Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Pink Floyd. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Pink Floyd. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 8 marca 2016

Pink Floyd

Ten jeden z najsłynniejszych zespołów w historii muzyki rockowej powstał w Londynie w czasie "mocno halucynogennego" lata 1967 r. W pierwszym składzie legendarnej formacji znaleźli się: Syd Barrett (właśc. Roger Keith Syd Barrett, ur. 6.01.1946 r. w Cambridge, Anglia; śpiew), Roger Waters (ur. 9.09.1943 r. w Great Bookham koło Cambridge; śpiew, bas), Nick Mason (ur. 27.01.1945 r. w Birmingham; perkusja) i Rick Wright (ur. 28.07.1945 r. w Londynie; instr. klawiszowe). Owiane sławą długie koncerty Pink Floyd w londyńkim klubie UFO, uzupełnione psychodelicznym świetlnym show, zwiastowały nadejście ery brytyjskiej muzyki undergroundowej. Ku zdziwieniu wielu, single grupy były zupełnie odmienne od muzyki proponowanej podczas koncertów i prezentowały cudownie zagmatwane teksty autorstwa Syda Barretta. Pierwszy z nich - "Arnold Layne", to opowieść o transwestycie, który kradnie suszące się na sznurach damskie ubrania. Tej niezwykłej kompozycji udało się szczęśliwie uniknąć cenzury ze strony BBC i w efekcie trafiła do Top 20 brytyjskiej listy przebojów. "See Emily Play", kolejna opowieść autostwa Barretta, uplasowała się na miejscu 6. Potem musiało upłynąć aż 12 lat zanim Pink Floyd ponownie trafili na listę przebojów singlowych. Pod koniec 1967 r. Barrett, pochłaniający marihuanę w ogromnych ilościach, często stał na scenie jak ogłuszony, a w czasie udzielanych prasie wywiadów mówił od rzeczy. Koledzy w obawie, że jego postawa może zniszczyć zespół, poszerzyli skład o kolegę Syda, Davida Gilmoura (ur. 6.03.1944 r. w Cambridge; gitara, śpiew) i po krótkim okresie działalności jako kwintet łagodnie przekonali Barretta, by odszedł z Pink Floyd.
Od tego momentu doskonalili swoje muzyczne umiejętności, grając na koncertach także starsze utwory m.in. "Astronomy Domine" i "Set The Controls For The Heart Of The Sun". Nowo nabyte umiejętności demonstrował w pełni podwójny album Ummagumma. Wedle dzisiejszych norm płyta ta wydaje się już nieco staroświecka i zbyt rozwlekła, ale w swoich czasach stała się kamieniem milowym progresywnego space rocka. Również w 1969 r. Pink Floyd zarejestrowali ścieżkę dźwiękową do filmu "More". Na tym niedocenianym i niemal zapomnianym wydawnictwie znalazła się m.in. nastrojowa kompozycja "Cirrus Minor" i hardrockowa "Nile Song", które niezwykle przypominają muzykę zamieszczoną kilkanaście lat później na albumie The Wall.
W tym czasie Pink Floyd stali się już wielką koncertową atrakcją, przyciągając w 1970 r. na darmowy występ,w londyńskim Hyde Parku 100-tysięczną publiczność. Album Atom Heart Mother był pierwszym w karierze zespołu, który wydano z niezwykłą okładką, będącą dziełem artystów ze studia Hipgnosis. Na okładkach kolejnych wydawnictw zespołu od tej pory nie pojawiały się już zdjęcia muzyków, co sprawiło, że Pink Floyd powoli stali się zespołem bez twarzy: publiczność rozpoznawała ich bowiem głównie dzięki okładkom płyt. Na pozornie abstrakcyjnej okładce Meddle zamieszczono na przykład zdjęcie ucha w gigantycznym powiększeniu, a wśród kompozycji odnaleźć można było klasyczne już utwory takie jak "One Of These Days" i epicki "Echoes". Niezwykły talent członków Pink Floyd dał o sobie znać z pełną mocą w 1973 r., kiedy to na rynku pojawił się album Dark Side Of The Moon, zwiastując narodziny Watersa-doskonałego twórcy tekstów i Gilmoura-herosa gitary.
