Od najmłodszych lat interesował się muzyką. Pobierał lekcje gry na trąbce, ale w wieku dwunastu lat porzucił ją dla gitary. Próbował zgłębić tajniki flamenco, co na zawsze odcisnęło się na jego sposobie gry (najlepszy przykład to kompozycja Spanish Caravan, stworzona dla The Doors). Zafascynowany folkiem, w okresie nauki w szkole średniej, Menlo School z internatem niedaleko San Francisco, założył z przyjacielem, gitarzystą Billem Wolffem, zespół The Back Bay Chamber Pot Terriers. Podczas studiów psychologicznych na University of California w Santa Barbara trafił na koncert Chucka Berry'ego w Santa Monica Civic Hall. Wtedy sięgnął po gitarę elektryczną Gibson SG oraz zwrócił się w stronę rocka, bluesa i jazzu. Po przeniesieniu się na wydział fizyki University of California w Los Angeles wszedł w środowisko hippisowskie. W Kinnara School Raviego Shankara próbował opanować podstawy takich instrumentów, jak sarod i sitar.
Z Wolffem i kolegą z uniwersytetu, perkusistą Johnem Densmore'em, założył zespół rockowy The Psychedelic Rangers (nie zachowało się jedyne wspólne nagranie - Paranoia). Później krótko występował w innym - The Clouds. Jesienią 1965 Densmore ściągnął go do formacji, do której sam trafił kilka miesięcy wcześniej - The Doors z Jimem Morrisonem i Rayem Manzarkiem w składzie. Był obok Morrisona głównym twórcą jej repertuaru; kompozytorem i autorem tekstów m.in. Light My Fire, Love Me Two Times, You're Lost Little Girl, Spanish Caravan, Yes The River Knows, Touch Me, Wishful Sinful, Runnin' Blue, Tell Ali The People i Love Her Madly oraz wyłącznie kompozytorem m.in. Peace Frog, Ship Of Fools, Land Ho!, Queen Of The Highway, The WASP (Texas Radio An The Big Beat), The Changeling, L'America i Hyacinth House. Jako gitarzysta to przede wszystkim on nasycił muzykę The Doors psychodeliczną aurą (np. sola w The End, Light My Fire i When The Music's Over). Sporadycznie podejmował się obowiązków wokalisty, np. w środkowej części Runnin' Blue, a po śmierci Morrisona w 1971 zdecydował się dzielić tę funkcję z Manzarkiem.
Od 1973 do 1975 kierował z Densmore'em zespołem The Butts Band. W 1977 dorobił się aż dwóch albumów solowych. W nagraniu pierwszego, "Robby Krieger And Friends", pomogli mu m.in. Densmore, słynny organista jazzowy Jimmy Smith oraz Sal Marquez - tp, Jock Ellis - tb, Joel Peskin - ts, bs, Ron Stockert - k, Reggie McBride - b, Kenny Wild - b, Ed Greene - dr i Bruce Gary - dr. Przedstawił efektowną, pełną rozmachu muzykę z pogranicza rocka, jazzu i reggae, m.in. Marilyn Monroe, Big Oak Basin, The Ally i Every Day. Podczas pracy nad drugą oprócz Densmore wsparł go też Manzarek, a ponadto m.in. Marquez, Gary, Sam Riney - s, Don Preston - k, Arthur Barrow - b, k, Deric Roberts - dr i Greg Romeo - perc. Tym razem zaproponował głównie nowe opracowania swoich ulubionych piosenek, np. Street Fighting Man The Rolling Stones i Reach Out I'll Be There The Four Tops, a także Crystal Ship The Doors. Od 1979 występował z nowofalową grupą Red Shift, od 1982 z podobną - The KGB Band.
Płyta "Krieger" z 1985r powstała przy współudziale Prestona, Barrowa i Gary'ego. Zawierała głównie własne kompozycje zbliżone do repertuaru albumu "Robby Krieger And Friends", nasycone elementami jazzu i reggae, ale też chociażby muzyki hiszpańskiej, jak Reggae Funk, Costa Brawa i ponadczternastominutowa Noisuf (sygnowana z Barrowem), dodatkowo zaś Bag Lady Prestona. Na instrumentalnej płycie "No Habla" z 1989, przygotowanej głównie z Brianem Augerem - k, Johnem Avilą - b i Johnem Hernandezem - dr, znalazło się znowu trochę muzyki The Doors, w tym subtelne, jazzujące opracowanie You're Lost Little Girl, a także m.in. przesycone soulowo-jazzową atmosferą kompozycje Piggy's Song, Eagles Song i I Want You I Need You I Love You.
W latach dziewięćdziesiątych wykonywał przeboje The Doors, standardy rockowe i trochę nowej muzyki z Erikiem Burdonem oraz własnymi zespołami The Robby Krieger Band (pozyskał do niego m.in. syna, Waylona Kriegera - g, voc) i Robby Krieger Organization (towarzyszyli mu w nim przede wszystkim Skip Vanwinkl - k,Dale Alexander - dr, perc, voc). W tym czasie dorobił się dwóch albumów koncertowych: w 1991 "The 1990 Detroit Tapes", nagranego z Burdonem, i w lutym 1995 "RKO Live!", nagranego z Robby Krieger Organization (m.in. Spanish Caravan połączone ze Spain Chicka Corei, Riders On The Storm i Light My Fire, ale też m.in. So What Milesa Davisa i Blue Note Shuffle Briana Augera).
W 1993 stworzył żywiołową, mocną, pełną pędu muzykę do dokumentalnego filmu Harley Davidson - The American Motorcycle o historii kultu Harleya Davidsona, m.in. utwory Theme For The American Motorcycle, Harley Blues oraz wykonane z Carlem Schurtzem American Legend i Indian Dreams, wydaną na płycie wraz z takimi standardami rockowymi, jak Born To Be Wild Steppenwolf, Ramblin' Man The Allman Brothers Band i Free Bird Lynyrd Skynyrd. Album "Cinematix" z kwietnia 2000 zawierał, jak wyjaśniał sam Krieger, ścieżkę dźwiękową dla umysłu słuchacza, a więc przesyconą psychodeliczną aurą muzykę gitarową, np. Snake 0/7, Idolatory, Psychadelicate, a dodatkowo zremiksowaną wersję Peace Frog z repertuaru The Doors pod zmienionym tytułem War Toad.
Uczestniczył w nagraniach różnych wykonawców sięgających po utwory The Doors, m.in. Creed - Riders On The Storm, Days Of The New - LA Woman i The End, Smash Mouth - Peace Frog, Stone Temple Pilots - Break On Through, Aerosmith - Love Me Two Times oraz Iana Astbury'ego z The Cult - Touch Me, wydanych na płycie "Stoned Immaculate - The Music Of The Doors" (Elektra, 2000). Z Creed zagrał też w lipcu 1999 na festiwalu Woodstock '99, a wspólny występ udokumentowano nagraniem Roadhouse Blues w zestawie "Woodstock '99" (Epic, 1999). W 2002 znalazł się z Manzarkiem i Astburym w odrodzonym zespole The Doors, mianowanym najpierw The Doors Of The 21 st Century (w lipcu 2004 wystąpił z nim w Warszawie), a później Riders On The Storm.
Razem z Manzarkiem i Densmore'em opublikował wspomnieniową książkę The Doors By The Doors (2007, współautor: Ben Fong-Torres).
| Tytu³ | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Robbie Krieger and Friends | Robby Krieger | .1977 | - | - | Blue Note LA664-H | [produced by Robby Krieger] |
| Versions | Robby Krieger | .1983 | - | - | Passport PB 6017 | [produced by Robby Krieger] |
| Robby Krieger | Robby Krieger | .1985 | - | - | Cafe L-730 | [produced by Robby Krieger] |
| No Habla | Robby Krieger | .1989 | - | - | I.R.S. EIRSA-1013 | [produced by Robby Krieger] |
| Door Jams | Robby Krieger | .1989 | - | - | I.R.S. 94548122 | - |
| Cinematix | Robby Krieger | .2000 | - | - | Oglio 82009 | - |
| Singularity | Robby Krieger | .2010 | - | - | Oglio 89160 | [produced by Arthur Barrow and Robby Krieger] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz