Naprawdę nazywał się Carl Lee Perkins. Amerykański piosenkarz i gitarzysta. Jeden z pionierów rock and rolla. Zaliczany do najistotniejszych postaci w muzyce rockabilly. Jego słynne krótkie riffy gitarowe, tak zwane licks (liźnięcia), były niemal wiernie kopiowane przez takich instrumentalistów jak George Harrison, John Fogerty czy Brian Setzer.
Urodził się w 1932 roku w biednej, rolniczej rodzinie. Ponieważ nie było jej stać na zakup gitary, jego pierwszy instrument zrobiony został ze skrzynki po cygarach i miotły. Początkowo sam uczył się grać, polegał też na wskazówkach, które dostał od grającego bluesa i gospel znajomego rolnika. Szybko trafił do lokalnej orkiestry, a w wieku 14 lat napisał utwór „Let Me Take You To the Movie, Magg”, który wiele lat później przekonał notabli z wytwórni Sun Records do podpisania z nim kontraktu.
Wraz z bratem zarabiali na życie grywając po okolicznych tawernach i pubach. Carl imał się różnych zajęć – pracował między innymi w piekarni czy w fabryce materaców, ale po ślubie, zachęcany przez swoją żonę, postanowił skupić się na graniu. W 1954 roku podpisał kontrakt z wytwórnią Sun Records. Przez pierwsze miesiące napisał kilka piosenek, które przyniosły mu rozpoznawalność i sukces na szczeblu lokalnym.
Przełom nastąpił jesienią 1955 roku. Zainspirowany wieczornym wyjściem do tawerny ze swoja partnerką, która pobrudziła mu buty, napisał utwór „Blue Suede Shoes”. Kawałek ten stał się wielkim sukcesem i długo nie schodził ze szczytów list przebojów. Dziś to pierwsze nagranie rockabilly, zawierające elementy bluesa, country i popu tamtej dekady, jest uznawane za standard gatunku.
Niedługo po wydaniu „Blue Suede Shoes” Carl przeżył poważny wypadek samochodowy, w którym omal nie utonął. Do szpitala życzenia powrotu do zdrowia przysłał mu sam Elvis Presley. Perkins szybko pozbierał się po wypadku i już w 1956 stworzył kolejne utwory - „Boppin' the Blues” (razem z Johnnym Cashem), „Dixie Fried” i klasyk „Matchbox”. Po nagraniu ostatniego z nich, Carl razem z Johnnym Cashem, Jerrym Lee Lewisem i Elvisem Presley’em zostali w studiu i śpiewali przez ponad godzinę gospel, country i rythm-n-bluesowe utwory, a wszystko zostało zarejestrowane na taśmie. Ta zwyczajna sesja nagraniowa została nazwana The Million Dollar Quartet i została ostatecznie wydana w formie tradycyjnego CD.
W 1958 roku Perkins zmienił wytwórnię na Columbię i nagrał dla niej szereg utworów. Podczas wspólnej trasy po Wielkiej Brytanii z Chuckiem Berrym - Carl zaprzyjaźnił się z zespołem The Beatles, czego skutkiem było nagranie przez Czwórkę z Liverpoolu kilku piosenek Perkinsa, między innymi „Matchbox”, „Honey Don't”, „Everybody's Trying to Be My Baby” i „Glad All Over”.
Carl Perkins przez całe swe dorosłe życie walczył z nałogiem alkoholizmu. To właśnie było wielką przeszkodą w harmonijnym rozwoju jego kariery.
Muzyk współpracował przy tworzeniu absolutnych hitów z takimi artystami, jak na przykład Johnny Cash („A Boy Named Sue”), Bob Dylan („Champaign, Illinois”), Paul McCartney („Get It”), Patsy Cline („I Was So Wrong”) czy The Judds („Let Me Tell You About Love”). Razem z nowojorską grupą nurtu rockabilly The New Rhythm and Blues Quartet nagrał płytę „Boppin' the Blues”.
W 1989 roku na płycie „Friends, Family, and Legends” towarzyszyli mu Chet Atkins, Travis Tritt, Steve Wariner, Joan Jett, Charlie Daniels, Paul Shaffer i Will Lee, a przy swoim ostatnim albumie z 1996 roku, „Go Cat Go!”, współpracował między innymi z Georgem Harrisonem, Paulem Simonem, Johnem Fogertym, Tomem Pettym oraz wokalistą zespołu U2, Bono.
Jego ostatnie i największe publiczne wystąpienie miało miejsce w 1997. Był to charytatywny koncert gwiazd muzyki dla divy Montserrat. Rok później artysta zmarł na leczonego od kilku lat na raka gardła.
Carl pozostawił po sobie szereg utworów, które na stałe weszły do tradycji muzyki rozrywkowej Ogromnej roli, którą Carl Lee Perkins pełni w historii rock’n’rolla najlepiej dowodzi fakt, że już w połowie lat 80. został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Urodził się w 1932 roku w biednej, rolniczej rodzinie. Ponieważ nie było jej stać na zakup gitary, jego pierwszy instrument zrobiony został ze skrzynki po cygarach i miotły. Początkowo sam uczył się grać, polegał też na wskazówkach, które dostał od grającego bluesa i gospel znajomego rolnika. Szybko trafił do lokalnej orkiestry, a w wieku 14 lat napisał utwór „Let Me Take You To the Movie, Magg”, który wiele lat później przekonał notabli z wytwórni Sun Records do podpisania z nim kontraktu.
Wraz z bratem zarabiali na życie grywając po okolicznych tawernach i pubach. Carl imał się różnych zajęć – pracował między innymi w piekarni czy w fabryce materaców, ale po ślubie, zachęcany przez swoją żonę, postanowił skupić się na graniu. W 1954 roku podpisał kontrakt z wytwórnią Sun Records. Przez pierwsze miesiące napisał kilka piosenek, które przyniosły mu rozpoznawalność i sukces na szczeblu lokalnym.
Przełom nastąpił jesienią 1955 roku. Zainspirowany wieczornym wyjściem do tawerny ze swoja partnerką, która pobrudziła mu buty, napisał utwór „Blue Suede Shoes”. Kawałek ten stał się wielkim sukcesem i długo nie schodził ze szczytów list przebojów. Dziś to pierwsze nagranie rockabilly, zawierające elementy bluesa, country i popu tamtej dekady, jest uznawane za standard gatunku.
Niedługo po wydaniu „Blue Suede Shoes” Carl przeżył poważny wypadek samochodowy, w którym omal nie utonął. Do szpitala życzenia powrotu do zdrowia przysłał mu sam Elvis Presley. Perkins szybko pozbierał się po wypadku i już w 1956 stworzył kolejne utwory - „Boppin' the Blues” (razem z Johnnym Cashem), „Dixie Fried” i klasyk „Matchbox”. Po nagraniu ostatniego z nich, Carl razem z Johnnym Cashem, Jerrym Lee Lewisem i Elvisem Presley’em zostali w studiu i śpiewali przez ponad godzinę gospel, country i rythm-n-bluesowe utwory, a wszystko zostało zarejestrowane na taśmie. Ta zwyczajna sesja nagraniowa została nazwana The Million Dollar Quartet i została ostatecznie wydana w formie tradycyjnego CD.
W 1958 roku Perkins zmienił wytwórnię na Columbię i nagrał dla niej szereg utworów. Podczas wspólnej trasy po Wielkiej Brytanii z Chuckiem Berrym - Carl zaprzyjaźnił się z zespołem The Beatles, czego skutkiem było nagranie przez Czwórkę z Liverpoolu kilku piosenek Perkinsa, między innymi „Matchbox”, „Honey Don't”, „Everybody's Trying to Be My Baby” i „Glad All Over”.
Carl Perkins przez całe swe dorosłe życie walczył z nałogiem alkoholizmu. To właśnie było wielką przeszkodą w harmonijnym rozwoju jego kariery.
Muzyk współpracował przy tworzeniu absolutnych hitów z takimi artystami, jak na przykład Johnny Cash („A Boy Named Sue”), Bob Dylan („Champaign, Illinois”), Paul McCartney („Get It”), Patsy Cline („I Was So Wrong”) czy The Judds („Let Me Tell You About Love”). Razem z nowojorską grupą nurtu rockabilly The New Rhythm and Blues Quartet nagrał płytę „Boppin' the Blues”.
W 1989 roku na płycie „Friends, Family, and Legends” towarzyszyli mu Chet Atkins, Travis Tritt, Steve Wariner, Joan Jett, Charlie Daniels, Paul Shaffer i Will Lee, a przy swoim ostatnim albumie z 1996 roku, „Go Cat Go!”, współpracował między innymi z Georgem Harrisonem, Paulem Simonem, Johnem Fogertym, Tomem Pettym oraz wokalistą zespołu U2, Bono.
Jego ostatnie i największe publiczne wystąpienie miało miejsce w 1997. Był to charytatywny koncert gwiazd muzyki dla divy Montserrat. Rok później artysta zmarł na leczonego od kilku lat na raka gardła.
Carl pozostawił po sobie szereg utworów, które na stałe weszły do tradycji muzyki rozrywkowej Ogromnej roli, którą Carl Lee Perkins pełni w historii rock’n’rolla najlepiej dowodzi fakt, że już w połowie lat 80. został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Movie Magg/Turn around | Carl Perkins | 01.1955 | - | - | Flip 501 | [written by Carl Perkins] |
Gone,gone,gone/Let the jukebox keep on playing | Carl Perkins | 07.1955 | - | - | Sun 224 | [written by Carl Perkins] |
Blue suede shoes/Honey don't | Carl Perkins | 04.1956 | 10[8] | 3[21] | Sun 234 | [1[3][24].Country Chart][written by Carl Perkins][produced by Sam Phillips]2[16].R&B Chart] |
Sure to fail/Tennessee | Carl Perkins | 04.1956 | - | - | Sun 235 | [written by Carl Perkins,William E. Cantrell] |
Boppin' the blues/All mama's children | Carl Perkins | 06.1956 | - | 70[4] | Sun 243 | [written by Carl Perkins, Howard Griffin][produced by Sam Phillips][7[6].Country Chart] |
Dixie fried/I'm sorry,i'm not sorry | Carl Perkins | 11.1956 | - | - | Sun 249 | [written by Carl Perkins][10[2].Country Chart] |
Your true love/Matchbox | Carl Perkins | 04.1957 | - | 67[7] | Sun 261 | [written by Carl Perkins][produced by Sam Phillips][13[8].Country Chart] |
That's all right/Forever yours | Carl Perkins | 05.1957 | - | - | Sun 274 | [written by Johnny Cash,Carl Perkins] |
Glad all over/Forever yours | Carl Perkins | 12.1957 | - | - | London HLS 8527 [UK] | [written by Roy Bennett, Aaron Schroeder, Sid Tepper] |
Glad all over/Lend me your comb | Carl Perkins | 12.1957 | - | - | Sun 287 | [written by Roy Bennett, Aaron Schroeder, Sid Tepper] |
That's all right/Lend me your comb | Carl Perkins | 04.1958 | - | - | London HLS 8608 | [written by Johnny Cash,Carl Perkins] |
Pink pedal pushers/Jive after jive | Carl Perkins | 04.1958 | - | 91[1] | Columbia 4131 | [written by Carl Perkins][produced by Don Law][17[9].Country Chart] |
Levi jacket/Pop,let me have the car | Carl Perkins | 08.1958 | - | - | Columbia 41 207 | - |
Y-O-U/This life i lead | Carl Perkins | 02.1959 | - | - | Columbia 41 269 | - |
Pointed toe shoes/Highway of love | Carl Perkins | 05.1959 | - | 93[2] | Columbia 41 379 | [written by Carl Perkins][produced by Don Law] |
One ticket to loneliness/I don't see me in your arms anymore | Carl Perkins | 01.1960 | - | - | Columbia 41 447 | - |
L-O-V-E-V-I-L-L-E/Too much for a man to understand | Carl Perkins | .1960 | - | - | Columbia 41 165 | - |
Honey,'cause i love you/Just for you | Carl Perkins | .1960 | - | - | Columbia 41 825 | - |
Anyway the wind blows/The unhappy girls/Just for you | Carl Perkins | 09.1961 | - | - | Columbia 42 061 | - |
Hollywood City/The fool i used to be | Carl Perkins | .1961 | - | - | Columbia 42 405 | - |
Hambone/Twister sister | Carl Perkins | .1962 | - | - | Columbia 42 514 | - |
Country Boy's Dream/If I Could Come Back | Carl Perkins | 01.1967 | - | - | Dollie 505 | [written by E. Newton][produced by Jan Crutchfield][22[10].Country Chart] |
Shine, Shine, Shine/Almost Love | Carl Perkins | 07.1967 | - | - | Dollie 508 | [written by C. Perkins, R. Sovine][produced by Bill Denny, John Denny][40[2].Country Chart] |
Restless/1143 | Carl Perkins | 02.1969 | - | - | Columbia 44 7234 | [written by C. Perkins][produced by Bill Denny, Larry Butler][20[9].Country Chart] |
Birth Of Rock And Roll/Rock And Roll (Fais Do Do) | Carl Perkins | 07.1986 | - | - | America/Smash 884760 | [written by Carl Perkins, Greg Perkins][produced by Chips Moman][31[5].Country Chart] |
Albumy
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Ol' Blue Suedes Is Back | Carl Perkins | 04.1978 | 38[3] | - | Jet JETLP 208 [UK] | - |
Class of '55 [Memphis Rock & Roll Homecoming] | Carl Perkins/Jerry Lee Lewis/Roy Orbison/Johnny Cash | 06.1986 | - | 87[12] | America Smash 83 0002 | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz