farmer (gitara rytmiczna), Rick Lober (klawisze), Bill White (bas) i Dave Palmer (perkusja).

Rozgłos przyniosła im własna interpretacja utworu "Baby Please Don't Go", w której klasyczną wersję znaną z repertuaru grupy Them okrasili warkliwym brzmieniem gitary Teda Nugenta. Gwałtowność tego nagrania, które weszło do pierwszej dwudziestki hitów w USA, określiła brzmienie grupy na ich kolejnych albumach. Spójność stylistyczną oferowanej na nich muzyki psuły jednak często dość pretensjonalne teksty Farmera.

W latach 1967-73 zespół w różnych składach personalnych nagrał cztery albumy, po czym zmienił nazwę na Ted Nugent & The Amboy Dukes. Już po nagraniu pierwszego longplaya The Amboy Dukes, formację opuścili Lober i White zastąpieni odpowiednio przez Andy'ego Solomona i Grega Aramę. Podczas nagrywania płyty Migration skład po kolejnych przetasowaniach ukształtował się następująco: Nugent, Palmer, Solomon, Arama i Rusty Day (śpiew).

W 1974 r. grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Discreet Franka Zappy, w której zadebiutowała longplayem Call Of The Wild. Tworzyli ją wtedy Nugent, Andy Jezowski (śpiew), Vie Mastrianni (perkusja), Rob Grange (bas), Gabriel Magno (klawisze). Po zarejestrowaniu kolejnego albumu Tooth, Fang and Claw Ted Nugent zrezygnował ze współpracy z zespołem i poświęcił się karierze solowej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Baby please don't go/Psalms of Aftermath	Amboy Dukes	03.1968	-	106[4]	Mainstream 676	[written by Big Joe Williams][produced by Bob Shad][oryginalnie nagrana przez Big Joe Williamsa]
Journey to the center of the mind/Mississippi Murderer	Amboy Dukes	06.1968	-	16[12]	Mainstream 684	[written by Steve Farmer,Ted Nugent][produced by Bob Shad]
Scottish tea/You Talk Sunshine, I Breathe fire	Amboy Dukes	10.1968	-	114[3]	Mainstream 693	[written by Ted Nugent][produced by Bob Shad]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Amboy Dukes	Amboy Dukes	02.1968	-	183[4]	Mainstream 6104	[Producers: Bob Shad ]
Journey to the center of the mind	Amboy Dukes	06.1968	-	74[23]	Mainstream 6112	[Producers: Bob Shad ]
Marriage on the rocks/Rock Bottom	Amboy Dukes	03.1970	-	191[2]	Polydor 4012	[Producers: Edwin H. Kramer and Amboy Dukes]
Survival of the fittest/Live	Ted Nugent & Amboy Dukes	03.1971	-	129[5]	Polydor 4035	[Producers: Ted Nugent ]

Alice Cooper

Alice Cooper (właśc. Vincent Damon Furnier, urodził się 4.02.1948 r. w Detroit w stanie Michigan, USA). Sławę zdobył w latach 70. jako mistrz shock rocka i pozostał popularnym artystą hard-rockowym aż do lat 90-tych.

Jego rodzina przeprowadziła się do Phoenix w Arizonie, gdzie Furnier już w szkole średniej rozpoczął tworzenie muzyki. Marząc o sławie równej The Beatles i The Rolling Stones, na początku lat 60. założył zespół pod nazwą The Earwigs. Do 1965 r. grupa zmieniała nazwę dwa razy: najpierw na The Spiders, a potem na The Nazz (bez związku z zespołem Todda Rundgrena). Zarówno The Spiders, jak i The Nazz grały na miejscowych potańcówkach i nagrywały dość popularne w okolicy single.

W 1968 r. The Nazz, w skład którego wchodzili także Mike Bruce (gitara prowadząca), Dennis Dunaway (bas), Glen Buxton (gitara) i Neal Smith (perkusja), zmienili nazwę na Alice Cooper, podobno pod wpływem przekonania Fumiera. że jest on wcieleniem wiedźmy z XVII w. o tym samym nazwisku. Później również Furnier zaczął używać pseudonimu Alice Cooper.
Aby zwrócić uwagę publiczności, stworzył niesamowity image oparty na szokującym wyglądzie. Grupa grała agresywny rock, którego celem było szokowanie, a nawet obrażanie publiczności koncertowej. W 1969 r. zespół Alice Coopera znalazł bratnie dusze w osobach Franka Zappy i jego menedżera Shepa Gordona, którzy podpisali z nim kontrakt w imieniu wytwórni Straight Records. Grupa nagrała dla firmy Straight dwa albumy: Pretties For You i Easy Action, po czym w 1970 r. przeniosła się do Warner Brothers Records.

Cooper na koncertach posuwał się coraz dalej, używając gilotyny i krzesła elektrycznego jako rekwizytów scenicznych oraz żywego węża jako części garderoby. Ubierał się w szokujące, ekscentryczne kostiumy, a oczy malował gęstym, czarnym tuszem, który podczas koncertu spływał po twarzy, nadając mu wygląd demona. Z czasem o widowiskach grupy i jej wokaliście zaczęły krążyć legendy, co sprawiło, że ich płyty sprzedawały się coraz lepiej. W 1971 r. po raz pierwszy jeden z ich singli, "Eighteen" wybrany z płyty Love It To Death, dostał się na amerykańskie listy przebojów i dotarł do 21. miejsca.

Przełom nastąpił rok później, gdy buntowniczy singel i album School's Out znalazły się w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się płyt w USA i dotarły na pierwsze miejsce w Anglii. Kilka kolejnych albumów słało się bestsellerami i zagościło w pierwszej dziesiątce najpopularniejszych longplayów w Stanach: Billion Dollar Babies (numer l), Muscle Of Love (10. miejsce), Alice Cooper's Greatest Hits (18. miejsce) i Welcome To My Nightmare (5. miejsce). Ten ostatni był pierwszym solowym albumem Coopera, ponieważ tymczasem zespół rozpadł się, a wokalista oficjalnie zmienił nazwisko na Alice Cooper. W życiu prywatnym Cooper był zupełnie inną osobą niż na scenie: stał się jedną z gwiazd Hollywood, grywał w golfa i udzielał wywiadów w telewizji.

Pod koniec lat 70-tych wystąpił w dwóch filmach: "Sextette" i "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". W 1978 r. Cooper przyznał się, że jest alkoholikiem i rozpoczął leczenie w nowojorskiej klinice. Swoim przeżyciom z tego okresu dał wyraz na płycie From The Inside, napisanej wspólnie z Berniem Taupinem (słynnym "tekściarzem" Eltona Johna). Na początku lat 80. Cooper nagrał kolejne longplaye, ale bez znaczniejszych sukcesów. W 1986 r., po czteroletniej przerwie w działalności, podpisał kontrakt z wytwórnią MCA Records, ale żadna z nagranych dla niej płyt nie weszła na amerykańskie listy przebojów.

Dopiero dzięki albumowi Trash nagranemu w 1989 r. dla Epic Records, Cooper powrócił do pierwszej czterdziestki w USA. a singel "Poison" - po raz pierwszy od 12 lat - znalazł się w pierwszej dziesiątce. Płyta znalazła ponad 3 miliony nabywców. Trasa koncertowa w 1990 r. przyciągnęła nową, młodszą publiczność, dla której był on jednym z pionierów heavy metalu. Na kolejnej płycie Hey Stoopid towarzyszyli mu Joe Satriani, Steve Vai oraz Slash i Axl Rose z Guns N' Roses, a Cooper śpiewał z tą samą energią, co 20 lat wcześniej.

Później pojawił się także w filmie "Wayne's World" ("Świat Wayne'a") grając... samego siebie. Do studia nagraniowego powrócił dopiero w 1993 r., nagrywając przy pomocy wielu znanych muzyków kolejny album awizowany na rok następny. Wcześniej ukazał się trzykompaktowy box, będący zapisem 25 lat kariery tego niezwykłego muzyka.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm Eighteen /It' s my body	Alice Cooper	04.1971	-	21[13]	Warners 7499	[written by Michael Bruce/Glen Buxton/Alice Cooper/Dennis Dunaway/Neal Smith][produced by Bob Ezrin,Jack Richardson]
Caught in a dream/Hallowed be thy name	Alice Cooper	06.1971	-	94[3]	Warners 7490	[written by Michael Bruce][produced by Bob Ezrin,Jack Richardson]
Under my wheels/Desperado	Alice Cooper	12.1971	-	59[8]	Warners 7529	[written by Bob Ezrin,Michael Bruce,Dennis Dunaway][produced by Bob Ezrin]
Be my lover/Yeah yeah yeah	Alice Cooper	01.1972	-	49[10]	Warners 7568	[written by Michael Bruce][produced by Bob Ezrin]
School' s out/Gutter cat	Alice Cooper	07.1972	1[3][14]	7[13]	Warners 7596	[written by Michael Bruce/Alice Cooper][produced by Bob Ezrin]
Elected /Luney tune	Alice Cooper	10.1972	4[10]	26[8]	Warners 7631	[written by Alice Cooper/Michael Bruce/Glen Buxton/Dennis Dunaway/Neal Smith][produced by Bob Ezrin]
Hello hurray/Generation landslide	Alice Cooper	02.1973	6[12]	35[10]	Warners 7673	[written by Rolf Kempf][produced by Bob Ezrin][oryginalnie nagrana przez Judy Collins w 1968r]
No more Mr. Nice Guy/Raped and freezin'	Alice Cooper	04.1973	10[10]	25[12]	Warners 7691	[written by Alice Cooper/Michael Bruce][produced by Bob Ezrin]
Billion dollar babies/Mary Ann	Alice Cooper	07.1973	-	57[6]	Warners 7724	[written by Michael Bruce/Alice Cooper/Reggie Vinson][produced by Bob Ezrin]
Teenage lament ' 74/Hard hearted Alice	Alice Cooper	12.1973	12[7]	48[8]	Warners 7762	[written by Alice Cooper/Neal Smith][produced by Jack Douglas,Jack Richardson]
Only women bleed/Cold ethyl	Alice Cooper	04.1975	-	12[16]	Atlantic 3254	[written by Alice Cooper/Dick Wagner][produced by Bob Ezrin]
Department of youth/Some folks	Alice Cooper	08.1975	-	67[4]	Atlantic 3280
Department of youth/Cold ethyl	Alice Cooper	08.1975	-	67[4]	Atlantic 3280	[written by Alice Cooper/Bob Ezrin/Dick Wagner][produced by Bob Ezrin]
Welcome to my nightmare/Cold ethyl	Alice Cooper	10.1975	-	45[6]	Atlantic 3298	[written by Alice Cooper/Dick Wagner][produced by Bob Ezrin]
I never cry/Go to hell	Alice Cooper	06.1976	-	12[27]	Warners 8228	[written by Alice Cooper/Dick Wagner][produced by Bob Ezrin]
You and me/It' s hot tonight	Alice Cooper	04.1977	-	9[21]	Warners 8349	[written by Alice Cooper/Dick Wagner][produced by Bob Ezrin]
[No more]Love at your convenience/It' s hot tonight	Alice Cooper	07.1977	44[2]	-	Warners K 16 935 [UK]	[written by Alice Cooper/Bob Ezrin/Dick Wagner][produced by Bob Ezrin]
How you gonna see me now/No tricks	Alice Cooper	10.1978	61[6]	12[16]	Warners 8695	[written by Bernie Taupin,Alice Cooper,Dick Wagner][produced by David Foster]
Clones [We' re all]/Model citizen	Alice Cooper	05.1980	-	40[9]	Warners 49 204	[written by David Carron][produced by Roy Thomas Baker]
Seven and seven is[live]/Generation landslide ' 81	Alice Cooper	02.1982	62[3]	-	Warner Brothers K 17924	[written by David Carron][produced by Roy Thomas Baker]
For Britain only/Under my wheels [live]	Alice Cooper	05.1982	66[2]	-	Warners K 17 940 [UK]	[written by Alice Cooper/John Nitzinger/Mike Pinera/Jan Uvena/Erik Scott/Michael Bruce/Dennis Dunaway/Bob Ezrin][produced by Alice Cooper/Erik Scott]
He' s back [The man behind the mask]/Billion dollars babies	Alice Cooper	10.1986	61[3]	-	MCA 52 904	[written by Alice Cooper/Tom Kelly/Kane Roberts][produced by Michael Wagener]
Teenage Frankenstein/School' s out [live]	Alice Cooper	04.1987	80[3]	-	MCA 1113 [UK]	[written by Alice Cooper,K. Roberts][produced by Alice Cooper]
Freedom /Time to kill	Alice Cooper	03.1988	50[3]	-	MCA 1241 [UK]	[written by Alice Cooper,K. Roberts][produced by Michael Wagener]
Poison /Trash	Alice Cooper	07.1989	2[16]	7[19]	Epic 68 958	[written by Alice Cooper/Desmond Child/John McCurry][produced by Desmond Child]
Bed of nails/I' m your gun	Alice Cooper	09.1989	38[5]	-	Epic ALICE 3 [UK]	[written by Alice Cooper/Desmond Child/Diane Warren][produced by Desmond Child]
House of fire/The maniac' s in love with you	Alice Cooper	12.1989	65[5]	-	Epic ALICE 4 [UK]	[written by Alice Cooper/Desmond Child/Joan Jett][produced by Desmond Child]
House of fire/Ballad of Dwight Fry	Alice Cooper	01.1990	-	56[9]	Epic 73 085	[written by Alice Cooper/Desmond Child/Joan Jett][produced by Desmond Child]
Only my heart talkin' /Under my wheels [live]	Alice Cooper	04.1990	-	89[3]	Epic 73 268	[written by Bruce Roberts,Andy Goldmark,Alice Cooper][produced by Desmond Child]
Hey stoopid/Wind-up toy	Alice Cooper	06.1991	21[6]	78[5]	Epic 73 845	[written by Alice Cooper,J. Ponti,V. Pepe,B. Pfeifer][produced by Peter Collins]
Love' s a loaded gun/Fire	Alice Cooper	09.1991	38[3]	-	Epic 6574387 [UK]	[written by Alice Cooper,J. Ponti,V. Pepe][produced by Peter Collins]
Feed my Frankenstein/Burning our bed	Alice Cooper	06.1992	27[3]	-	Epic 6580927 [UK]	[piosenka z filmu "Wayne's world"][written by Alice Cooper,Nick Coler,Z. Mindwarp,I Richardson][produced by Peter Collins]
Lost in America/Hey stoopid [live]	Alice Cooper	05.1994	22[4]	-	Epic 6603472	[written by Alice Cooper,D. Wexler,B. Saylor][produced by Don Fleming]
It' s me/Bad place alone	Alice Cooper	07.1994	34[3]	-	Epic 6605632 [UK]	[written by Tommy Shaw,Alice Cooper,Jack Blades][produced by Duane Baron,John Purdell]
Gimme /Brutal planet	Alice Cooper	08.2000	85[1]	-	Eagle EAGXS 157 [UK]	[written by Alice Cooper, Bob Marlette][produced by Bob Marlette]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pretties for you	Alice Cooper	06.1969	-	193[6]	Straight 1051	[produced by Ian Underwood, Herb Cohen, Frank Zappa, Alice Cooper]
Love it to death	Alice Cooper	03.1971	28[7][09.72]	35[38]	Warner 1883	[platinium-US][produced by Jack Richardson/Bob Ezrin]
Killer	Alice Cooper	12.1971	27[18]	21[54]	Warner 2567	[platinium-US][produced by Bob Ezrin]
School' s out	Alice Cooper	07.1972	4[21]	2[32]	Warner 2623	[platinium-US][produced by Bob Ezrin]
Billion dollar babies	Alice Cooper	03.1973	1[1][23]	1[1][50]	Warner 2685	[platinium-US][produced by Bob Ezrin]
Muscle of love	Alice Cooper	12.1973	34[4]	10[21]	Warner 2748	[gold-US][produced by Jack Douglas/Jack Richardson]
Alice Cooper' s Greatest Hits	Alice Cooper	08.1974	-	8[23]	Warner 2803	[platinium-US][produced by Jack Richardson/Bob Ezrin/Jack Douglas]
Welcome to my nightmare	Alice Cooper	03.1975	19[8]	5[37]	Atlantic 18 130	[platinium-US][produced by Bob Ezrin]
Alice Cooper Goes To Hell	Alice Cooper	07.1976	23[7]	27[32]	Warner 2896	[gold-US][produced by Bob Ezrin]
Lace and whiskey	Alice Cooper	05.1977	33[3]	42[16]	Warner 3027	[produced by Bob Ezrin]
The Alice Cooper Show	Alice Cooper	12.1977	-	131[6]	Warner 3138	[produced by Brian Christian ,Bob Ezrin]
From the inside	Alice Cooper	12.1978	68[3]	60[11]	Warner 3263	[produced by David Foster]
Flush to fashion	Alice Cooper	05.1980	56[3]	44[17]	Warner 3436	[produced by Thomas Baker]
Special forces	Alice Cooper	09.1981	96[1]	125[5]	Warner 3581	[produced by Richard Podolor]
Dada	Alice Cooper	11.1983	93[1]	-	Warner Bros 9239691 [UK]	[produced by Bob Ezrin]
Constrictor	Alice Cooper	10.1986	41[2]	59[21]	MCA 5761	[produced by Beau Hill]
Raise your fist and yell	Alice Cooper	10.1987	48[3]	73[15]	MCA 42 091	[produced by Michael Wagener]
Trash	Alice Cooper	08.1989	2[12]	20[43]	Epic 45 137	[platinium-US][produced by Desmond Child]
Hey stoopid	Alice Cooper	07.1991	4[7]	47[13]	Epic 46 786	[produced by Peter Collins]
The last temptation	Alice Cooper	07.1994	6[6]	68[3]	Epic 52 771	[produced by Andy Wallace/Don Fleming/Duane Baron/John Purdell]
A Fistful of Alice	Alice Cooper	06.1994	6[6]	68[3]	Epic 52 771	[produced by Andy Wallace/Don Fleming/Duane Baron/John Purdell]
Brutal planet	Alice Cooper	06.2000	38[1]	193[1]	Spitfire 5038	[produced by Bob Marlette]
The definitive Alice Cooper	Alice Cooper	02.2001	33[6]	-	Rhino 8122735342 [UK]	[produced by Andy Wallace/Beau Hill/Bill Inglot/Bob Ezrin/David Foster/Desmond Child/Jack Douglas/Jack Richardson/John Purdell/Michael Wagener/Peter Collins/Richard Podolor/Roy Thomas Baker]
Dragon town	Alice Cooper	10.2001	87[2]	197[1]	Spitfire 15200	[produced by Alice Cooper, Bob Marlette]
The Eyes of Alice Cooper	Alice Cooper	10.2003	112[1]	184[1]	Eagle 20 028	[produced by Alice Cooper, Mudrock]
Dirty Diamonds	Alice Cooper	07.2005	89[1]	193[1]	New West 6078	[produced by Steve Lindsey]
Along Came a Spider	Alice Cooper	08.2008	31[3]	56[2]	SPV Recordings SPV 90602	[produced by Greg Hampton/Danny Saber]
Welcome 2 My Nightmare	Alice Cooper	09.2011	161[1]	22[3]	Bigger Picture	[produced by Bob Ezrin]
Paranormal	Alice Cooper	08.2017	6[3]	32[1]	Ear Music 0212146EMU	[produced by Bob Ezrin, Tommy Henriksen, Tommy Denander]
Paranormal	Alice Cooper	08.2017	6[3]	32[1]	Ear Music 0212146EMU	[produced by Bob Ezrin, Tommy Henriksen, Tommy Denander]
A Paranormal Evening at the Olympia Paris	Alice Cooper	09.2018	64[1]	-	Ear Music 0212811EMU	-

Music in Deroit

Muzyka w Deroit

Detroit jest sławnym miejscem dla dziedzictwa muzyki,którego długa i bogatą historię pisze wytwórnia Motown Records,gdzie nagrywały takie gwiazdy jak Stevie Wonder, Diana Ross & The Supremes, Marvin Gaye, Smokey Robinson, Temptations i Four Tops.Jako miasto był uważany za kwintensencję rock'n'rolla.Wpływ Detroit na muzykę popularną jest nie do przecenienia.Artyści w rodzaju Eminem,Kid Rock czy White Stripes są częścią bogatego rodowodu gwiazd- Aretha Franklin, Madonna, Bob Seger, Ted Nugent, Iggy Pop, Alice Cooper, George Clinton i Mitch Ryder. MC5 stał się prekursorem heavy metalu,Stooges praojcem punka;w końcu Detroit stało się miejscem narodzin muzyki techno w połowie lat 80-tych.

Historia

Przekształcenie ze skromnego portowego miasta w giganta produkcji samochodów,zawdzięcza Henry Fordowi.Był on pierwszym biznesmenem,który zainteresował się robotnikami murzyńskimi w procesie uprzemysłowienia.Zachęcał ich do pracy w swoich zakładach,obiecując okazję na szybkie wzbogacenie się i brak segregacji rasowej.Nie dziwi ,że ogromna grupa czarnej ludności powędrowała na północ razem ze swoja kulturą a zwłaszcza muzyką.Wraz z rozwojem muzyki jazzowej,Detroit stało się ważnym ośrodkiem muzyki obok Nowego Orleanu,Chicago i Kansas City.Wśród muzyków którzy przenieśli się do tego miasta był perkusista William McKinney,który założył nowatorski Big Band McKinney's Cotton Pickers,ze słynnym Donem Redmanem.Wielki Kryzys uderzył w Detroit bardzo mocno,a biała większość w związkach zawodowych usuwała Murzynów z lukratywnego rynku pracy w przemyśle samochodowym."Black Bottom" ,"kolorowa" dzielnica wielojęzykowej populacji Meksykanów,Włochów,Polaków i czarnej ludności wniosła wiele nowych elementów do muzycznej tradycji tego regionu.
W bardzo popularnej w latach 40-tych grupie gospel-The Detroiters,założonej przez Olivera Greena,zaczęła swoją długoletnią karierę Della Reese.
W 1948r John Lee Hooker dominujący na scenie bluesowej Detroit wydaje surową, poetycką,o hipnotycznej mocy piosenkę "Boogie Chillen",która zawędrowała na szczyty list przebojów.Było to dla generacji młodego, zubożałego Detroit nadzieją na nowe wyjście - przez muzykę. Skończył się okres segregacji rasowej w szkołach publicznych Detroit dzięki casusowi Brown vs Board,posiadające jeden z najlepszych programów muzycznych w państwie.Pastor CL odnosił wielkie sukcesy dzięki nagraniom swoich kazań i albumów gospel chóru swojego kościoła dla Chess Records.W ten sposób debiutowała jego córka Aretha,królowa soulu.
Hank Ballard and Midnighters z r&b; list bestsellerów trafia do Top20 zestawień popowych dzięki "Work With Me, Annie",mimo ignorowania jej w rozgłośniach radiowych ze względu na nieobyczajne słowa piosenki.Inny mieszkaniec Detroit,Bill Halley swoim utworem "Rock around the clock" zapoczątkowuje erę rock'n'rolla w 1955r.W 1956r swój pierwszy hit "Reet Petite",napisany do spółki z Berrym Gordy odnotowuje Jackie Wilson.
Wytwórnia Fortune Records święci sukcesy dzięki zespołowi The Diablos,z jej liderem Nelsonem Strongiem.Zeffrey "Andre" Williams,nagrywa utwór ,melorecytację "Bacon fat",która może uchodzic za pierwociny rapu.Hank Ballard opracowuje instrumentację ogromnego hitu "The twist",dzieki któremu świat muzyki zwrócił uwagę na Chubby Checkera.The Falcons nagrywa w 1959r "You're so fine" uważany za pierwszy wielki przebój muzyki soul.Wydarzeniem zamykajacym dekadę lat 50-tych było założenie za pożyczone 800$ przez Berry Gordy'ego Jr wytwórni Motown.
Gordy szybko zabrał się do roboty,odwzorowując linię montażową produkcji samochodów w swojej wytwórni przy produkcji nagrań.Miał szczególny dar pozyskiwania młodych talentów z Detroit i okolic.Gordy zmienił historię amerykańskiej muzyki rozrywkowej produkując "taśmowo" hity trafiające szturmem na Hot 100 Billboard Charts. Zamienił studio fotograficzne przy West Grand Avenue,na centrum nagraniowe Hitsville.Zgromadził tam pierwszorzędny garnitur współpracowników składający się ze studyjnego zespołu-"The Funk Brothers"[z Earlem Van Dyke,basistą Jamesem Jamersonem i perkusistą Benny Benjaminem],spółki kompozytorskiej Holland-Dozier-Holland,producenta Normana Whitfielda oraz piosenkarza,producenta i autora piosenek Smokey'a Robinsona.Pierwszy duży hit dla wytwórni "Money (That's What I Want)" napisał Barrett Strong w 1959r.Smokey Robinson ze swoją grupą Miracles lansują swój #1 na liście przebojów rhythm'n'bluesowych "Shop around".W 1960r Robinson dostarcza inny atut wytwórni,dziewczęca grupę Primettes znaną pożniej jako Supremes.Jej liderka-Diana Ross była sąsiadką Robinsona.
W 1961r katalog wytwórni obejmował tak znane firmy jak:Marvin Gaye, The Temptations, Mary Wells, The Contours, i The Marvelettes.Ten ostatni zespół był wykonawcą pierwszego hitu #1 dla Motown-"Please Mr. Postman" w tym samym roku.Większość #1 wytwórni przypadła na drugą połowę tej dekady, a artyści w osobach takich,jak Stevie Wonder, Martha & the Vandellas, The Four Tops, Brenda Holloway, The Isley Brothers, i Gladys Knight & the Pips pomogli kontynuować sukcesy.Wspomniana wcześniej Aretha Franklin została mianowana "królową soul",po wylansowaniu wielu przebojów minn."I Never Loved A Man (The Way I Loved You)" czy "Respect".Pochodzący z New Jersey George Clinton,zainspirowany produkcjami Motown rozpoczął proces tworzenia prawdziwej fabryki wykonawców funk mających swe korzenie w dwóch jego grupach: Parliament/Funkadelic.Gordy wyczuwając nowe trendy towarzyszące fukowi związane z Bubble gum,wylansował prawdziwą fabrykę przebojów grupę Jackson 5 wywodzącą się z Gary w Indianie.
Wytwórnia i pracujący w niej producenci byli autorami tzw "Detroit Sound",brzmienia ,które było większą zasługą pracy Hookera i Scotta niż nagrywających artystów.Brzmienie to było surowe, ostre, i niechlujne,zawierając w sobie gniew, determinację i własne poglądy wobec otaczającego świata.Ta muzyka pomogła w końcu lat 60-tych wyjść na światło dzienne zespołom garażowym odzwierciedlającym styl życia w dwóch siostrzanych miastach:uczelnianym Ann Arbor i przemysłowym Flint.Ich przedstawicielami byli ? & the Mysterians, The Amboy Dukes (featuring Ted Nugent), i Mitch Ryder's Detroit Wheels.
W końcu tej dekady debiutują dwa zespoły ,które odmieniły scenę muzyczną - MC5 and The Stooges.O ile ten drugi wzbudził zainteresowanie kręgów undergroundu,to album MC5 -"Kick Out The Jams" trafia do Top30 listy Billboardu,budząc liczne kontrowersje wśród dystrybutorów płyt i prezenterów muzycznych za zbyt dosadny język.Oba zespoły mimo krótkiego istnienia przygotowały grunt pod nadchodzący punk rock.
W latach 70-tych przychodzi pora na wirtuozów gitary,będącymi siłą napędową takich bandów jak-Brownsville Station z liderem Cub Kodą,Alice Cooper czy Grand Funk Railroad.Bob Seger startuje do swej pełnej sukcesów kariery z Silver Bullet Band,a Ted Nugent zyskuje miano supergwiazdy po odejściu z Grand Funk.
Dekada 1990r przyniosła gospodarczą rozpacz,dla Motor City niegdyś giganta motoryzacyjnego. Degradacja zabudowy miejskiej, przemoc gangów i kurczące się możliwości rozwoju młodej generacji to obraz Detroit tego czasu.Zareagowali sieganiem w głąb muzycznej historii Detroit,tworząc szokujący mix starej i nowej muzyki;rapu i rocka,bluesa i soulu.Dziesięciolecie to również przyniosło uznanie muzycznego spadku Detroit w nominacjach do Rockowego Przedsionka Sławy.Znalazło się tam 23 artystów i zespołów związanych z tym miastem:Aretha Franklin, Marvin Gaye, Bill Haley, Smokey Robinson, Jackie Wilson, the Supremes, the Temptations, Stevie Wonder, Hank Ballard, the Four Tops, Gladys Knight and the Pips, John Lee Hooker, Wilson Pickett, Martha and the Vandellas, Little Willie John, Parliament-Funkadelic, James Jamerson, Michael Jackson, Holland-Dozier-Holland, Glenn Frey, Berry Gordy, i Jackson Five.
Przemysł muzyczny odkrył scenę rapową Detroit ,gdy Eminem wydał singiel-"My Name Is".Był on krótko członkiem grupy Kid Rock ,która łączyła rap przyszłości i przeszłości w nową hybrydę presentując światu "Devil Without A Cause".Przez ten cały czas Detroit pozostaje ogromną sceną undergroundu z raperem Eshamem czy Insane Clown Posse zdobywających Złote Płyty bez wielkiej promocji w radio,czy obecności w MTV.
Tu narodziła się sława White Stripes-mistrzów garażowego grania ,którzy zainicowali światową karierę z "Fell in Love With A Girl".Tu ukazały się oczom publiczności inne garażowe bandy,jak chociażby najsławniejszy z nich Von Bondies,który wylansował w 2004r hit "C'Mon C'Mon" .Inne znane grupy z tego nurtu to The Dirtbombs, The Come Ons, The Hentchmen, i The Detroit Cobras.

Duals

W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych, car-songs, były w dużej mierze zjawiskiem Południowej Kalifornii. Były one produktem ubocznym w aktywnej sceny hot rod. Niezależnie od tematu, nie było dużej różnicy między hot rod i muzyką surf, docierającej mniej lub bardziej do tego samego grona odbiorców. Niektóre grupy, szczególnie The Beach Boys i Jan & Dean, nagrywały oba rodzaje muzyki.

Pierwsza jaskółką tego gatunku jest nagranie "Stick Shift" zespołu DUALS. Henry Bellinger (gitara) i Johnny Lageman (gitara) mieszkali na tej samej ulicy w Los Angeles, mieli 19 lat w roku 1961, gdy postanowili nagrać płytę. Poznali HB Barnuma , ale był on zbyt zajęty innymi projektami i nie bardzo wierzył w piosenki, które napisali. Barnum przedstawił chłopców swojemu przyjacielowi Ronowi Barrettowi, który właśnie założył własną wytwórnię płytową, Star Revue.

Barrett lubił świeże, czyste proste brzmienie DUALS. Po wielu próbach, zarejestrowano dwa utwory, "Stick Shift" i "Cruising", pierwszy z nich przeznaczony na stronę A singla. Barrett uważa się, że piosenka potrzebuje czegoś ekstra i zapytał inżyniera biblioteki efektów dźwiękowych o ciekawe efekty. W końcu Ron wykorzystał dźwięk samochoduna ścieżce nagraniowej. "Stick Shift" został pierwotnie wydany przez Star Revue , lecz wkrótce zapotrzebowanie stało się zbyt duże dla małej wytwórni Barretta . Wydawanie singla do ogólnokrajowej dystrybucji przejęła Sue Records z Nowego Jorku.Nagranie zadebiutowało na 25 pozycji na Billboard Chart jesienią 1961 roku. Ron Barrett, Star Revue i DUALS nigdy nie otrzymał żadnych pieniędzy z Sue Records. Po długiej walce prawnej, z pomocą syna Barretta, Ron Jr otrzymał pierwszą wypłatęy (z EMI) w końcu 2004 roku.

Debiutancki album został szybko nagrany i wydany na LP Sue 2002. Dwa z dwunastu utworów zawierało partie wokalne, co nie było dobrym pomysłem. "Cha Cha Guitar" / "Travelin 'Guitar" został wydany jako kontynuacja (Sue 758), ale zginął bez śladu. Następny singiel podkreślił rolę Rona Barretta, jako producenta, autora piosenek i wokalisty w "The Big Race" . Ron napisał stronę B singla, "Oozy Groove" z Henry Bellingerem. Był to pierwszy wydany przez oddział Sue -wytwórnię Juggy ,ktorej właścicielem był Juggy Murray ;wznowiona przez wytwórnię Johna Marascalco-Infinity.To był ostatni singel nagrany przez grupę.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Stick Shift / Cruising	Duals	09.1961	-	25[11]	Sue 745	[written by Henry Bellinger][produced by H.B. Barnum ]

Denise Drysdale

Denise Anne Christina Drysdale, (ur. 5 grudnia 1948 r.) jest australijską Gold Logie, nagradzaną osobowością telewizyjną i aktorką. Często jest pieszczotliwie nazywana Ding-Dong. W wieku około dziesięciu lat rozpoczęła karierę telewizyjną w GTV9 w Melbourne, pracując w balecie juniorskim w Tarax Show. Sfotografowana w tym czasie przez fotografa Channel Nine, Drysdale wygrała doroczną Nagrodę Dziewczyny Roku w Everybody w 1964 roku. W wieku siedemnastu lat Drysdale dołączyła do nowego show Kommotion jako go-go girl, stając się pierwszą tancerką go-go w Melbourne.
Pomimo tego, że Drysdale nie śpiewała wcześniej profesjonalnie, została zaproszona na tournee po Australii z Rayem Brownem i The Whispers. Zaproponowano jej kontrakt na nagranie i pojawiła się w 26 odcinkach Dig We Must  telewizji ABC. Popularność Drysdale'a doprowadziła ją do zaproszenia na występy dla żołnierzy w Wietnamie przez trzy tygodnie pod koniec 1967 roku, razem z Patti Newton, Strangers i Dougiem Owenem. W 1969 r. udała się na Daleki Wschód, by zabawiać żołnierzy amerykańskich. W 1974 roku stała się  dziewczyną Erniego Sigleya w The Ernie Sigley Show. To tutaj zyskała przydomek Ding Dong. W 1975 roku Drysdale zdobyła nagrodę TV Week Gold Logie dla najpopularniejszej kobiecej osobowości w australijskiej telewizji.


W następnym roku zdobyła drugą złotą nagrodę. W tym samym okresie wygrała również kolejne srebrne logy. Z biegiem lat Drysdale regularnie pojawiała się w licznych programach telewizyjnych, w tym w: Norman Gunston Show, Celebrity Squares, Young Talent Time, Countdown, Division 4, Homicide i Bellbird. Drysdale pracowała również w telewizji regionalnej w Victorii, w tym występowała gościnnie w BTV-6 Ballarat, a w latach 80-tych prowadziła poranny show na GLV-8. Jako aktorka występowała w filmach The Last of the Knucklemen, Snapshot oraz Blowing Hot and Cold. W 2005 roku Channel 9 wybrał Denise jako jedną z 50 najważniejszych osób w telewizji od 50 lat.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Baby Weemus/Together	Denise Drysdale	04.1967	86[2]	-	Phono Vox SPV 601/-	-
Hey Paula / Until the End of Time	Ernie Sigley and Denise Drysdale	09.1974	2[25]	-	Festival K 5650/-	-
The Loving Song / Green	Denise Drysdale	12.1974	42[13]	-	Festival K 5746/-	-