Electric Soft Parade

 Niedawno skończyli czterdzieści lat. Razem. Ale mimo młodego wieku nie są debiutantami. Licząc bowiem wydawnictwa nieoficjalne, zdążyli nagrać pięć płyt. W tym jedną, która ocaliła brytyjską muzykę.O pierwszym singlu Electric Soft Parade, Silent To The Dark, pewien recenzent napisał, że to połączenie Paranoid Android, Bohemian Rhapsody i Stairway To Heaven w jednej piosence. Album Holes In The Wall "New Musical Express" nazwał imponującym debiutem. Debiutem? No, nie do końca. Nie jesteśmy nowym zespołem - oburzali się muzycy przy okazji nominacji do Mercury Music Prize. I dlatego wyjścia nie ma - biografię kolegów "weteranów" trzeba przybliżyć.

 

Bracia Alex (starszy) i Tom (młodszy) White'owie dorastali w Brighton. W okolicach dziesiątych urodzin tego drugiego zorientowali się, że fajnie byłoby zostać artystami. To, że padło akurat na muzykę, dziwi niespecjalnie. W domu White'ow słuchało się dużo i chętnie. Szczególnym powodzeniem cieszyła się muzyka poważna i klasycy rocka. Pomysł wspólnego grania bracia zaczęli wcielać w życie około roku 1996. Tom zasiadł za perkusją (porzucając w ten sposób pianino, którego podstawy próbował opanować we wczesnym dzieciństwie), Alex chwycił za gitarę i mikrofon. Działali jako Feltro Media. W tygodniu zaliczali klasówki z biologii, a w weekendy sprawdziany z umiejętności nawiązywania kontaktu z publicznością. Jak wychodziło im to pierwsze, nie chcą się przyznać. Za to z drugim musieli radzić sobie całkiem nieźle. Najważniejszym zespołem lokalnej sceny alternatywnej nie zostaje się końcu tak po prostu. Ale do sukcesu przyczyniły się nie tylko występy na żywo. Nagrywane w domu i sprzedawane na koncertach płyty też zdziałały swoje. Wystarczyło, żeby kilka utworów trafiło najpierw do rąk ludzi z londyńskiej rozgłośni radiowej Xfm, a potem do kogoś z niezależnej wytwórni db records. To właśnie rzeczona firma zaproponowała im pierwszy kontrakt.
Po podpisaniu umowy grupa zmieniła nazwę. Początkowo mieli być The Soft Parade. Szybko jednak okazało się, że taki zespół już istnieje, i dopiero po koniecznej modyfikacji bracia White mogli spokojnie wydać pierwszą oficjalną płytę. Album Holes In The Wall ukazał się na początku 2002 roku i od razu narobił niemałego zamieszania. Dziennikarze jednomyślnie stawiali artystom piątki za pogodzenie britpopowej lekkości z intrygującą psychedelią. Chwalili bogate struktury i eksperymentatorskie zapędy. Zachwycali się melodiami, osobistymi tekstami Toma o desperackiej walce z samotnością oraz pełnym emocji śpiewem Alexa. I oczywiście, nie odmawiali sobie porównań, Super Furry Animals, The Verve, Pavement, Pink Floyd, The Pixies, R.E.M., Supergrass, Oasis - to zaledwie fragment stworzonej przez ekspertów listy. Nieco bardziej sceptyczni pozostawali sami muzycy. Problem z naszym pierwszym albumem polegał na tym, że za dużo nad nim myśleliśmy. Dawaliśmy mu zbyt wiele szans, jeśli coś było gówniane, uznawaliśmy, że naprawimy to później - zwierzał się Tom.
Nauczeni doświadczeniem, nowe kompozycje szlifowali do upadłego. Zanim jednak zaczęli nagrywać drugi al bum, zdążyli oznajmić światu, że nie w głowie im równania z dwiema niewiadomymi. Znaczy rzucili szkołę i poświęcili się wyłącznie karierze muzycznej. Tom po raz kolejny: Przez chwilę nasi rodzice byli z tego powodu bardzo niezadowoleni, ale cieszę się, że już wyluzowali. OK, mamusia i tatuś dali się przekonać. Tylko że właśnie wtedy wątpliwości zaczęły mieć ich pociechy. Konflikt między braćmi wyglądał na poważny - zespół zawiesił działalność, a Alex wyprowadził się z dzielonego z Tomem mieszkania. Ten natomiast w ramach walki z globalną epidemią lenistwa wspierał w wolnym czasie kolegów z podwórka, czyli brightońską kapelę The Eighties Matchbox B-Line Disaster. No i zorganizował sobie projekt poboczny, grupę Mo Pager.
Powrót TESP bracia White zaczęli od zmiany wytwórni. Zrezygnowali ze współpracy z db records, uciekając pod skrzydła BMG. A do studia weszli we wrześniu 2002 roku. Chcieliśmy nagrać płytę, która brzmiałaby realistycznie, jak prawdziwy zespół - mówił Alex. O istnieniu Pro-Tools postanowili więc zapomnieć. Cały materiał napisali właściwie w trzy tygodnie. Część utworów zdążyli na
wet przetestować na żywo. Mimo pozytywnych reakcji publiczności muzycy byli ciągle niezadowoleni. Kilkakrotnie zmieniali aranżacje, to instalując się w studiu w Kemptown, to znowu przenosząc do Chiswick. Ostateczne wersje utworów trafiły do sklepów w październiku 2003 roku. Zestaw zatytułowano American Adventure. 

Large opuścił zespół w tym okresie, a perkusista Matthew Priest został wprowadzony do składu. Przez następny rok zespół wyruszał w trasę, dzieląc scenę z takimi zespołami jak Elbow, Starsailor i the Who. Następnie wrócili do studia i nagrali EP-kę Human Body, która ukazała się w 2006 roku. Trzeci album zespołu, No Need to Be Down-Hearted, ukazał się rok później. 

W latach 2008-2010 zespół miał przerwę w koncertowaniu i nagrywaniu. W 2010 roku ponownie spotkali się, by wystąpić na Maximalism! koncercie charytatywnym. EP-ka A Quick One ukazała się w 2011 roku. W 2013 Electric Soft Parade wydało swój czwarty album studyjny, Idiots wyprodukowany przez Chrisa Hughesa i Marka Fritha.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
There' s a silence	Electric Soft Parade	11.2001	52[2]	-	DB DB 007	[written by Alex White][produced by Chris Hughes, Mark Frith, The Electric Soft Parade]
Silent to the dark II	Electric Soft Parade	03.2002	23[6]	-	DB DB 008	[written by Alex White][produced by Chris Hughes, Mark Frith, The Electric Soft Parade]
Empty and the end/This given live	Electric Soft Parade	05.2002	39[4]	-	DB DB 009	[written by Alex White, Tom White][produced by Chris Hughes, Mark Frith, The Electric Soft Parade]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holes in the wall	Electric Soft Parade	02.2002	35[15]	-	DB DB 002	[produced by The Electric Soft Parade, Chris Hughes, Mark Frith]
The American adventure	Electric Soft Parade	10.2003	45[4]	-	BMG 82876563692	[produced by Alex White, Thomas White, Danton Supple]