Już w 1969 podpisała kontrakt z wytwórnią Reprise i zamknęła się w studiu ze znanym producentem Richardem Perrym. Pierwszymi owocami były single Ladies' Choice /New Day, One Step At A Time/Nowhere To Run i Changing Horses/Conversation With A Cop, wszystkie trzy z 1970r, oraz album „Fanny", również z tego roku, z grudnia, niejako podsumowujący okres startu do kariery. Reklamowane jako dokonania pierwszej kobiecej grupy rockowej, nie przyniosły jej aż takiego rozgłosu, na jaki można było liczyć. Były mimo wszystko świadectwem sporych umiejętności -zwłaszcza kompozytorskich (m.in. ostrzejsze utwory I just Realized, Changing Horses i Seven Roads oraz bliższe popu Bitter Wine i Candlelighter Man), ale też wykonawczych (np, świetna wersja Badge Cream).
Nie przysporzyły formacji większej popularności, ale zapewniły jej uznanie innych artystów, np. Barbry Streisand, która zaprosiła dziewczęta do udziału w swoich nagraniach. Przełomem w karierze Fanny było ukazanie się w lipcu 1971 płyty „Charity Ball", tak jak poprzednia nagranej przy pomocy Perry'ego i zawierającej m.in. przeróbkę Special Care Stephena Stillsa. Ale to własne kompozycje - proste, oszczędnie zaaranżowane i z werwą wykonane, np. Charity Ball, A Little While Later, Thinking Of You czy Cat Fever zapewniły jej pierwszy sukces. Singel Charity Ball/Place In The Country pojawił się w dolnych rejonach amerykańskich list przebojów. Zwłaszcza w Wielkiej Brytanii o Fanny było już głośno, do czego przyczynił się udział w trasach po tym kraju zespołów Jethro Tull i Humble Pie (ciekawostką jest fakt, że formacji nie pozwolono wystąpić w londyńskim Palladium -ze względu na zbyt wyzywające zachowanie estradowe).
Za najlepsze dzieło Fanny uważa się album „Fanny Hill" z marca 1972, promowany trzema singlami, przebojowym Ain't That Peculiar/Think About The Children z tego samego miesiąca oraz Rock Bottom Blues/Wonderful Feeling z lipca i Young And Dumb/Knock On My Door z października. Nagrań dokonano w londyńskich studiach Abbey Road, znowu przy współudziale Perry'ego, przy pomocy Bobby'ego Keysa i Jima Price'a , współpracowników The Rolling Stones. W urozmaiconym repertuarze znalazło się miejsce i na porywający rock (np. Sound And The Fury, Blind Alley oraz kapitalna wersja Hey Bulldog The Beatles), i na subtelniejsze kompozycje, trochę w stylu Traffic (np. Wonderful Feeling, Think About The Children), i na piosenki przesycone duchem muzyki soul i gospel (np. The First Time oraz pełne dynamiki wykonanie Ain't That Peculiar Marvina Gaye'a).
Niemal tak samo udanym dokonaniem była płyta „Mother's Pride" z lutego 1973, wyprodukowana przez Todda Rundgrena, promowana singlami I Need You Need Me/All Mine ze stycznia i Last Night Had A Dream/Beside Myself z kwietnia tego roku. Tym razem bezpretensjonalnym, rockWrollowym utworom w rodzaju Need You Need Me i Summer Song towarzyszyły mroczne, poruszająco melancholijne ballady, jak Is It Really You?, Feelings czy Reside Myself. Intrygowały wykonania cudzych piosenek: Old Hat Uncle Dog czy Last Night I Had A Dream Randyego Newmana.
Nagrany po znaczących zmianach składu album „Rock'n'Roll Survivors" z listopada 1974, wynik współpracy z Yinim Poncią jako producentem i Jamesem Newtonem-Howardem jako pianistą, był niestety krokiem wstecz w karierze Fanny. Wypełnił go dość konwencjonalny repertuar rockowy, np. Rock'n'Roll 5urvivors, Rockin' (All Night Long), Get Out Of The Jungle, a także przeróbka Let's Spend The Night Together The Rolling Stones. Towarzyszyły mu single I've Had It/From Where I Stand z listopada 1974 i Butter Boy/Beggar Man ze stycznia 1975. Jego niepowodzenie przesądziło o losie Fanny.
June i Jean jako Millington zrealizowały album „Ladies On The Stage" (United Artistst, 1978), jako June & Jean Millington - „Ticket to Wonderful" (Fabulous, 1997), a jako Slammin' Babes - „Melting Pot" (Fabulous, 2001). Ponadto June Millington nagrała dla własnej firmy Fabulous płyty „Heartsong" (1981), „Running" (1983), „One World, One Heart" (1988) i „Ticket To Wonderful" (1993). Z jej inicjatywy powstał Institute for the Musical Arts, kształcący kobiety, które chciałyby znaleźć zatrudnienie w przemyśle muzycznym (m.in. w takich dziedzinach, jak realizacja nagrań, nagłośnienie i oświetlenie koncertów, promocja i marketing, opieka menażerska), Jean Millington współpracowała m.in. z Davidem Bowiem i Keithem Moonem. Barclay jako solistka firmowała album „Diamond In AJunkyard" (Ariola America, 1976). Quatro wspomagała w studiu m.in. Moona i Delaneya Bramletta. De Buhr znalazła zatrudnienie jako specjalistka od marketingu w wytwórni A&M i miała m.in. udział w sukcesach innego kobiecego zespołu - The Go-Go's.
| Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Charity Ball/Place In The Country | Fanny | 09.1971 | - | 40[10] | Reprise 1033 | [written by Jean Millington,June Millington,Alice DeBuhr][produced by Richard Perry] |
| Ain't That Peculiar/Think About The Children | Fanny | 04.1972 | - | 85[3] | Reprise 1080 | [written by Warren Moore,Robert Rogers,Marvin Tarplin,William "Smokey" Robinson][produced by Richard Perry] |
| I've Had It/The First Time | Fanny | 06.1974 | - | 79[7] | Casablanca 0009 | [written by R. Ceroni, C. Bonura][produced by Vini Poncia] |
| Butter Boy/Beggar Man | Fanny | 02.1975 | - | 29[11] | Casablanca 814 | [written by Jean Millington,Brie Brandt-Howard,Patti Quatro,Cam Davis][produced by Vini Poncia] |
|
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Charity Ball | Fanny | 10.1971 | - | 150[7] | Reprise 6456 | [produced by Richard Perry] |
| Fanny Hill | Fanny | 04.1972 | - | 135[6] | Reprise 2058 | [produced by Richard Perry] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz