Chuck Berry

Chuck Berry-właściwie Edward Anderson Berry, ur. w San Jose w stanie Kalifornia, USA (sam Berry w swojej autobiografii podaje, że urodził się w St. Louis w stanie Missouri). Postać obecna u zarania ewolucji rocka, której wpływ na tę muzykę jako kompozytora i gitarzysty jest trudny do ogarnięcia. Jego chwytliwe piosenki opowiadały o życi

u dorastającej młodzieży, choć gdy rejestrował pierwsze nagrania miał już 30 lat.
 

W swiat muzyki wszedł jako dziecko, ucząc się gry na gitarze w wieku lat kilkunastu. Okres ten zaciemnia trzyletnia odsiadka w zakładzie poprawczym Algoa, gdzie znalazł się po wyroku za napad rabunkowy z bronią w ręku. Po wyjściu na wolność chwytał się różnych prac fizycznych grywając po godzinach w zespołach występujących w barach St. Louis. Zainspirowany przez Carla Hogana - gitarzystę zespołu Timpani Five pod kierownictwem Louisa Jordana - i Charliego Christiana nadal szlifował swoje umiejętności, a w 1951 roku kupił magnetofon by nagrywać na nim pomysły na piosenki. 

W następnym roku dołączył do Johnniego Johnsona (fortepian) i Ebby'ego Hardy'ego (perkusja), tworząc zespół (Johnnie Johnson Trio) stałe występujący w Cosmopolitan Club. W kolejnych miesiącach trio stało się dużą atrakcją klubu, grając mieszankę rhythm'n' bluesa, piosenek hill billy, country i standardów, szczególnie z repertuaru Nat "King" Cole'a, na którym Berry wzorował się jeżeli chodzi o sposób śpiewania. Gitarzysta sformował też własny zespół - The Chuck Berry Combo - występujący w konkurencyjnym klubie - Crank Club. Zmienił nazwisko by zaoszczędzić swojemu ojcu zażenowania z powodu podjęcia przez siebie tak przyziemnej działalności.
 

W 1955 roku podczas przypadkowej wizyty w Chicago Berry poznał bluesmana Muddy Watersa, który poradził mu, by zgłosił się do wytwórni Chess. Próbne nagranie piosenki "Ida Mae" wystarczyło do podpisania kontraktu nagraniowego. Ta sama kompozycja, której tytuł zmieniono na "Maybellene" stała się wkrótce debiutanckim singlem Chucka. To żywiołowe nagranie bez trudu stało się wielkim sukcesem, wchodząc na szczyt rhythm'n' bluesowej listy przebojów i dochodząc do 5. miejsca na amerykańskiej liście pop. Blask sukcesu przyćmiła w części podstępna klauzula w kontrakcie wydawniczym, która wymagała od Berry'ego, by swe prawa dzielił z Russem Fratto i disc-jockeyem Alanem Freedem w zamian za częst± prezentację utworu w radio. Sprawa ta pozostała nie rozwi±zana aż do 1986 roku.
 

Berry osiągał kolejne sukcesy nagrywaj±c "Thirty Days" i "No Money Down", ale dopiero trzecia sesja nagraniowa zaowocowała niezwykłym strumieniem klasyków: "Roll Over Beethoven", "Too Much Monkey Business" oraz "Brown-Eyed Handsome Man". Lista kolejnych nagrań artysty to jakby fragment leksykonu historii muzyki pop - "School Days" (drugi numer l na liście rhythm'n' bluesowej), "Reeling' And Rockin'", "Rock ,N' Roll Music" (wszystkie z 1957 r.), "Sweet Little Sixteen", "Johnny B. Goode" (z 1958 r.), "Back In The USA", "Let It Rock" (z 1959 r.), "Bye Bye Johnny" (z 1960 r.), to tylko garść niezrównanych piosenek napisanych i nagranych w tym płodnym okresie. Tak jak i inni artyści, Berry czerpał zarówno z muzyki country jak i rhythm'n' bluesa, ale ostre, nieraz pikantne teksty, przekazywane jasno dzięki czystej dykcji, wprowadzały nową dyscyplinę do tego gatunku.
 

Te niepowtarzalne utwory nie tylko zdefiniowały rock and rolla, ale również służyły za wzorzec następnym pokoleniom wykonawców. Zarówno Beatlesi jak i Rolling Stonesi przyznają się do długu wobec Berry'ego. Ci pierwsi nagrali dwie jego kompozycje, z których jedną - "Roll Over Beethoven" - wprowadzili na listę amerykańską, a ci drudzy sięgali do jego katalogu wielokrotnie, w tym po takie nagrania jak: "Come On", ich debiutancki singel, "Little Queenie", "You Can't Catch Me" i "Around And Around". Także i inne piosenki Stonesów, nawet nie będąc autorstwa Berry'ego imitowały jego styl. Figury rytmiczne Keitha Richardsa w takich kompozycjach, jak "Route 66", "Down The Road Apiece" czy "Confessin' The Blues", czerpały wprost ze stylu mistrza. W Ameryce The Beach Boys wykonali "Sweet Little Sixteen" w swoim "Surfin' USA", ich pierwszym megahicie, a niezliczone inne zespoły ubiegały się o jego nagrania, tak znakomicie łączące aktualność z nieprzemijalnością.
 

Dominacja Berry'ego w latach 1955-60 wydawała się bezsporna. 17 nagrań notowanych było w rhythm'n' bluesowej Top 20. Zagrał w kilku filmach; "Go Go Johnny Go", "Rock, Rock, Rock" i "Jazz On Summer's Day", z których ostatni był zapisem występu artysty na "Newport Jazz Festival" w lipcu 1958 r., kiedy to zaprezentował rozbawionej widowni swój sławny "duck-walk" (kaczy chód). Jednak własna niepoprawność stała się przeszkodą w życiu osobistym i zawodowym muzyka. 28 pażdziernika 1961 roku został skazany na mocy ustawy Manna za "przetransportowanie osoby nieletniej przez granicę stanu dla celów niemoralnych". W więzieniu spędził 20 miesięcy. Gdy wychodził na wolność w paĽdzierniku 1963 r. jego nagranie z 1958 roku "Memphis Tennessee" jako pierwsze weszło do brytyjskiej Top 10.

 Podczas pobytu za kratkami napisał kilka świetnych piosenek, w tym "Nadine", "No Particular Place To Go", "You Never Can Tell" i "Promised Land", z których każda pojawiła się w brytyjskiej Top 30. Wkrótce jednak rhythm'n' bluesowa bańka pękła i skończyły się wielkie sukcesy. W 1966 roku Berry postanowił na newo ożywić zainteresowanie swoją osobą przechodząc z wytwórni Chess do firmy Mercury. Jednak wydanie longplaya Golden Decade, na którym znalazły się nowe wersje starych utworów okazało się po mysłem chybionym.
 

Równie nieudane okazały się próby określenia swego współczesnego stylu na Live At The Filmore Auditorium (nagranym z The Steve Miller Band) i Concerto In B. Goode. W 1969 roku powrócił do wytwórni Chess i natychmiast błysnął dawnym mistrzostwem w znakomitym nagraniu "Tulane". Na udanie zestawionych albumach Back Home i San Francisco Dues, a także na koncertach, Berry prezentował teraz nowego ducha. Jego występ na Manchester Arts Festival w 1972 r. nie tylko dostarczył połowę materiału na płytę London Sessions, ale również zawierał największy hit w jego karierze "My Ding-A-Ling". Ta nieco sprośna piosenka, nagrana oryginalnie przez Dave'a Bartholomewa wspięła się na szczyty list zarówno w USA jak i w Wielkiej Brytanii i paradoksalnie osiągnęła znacznie większy sukces komercyjny niż jego własne, znacznie lepsze kompozycje.
 

Był to ostatni wielki przebój Berry'ego i mimo dokonania kilku następnych nagrań, zebranych na wydanym za usilnymi namowami albumie Rock It, muzyk coraz bardziej zamykał się w kręgu gwiazd dnia wczorajszego. Zyskał nieprzychylną reputację twardego, przebiegłego biznesmena i irytującego wykonawcy. Występował z przypadkowymi zespołami, odmawiając wzięcia udziału w próbach przed koncertem. W środowisku muzyków krążą legendy o tym jak Berry ukrywał przed grupami, którą piosenkę ma zamiar właśnie wykonać. Muzycy w napięciu oczekiwali na jakiś, często zakamuflowany sygnał od Berry'ego co mają grać. Wynikały z tego przerwy i nagłe zmiany w trakcie występu. Przez lata Berry nalegał, by jego honoraria wypłacane były "z góry", zwykle w gotówce, a na bisy godził się tylko po ustaleniu dodatkowej zapłaty. Kłopoty Berry'ego z prawem dały o sobie znów znać w 1979 roku, gdy po raz trzeci trafił do więzienia, tym razem za unikanie płacenia podatku dochodowego. Po zwolnieniu wyruszył na forsowne światowe tournee, choć ogólnie kolejna dekada okazała się jałową artystycznie i nie zaowocowała nowymi nagraniami.
 

W 1986 roku na uroczystych koncertach w St. Louis i Nowym Jorku artysta obchodził swe 60. urodziny. Na tym drugim koncercie wystąpił Keith Richards, choć stosunki między oboma muzykami były napięte, co ukazał nakręcony z tej okazji film dokumentalny "Hail! Hail! Rock 'N' Roll" omawiający całą karierę Berry'ego. Lata 90-te znów niestety rozpoczęły się od kontrowersji jaką było nieprzyzwoite zachowanie piosenkarza we własnym klubie Berry Park. Te wszystkie problemy pogarszają jego osobisty wizerunek, ale jego roli jako podstawowej postaci w ewolucji muzyki rozrywkowej nie można nie doceniać. 

Single

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] Komentarz Maybellene /Wee wee hoursChuck Berry07.1955-5[14]Chess 1604[written by Chuck Berry/Russ Frato/Alan Freed ][produced by Leonard Chess][1[11][16].R&B; Chart][B:10[1].R&B; Chart] Thirty days/Together we will always beChuck Berry10.1955--Chess 1610[written by Chuck Berry][produced by Leonard Chess,Phil Chess][2[11].R&B Chart] No money down/The downbound trainChuck Berry05.1956--Chess 1615[written by Chuck Berry][produced by Leonard Chess,Phil Chess][ 8[5].R&B Chart] Roll over Beethoven/Drifting heartChuck Berry05.1956-29[5]Chess 1626[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards][2[7].R&B; Chart] Too much monkey business/Brown eyed handsome manChuck Berry08.1956--Chess 1635[written by Chuck Berry][produced by Leonard Chess,Phil Chess][A: 4[6].R&B Chart][B: 5[8].R&B Chart School day [Ring!Ring! Goes the bell]/Deep feelingChuck Berry03.195724[4]3[26]Chess 1653[written by Chuck Berry][produced by Leonard and Phil Chess][1[5][15].R&B; Chart] Oh baby doll/La JuandaChuck Berry06.1957-57[7]Chess 1664[written by Chuck Berry][produced by Roy Dea,Boo Frazier][12[1].R&B; Chart] Rock' n' roll music/Blue feelingChuck Berry12.1957-8[19]Chess 1671[written by Chuck Berry][produced by Leonard and Phil Chess][6[9].R&B; Chart] Sweet little sixteen/Reelin' and rockin'Chuck Berry01.195816[5]2[16]Chess 1683[written by Chuck Berry][produced by Leonard and Phil Chess][1[3][11].R&B; Chart] Johnny B.Goode/Around and aroundChuck Berry04.1958-8[15]Chess 1691[written by Chuck Berry][produced by Little "Bongo" Kraus][2[12].R&B; Chart] Beautiful Delilah/Vacation timeChuck Berry06.1958-81[2]Chess 1697[written by Chuck Berry] Carol /Hey PedroChuck Berry08.1958-18[10]Chess 1700[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards ][9[8].R&B; Chart] Sweet little rock and roller/Joe Joe gunChuck Berry12.1958-47[9] side B:83[5]Chess 1709[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards][13[3].R&B; Chart] Run Rudolph run/Merry Christmas BabyChuck Berry12.195836[6]69[3] side B:71[3]Chess 1714[written by Marvin Lee Brodie][produced by Esmond Edwards][B:written by Lou Baxter/Johnny Moore ] Anthony boy/That' s my desireChuck Berry01.1959-60[5]Chess 1716[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards] Almost grown/Little QuennieChuck Berry03.1959-32[13] side B:80[4]Chess 1722[written by Chuck Berry ][produced by Esmond Edwards][B:written by Chuck Berry ][3[13].R&B; Chart] Back in The U.S.A./Memphis TennesseeChuck Berry06.1959-37[7]Chess 1729[written by Chuck Berry][produced by Leonard and Phil Chess][16[8].R&B; Chart] Childhood sweetheart/Broken arrowChuck Berry10.1959-side B:108[4]Chess 1737[B:written by Chuck Berry,E. Anderson] Too pooped to pop/Let it rockChuck Berry01.1960-42[6] side B:64[8]Chess 1747[written by Billy Davis, Chuck Berry ][18[3].R&B; Chart] Jaguar and thunderbird/Our little rendezvousChuck Berry09.1960-109[4]Chess 1767[written by Chuck Berry] Go go go/Come onChuck Berry07.196338[6]-Chess 1799[written by Chuck Berry] Memphis Tennessee/Let it rockChuck Berry10.19636[13]-Pye 7N 25 218 [UK][written by Chuck Berry] Run rudolph run/Johnny B.GoodeChuck Berry12.196336[6]-Pye 7N 25 228 [UK][written by Chuck Berry,Marvin Brodie] Nadine [Is it you?]/O rangutangChuck Berry02.196427[7]23[10]Chess 1883[written by Chuck Berry][7[18].R&B; Chart] No particular place to go/Liverpool driveChuck Berry04.19643[12]10[11]Chess 1898[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards][2[14].R&B; Chart] You never can tell/Brenda LeeChuck Berry08.196423[8]14[9]Chess 1906[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards] Little Marie/Go Bobby SoxerChuck Berry10.1964-54[6]Chess 1912[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards][30[6].R&B; Chart] The promised land/Things i used to doChuck Berry01.196526[6]41[7][12.64]Chess 1916[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards][16[7].R&B; Chart] Dear dad/My little lovelightChuck Berry03.1965-95[4]Chess 1926[written by Chuck Berry][produced by Leonard Chess,Philip Chess] My ding-a-ling/Johnny B.GoodeChuck Berry08.19721[4][17]1[12][17]Chess 2131[gold-US][written by Chuck Berry,Dave Bartholomew][produced by Chuck Berry,Esmond Edwards][42[7].R&B; Chart] Reelin' and rockin' [live]/Let' s boogieChuck Berry12.197218[7]27[13]Chess 2136[written by Chuck Berry][produced by Esmond Edwards] EP's Chuck BerryChuck Berry10.19637[14]-Pye International NEP 44 011 Chuck & BoChuck Berry & Bo Diddley10.19636[22]-Pye International Chuck & Bo,Vol.2Chuck Berry & Bo Diddley11.196315[2]-Pye InternationalThe best of Chuck BerryChuck Berry02.19645[25]-Pye InternationalChuck & Bo,Vol.3Chuck Berry & Bo Diddley02.196412[5]-Pye International NEP 44 018

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Chuck Berry	Chuck Berry	05.1963	12[16]	-	Chess 1465	[produced by Leonard Chess, Phil Chess]
Chuck Berry on stage	Chuck Berry	08.1963	6[11]	29[17]	Chess 1480	[produced by Leonard Chess, Phil Chess]
More Chuck Berry	Chuck Berry	12.1963	9[8]	-	Pye Int NPL 28 028 [UK]	[produced by Leonard Chess, Phil Chess]
His latest and greatest	Chuck Berry	05.1964	8[7]	-	Pye Int NPL 28 037 [UK]
Chuck Berry' s Greatest Hits	Chuck Berry	06.1964	-	34[21]	Chess 1485
You never can tell	Chuck Berry	10.1964	18[2]	-	Pye Int NPL 29 039 [UK]
St.Louis to Liverpool	Chuck Berry	12.1964	-	124[7]	Chess 1488	[produced by Leonard Chess, Phil Chess]
Chuck Berry' s Golden Decade	Chuck Berry	05.1967	-	72[20]	Chess 1514
The London Chuck Berry Sessions	Chuck Berry	06.1972	-	8[47]	Chess 60020	[gold-US][produced by Esmond Edwards]
St. Louie to Frisco to Memphis	Chuck Berry	11.1972	-	185[7]	Mercury 6501	[produced by Chuck Berry]
Chuck Berry' s Golden Decade Vol.2	Chuck Berry	02.1973	-	110[8]	Chess 60023
Chuck Berry/Bio	Chuck Berry	09.1973	-	175[6]	Chess 50043	[produced by Esmond Edwards]
Motorvatin'	Chuck Berry	02.1977	7[9]	-	Chess 9288 690 [UK]
The Best of Chuck Berry	Chuck Berry	11.1996	116[4]	-	MCA MCAD 11560 [UK]	[gold-UK]
Hail! Hail! Rock 'n' Roll	Chuck Berry	07.2006	-	164[1]	MCA	[produced by Keith Richards]
The Best Of Chuck Berry: 20th Cent...	Chuck Berry	02.2012	-	134[4]	MCA MCA 11944	-
The Definitive Collection	Chuck Berry	04.2017	-	33[1]	Geffen 004417	-
Chuck	Chuck Berry	07.2017	9[4]	49[2]	Decca 5756114 [UK]	[produced by Chuck Berry]
Rock 'N' Roll Rarities	Chuck Berry	12.2018	-	110[5]	MCA	[produced by Andy McKaie]
Berry Christmas (EP)	Chuck Berry	12.2019	-	60[14]	-	-

Cliff Bennett

Cliff Bennett-jeden z najbardziej utalentowanych brytyjskich wokalistów rhythm'n' bluesowych swoich czasów (ur. 4.06.1940 r. w Slough, Anglia). Na początku 1961 roku założył świetny zespół Rebel Rousers. W skład grupy, której nazwa pochodziła od aktualnego wówczas przeboju Duana Eddy'ego, wchodzili Mick King (gitara prowadząca), Frank Allen (bas), Sid Phillips (fortepian, saksofon) i Ricky Winters (perkusja).
 

Grając rock and rolla, "białą" muzykę soul i rhythm'n' bluesa, zespół na krótko znalazł się pod opiek± szalonego producenta - Joe Meeka i nagrał z nim kilka singli, które nie przyniosły powodzenia. Sukcesu nie przyniosła też seria własnych wersji standardów rhythm'n' bluesowych. Na początku 1964 r. grupę opuścił basista Frank Allen zastępując Tony'ego Jacksona w The Searchers.
 

 The Rebel Rousers w dalszym ciągu intensywnie koncertowali w Anglii i za granicą, i w końcu w listopadzie zostali wynagrodzeni przebojem w Top 10 - piosenką "One Way Love". Ta głośna i żywiołowa przeróbka oryginału grupy The Drifters dobrze wróżyła grupie na przyszłość, jednak kolejne nagranie "I'll Take You Home" utknęło na miejscu 43. Zaprzestając przeróbek nagrań zespołu The Drifters, zabrali się za nowe wersje utworów innych wykonawców, jednak bez większego powodzenia. Przejście pod zarząd firmy NEMS Briana Epsteina zapewniło im nieoceniony patronat grupy The Beatles, a sam Paul McCartney zaangażował się w produkcję ich błyskotliwej wersji "Got To Get You Into My Life" z wydanego właśnie albumu "Revolver". Dochodząc do miejsca 6. singel ten był ich drugą i ostatnią wizytą w Top 10.
 

Póżniej Bennett padł ofiarą zmian w modzie muzycznej, gdy zespoły beatowe uznano ogólnie za anachroniczne. The Rebel Rousers zmienili nazwę na bardziej prozaiczną - Cliff Bennett And His Band, szukając na krótko sukcesu we współpracy z takimi autorami jak Mark London i Roy Wood. W połowie 1969 roku Bennett postanowił rozwiązać swój zespół i zwrócić się w kierunku rocka progresywnego. Rezultatem tych poszukiwań była krótko istniejąca formacja Toe Fat (w jej składzie znależli się póżniejsi muzycy Uriah Heep i Jethro Tull), pamiętana dziś bardziej dzięki swym pozbawionym smaku okładkom albumów niż muzyce.
 

W 1972 roku Bennett spróbował jeszcze raz - z grupą Rebellion - a trzy lata póżniej z zespołem Shanghai, jednak sukces komercyjny okazał się ułudą. Zmęczony ciągłą włóczęgą po kraju, podjął się intratnej pracy w przemyśle reklamowym, choć ciągle muzykuje półprofesjonalnie. 

Single
Data wydania	Tytuł	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
10.64	One Way Love/Slow Down	9[9]	-	Parlophone R 5173	[written by Bert Berns /Norman Meade][produced by John Burgess]
02.65	I'll Take You Home/Do You Love Him?	42[3]	-	Parlophone R 5229	[written by Barry Mann,Cynthia Weil]
08.66	Got To Get You Into My Life/Baby Each Day	6 [11]	-	Parlophone R 5489	[written by John Lennon/Paul McCartney]

Albumy
Data wydania	Tytuł	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
10.66	DRIVIN' YOU WILD	25[3]	-	Music For Pleasure MFP 1121	[produced by John Burgess]

Clifford Brown

Clifford Brown-[ur. 30.10.1930-r, Wilmington, Delaware (USA)-zm. 26.06.1956r, Bedford, Pensylwania (USA)]. Brown zaczął grać na trąbce jako uczeń młodszych klas szkoły średniej i bardzo szybko znalazł zajęcie w szkolnych i młodzieżowych orkiestrach. Mając kilkanaście lat, zwrócił uwagę takich sław jazzu, jak Dizzy Gillespie, Miles Davis czy Fats Navarro.
 

Pod koniec lat 40-tych uczył się muzyki w Maryland University, a w 1952 r., gdy doszedł do formy po poważnym wypadku drogowym, u boku Chrisa Powella i Tadda Damerona dokonał pierwszych nagrań. Jesienią 1953 r. wyjechał na koncerty do Europy z pełną utalentowanych muzyków orkiestrą Lionela Hamptona, która zawojowała tamtejszą publiczność. Wbrew ustaleniom kontraktu wielu młodych muzyków Hamptona - w tym Brown - w tajemnicy przed liderem nagrywało płyty. Gdy po powrocie do Stanów Hampton dowiedział się o tym, zwolnił młodego trębacza i większość pozostałych muzyków.
Brown przystał do Arta Blakeya, a w połowie 1954 r. założył wraz z Maxem Roachem własny zespół. Clifford Brown - Max Roach Quintet szybko został uznany za czołowy zespół hardbopowy, a Brown za jednego z najwybitniejszych trębaczy i kompozytorów nowoczesnego jazzu. W czerwcu 1956 r., podczas trasy koncertowej, Brown oraz inny członek kwintetu, pianista Richie Powell, zginęli w wypadku samochodowym.
 

W czasie gdy wielu współczesnych mu młodych trębaczy doskonaliło swą biegłość kosztem barwy, Brown - podobnie jak jego przyjaciel i twórca podobnej stylistyki, Fats Navarro - dysponował nie tylko oszałamiającą techniką, ale także bogatym, pełnym i często po prostu pięknym tonem. Jednocześnie, zarówno w najbardziej karkołomnych tempach, jak i zwiewnych balladach, z równą swobodą poruszał się w każdym rejestrze, a jego wyobraźnia wydawała się nie mieć granic, przy czym poszukiwanie oryginalnych pomysłów nigdy nie odbywało się kosztem smaku. 

 Z całej jego twórczości przebija rzadkie połączenie inteligencji i głębi emocjonalnej. Ale gra Browna była tylko jednym z aspektów jego talentu: był także niepospolitym kompozytorem, autorem wielu utworów, które weszły na stałe do kanonu jazzowego. Choć kariera Browna była krótka, wywarł on ogromny wpływ na kształtowanie się stylistyki współczesnych trębaczy.

Single

Tytu³

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [US]

Komentarz

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Clifford Brown All Stars	Clifford Brown	.1954	-	-	EmArcy MG 36102	-
Clifford Brown Quartet	Clifford Brown	.1954	-	-	Blue Note BLP 5047	-
New Star on the Horizon	Clifford Brown	.1954	-	-	Blue Note BLP 5032	-
Best Coast Jazz	Clifford Brown	.1954	-	-	EmArcy MG 36039	-
Clifford Brown Ensemble Featuring Zoot Sims	Clifford Brown	.1955	-	-	Pacific Jazz PJLP 19	-
Clifford Brown With Strings	Clifford Brown	.1955	-	-	Verve 314 558 078-2	-
Clifford Brown Memorial [Prestige]	Clifford Brown	.1956	-	-	Prestige PRLP 7055	-
Jazz Immortal	Clifford Brown	.1956	-	-	Pacific Jazz PJ-3	-
Caravan	Clifford Brown	.1957	-	-	EmArcy MG-36102	-
Clifford Brown Quartet in Paris	Clifford Brown	.1970	-	-	Prestige PR 7761	-
Sextet in Paris	Clifford Brown	.1970	-	-	Prestige PR 7794	-
The Clifford Brown Big Band in Paris	Clifford Brown	.1970	-	-	Prestige PR 7840	-
Clifford Brown	Clifford Brown	.1973	-	-	Bellaphon BLPS 19145	-
Brownie Eyes	Clifford Brown	.1974	-	-	Lone Hill Jazz LHJ10128	-

Cody Black

Cody Black -ur. w 1939r w Cincinnati,był jednym z wielu imigrantów szukających pracy w Detroit na początku lat 60-tych.Od początku wiązał swoją przyszłą karierę z wytwórnią Sida Nathana-King Records,której siedziba mieściła się w sąsiedztwie domu jego rodziców przy 1760 Brewster.W połowie lat 50-tych związał się z grupą wokalną ,a póżniej dokonywał nagrań z The Victorials,minn. "I Get That Feeling" dla Imperial.Dobrze zapowiadająca się grupa poszła w rozsypkę ,gdy Cody musiał odbywać służbę wojskową w 1959r.
 

Cody nagrał kilka singli w Cincinnati,jeden,"Come to Me (Girl)" dla wytwórni Pamela w 1961r oraz "The Camel Walk" dla Universe jako Cody Black & the Celestials.W tym czasie spotkał producenta i kompozytora Mickey'a Stevensona z Motown,który namówił go na wyjazd do Detroit,gdzie magnesem była prężnie rozwijająca się wytwórnia Motown.Jednak ,gdy zgłosił się do biura Motown,zbyto go i przez kilka miesięcy dorabiał malowaniem domów.W końcu po spotkaniu właściciela wytwórni D-Town,Mike Harrisa,udało się mu podpisać kontrakt nagraniowy ze wspomnianą wytwórnią jako pracownikowi ds. artystycznych.

Pisał też piosenki dla nagrywających artystów jak chociażby-"Move On".Po swej jedynej płytce dla D-Town,"Would You Let Me Know", przeniósł się do wytwórni Wheelsville ,gdzie w 1966r nagrał " I Will Give You Love ",ale sfrustrowany wylądował w niezależnej wytwórni Ram Brock.Nagrał dla niej trzy single "Going, Going, Gone", "The Night a Star Was Born" i "Reap What You Show".
 

Powraca w 1968r do Cincinnati i nagrywa "I'm Slowly Molding" dla King Records.Rok póżniej podpisuje kontrakt z wytwórnią męża Arethy Franklin,Ston-Roc nagrywając "I Still Love You".Płytka wzbudziła zainteresowanie wytwórni Capitol,która zdecydowała się na wydanie jego dwóch singli-"Fool on the Wild" i "Ain't No Love Like Your Love".Oba przepadły na listach przebojów,a Cody poświęcił się występom w nocnych klubach.

W 1977r otwiera własną wytwórnię Detroit Renaissance,dla której nagrywa "Keep On Trying".Po wydaniu kolejnego "Sweet Love" firma upadła.W 2000r powraca albumem Singing Cody B. Black.

 

                                                                  SP

"Come To Me (Girl)/ Stranger Than A Fairy Tale" (Pamela 7453) "It's Our Time To Fall In Love/ You'll Be Sorry" (Gig 201) "Move On/ These Chains Of Love" (D-Town 1032) "Mr. Blue/ You Must Be In Love" (D-Town 1057) "Would You Let Me Know/ Too Many Irons In The Fire" (D-Town 1066) "I Will Give You Love/ I Am Particular" (Wheelsville 107) "Because You First Loved Me/ The Night A Star Was Born" (Groove City 960) "Going, Going, Gone/ Somebody's Gonna End Up Lovin" (Ram Brock 2002) "Life Goes On/ (The Night) A Star Was Born (Ram Brock 2003) "Love Like I Never Had/ Reap What You Saw" (Ram Brock 2004) "I Still Love You/ Ice Cream Song" (Ston-Roc 3378) "Fool In The Wild/ I'm Sorry" (Capitol 2807) "Stop Trying To Do What You See Your Neighbor Do/ Ain't No Love Like Your Love" (Capitol 2858) "Keep On Tryin'/ Steppin' On Toes (You Can't Make It)" (Renaissance 1001) "Sweet Love/ What Goes Around" (Renaissance 0002)

 

Frederick Katz

 Frederick Katz (ur. 25 lutego 1919r -zm.  7 września 2013r) był amerykańskim wiolonczelistą i kompozytorem. Był jednym z pierwszych muzyków jazzowych, którzy uznali wiolonczelę za opłacalny instrument solowy do improwizacji. Katz został opisany w magazynie CODA jako „pierwszy prawdziwy wiolonczelista jazzowy”.

  Urodzony w dzielnicy Williamsburg na Brooklynie w Nowym Jorku Katz kształcił się klasycznie i studiował pod okiem Pabla Casalsa oraz występował z kilkoma orkiestrami symfonicznymi, w tym z Narodową Orkiestrą Symfoniczną. Był cudownym dzieckiem grającym zarówno na wiolonczeli, jak i na fortepianie, a jako nastolatek występował publicznie. Pociągała go muzyka nocnych klubów na Manhattanie i muzyka ludowa. W młodości Katz był członkiem Amerykańskiej Partii Komunistycznej.  

Podczas II wojny światowej dyrygował koncertami i pisał rewie muzyczne dla 7. Armii Stanów Zjednoczonych. Katz jest najbardziej znany jako członek kwintetu perkusisty Chico Hamiltona, jednej z najważniejszych grup jazzowych lat pięćdziesiątych na Zachodnim Wybrzeżu. Wiolonczela arco Katza zdefiniowała „kameralny jazz” kwintetu Chico Hamiltona i grupa szybko zyskała popularność. Kwintet Chico Hamilton, w tym Katz, pojawił się w filmie Słodki zapach sukcesu (1957) z Burtem Lancasterem i Tonym Curtisem w rolach głównych. Katz i Hamilton napisali muzykę do filmu, która została ostatecznie odrzucona na rzecz Elmera Bernsteina. 

 Katz nagrał także kilka albumów jako lider. Kolejnym kulminacyjnym momentem w karierze Katza było napisanie i dyrygowanie aranżacjami albumu Carmen For Cool Ones piosenkarki Carmen McRae , który ukazał się w 1958 roku. Jednym z jego najbardziej rozpoznawalnych utworów muzycznych była ścieżka dźwiękowa do filmu Wiadro krwi (1959) w reżyserii Rogera Cormana, którego muzyka pojawiła się łącznie w siedmiu filmach Cormana, w tym w Kobieta osa (1959) i Creature from the Haunted Sea (1961). Według Marka Thomasa McGee, autora książki Roger Corman: The Best of the Cheap Acts, za każdym razem, gdy Katz był proszony o napisanie muzyki dla Cormana, Katz sprzedawał tę samą partyturę, jakby była to nowa muzyka. Katz wyjaśnił, że jego muzykę do „The Little Shop of Horrors” Cormana stworzył redaktor muzyczny, łącząc fragmenty innych ścieżek dźwiękowych, które wyprodukował dla Cormana.  

W dalszej części swojej kariery Katz został profesorem muzyki etnicznej na Wydziale Antropologii na California State University w Fullerton i California State University w Northridge, gdzie przez ponad 30 lat wykładał muzykę świata, antropologię, religię i mistycyzm żydowski. Był długoletnim mieszkańcem Fullerton. Jednym z jego uczniów był John Densmore, perkusista The Doors. Katz zmarł 7 września 2013 roku w Santa Monica w Kalifornii.

 

 

                                                                                 Filmografia

Never Alone (1958)/ T Is for Tumbleweed (1958)/ A Bucket of Blood (1959)/ The Wasp Woman (1959)/ Ski Troop Attack (1960)/ Battle of Blood Island (1960)/ The Little Shop of Horrors (1960)/ Rebel in Paradise (1960)/ Johnny Staccato (1960)/ Creature from the Haunted Sea (1961)/ The Puppet's Dream (1961)/ Checkmate (1961)/ The Horizontal Lieutenant (1962)/ Leaf (1962)/ College (1962)/ The Sorcerer (1963)/ Quest for Freedom (1966)/ The Birth of Aphrodite (1971)/ The Life of Gauguin