Album okazał się najlepiej sprzedającą się płytą wszech czasów, rozchodząc się w liczbie ponad 25 milionów egzemplarzy. Na liście przebojów magazynu "Billboard" utrzymywał się przez ponad 10 lat. Siłą rzeczy dwa następne albumy cierpiały na gigantyczny kompleks niższości, gdyż sprzedały się w liczbie zaledwie kilku milionów egzemplarzy. Jedną z najlepszych kompozycji zamieszczonych na Wish You Were Here był rewelacyjny hymn pochwalny na cześć Syda Barretta "Shine On You Crazy Diamond", a na płycie Animals uwagę zwracał ostry atak wymierzony w prowadzącą kampanię o "czystą telewizję" Mary Whitehouse. W tym okresie zespól był już jednym z najbardziej znanych i odnoszących największe sukcesy na świecie.
W 1977 r. po dojściu do głosu ruchu punkowego krytykowano ich za zacofanie i nienadążanie za modą; nieco później pojawiły się pogłoski o możliwym rozwiązaniu grupy. Pod koniec tego samego roku, wymierzając niemal przysłowiowy cios w plecy, Nick Mason wyprodukował album The Damned Music For Pleasure. W 1978 r. zarówno Gilmour jak i Wright nagrali albumy solowe, a wszyscy pogodzili się z faktem, że Pink Floyd praktycznie zakończyli działalność.
Jednak w 1979 r. na rynku pojawił się zdominowany przez Watersa album The Wall, który ustępował liczbą sprzedanych egzemplarzy jedynie Dark Side Of The Moon. Zamieszczono na nim m.in. wymierzony przeciwko systemowi edukacyjnemu utwór "Another Brick In The Wall", który nie tylko zaprowadził Pink Floyd ponownie na brytyjską listę przebojów, ale stał się również pierwszym od wielu lat ich hitem numer 1. The Wall był subtelną, na wpół autobiograficzną opowieścią Watersa, który wyraził w niej cały swój gniew i pogardę do świata. Nakręcony w 1982 r. na jej podstawie film z Bobem Geldofem w roli głównej (reż. Alan Parker) prezentował nowatorską animację będącą dziełem Geralda Scarfe'a (w 1990 r. wśród ruin berlińskiego muru odbył się historyczny koncert, na którym elita wykonawców -bez pozostałych członków Pink Floyd - przedstawiła utwory Watersa).
W 1983 r. na rynku pojawił się album The Finał Cut uważany głównie za solową płytę Watersa, ponownie pełną gniewu i goryczy. Pochodzący zeń singel "Not Now John" trafił co prawda do Top 30 brytyjskiej listy przebojów, ale pod koniec roku doszło do rozstania członków Pink Floyd, które odbyło się w bardzo burzliwej, pełnej wzajemnych pretensji atmosferze. Rok później Waters i Gilmour nagrali albumy solowe, które odniosły porównywalny sukces, choć Gilmour cieszył się o wiele większą sławą, biorąc gościnny udział w nagraniach wielu albumów innych artystów. Wystąpił też u boku Bryana Ferry'ego na słynnym koncercie "Live Aid" w lipcu 1985 r.
W 1987 r. Mason i Gilmour postanowili powrócić do boju pod szyldem Pink Floyd; dołączył do nich również Rick Wright, lecz tylko w roli muzyka towarzyszącego. Doprowadziło to do burzliwych sporów prawnych z Watersem, który pragnął zachować słynną nazwę dla siebie. Sąd nie ustosunkował się jednak pozytywnie do jego pozwu i w efekcie na rynku pojawił się kolejny album Pink Floyd zatytułowany tajemniczo A Momentary Lapse Of Reason. Ku zadowoleniu fanów, krytyków, Gilmoura, Masona i Wrighta, kontynuował on najlepsze tradycje zespołu i powoli piął się ku szczytom zestawień bestsellerów. We wrześniu 1987 r. muzycy wyruszyli na gigantyczne światowe tournee, w czasie którego wystąpili na ponad 150 koncertach. W 1988 r. dali o sobie znać koncertowym wydawnictwem Delicate Sound Of Thunder, po czym znów zamilkli.
Gdy wszyscy zadawali sobie pytanie, czy Pink Floyd zdecydowanie przeszli już do historii, w 1994 r. na rynku pojawił się superbestseller The Divison Bell. Cała trójka: Gilmour, Mason i Wright udowodniła światu, że nadal jest w doskonałej formie, co można było naocznie sprawdzić podczas kolejnej światowej trasy. Jej dokumentem stał się podwójny album koncertowy Pulse. Pochodzący z niego singel "Wish You Were Here" po raz kolejny w historii Pink Floyd trafił na szczyty list przebojów na całym niemal świecie.


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Arnold Layne/Candy and the currant bunPink Floyd03.196720[8]-Columbia DB 8156[written by Syd Barrett][produced by Joe Boyd]
See Emily Play/ScarecrowPink Floyd06.19676[12]134[1]Columbia DB 8214/Tower 356[written by Syd Barrett][produced by Norman Smith]
Apples and oranges/PaintboxPink Floyd11.1967--Columbia DB 8310[written by Syd Barrett][produced by Norman Smith]
Flaming /The gnomePink Floyd01.1968--Tower 378 [US][written by Syd Barrett][produced by Norman Smith]
It would be so nice/Julia DreamPink Floyd04.1968--Columbia DB 8401[written by Richard Wright][produced by Norman Smith]
Let there be more light/Remember a dayPink Floyd07.1968--Tower 440 [US][written by Roger Waters][produced by Norman Smith]
Point me at the sky/Careful with that axe,EugenePink Floyd12.1968--Columbia DB 8511[written by Roger Waters,David Gilmour][produced by Norman Smith]
One of these days/FearlessPink Floyd12.1971--Harvest 3240 [US][written by Roger Waters,David Gilmour,Richard Wright,Nick Mason][produced by Pink Floyd]
Free four/StayPink Floyd07.1972--Harvest 3391 [US][written by Roger Waters][produced by Pink Floyd]
Money /Any colour you likePink Floyd05.1973-13[15]Harvest 3609 [US][written by Roger Waters][produced by Pink Floyd]
Us and them/TimePink Floyd10.1973-101[6]-/Harvest 3832 [written by Roger Waters,Richard Wright][produced by Pink Floyd]
Have a cigar/Shine on you crazy diamondPink Floyd featuring Roy Harper10.1975--Columbia 10 248 [US][written by Roger Waters][produced by Pink Floyd]
Another brick in the wall Part.2/One of my turnsPink Floyd11.19791[5][12]1[4][25]Harvest HAR 5194[platinum-US][platinum-UK][written by Roger Waters][produced by Bob Ezrin, David Gilmour, James Guthrie and Roger Waters]
Run like hell/Don' t leave me nowPink Floyd04.1980-53[6]Columbia 11 265 [US][written by Gilmour/Waters][produced by Bob Ezrin, David Gilmour, James Guthrie and Roger Waters]
Comfortably numb/Hey youPink Floyd06.1980--Columbia 11 311 [US][silver-UK][written by Gilmour/Waters][produced by Bob Ezrin, David Gilmour, James Guthrie and Roger Waters]
One of my turns/Another brick in the wall.Part.2Pink Floyd06.1982--Columbia 03118 [US]
When the tigers broke free/Bring the boys back homePink Floyd08.198239[5]-Harvest HAR 5222[written by Roger Waters][produced by Roger Waters, James Guthrie and Michael Kamen]
Not now John/The hero's return [Part 1 & 2]Pink Floyd05.198330[4]-Harvest HAR 5224[written by Roger Waters][produced by Roger Waters, James Guthrie and Michael Kamen]
Learning to fly/One slip/Terminal frostPink Floyd09.1987-70[8]EMI EMP 26[written by David Gilmour, Anthony Moore, Bob Ezrin, Jon Carin][produced by Bob Ezrin, David Gilmour][1[3].Album Rocks Track]
On the turning away/Run like hell [live]Pink Floyd12.198755[4]-EMI EM 34[written by David Gilmour, Anthony Moore][1[3].Album Rocks Track]
One slip/Terminal frostPink Floyd06.198850[3]-EMI EM 52[written by David Gilmour, Phil Manzanera]
Take it back/Astronomy domine [live]Pink Floyd05.199423[4]73[7]EMI EMS 309[written by David Gilmour, Bob Ezrin, Polly Samson, Nick Laird-Clowes][produced by Bob Ezrin and David Gilmour]
High hopes/Keep talkingPink Floyd10.199426[6]-EMI EMS 342[written by David Gilmour, Polly Samson ][produced by Bob Ezrin and David Gilmour]
David Gilmour
Blue light/CruiseDavid Gilmour02.1984-62[6]Harvest HAR 5226[written by David Gilmour][produced by Bob Ezrin and David Gilmour]
Smile/Island JamDavid Gilmour06.200672[1]-EMI EM 696[written by Gilmour, Samson][produced by David Gilmour, Phil Manzanera, Chris Thomas]
Arnold Layne/CruiseDavid Gilmour Featuring David Bowie01.200719[3]-EMI EM 717[written by Syd Barrett][produced by David Gilmour]

Albumy
[UK] all time *14*-albums 21/#1 [5]/Top10 [16]/900 weeks
[US] all time *26*-albums 21/#1 [5]/Top10 [9]/1452 weeks
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Piper at the gates of dawnPink Floyd08.19676[22]-Columbia SCX 6157[gold-UK][gold-US][produced by Norman Smith]
Pink FloydPink Floyd12.1967-131[11]Tower 5093 [US][produced by Norman Smith]
Saurceful of secretsPink Floyd06.19689[11]Columbia SCX 6258[gold-UK][produced by Norman Smith]
More [film soundtrack]Pink Floyd06.19689[5]-Columbia SCX 6346
UmmagummaPink Floyd11.19695[21]74[27]Harvest SHDW 1/2[platinium-US][gold-UK][produced by Pink Floyd and Norman Smith]
Atom heart motherPink Floyd10.19701[1][23]55[13]Harvest SHVL 781[gold][platinium-US][produced by Pink Floyd and Norman Smith]
RelicsPink Floyd08.197132[6]152[7]Starline SRS 5071[gold-UK][produced by Pink Floyd, Norman Smith, Joe Boyd]
MeddlePink Floyd11.19713[83]70[73]Harvest SHVL 795[2x-platinium-US][platinum-UK][produced by Pink Floyd]
Obscured by clouds [film soundtrack]Pink Floyd06.19726[14]46[25]Harvest SHSP 4020[gold-UK][gold-US][produced by Pink Floyd]
Dark side of the moonPink Floyd03.19732[674]1[1][849]Harvest SHVL 804[15x-platinium-US][14x-platinum-UK][produced by Pink Floyd]
More [oryginalnie wydany w 1969r]Pink Floyd09.1973-153[7]Harvest 11 198 [US]
A nice pair [double re-issue]Pink Floyd01.197421[20]36[17]Harvest SHDW 403[gold-US][gold-UK][produced by Norman Smith]
Wish you were herePink Floyd09.19751[1][198]1[2][156]Harvest SHVL 814[6x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by Pink Floyd]
AnimalsPink Floyd01.19772[33]3[28]Harvest SHVL 815[4x-platinium-US][gold-UK][produced by Pink Floyd]
The wallPink Floyd12.19793[132]1[15][123]Harvest SHDW 411[23x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by Pink Floyd]
A collection of great dance songsPink Floyd12.198137[10]31[16]Harvest SHVL 822[2x-platinium-US][gold-UK][produced by Pink Floyd, Roger Waters, David Gilmour, James Guthrie and Bob Ezrin]
The final cutPink Floyd03.19831[2][25]6[23]Harvest SHPF 1983[2x-platinium-US][platinum-UK][produced by Roger Waters, James Guthrie, Michael Kamen]
WorksPink Floyd06.1983-68[9]Capitol 12 276 [US][produced by Joe Boyd, Pink Floyd, Norman Smith]
A momentary lapse of reasonPink Floyd09.19873[38]3[56]EMI EMD 1003[4x-platinium][gold-UK][produced by Bob Ezrin, David Gilmour]
Delicate sound of thunderPink Floyd11.198811[14]11[21]EMI EQ 5009[4x-platinium-US][gold-UK][produced by David Gilmour]
The division bellPink Floyd03.19941[4][87]1[4][51]Columbia 64 200 [US][3x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by Bob Ezrin, David Gilmour]
PulsePink Floyd06.19951[2][47]1[1][22]Columbia 67 065 [US][2x-platinium-US][platinum-UK][produced by James Guthrie, David Gilmour]
Is there anybody out there-The Wall live 1980-1981Pink Floyd03.200015[8]19[9]Columbia 62 055 [US][platinium-US][gold-UK][produced by James Guthrie]
Echoes -The best of LPPink Floyd11.20012[102]2[26]Capitol 36111 [US][4x-platinium-US][2x-platinum-UK][produced by James Guthrie, Pink Floyd]
The Endless RiverPink Floyd11.201413Capitol 36111 [US][platinium-UK][gold-US][produced by David Gilmour, Youth ,Andy Jackson, Phil Manzanera ]
David Gilmour
David GilmourDavid Gilmour06.197817[9]29[18]Harvest SHVL 817[gold-UK][produced by David Gilmour]
About faceDavid Gilmour03.198421[9]32[28]Harvest SHSP 2400791[gold-UK][produced by Bob Ezrin,David Gilmour]
On an IslandDavid Gilmour03.20061[1][11]6[11]Harvest SHSP 2400791[platinum-UK][produced by David Gilmour, Phil Manzanera ,Chris Thomas]
Live in GdańskDavid Gilmour09.200810[8]26[4]EMI 2354882[gold-UK][produced by David Gilmour, Phil Manzanera]
Metallic SpheresDavid Gilmour with The Orb10.201012[3]73[2]Columbia 88697760442[gold-UK][produced by Martin "Youth" Glover]
Rattle That LockDavid Gilmour09.20151[1][16]5[4]Columbia 88875123262[gold-UK][produced by David Gilmour, Phil Manzanera]
Richard Wright
Broken ChinaRichard Wright10.1996--EMI EMD 1098[produced by Richard Wright,Anthony Moore,Laurie Latham]
Nick Mason
Nick Mason' s Fictitious SportsNick Mason07.1981-170[3]Harvest SHSP 4116[produced by Nick Mason and Carla Bley]
ProfilesNick Mason & Rick Fenn08.1985-154[5]Harvest MAH 1[produced by Rick Fenn and Nick Mason]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , , , ,

poniedziałek, 14 grudnia 2015

Syd Barrett

Syd BARRETT (właśc. Roger Keith Barrett; 6.01.1946, Cambridge, Wielka Brytania) - voc, g, b; kompozytor, autor tekstów. Syn cenionego patologa, pracownika naukowego Cambridge University - Maxa Barretta. Objawił duży talent plastyczny i kształcił się w College of Arts and Technology w Cambridge i Camberwell Art College w Londynie. Jako chłopiec krótko pobierał lekcje gry na pianinie, a później sam, zafascynowany przebojami Buddy Holly'ego, Chucka Berry'go i Bo Diddleya, opanował kolejno podstawy ukulele, banjo oraz - w 1958 - gitary. Zadebiutował w amatorskiej grupie rock'n'rollowej Geoff Mott And The Mottoes (w 1962 zagrał z nią podczas wiecu zorganizowanego przez aktywistów Campaign for Nuclear Disarmament w Union Cellars przy Round Church Street). Później występował m.in. w formacji The Hollering Blues (jako basista) i w duecie ze szkolnym kolegą Davidem Gilmourem (jako wokalista i gitarzysta). Latem 1964 przeniósł się w związku ze studiami z Cambridge do Londynu i tam dołączył do zespołu rhythm'n'bluesowego utworzonego przez kolegów z Regent Street Polytechnic, zwanego w pierwszym okresie różnie, np. Sigma Six, T-Set, The Meggadeaths, The Architectural Abdabs, The Screaming Abdabs i The Abdabs (z początku jako basista, później gitarzysta, a w końcu wokalista i gitarzysta). Szybko wysunął się w nim na pierwszy plan. Nadał mu też własną nazwę, najpierw The Pink Floyd Sound, a ostatecznie Pink Floyd.
Nie był muzykiem bardziej utalentowanym niż pozostali. Obdarzony ogromną wyobraźnią, potrafił jednak skierować grupę na ścieżkę eksperymentów i poszukiwań, a owoce były niekiedy fascynujące. Formacja w krótkim czasie, m.in. dzięki udziałowi w happeningach pod hasłem Spontaneous Underground, np. w klubie Marquee, stała się sensacją hippisowskiego Londynu. Jej pierwsze single, m.in. przebojowe Arnold Layne/Candy And A Currant Bun z marca 1967 i See Emily Play/The Scarecrow z czerwca, oraz debiutancki album, "The Piper At The Gates Of Dawn" z sierpnia tego roku, zawierały głównie utwory Barretta, takie jak Arnold Layne, See Emily Play, Astronomy Domino, Lucifer Sam, Matilda Mother, Flaming, The Gnome, Chapter 24, The Scarecrow czy Bike. Dominowały wśród nich zwariowane piosenki - czerpiące z psychodelicznych przebojów The Beatles, kupletów wodewilowych, jazzu nowoczesnego czy muzyki awangardowej, bajek Kennetha Grahame'a, opowieści fantastycznych J. R. R. Tolkiena, poezji absurdu, podań ludowych czy księgi wyrocznej Cing. Odebrane jako świadectwo wyjątkowej fantazji, przyniosły Pink Floyd dużą popularność. Tylko wtajemniczeni wiedzieli, że były dziełem człowieka pogrążającego się w beznadziei nałogu narkotycznego, tracącego kontakt z rzeczywistością, balansującego na granicy choroby psychicznej.
Gdy w marcu 1968 Barrett został usunięty z zespołu (zdążył wziąć udział w nagraniu kilku utworów na drugą płytę, "A Saucerful Of Secrets" z czerwca 1968, m.in. własnej kompozycji Jugband Blues), był już ludzkim wrakiem, nie rokującym nadziei na powrót do społeczeń­stwa. Nigdy nie odzyskał równowagi psychicznej. A jednak między majem 1968 a lipcem 1970, w momentach przebłysków świadomości, kilkakrotnie jeszcze pojawiał się w studiu Abbey Road w Londynie, gdzie wcześniej pracował z Pink Floyd. Owocami tych niezbornych, bałaganiarskich, chaotycznych sesji były głównie singel Octopus/Golden Hair z grudnia 1969 oraz albumy "The Madcap Laughs" ze stycznia 1970 i "Barrett" z listopada tego roku.
Płyta "The Madcap Laughs" powstała między kwietniem a sierpniem 1969 (wykorzystano też jedno starsze nagranie). Z początku obowiązki producenta wziął na siebie Malcolm Jones, założyciel i szef firmy Harvest działającej w ramach EMI, ale w żaden sposób nie potrafił okiełznać i zdyscyplinować Barretta, ostatecznie więc zadanie to powierzono muzykom Pink Floyd, Davidowi Gilmourowi i Rogerowi Watersowi. W studiu wsparli artystę dwaj jego przyjaciele, John "Willie" Wilson - b, wywodzący się z Jokers Wild, i Jerry Shirley - dr, związany z Humble Pie, członkowie Soft Machine: Mike Ratledge - org, Hugh Hopper - b i Robert Wyatt - dr, a także niemal cały skład Pink Floyd: Gilmour - g, Waters - b i Richard Wright - org.
Powstała płyta, która w ogólnym zarysie przypominała "The Piper At The Cates Of Dawn". Piosenki zdradzały te same inspiracje, od rhythm'n'bluesa (Octopus) po wodewil (Here I Go, Love You), a charakterystyczny głos oraz niepokojące, nierzadko nowatorskie pod względem brzmieniowym, intrygujące partie gitary nadawały całości klimat, jaki miała wczesna twórczość Pink Floyd. Jednakże przy bliższym poznaniu muzyka ta ujawniała liczne niezręczności, potknięcia i fałsze (np. If It's In You), a niektóre utwory robiły wręcz wrażenie dźwiękowego chaosu (np. No Cood Trying, Love You). Nawet teksty, które zawsze były mocną stroną Barretta, wydawały się tu dość bełkotliwe.
Z kolei album "Barrett" został nagrany między lutym a lipcem 1970. Producentami byli Gilmour i Wright, którzy wystąpili też jako główni muzycy (pierwszy zagrał nie tylko na gitarze, ale też na gitarze basowej, organach i perkusji, drugi zaś na organach i fortepianie), a przez studio przewinęli się też Wilson - b, Shirley - dr i Vic Saywell - tba. Dzięki wysiłkom kolegów z Pink Floyd, zwłaszcza Gilmoura, tym razem owocem była płyta całkiem udana. Co prawda i na niej nie brakowało utworów świadczących o niedyspozycji Barretta . Ale w większości nagrań udało się ukryć kompozytorskie niedociągnięcia, jak w Rats, gdzie nagromadzenie efektów dysonansowych wydawało się zamierzone, czy w Dominoes, gdzie dodana przez Gilmoura i Wrighta koda w stylu The Doors maskowała brak właściwego zakończenia. Na płycie dominowały, co nietrudno zrozumieć, utwory przygnębiające, wykonane z rezygnacją w głosie, jak Love czy Rats. Ale znalazły się na niej też piosenki dowcipne, błyskotliwe, inteligentne, chociażby Gigolo Aunt czy zwłaszcza Effewesdng Elephant, zaśpiewana w aktorski sposób z akompaniamentem gitary i tuby, wzbogacona odgłosami dżungli.
Recenzenci przytaczali je na dowód, że Barrett odzyskał formę. Nie wiedzieli, że utwory te powstały wiele miesięcy wcześniej. Po latach wydano jeszcze sporo nagrań z tych lat: w październiku 1988 na płycie "Opel" i w kwietniu 1993 w boksie "Crazy Diamond - The Complete Recordings", ale tak jak te znane z "The Madcap Laughs" i "Barrett" były raczej rozpaczliwymi świadectwami zmagań z chorobą psychiczną niż kreacją artysty.
Po rozstaniu z Pink Floyd Barrett dwukrotnie podejmował nieudane próby powrotu na scenę. W czerwcu 1970 wystąpił w londyńskiej Olympii z towarzyszeniem Gilmoura i Shirleya podczas imprezy Extravaganza 70, ale stremowany wykonał tylko cztery piosenki, m.in. Effervesdng Elephant, i niespodziewanie zszedł z estrady. W styczniu 1972, po powrocie do Cambridge, dał się natomiast namówić Jackowi Monckowi - b, wywodzącemu się z Delivery, i Twinkowi Alderowi - dr, znanemu z The Pretty Things i Pink Fairies, na wspólne występy w rodzinnym mieście. Grupa, która przyjęła nazwę Stars, w lutym zagrała kilkakrotnie w miejscowych klubach i barach, m.in. w Dandelion Coffee Bar, a także w Corn Exchange u boku MC5. Miażdżąca recenzja ostatniego z tych koncertów pióra Roya Hollingwortha, dziennikarza tygodnika "Melody Maker", była wszakże takim ciosem dla Barretta, że nigdy już nie wyszedł na scenę. W późniejszych latach mimo postępów choroby podejmowano jeszcze próby przywrócenia artysty światu rocka (np. w 1974 Jenner, namówiony przez Davida Bowiego, znowu ściągnął go do studia), ale żadna nie przyniosła owoców. Wreszcie więc na prośbę bliskich, którzy roztoczyli nad nim czułą opiekę, pozostawiono go samemu sobie. Niewiele o nim dziś wiadomo poza tym, że całkowicie i bezpowrotnie zerwał z muzyką, chociaż inna dawna pasja, malowanie, pozostała dla niego źródłem radości. W końcu lat dziewięćdziesiątych do prasy przedostała się informacja, że jest zagrożony utratą wzroku.
Dyskografię uzupełnia płytka "The Peel Sessions" (Strange Fruit, 1988), zawierająca pięć nagrań radiowych z lutego 1970 (z towarzyszeniem Gilmoura i Shirleya). Hołdem dla Barretta, otoczonego do dziś prawdziwym kultem, był album "Beyond The Wildwood - A Tribute To Syd Barrett" (Illusion, 1987) z jego kompozycjami w wykonaniu m.in. The Shamen, The TV Personalities, The Mock Turtles i The Soup Dragons. Jego utwory wykonawali też m.in. Marc Almond (Terrapin), The Jesus And Mary Chain (Vegetable Man), i Voivod (Astronomy Domine). Kevin Ayers dedykował mu piosenkę Oh! Wot A Dream, Robyn Hitchcock - The Man Who Imented Himself, a TV Personalities - I Know Wbere Syd Barrett Lives. Był też podmiotem wielu utworów Pink Floyd, m.in. Shine On You Crazy Diamond.

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
OCTOPUS/GOLDEN HAIRSyd Barrett14.11.1969--Harvest HAR 5009[written by Barrett/Joyce][produced by Syd Barrett and David Gilmour]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
THE MADCAP LAUGHSSyd Barrett01.197040[1]163[4]Harvest SHVL 765[produced by Pete Jenner/Malcom Jones/David Gilmour/Roger Waters]
An Introduction to Syd BarrettSyd Barrett10.2010104[1]-Harvest [produced by Joe Boyd, Syd Barrett, Peter Jenner, Malcolm Jones, Roger Waters and David Gilmour]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,
Subskrybuj: Komentarze (Atom)