Angel Pavement

 Każdy, kto nie zna Angel Pavement, nie powinien czuć się źle. Przecież w czasach swojej świetności nazwa zespołu nie była powszechnie znana, a szczyt jego sławy przypadł na parę nieudanych singli pod koniec lat 60-tych w Anglii. Ale to był naprawdę wspaniały  zespół popowy z końca lat 60-tych, pochodzący z Yorku, którego brzmienie było w równym stopniu psychodelią, jak i popem/rockiem w najlepszym stylu Hollies/Zombies/Beatles.
 

 

Zespół, który wziął swoją nazwę od powieści J.B. Priestleya (sam pochodził z Yorkshire, ) z 1930 roku, został założony przez gitarzystę i autora tekstów Alfiego Shepherda z pozostałości opartego na duszy zespołu Wesley Hardin's Shotgun Package, z Paulem Smithem ( wokal prowadzący), Dave Smithem (gitara), Grahamem Harrisem (bas) i Alanem Reeve (perkusja) (później zastąpiony przez Mike'a „Candy” Candlera). Szybko opracowali efektywne, psychodeliczne brzmienie zorientowane na pop, podobne do tego, co Hollies robili na Evolution i Butterfly oraz Zombies generowane na Odessey & Oracle, z bujnymi harmoniami, błyszczącymi teksturami instrumentalnymi, rogami i instrumentami dętymi we właściwych miejscach popowych numerów.  

 

Udało im się zdobyć dużą rzeszę fanów w swoim rodzinnym Yorku, a także inspirować kilka wczesnych zespołów, które mocno odzwierciedlały wszystkie te wpływy.  Podjęta przez grupę próba przebicia się na londyńskiej scenie klubowej zbiegła się z rozpoczęciem pracy nad debiutanckim albumem w Morgan Studios, jednak wysiłki te zostały przerwane przez ofertę zagrania serii kilkudniowych koncertów w Mexico City na początku 1969 roku. Zamiast tego pozostał przez pięć miesięcy i wrócił do Londynu, aby podjąć pracę nad albumem, proces przerwany przez odejście Dave'a Smitha (i zastąpienie go przez Johna Cartwrighta, który grał na gitarze i trąbce). 

 

 Dwa single, „Baby You've Gotta Stay” i „Tell Me What I Got to Do”, wydane przez Fontana Records, nie wywołały żadnej poważnej akcji na listach przebojów pod koniec 1969 i na początku 1970; trzeci singiel i zapowiedź nadchodzącego albumu LP zaginęły w akcji z powodu sporów pomiędzy Shepherdem a działem wydawniczym studia. Ich producent najwyraźniej wbił ostatni gwóźdź do trumny i rozstali się pod koniec 1970 roku. Candler dołączył do Decameron oraz Johna Coppina i jego zespołu, a Shepherd pisał piosenki i próbował zrobić muzyczną adaptację The Wind w Willows, podczas gdy pozostali całkowicie opuścili interes. 

 

 W 2005 roku Wooden Hill Records wydało „Maybe Tomorrow”, pierwsze w historii wydawnictwo prawie dwóch tuzinów piosenek z dawnych sesji Morgana Angel Pavement - spełniły one wszystkie opowieści o brzmieniu i potencjale grupy. Projekt Wind in the Willows z 1969 roku został ostatecznie wydany na płycie CD w 2009 roku, zremasterowany cyfrowo z dodatkowymi utworami demonstracyjnymi, przez wytwórnię Wooden Hill.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Baby You've Gotta Stay/Green Mello Hill	Angel Pavement	10.1969	-	-	Fontana TF 1059	[written by Beckerman][produced by Geoff Gill]
Tell Me What I've Got To Do/When Will I See June Again	Angel Pavement	01.1970	-	-	Fontana TF 1072	[written by Beckerman, Gill][produced by Geoff Gill]

Smoke

Mick Rowley (śpiew), Mal Luker (gitara prowadząca), Phil Peacock (gitara rytmiczna), John "Ze-ke" Lund (bas) i Geoff Gill (drums) występowali początkowo pod nazwą The Shots. Grupa powstała w Yorkshire w Wielkiej Brytanii, a jej menedżerem zostat przedsiębiorca-milioner Alan Brush.

 

Pierwszy singel The Shots "Keep A Hold Of What You Got" nie odniósł jednak sukcesu. Wkrótce zespół opuścił Phil Peacock, a po kilku miesiącach kwartet zaprezentował producentowi Monty'emu Babsonowi nowe nagrania demo. Najbardziej obiecujące, "My Friend Jack", ukazało się na singlu w lutym 1967 r., firmowanym już nową nazwą The Smoke. 

Pomimo dużej sprzedaży singel spotkał się z krytyką ze strony kręgów konserwatywnych. Fragment tekstu "my friend Jack eats sugar lumps" ("mój kumpel Jack wcina kostki cukru") miał rzekomo sugerować zachętę do używania narkotyków. Piosenka została obłożona zakazem rozpowszechniania w Wielkiej Brytanii, ale na kontynencie była wielkim hitem.
 

Lansowały ją także pirackie stacje radiowe, co zachęciło zespół do wydania jedynego albumu, zatytułowanego It's Smoke Time. Teksty kolejnych utworów, które ukazały się na singlach, budziły podobne kontrowersje, lecz nie pomogło to grupie osiągnąć tak znaczącego sukcesu po raz drugi. Po zmianie nazwy na Chords Five, Lund, Luker i Gili rozpoczęli stałą współpracę ze studiem nagraniowym Babson's Morgan Sound. Kilka następnych singli firmowanych przez The Smoke ukazało się w różnych wytwórniach na przełomie lat 60 i 70-tych. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
My friend Jack/We can take it	Smoke	02.1967	45[3]	-	Columbia DB 8115	[written by Geoff Gill , Mal Luker, Zeke Lund and Mick Rowley][produced by The Smoke, Monty Babson]
If The Weather's Sunny/I Would If I Could But I Can't	Smoke	08.1967	-	-	Columbia DB 8252	[written by The Smoke][produced by Monty Babson]
It could be so wonderful/Have some more tea	Smoke	11.1967	-	-	Island WIP 6023	[written by Miller, Rowley, Gill][produced by Jimmy Miller]
Ride, Ride, Ride (Dick Turpin)/Guy Fawkes	Smoke	.1971	-	-	Pageant SAM 101	[written by Reed, Geoff Gill, Howden, Wil Malone][produced by Geoff Gill, Wil Malone]
Sugar Man/That's What I Want	Smoke	11.1972	-	-	Regal Zonophone RZ 3071	[written by Geoff Gill][produced by Geoff Gill]
Shagalagalu/Gimme Good Loving	Smoke	01.1974	-	-	Decca FR 13484	[written by Geoff Gill][produced by Geoff Gill]
My Lullaby/Looking High	Smoke	05.1974	-	-	Decca FR 13514	[written by Gill, Wade][produced by Geoff Gill]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It' s smoke time	Smoke	.1967	-	-	D-Metronome 15 279 [Germany]	[produced by The Smoke, Monty Babson]