Wild Oats

Korzenie Wild Oats sięgają lutego 1960 roku, kiedy szkolni znajomi Trev Rowland i Willy Brown, zainspirowani wyczynami Lonnie Donegana, utworzyli grupę skifflową w rodzinnym Leiston wsi w odległym zakątku Suffolk. Równolegle występowali jako duet wokalny w stylu braci Everly, ale do końca roku gitarzysta i wokalista Rowland zwerbował Stykxa Scarletta (perkusja), Roda Goldsmitha (bas) i Carla Harrisona (wokal), tworząc Rebels.
Wraz z przyjęciem na początku 1961 r. gitarzysty Robina Hare (który dołączył z Nightjars, innego lokalnego zespołu) i saksofonisty Rona Philpota, Rebels wystąpił na lokalnej scenie jako zespół rock'n'rollowy grając covery ostatnich hitów. Pojawiali się w klubach i salach w strefie Leiston, budując swoją lokalną popularność.
Na początku 1963 ansambl z Davidem Rattle-lokalnym fanem grupy, zmienił nazwę na Wild Oats mimo obaw niektórych członków zespołu, którzy uważali, że ta nowa nazwa przedstawia ich jako chuliganów . Wkrótce potem Rattle przedstawił ich Davidowi Nicolsonowi, który zajmował się promocją nowych zespołów w New Musical Express.Nicolson, który pracował w biurze prasowym EMI, sfinansował ich pobyt w studio nagrań w połowie 1963 roku,gdzie nagrali swoją wersję utworu Marvina Rainwatera "Whole Lotta Woman" i piosenkę Elvisa Presley'a "Put The Blame On Me" w studio RG Jones w Morden.
1964 okazał się pełnym pracy rokiem dla zespołu. Brali udział w All-England Big Beat Competition (imprezie sponsorowanej przez koncern Grundig ) zostając ex aequo zwycięzcami po wystepach w Marconi Club w Chelmsford, Essex. Ich nagrodą była sesja nagraniowa w Radio Luxembourg, a dwa utwory, które zostały zarejestrowane pod auspicjami prezentera Philipa Waddilove zostały następnie wyemitowane przez stację.
Zespół pozbył się gitar Fender Stratocasters na korzyść pół akustycznej gitary Gibsona w celu zbliżenia brzmienia do Chicago blues , a następnie nagrania zostały dokonane w londyńskim City Studios. Wersje hitu Mary Wells "Bye Bye Baby" i Sugar Pie De Santo "Soulful Dress" (piosenki, które były zalecane im przez przyszłego menedżera Moody Blues, Denny Cordella) zostały nagrane, ale zespół nie był zadowolony z wyników. Pomimo tego rozczarowania, pozwoliło im to pojawiać się w Gorleston Floral Hall , obok wielu największych nazwisk tej epoki, w tym The Kinks , Hollies, Animals i Georgie Fame.
Kolejnym singlem zespołu był "Route 66" i "Fanny Mae" powstałe w studio Tony Pike'a na początku 1965 roku, i zespół był zadowolony zarówno z jakości dźwięku jak i własnego występu. Wkrótce potem Graham Baldry zastąpił Rodney'a Goldsmitha, który odszedł z powodu różnic muzycznych. Robin Hare porzucił gitarę dla organów Farfisa i Wild Oats pozostawał coraz bardziej pod wpływem muzyki soul, grając swoje covery Lee Dorsey'a, Otisa Reddinga i Wilsona Picketta. W tym czasie, większe sukcesy odnosiły brytyjskie grupy oddalające się od rhythm'n'bluesa i soul ku bardziej eksperymentalnym obszarom. Wild Oats oficjalnie rozwiązał się pod koniec 1967 r. (Mick Hughes zastąpił rozczarowanego Treva Rowlanda w listopadzie 1966),ponieważ zespół stał się czymś w rodzaju muzycznego anachronizmu. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wild Oats [Can't Judge A Book By It's Cover/Walking The Dog/Will You Love Me Tomorrow/Put The Blame On Me] EP.	Wild Oats	.1964	-	-	Oak RGJ 117	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Live at Leiston	Wild Oats	.1995	-	-	Tenth Planet TP 013	-