Enrico Macias

Enrico Macias (prawdziwe nazwisko Gaston Ghrenassia ) (ur . 11 grudnia 1938 w Constantine , Algieria ) - francuski śpiewak .

Gaston Ghrenassia urodził się we ówczesnym francuskim departamencie Algierii w rodzinie żydowskiej, która jako muzycy Maaluf uprawiała muzykę arabsko-andaluzyjską. Jako dziecko grał na gitarze z przyjaciółmi , którzy nazywali go petit Enrico (mały Enrico). Początkowo był nauczycielem w szkole podstawowej, ale nadal grał na gitarze w orkiestrze Raymonda Leyrisa , zwanego Cheikh Raymond (Sheikh Raymond), jego przyszłego teścia. Tak jak podczas wojny algierskiej 22 czerwca 1961 r. Przez członków FLNzostał zastrzelony, co spowodowało, że Gaston i jego żona Suzy, córka Raymonda, wyemigrowali do Francji 29 lipca 1961 roku. Para osiedliła się najpierw w Argenteuil, a później przeniosła się do Paryża .

Tutaj artysta wystąpił jako piosenkarz na koncercie z Gilbertem Bécaudem, a także miał pierwszy występ telewizyjny. Kiedy sekretarz wytwórni płytowej zapytał o jego nazwisko, odpowiedział „Nassia”, które zostało zapisane jako „Macias”. To przez to nieporozumienie wymyślił swoje pseudonim sceniczny Enrico Macias .

Na całym świecie stał się znany jako chanteur de variétés ( piosenkarz rozrywkowy) i ostatecznie został mianowany ambasadorem ONZ ds. Pokoju przez Kurta Waldheima w 1980 roku . W 1985 roku został przyjęty do francuskiej Legii Honorowej przez premiera Francji Laurenta Fabiusa , a w kwietniu 2007 roku został jej oficerem. Niektóre z piosenek, które śpiewał, takie jak Adieu mon pays (Adieu, moja ojczyzna), stały się symboliczne dla emigracji pieds-noirów .

Macias od lat jest politycznym zwolennikiem Izraela , ale wypowiada się przeciwko osiedlaniu się Żydów na okupowanych ziemiach arabskich, a jednocześnie opowiada się za niezależnym państwem palestyńskim po stronie Izraela. Odkąd wyemigrował z Algierii w 1961 r., nie odwiedził już swojego rodzinnego kraju. Jego prośba o towarzyszenie prezydentowi Francji Nicolasowi Sarkozy'emu podczas oficjalnej wizyty w Algierii w grudniu 2007 roku została odrzucona przez premiera Algierii Abdelaziza Belkhadem . Kontynuując swoją karierę, Macias od końca lat 90-tych regularnie występuje z muzykami z Afryki Północnej, we Francji, ale przede wszystkim w Maroku, Turcji i Egipcie i od tamtej pory ponownie kultywuje arabsko-andaluzyjski styl muzyczny. Obecnie na swoich koncertach prezentuje również swoje hity z lat 60-tych XX wieku, przeważnie według orientalnego wzorca, z towarzyszeniem orientalnych instrumentów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Un Amour, Une Amie	Enrico Macias & Ginni Gallan	11.1991	97[1]	-	Tréma 410 550	[written by Claude Morgan - Didier Barbelivien]
L'hymne à l'amour	Aznavour, Boulay, Eicher, Biolay, Macias, Maurane, Foly, Fontaine, Mami, Leroy, Pagny & Badi	11.2003	50[12]	-	EMI	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Il Reste Aujourd'hui / Un Soir D'été	Enrico Macias	12.1963	5[1]	-	Pathé AT 1135	-
A L'Olympia 64	Enrico Macias	12.1964	5[1]	-	Pathé STX 169	-
A L'Olympia 65	Enrico Macias	12.1965	5[1]	-	Pathé STX 187	-
12 Nouvelles Chansons	Enrico Macias	12.1966	5[1]	-	Pathé STX 211	-
Disque D'or De Cinq Années De Chansons	Enrico Macias	12.1967	5[1]	-	Pathé CSTX 225	-
Olympia 68	Enrico Macias	04.1968	2[47]	-	Pathé SPTX 340660	-
Un Rayon De Soleil	Enrico Macias	11.1968	1[4][58]	-	Philips 844.912 BY	-
Mélisa - Malheur A Celui Qui Blesse Un Enfant	Enrico Macias	03.1976	8[40]	-	Philips 9120 036	-
Aimez-Vous Les Uns Les Autres	Enrico Macias	06.1977	9[20]	-	Philips 9101 137	-
Enfants De Tous Pays	Enrico Macias	05.1978	16[8]	-	-	-
Olympia 80	Enrico Macias	04.1980	23[16]	-	Philips 6313 022	-
Enrico Macias	Enrico Macias	12.1980	10[28]	-	Trema 310 092	-
La France De Mon Enfance	Enrico Macias	02.1981	20[16]	-	-	-
2 Ailes Et 3 Plumes	Enrico Macias	01.1984	26[20]	-	-	-
L'oriental	Enrico Macias	02.2001	25[5]	-	EMI 5311832	-
Oranges Amères	Enrico Macias	01.2003	31[17]	-	Trema 710834	-
Chanter	Enrico Macias	05.2005	108[4]	-	-	-
La vie populaire	Enrico Macias	04.2006	30[11]	-	Universal 060249839084	-
Voyage d'une mélodie	Enrico Macias	03.2011	44[5]	-	AZ 276 378-7	-
Venez tous mes amis!	Enrico Macias	11.2012	39[12]	-	AZ 3721323	-
Les clefs	Enrico Macias	02.2016	87[4]	-	Capitol 475 200-4	-
Enrico Macias & Al Orchestra	Enrico Macias	02.2019	88[4]	-	Capitol 773 901 2	-

Daniel Lavoie

Daniel Lavoie, właściwie Gérald Lavoie (ur. 17 marca 1949r w Dunrea)- kanadyjski piosenkarz, aktor, poeta, prezenter radiowy, kompozytor i autor tekstów piosenek, który rozpoczął profesjonalną karierę muzyczną w latach 70-tych.

Urodził się w małej wiosce Dunrea w prowincji Manitoba jako najstarszy z sześciorga dzieci, ma dwóch braci i jedną siostrę oraz dwie siostry pochodzenia indiańskiego, adoptowane przez jego rodziców. Jego matka - gospodyni domowa i sklepikarka, była muzykiem i we wczesnych latach uczyła go grać na fortepianie. Swoją edukację muzyczną kontynuował we francuskojęzycznej szkole jezuitów na przedmieściu Św. Bonifacego w Winnipeg, w prowincji Manitoba. Daniel Lavoie zadebiutował jako muzyk w 1967 r. gdy wygrał eliminacje regionalne (Manitoba) w konkursie piosenki „Jeunesse oblige”, organizowanym przez Radio Canada w kategorii: wykonawca, kompozytor, autor tekstu.

Mając dwadzieścia lat przyjął imię Daniel i przeniósł się do Montrealu. W latach 1969-70 w grał na fortepianie w pubach i barach. W 1973 ukazał się jego pierwszy singiel „J'ai quitté mon île”, który odniósł sukces także w Brazylii i Portugalii. Jego album „Nirvana bleu” (1979) stał się bardzo popularny. Stał się ulubieńcem Teatru Montparnasse w Paryżu w 1980 r. Wielkim wydarzeniem była jego rola Frollo w bardzo udanym musicalu Notre-Dame de Paris (1998-99), a piosenka „Belle” wykonywana wraz z Garou i Patrickiem Fiori stała się hitem.

Żonaty z Louise Dubuc. Mają troje dzieci; dwóch synów Matthieu (ur. 1974) i Josepha (ur. 1988) oraz córkę Gabrielle (ur. 1984).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
La danse du smatte/C’est pas la pluie	Daniel Lavoie	03.1980	64[5]	-	Arabella / Eurodisc 100 149	[written by Daniel Lavoie]
Ils s’aiment-Hôtel	Daniel Lavoie	09.1984	2[38][gold]	-	Pathé / EMI 200 141-7	[written by Daniel Lavoie - D. Deshaime / Daniel Lavoie]
Je voudrais voir New York-Vie de vie de ville	Daniel Lavoie	12.1986	29[19]	-	Pathé 173 341-7	[written by D. Lavoie - S. Lelièvre - T. Séchan / D. Lavoie]
La nuit se lève-La ballade des salades	Daniel Lavoie	09.1987	68[8]	-	Pathé 173 517-7	[written by D. Lavoie - S. Lelièvre / T. Séchan - D. Lavoie]
Jours de plaine-Pape du rap (en duo avec W. Williams)	Daniel Lavoie	07.1991	71[4]	-	Tréma 410 532	[written by Daniel Lavoie]
Belle	Daniel Lavoie / Patrick Fiori / Garou	05.1998	1[18][60][diamond]	-	Pomme 996 101	[written by Luc Plamondon,Riccardo Cocciante]
On aura toujours rendez-vous	Daniel Lavoie & Jeff	04.2002	74[7]	-	Mercury 582 892-2	[written by Richard Cocciante,Élisabeth Anaïs]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Tension, Attention	Daniel Lavoie	04.1985	19[4]	-	Pathé Marconi EMI 1654921	-
Comédies Humaines	Daniel Lavoie	01.2004	67[5]	-	Mercury France 9811479	-

Donald Burrows

Donald Vernon Burrows - (ur, 8 sierpnia 1928r - zm. 12 marca 2020r ) był australijskim muzykiem jazzowym i swingowym grającym na klarnecie, saksofonie i flecie. Donald Vernon Burrows urodził się w Marrickville Hospital 8 sierpnia 1928 r. Jako jedyne dziecko Vernona i Beryl  i uczęszczał do Bondi Public School . W 1937 roku odwiedzający flecista i nauczyciel ( Victor McMahon ) zainspirował go do rozpoczęcia nauki gry na flecie. Zaczął od fletu B-flat, na którym grał później w Carnegie Hall i na Newport Jazz Festival . W 1940 roku był kapitanem zespołu fletowego Metropolitan Schools i studiował w Sydney Conservatorium of Music . 

W 1942 roku Burrows zaczął grać na klarnecie i pojawił się w The Youth Show , programie radiowym Macquarie. W 1944 roku został zaproszony do grania i nagrywania z  George Trevare's Australians. Stał się dobrze znany w kręgach jazzowych w Sydney i występował w salach tanecznych, klubach nocnych i zespołach radiowych.

W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Burrows miał wiele zobowiązań w Australii i Stanach Zjednoczonych, w tym sześć lat występując w hotelu Wentworth w Sydney. W 1972 roku został zaproszony do występu na Montreux Jazz Festival , a później na Newport Jazz Festival.

Rok 1973 był przełomowym  dla Burrowsa jak otrzymał pierwszą złotą płytę za płytę Just the Beginning,   wszczęła pierwszy program studiów jazzowych na półkuli południowej, w Nowej Południowej Walii Konserwatorium Muzycznym (pod kierownictwem Rexa Hobcrofta ) i został mianowany członkiem Zakonu Imperium Brytyjskiego (MBE).   W 1979 r. został powołany na Katedrę Jazzu w konserwatorium.

Burrows występował głównie dla publiczności muzyki klasycznej podczas tras koncertowych z Musica Viva i serią koncertów Australian Broadcasting Corporation . Przez sześć lat prowadził ogólnokrajowy program telewizyjny The Don Burrows Collection . Miał bogatą karierę nagraniową ze swoimi zespołami i występował na albumach innych.

W latach osiemdziesiątych Burrows był mentorem i był blisko związany z Jamesem Morrisonem . Założył Don Burrows Quartet z George'em Gollą (gitara), Edem Gastonem (kontrabas) i Alanem Turnbullem (perkusja). Współpracował również z Frankiem Sinatrą , Dizzy Gillespie , Nat King Cole , Oscar Peterson , Tony Bennett , Stéphane Grappelli , Cleo Laine i Sydney Symphony Orchestra .

W 2005 roku Burrows koncertował z małym zespołem, w skład którego wchodził australijski pianista jazzowy Kevin Hunt . 

Burrows miał artretyzm od 38 roku życia. W wywiadzie dla Andrew Forda z Australian Broadcasting Corporation z 2008 roku , obchodzącego 80. urodziny, powiedział, że „zapalenie stawów nie jest najwspanialszym sposobem na grę na instrumencie muzycznym. Ale gra na instrumencie muzycznym jest bardzo, bardzo dobra dla artretyzm".  W późniejszych latach miał chorobę Alzheimera i mieszkał w domu opieki w północnym Sydney. Zmarł 12 marca 2020 r. w wieku 91 lat.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Duo	Don Burrows with George Golla	01.1976	98[2]	-	Cherry Pie CPS 1021	-
Steph'N'Us	Don Burrows with George Golla & Stephane Grapelli	01.1978	38[11]	-	Cherry Pie CPF 1032	-
Bonfa Burrows Brazil	Don Burrows with Luiz Bonfa & George Golla	05.1980	92[1]	-	Cherry Pie CPF 1045	-
Sara Dane	Don Burrows	07.1982	86[2]	-	Cherry Pie LD 37856	-

Ray Burton

Ray Burton,australijski kompozytor,muzyk i wokalista.Swoją edukację muzyczną zaczął w wieku 3 lat.Mając 14 lat kupił pierwszą gitarę i założył swój zespół.Cztery lata póżniej miał #1 hit w Szwajcarii surfowym utworem "Reef-Ride".Przechodzi swoistą ewolucję zostając wiodącym tenorem w grupie Delltones.Po dwóch latach śpiewania w grupie wokalnej przystępuje do zespołu The Executive z Sydney jako wokalista.W tym czasie zaczyna pisać piosenki,ponieważ zespół ich potrzebował.Jego dziełem było kilka utworów które stały się hitami na australijskiej scenie muzycznej-Christopher Robin, Summerhill Road, So I’m Down, So I’m Out.
 
Kolejny krok to wyjazd do Stanów Zjednoczonych,gdzie w studio Paramount pisze kolejne utwory, World Of Fantasy, Dream For A Love, Astral Plane Ride,nagrywając album razem z Cunico.Po powrocie do Australii zostaje członkiem grupy Ayers Rock z Melbourne.Dla niej pisze kolejne przeboje Rock And Roll Fight, Sorrowful Eyes, Morning Magic. Kilka lat póżniej bo w 1978r nagrywa solowy album z którego pochodzą dwa jego duże hity-Too Hard To Handle i Paddington Green.
 
Jego największym sukcesem kompozytorskim pozostaje utwór "I am woman",który wylansowała Helen Reddy.Napisał też sporo muzyki filmowej,minn.piosenkę "You're Gonna Love Me" do filmu "Rabit run",czy muzykę do obrazów-"Airport 75", "My Best Friends Wedding (1997 z Julią Roberts)", "High School High (1996)", "Trick" (1999). 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Too hard to handle	Ray Burton	02.1978	50[9]	-	Warner Bros 100 036	-
Paddington green	Ray Burton	05.1978	97[2]	-	Warner Bros 100 069	-
Albumy

Dalida

Dalida - piosenkarka, której nie sposób nie zauważyć. Przeszła przez świat show - buisnessu jak burza. Przeżyła swoje życie tak jak chciała je przeżyć.W 1954 roku 20-letnia Yolanda Gigliotti została miss Egiptu. Wtedy spęłniło się jej marzenie - dostała rolę w filmie, zaproszono ją na zdjęcia próbne do Paryża. Po latach piosenkarka wspominała, że lecąc z Kairu do Paryża czuła się, jak bohaterka baśni z 1001 nocy. Marzyła wtedy o sławie, marzyła by zostać gwiazdą. Największą z możliwych.
Jednak kariera w filmie nie powiodła się. Młoda dziewczyna postanowiła zacząć śpiewać. Wcześniej nie pomyślała nawet, że tak prędko zostanie gwiazdą.

Dalida jest jedyną piosenkarką, która miała aż tyle zaszczytów: była jedyną piosenkarką, która przez trzy tygodnie miała pełnę widownię w paryskim pałacu sportu, jedyną, która dostało osiem muzycznych Oscarów, Dalida była pierwszą artyską, która została nagrodzona złotą płytą. Można by sporo tego wymienić, bo naprawdę wiele tego było.

W 1973 roku udało jej się namówić Alaine'a Delona do wykonania pamiętnego "Paroles, Parole...". Piosenka ta do dzisiaj nie schodzi z list przebojów we Francji i po dzień dzisiejszy puszczana jest w wielu stacjach radiowych całego świata. Również i w Polsce.

Przez wiele lat ukryta w głębi wlasnej duszy i zagubiona wsród wielkich nazwisk, Yolanda Giliotti - córka slońca, nie chciała już dlużej grać. 3 maja 1987 roku przekreśliła wszystko jednym gestem i opuściła kurtynę. Na zawsze. Nieodwracalnie. Legenda, żywiaca się tragicznymi i niezwykłymi biografiami, już sie rodziła.

Córka włoskiego skrzypka mieszkającego w Egipcie, Yolanda Gigliotti zostaje Miss Egiptu 1954 i rozpoczyna karierę filmową. Jednak jej marzeniem jest praca w Paryżu...

Wkrótce po przybyciu do stolicy Francji trafia na przesłuchanie w paryskiej sali koncertowej Olympii, gdzie spotyka Luciena Mirisse'a, dyrekrora radia Europe n°1. On pomaga Dalidzie nagrać pierwszy singiel 'Bambino' i puszcza go na antenie swojej stacji. Jest to początek wielkiego sukcesu Dalidy, a także początek miłości piosenkarki i jej mentora. Miłości bardzo trudnej, gdyż Lucien jest żonaty, ma rodzinę, a Dalida marzy o domu i gromadce dzieci; on jest skupiony na swojej karierze, ona ciągle w trasie. Kiedy biora ślub w 1961 roku, ich miłość się kończy. Dalida wpada w ramiona młodego malarza, Jeana Sobieskiego. Prasa szaleje, a chory z zazdrości Lucien grozi żonie, że zniszczy jej karierę, tak szybko, jak ją stworzył.

Dalida podejmuje wyzwanie i pomimo wrogo nastawionych ludzi z branży potwierdza na scenie Olimpii swój statut gwiazdy. Od tej chwili, wspierana przez młodszego brata Orlanda, Dalida poświęca się całkowicie karierze. W 1967 roku zakochuje sie od pierwszego wejrzenia w młodym włoskim piosenkarzu, Luigim Tenco. Wspiera go również podczas festiwalu w San Remo, jednak Tenco nie potrafi pogodzić się z niepowodzenim w konkursie i jeszcze tego samego wieczora odbiera sobie życie. Jest to potworny cios dla Dalidy, która, zdesperowana, próbuje sie zabić. Udaje się jej jednak uratować skórę.

Wiosną 1969 roku, dzieki Arnaud Desjardins, Dalida zaczyna pasjonowac się filozofią wschodu. To zasiewa w niej wątpliwość czy powinna nadal śpiewać.

Piosenkarka postanawia zmienić repertuar. Śpiewa m. in 'Avec le temps' autorstwa Léo Ferré i 'Je suis malade' Serge'a Lamy.

Jednak po samobójczej smierci byłego męża, Dalida ponownie pogrąża się w rozpaczy. Zostają jej tylko jej piosenki i publiczność.

W 1972 woku Dali poznaje 'hrabiego St.Germain'. Pod maską alchemika Diva odkrywa mężczyznę, Richarda Chanfray, w którym się zakochuje. Zachęcona przez Orlanda, Dalida rozpoczyna w 1976 roku erę disco we Francji. Piosenkarka triumfuje na całym świecie, a jej bliska znajomość z Francois Mitterrandem wprowadza ją do kronik politycznych.

Jej relacje z Richardem, który nie może znieść sukcesów partnerki, psują się. Jednosześnie Dalida doviaduje się, że nie będzie nigdy mogła mieć dziecka. Po siedmiu latach wspólnego zycia porzuca 'hrabiego' bez żalu. Rok później Richard popełnia samobójstwo. Trzech partnerów, trzy samobójstwa; jak uciec przed tym przekleństwem?

Youssef Chahine proponuje piosenkarce rolę dojrzałej kobiety, w egipskim filmie 'Le sixième jour'. W Egipcie powracają wszystkie wspomnienia z dzieciństwa. Ta podróż mąci jej spokój i po powrocie do Paryża Dalida czuje się bardzo zagubiona. Z ogromną dokładnością przygotowuje swoje samobójstwo. Umiera w nocy 2 maja 1987 roku.

Dalida była jedną z najciekawszych postaci showbiznesu. Była to postać niezwykle złożona i bardzo tragiczna. Dalida ; wielka dama piosenki francuskiej i Yolanda Gigliotti ; nieszczęśliwa, bardzo samotna kobieta.

Yolanda, córka włoskich emigrantów urodziła się w skromnej dzielnicy Kairu. We wczesnym dzieciństwie zaczęły się jej problemy z oczami. Dziewczynka przeszła kilka operacji, jednak nadal miała zeza i musiała nosić szpecące okulary. Nazywana przez rówieśników  Czterooką ; Yolanda miała potworne kompleksy i najlepiej czuła się domu, gdzie mogła godzinami słuchać jak jej ojciec gra na skrzypcach. Niestety, w czasie wojny Pietro Gigliotti został, podobnie jak wielu Włochów mieszkających w Egipcie, aresztowany i trafił do obozu. Do domu wrócił kilka lat później i wkrótce zmarł. Tymczasem mała dziewczynka, ukryta za grubymi okularami stała się piękną nastolatką. Pewnego dnia wyrzuciła okulary przez okno i postanowiła nigdy więcej ich nie zakładać. Aby ostatecznie udowodnić wszystkim, że nie jest już brzydkim kaczątkiem z przed kilku lat zgłosiłą się do miejscowego konkursu piękności i w wieku 17 lat zostaje Miss Odine.

Naukę zakończyła w wieku 18 lat i podjęła pracę jako sekretarka i stenotypistka. Jednak marzyła jej się kariera aktorska. Kilka lat później dziewczyna natrafiła w gazecie na ogłoszenie o konkursie Miss Egiptu. Nagrodą była rola w filmie, która mogłaby była otworzyć jej drzwi do wymarzonej kariery. W dniu konkursu Yolanda wyszła jak zwykle do pracy, z domu zabrała ze sobą kostium kąpielowy w cętki leoparda. Po południu Yolanda wróciła do domu już jako Miss Egiptu 1954, jednak nie przyznała się rodzinie do zdobytego tytułu, gdyż bała się rekcji matki. Nie bezpodstawnie, gdyż następnego dnia, kiedy w gazetach ukazały się zdjęcie Dalidy w kostiumie w leopardzie cętki jej matka była wściekła.


Yolanda przybrała pseudonim Dalila i zagrała w dwóch egipskich filmach, jednak jej marzeniem było podbicie Europy. 24 grudnia 1954 roku Yolanda po raz pierwszy w życiu opuściła rodzinny Egipt i odleciała do Paryża.

We Francji zdobycie roli okazało się znacznie trudniejsze niż sądziła. Była sama, zagubiona w obcym, pokrytym śniegiem mieście, a powtarzane w kolejnych wytwórniach zdanie .Jestem Miss Egiptu  nie robiło na nikim spodziewanego wrażenia. Aby zarobić na życie Yolanda śpiewała wieczorami w jednej z paryskich restauracji. Pewnego wieczora ktoś poradził jej, aby zgłosiła się na przesłuchanie w słynnej sali koncertowej  Olimpii. Dziewczyna pokazała się na przesłuchaniu, jednak nie wygrała go. Za kulisami zaczepiło ją trzech mężczyzn   dyrektor radia France nr 1, Lucien Morisse, Bruno Caquatrix, właściciel Olimpii oraz Eddy Barclay, właściciel największej francuskiej firmy producenckiej. Mężczyźni byli zachwyceni głosem i urodą młodej Egipcjanki, chcieli zająć się jej karierą, zrobić z niej gwiazdę. Pierwsza zmianę w jej wizerunku wprowadzili natychmiast   proponując jej zmianę pseudonimu z Dalila na Dalida. Kilka miesięcy później piosenkę  Bambino  śpiewałą już cała Francja, płyta sprzedała się w ponad milionowym nakładzie, a Dalida stała się gwiazdą. Od tego momentu jej kariera rozwijała się błyskawicznie, a piosenkarka pozostała na szczytach sławy przez ponad 30 lat. Śpiewała w największych salach koncertowych świata, sprzedała ponad 120 milionów płyt, zaśpiewała prawie tysiąc piosenek, nagranych w siedmiu językach. Była prawdziwą gwiazdą, znał ją cały świat, kochały tłumy fanów.

Niestety w życiu prywatnym Dalida nie miała tyle szczęścia. Yolanda jak większość młodych kobiet marzyła o rodzinie, domu, gromadce dzieci; chciała wziąć ślub w białej sukni, przy akompaniamencie organów. Jednak jej partner  Lucien Morisse był rozwiedziony i Dalida musiała zadowolić się ślubem cywilnym. Napięty grafik występów piosenkarki i obowiązki zawodowe jej męża sprawiły, że małżeństwo rozpadło się zaledwie po kilku tygodniach. Kolejny związek, z malarzem Jeanem Sobieskim również nie przetrwał próby czasu. Następny mężczyzn a w życiu Dalidy, początkujący piosenkarz Ligi Tenco wydawał się tym jedynym. Para była bardzo szczęśliwa, planujowała ślub. Na początku 1967 roku wzięli wspólnie udział w festiwalu w San Remo, śpiewając skomponowaną przez Luigiego piosenkę  Ciao amore, ciao . Już pierwszego dnia festiwalu piosenka Tenco odpadła z konkursu. Piosenkarz był wściekły, chciał być sam i wrocił do hotelu. Kiedy kilka godzin później Dalida weszła do pokoju znalazła rewolwer, list pożegnalny i zakrwawione ciało narzeczonego. Piosenkarka była załamana, pogrążyła się w depresji. Kilka tygodni po odejściu Tenco, Yolanda podjęła pierwszą próbę samobójczą. Zażyła śmiertelna dawkę tabletek nasennych i położyła się w oczekiwaniu na śmierć. Długie milczenie i umieszczona na klamce wywieszka  nie przeszkadzać  zaniepokoiły obsługę hotelową. Kiedy nikt nie odpowiadał na telefony, ani na pukanie do drzwi, zdecydowani się wejść do pokoju. Jeszcze nie było za późno, żeby uratować Dalidę.

Po rekonwalescencji piosenkarka powróciła na scenę. Jej repertuar stał się bardziej liryczny, a sama Dalida zaczytywała się w książkach filozoficznych i spędzała godziny na studiowaniu filozofii wschodu i szukaniu sensu życia. Kiedy wydawało się, że piosenkarka odzyskała utracony spokój i równowagę zmarła jej matka, a następnie śmiercią samobójczą zginął były mąż Dalidy, z którym od czasu rozwodu żyła w wielkiej przyjaźni. Kilka lat później w życiu Yolandy pojawił się kolejny mężczyzna  Richard Chamfray, lepiej znany jako hrabia St.Germain. Nowy partner Dalidy nie był lubiany, głównie dzięki swoim publicznym wystąpieniom, podczas których twierdził, że potrafi zamienić ołów w złoto, jest nieśmiertelny, a król Ludwik wciąż żyje. Po ośmiu latach znajomości Dalida zdecydowała się zakończyć trudny związek. W tym samym czasie pojawiały się plotki o jej romansie z prezydentem Francji. Piosenkarka była wyczerpana i potrzebowała odpoczynku. Postanowiła uciec od szumu i plotek. Na prawie rok opuściła Francję. Wydawało się, że jest to dobry pomysł. Po roku sytuacja w kraju uspokoiła się i Dalida mogła wrócić do swojego dawnego życia. Niestety kilka dni po powrocie Yolanda dowiedziała się z gazet, że St.Germain popełnił samobójstwo. To już trzeci życiowy partner piosenkarki, który zakończył życie w ten sposób.

W 1986r Dalida otrzymała propozycję zagrania główniej roli w egipskim filmie  Szóstego dnia. Na czas zdjęć Yolanda powróciła do Egiptu. Rodzinne strony rozbudziły wiele wspomnień. Po powrocie do Paryża Dalida czuła się zagubiona. Jej oszałamiająca uroda przemijała, mimo otaczających ją fanów czuła się samotna, cierpiała z powodu braku rodziny i dziecka, o którym tak marzyła. W nocy z 2 na 3 maja Dalida zdecydowała się na ostateczny krok. Zażyłą cztery opakowania silnych środków nasennych, popiła je whisky, przy łóżku zostawiła ostatnią wiadomość .Życie jest dla mnie nie do zniesienia. Wybaczcie mi.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ita	Wytwórnia [Fra]	Composers
Bambino (Guaglione)/Aime-moi-Eh ! ben (Hey There, du show « The Pajama Game»)/Por favor	Dalida	02.1957	1[31]	-	Barclay 70.068 M	[written by Fanciulli - Jacques Larue]
Le ranch de Maria "Casetta in Canada"/Tu peux tout faire de moi (du film" Marchand de filles") -Quand on n’a que l’amour/Tu n’as pas très bon caractère "Scapriciatello"	Dalida	06.1957	B2:1[1]	-	Barclay 70.079 M	[written by F. Bonifay - Albaux]
Gondolier (With all my heart)/Le jour où la pluie viendra (Am Tag als der Regen kam)-J’écoute chanter la brise/Pardon (El reloj)	Dalida	12.1957	1[4]	-	Barclay 70.116 M	[written by J. Broussolle - Pete de Angelis]
Come prima (Tu me donnes)/Tu m’étais destiné (You are my destiny)-Piccolissima serenata (Du moment qu’on s’aime)/Si je pouvais revivre un jour ma vie (If I Could Live My Life Again)	Dalida	11.1958	1[4]	-	Barclay 70.194 M	[written by J. Larue - M. Panzeri - S. Taccani - V. De Paola]
Guitare et tambourin-Rendez-vous au Lavandou	Dalida	.1959	1[4]	-	Barclay 60.130 M	[written by Jean Broussolle - Pete de Angelis - Marcucci]
Les Gitans "Gli Zingari" /Mélodie perdue "Melodie aus alter Zeit" -Marchande de fruits/Rendez-vous au Lavandou	Dalida	10.1958	-	13[2]	Barclay 70.178 M	[written by Pierre Cour / Hubert Giraud]
Love in Portofino-La chanson d’Orphée	Dalida	.1960	-	B:10[2]	Barclay 60.163 M	[B:written by L. Bonfa - François Llenas - M. Camus]
Milord-Romantica	Dalida	.1960	-	14[8]	Ariola 35 330A [Ger]	[written by Marguerite Monnot - Georges Moustaki - Ernst Bader]
Itsi bitsi, petit bikini (Itsy bitsy teenie weenie yellow polkadot bikini)/Bras dessus, bras dessous -O sole mio/Ni chaud, ni froid (Johnny kissed a girl)	Dalida	09.1960	1[4]	-	Barclay 70.345 M	[written by André Salvet - Lucien Morisse - Pockriss]
La danse de Zorba/Tu n’as pas mérité (non son degno di te)-Tout se termine/nuits sans toi, [Les] (E se domani)	Dalida	04.1965	-	5[3]	Barclay 70.770 M	[written by Calabrese - M. Théodorakis]
Il silenzio "Bonsoir mon amour"/Scandale dans la famille (Shame and scandal in the family/ Un grosso scandalo)-Le flamenco "Flamenco" /Je ne dirai ni oui ni non	Dalida	10.1965	-	1[10]	Barclay 70.853 M	[written by Nini Rosso - Guglielmo Brezza - H. Ballay - R. Bernet]
Il mio male sei (Parlez-moi de lui / The way of love)-Bang bang (version italienne)	Dalida	.1966	-	B:2[13]	Barclay 45BN 6097 [Ita]	[written by Colombini - Del Preste - Sonny Bono]
Mama/Mon cœur est fou-Ciao amore ciao/Ne reviens pas mon amour	Dalida	.1967	-	1[17]	Barclay 71.109 M	[written by Jacques Monty - Sonny Bono]
Aranjuez la tua voce "Concerto d’Aranjuez"/L’ultimo valzer "La dernière valse"	Dalida	.1967	-	B:2[7]	Barclay BN 7016 [Ita]	[B:written by Miselvia - Mason - Les Reed]
Dan dan dan/Amare per vivere	Dalida	.1968	-	9[6]	Barclay BN 7025 [Ita]	[written by Dossena - Rigbini - Lucarelli]
Quelli erano giorni "Those Were The Days/ Le temps des fleurs"/Lacrime e pioggia "Rain And Tears"	Dalida	.1968	-	18[1]	Barclay BN 7031	[written by Daiano - Gene Raskin]
Oh lady Mary-Stelle di cielo, stelle di mare	Dalida	.1969	-	11[12]	Barclay BN 7036 [Ita]	[written by Bruno Pallesi - Patricia Carli - Bukey]
Paroles… Paroles… -Pour ne pas vivre seul	Dalida & Alain Delon	.1973	2[18]	-	Sonopresse / International Shows 45 711 J	[written by Michaële - G. Ferrio]
Il venait d’avoir 18 ans/Non ce n’est pas pour moi	Dalida	.1973	127[4]	-	Sonopresse IS 20 507	-
Vado via "je m’en vais"/Je suis malade	Dalida	.1973	B:113[2]	-	Orlando / Sonopresse IS 45 713	[B:written by Serge Lama / Alice Dona]
Et de l’amour… de l’amour-Mon petit bonhomme	Dalida	.1975	31[8]	-	International Shows / Sonopresse IS 45 719	[written by S. Balasko - D. Faure]
Besame mucho "embrasse-moi" /Parle-moi d’amour, mon amour	Dalida	.1976	163[1]	-	Orlando / Sonopresse IS 45 725	[written by Pascal Sevran - Serge Lebrail - C. Velasquez]
Salma ya salama-Ti amo (Je t’aime)	Dalida	.1977	14[14][gold]	-	IS Records / Sonopresse IS 45 730	[written by Pierre Delanoë - S. Jahine - Jeff Barnel]
Monday Tuesday… Laissez-moi danser-Comme toi	Dalida	.1979	94[4]	-	IS Records / Orlando / Carrère 49 514	[written by Pierre Delanoë / C. Minellono / Toto Cutugnon / J. Barnel]
Les p’tits mots-Mourir sur scène	Dalida	.1983	B:95[4]	-	IS Records / Carrère 13 176	[B:written by Jeff Barnel - Michel Jouveaux]
Là-bas dans le noir	Dalida	07.1996	49[4]	-	EastWest 0630-15487-9	[written by Antoine Angelelli,Bruno Gigliotti]
Quand s'arrêtent les violons	Dalida	05.1998	83[8]	-	Orlando / Barclay	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Ita	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Miguel	Dalida	12.1957	45[1]	-	Barclay 800 63	-
Son Nom Est (Bambino)	Dalida	12.1957	50[1]	-	Barclay 800 55	-
Gondolier	Dalida	12.1958	50[1]	-	Barclay 800 88	-
Les Gitans	Dalida	12.1958	40[1]	-	Barclay 80094	-
Le Disque D'or	Dalida	12.1959	45[1]	-	Barclay 80 106	-
Love in Portofino	Dalida	12.1959	40[1]	-	Barclay 80 115	-
Les Enfants Du Pirée	Dalida	12.1960	45[1]	-	Barclay 80 125	-
Garde-Moi La Dernière Danse	Dalida	12.1961	50[1]	-	Barclay 80144	-
Loin De Moi	Dalida	12.1961	60[1]	-	Barclay 80165	-
Que Sont Devenues Les Fleurs	Dalida	12.1962	55[1]	-	-	-
Eux	Dalida	12.1963	50[1]	-	Barclay 80210	-
Dalida Show	Dalida	12.1964	55[1]	-	-	-
Il Silenzio (Bonsoir Mon Amour)	Dalida	12.1965	55[1]	-	Barclay 80 235 S	-
De Bambino A Il Silenzio	Dalida	12.1967	30[1]	-	Barclay 803212	-
Olympia 67	Dalida	12.1967	30[1]	-	Barclay 80349	-
Dalida	Dalida	3.1968	-	1[2]	Barclay BSP 9045[Ita]	-
Dalida	Dalida	.1968	-	4[2]	Barclay SIB 30	-
Le Temps des Fleurs	Dalida	12.1968	8[38]	-	Barclay 80378	-
Canta In Italiano	Dalida	12.1969	70[1]	-	Barclay 80369	-
Ma Mère Me Disait	Dalida	12.1969	25[1]	-	Barclay 80410	-
Dalida 74	Dalida	01.1975	12[8]	-	Sonopresse I.S. 39710	-
Salma ya salama	Dalida	.1977	6[20]	-	Orlando International Shows I.S. 39.719	-
50 Succès Disco	Dalida	08.1978	5[16]	-	Orlando 67250	-
Le spectacle du Palais des Sports 1980	Dalida	04.1980	28[16]	-	-	-
Le sixième jour	Dalida	05.1987	20[4]	-	Orlando / Carrere 66397	-
Comme si j’étais là	Dalida	03.1995	4[24][2x-gold]	-	Carrere 4509 99271-2	-
À ma manière...	Dalida	03.1996	8[10][gold]	-	Orlando 06301 42512	-
L’an 2005	Dalida	07.1997	5[11][gold]	-	Orlando / Barclay 537 951-2	-
Les années Barclay – Mademoiselle Bambino	Dalida	.1997	76[2][gold]	-	Barclay 537 207-2	-
Les années Orlando Vol. 4 – J’attendrai	Dalida	04.1997	1[28][2x-platinum]	-	Orlando 537 292-2	-
40 Succès En Or	Dalida	11.1997	3[19][platinum]	-	Orlando / Barclay 95622	-
Le rêve oriental	Dalida	05.1998	2[7][gold]	-	Orlando / Barclay 557 388-2	-
Live: Instants d’émotions...	Dalida	01.2000	29[5]	-	Orlando / Barclay 543 185-2	-
Dalida Collection	Dalida	.2001	-	36[5]	-	-
Révolution 5° du nom	Dalida	11.2001	42[9]	-	Orlando 31458 92632	-
L’original – Ses Grands Succès	Dalida	04.2002	5[15][platinum]	-	-	-
Master Série – Vol. 1	Dalida	08.2002	11[14][platinum]	-	Polydor 527 349-2	-
I grandi successi	Dalida	.2006	-	45[3]	-	-
Prestige: Dalida	Dalida	.2007	25[4]	-	-	-
Italia mia	Dalida	.2007	-	75[1]	Orlando 06301 42512	-
15 ans déjà... L’original	Dalida	06.2007	27[5]	-	Barclay 8973928	-
Les 101 plus belles chansons	Dalida	04.2007	1[11][gold]	-	Orlando / Barclay 984 219-8	-
Les 50 plus belles chansons: Dalida	Dalida	05.2008	6][12]	-	Barclay / Orlando 530 751 8	-
Glamorous Dalida	Dalida	05.2009	141[1]	-	Orlando / Barclay 753 1733 7	-
Les talents du Siècle – Vol. 2	Dalida	.2009	34[4]	-	-	-
Les diamants sont éternels – 25 ans déjà...	Dalida	04.2012	127[1]	-	Orlando / Barclay 279 166 9	-
Depuis qu'elle est partie...	Dalida	04.2012	22[8]	-	Orlando / Barclay 533 827 2	-
Les 100 chansons éternelles	Dalida	05.2012	82[2]	-	-	-
Dalida, citoyenne du monde	Dalida	11.2015	198[1]	-	Orlando / Barclay 4746529	-
30 ans déjà	Dalida	04.2017	96[6]	-	Orlando / Barclay 537 499 9	-

Autor: martyn o 08:49 Brak komentarzy:

Bushwackers Band

Bush-rock jest chyba jedynym prawdziwie australijskim gatunkiem muzycznym. Reszta australijskich produkcji czerpie wiele z trendów amerykańskich czy brytyjskich lub wręcz stanowi ich imitację. Styl bush-rock jest mieszanką tradycyjnych irlandzkich i australijskich ballad i ludowej muzyki tanecznej granej na zwykłych instrumentach używanych przez muzyków rockowych - z dodatkiem skrzypiec i akordeonu.
 
Najważniejszym zespołem tego nurtu była założona w 1971 r. grupa Bushwackers, początkowo wyłącznie akustyczna, mająca w swym repertuarze tańce ludowe i typowe australijskie ballady i wiersze "z buszu". Podstawowymi członkami Bushwackers byli Dobe Newton (śpiew, lagafon),Jan Wozitsky (banjo, harmonijka, śpiew), Tommy Emmanuel (gitara) i Louis McManus (gitara, skrzypce, mandolina). W połowie lat 70. zespół "zelektryfikował się" i zaczął grywać w pubach, przyciągając uwagę światka rockowego, szczególnie za sprawą albumu Faces In The Street.
 
Jednak dopiero po kilku latach oba gatunki zmieszały się w muzyce grupy. Bushwackers odbyli kilka długich tras koncertowych po Wielkiej Brytanii i Europie, zdobywając popularność na letnich festiwalach. Zdarzało się, że zespół korzystał z usług "prawdziwych" muzyków rockowych, na przykład Petera Farndona (bas, członek Pretenders) czy Freddiego Strauksa (perkusja, członek Skyhooks) oraz najlepszych australijskich wykonawców folkowych. Grupa wydała też trzy książki o swych piosenkach i utworach tanecznych; sprzedawały się one doskonale. W połowie lat 80. zespół ograniczył działalność,ale wciąż posiada niewielkie grono oddanych fanów. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Bushfire	Bushwackers Band	07.1979	37[12]	-	Image ILP 806	-
Dance Album	Bushwackers Band	05.1980	35[9]	-	Image ILP 815	-
Faces in the Street	Bushwackers Band	05.1981	54[9]	-	Avenue L 37 585	-
Beneath the Southern Cross	Bushwackers Band	11.1981	57[7]	-	Telmak TMAK 043	-
Down there for Dancing	Bushwackers Band	11.1982	97[1]	-	CBS SBP 237825	-
Lively!	Bushwackers Band	07.1984	94[1]	-	CBS SBP 238004	-
Waltzing Matilda	Bushwackers Band	10.1984	43[11]	-	J&B; JB 195	-
The best of Redgum & The Bushwackers	Bushwackers Band	07.1990	61[4]	-	J&B; JB 415	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Marijuana Australiana / Ned Kelly's Tunes	Bushwackers Band	11.1981	77[9]	-	Avenue K 8460	-

Debbie Byrne

 Debbie Byrne, (ur. 30 marca 1957 roku w Melbourne), australijska piosenkarka.
Debiutowała w telewizyjnym programie Brian and the Juniors,który był poprzednikiem słynnego Young Talent Time prowadzonego przez Briana Naylora.Spędziła w nim 12 miesięcy,by w 1971r zostać jedną z sześciu pierwszych uczestników wspomnianego Young Talent Time,zostając jedną z najbardziej popularnych uczestników tego show.W 1974r otrzymała nagrodę Logie Award dla najlepszej młodej osobowości telewizyjnej.

Rok póżniej w ostatnim roku emisji Young Talent Time wydaje swój debiutancki singiel He's a Rebel,będący coverem piosenki Crystals,który został dużym przebojem.Kolejny singiel,też własna wersja przeboju Crystals,Da Doo Ron Ron też został hitem.W 1975r zostaje znów laureatką Logie Award.Rok póżniej wyjeżdża do Londynu realizując nagrania w studio Abbey Road pod okiem Cliffa Richarda.Z tym artystą bierze udział w koncertach pod szyldem The Cliff Richard Show.

Była pierwszą australijką zaproszoną do The Graham Kennedy Show,gdy miała 15-cie lat.Brała też regularny udział w telewizyjnym programie Tonight i serialu telewizji ABC The Saturday Show.Razem z Johnem Farnhamem w 1980r bierze udział w widowisku telewizji ABC Farnham and Byrne.Plotki głosiły,że jej kariera zatrzymała się w okresie 1980-1985 na wskutek uzależnienia od heroiny.

Powraca z powodzeniem w 1985r Partnerując Mattowi Dillonowi w filmie Rebel.Kontynuje swoją karierę występując w programach telewizyjnych The Secret Life of Us, Home and Away, Police Rescue, The Flying Doctors, G.P., State Coroner i Law of the Land.W 1991r wydaje album Caught in the Act,który zyskał miano "Złotej Płyty".Występuje też na scenie kreując minn. rolę Grizabelli w musicalu Cats , Fantine w Les Miserables, Normy Desmond w Sunset Boulevard .Bierze udział w nagraniu albumu The Complete Symphonic Recording of Les Misérables z rolą Fantine,który otrzymał Grammy za najlepszą ścieżkę dżwiękową dla musicali.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
She's a Rebel	Debbie Byrne	12.1974	63[14]	-	L&Y; L 35 362	-
Caught in the Act	Debbie Byrne	04.1991	4[17]	-	Mushroom TVL 93 342	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
He's a Rebel	Debbie Byrne	04.1974	25[44]	-	L&Y; K 5466	-
Da Doo Ron Ron / Boogie Man	Debbie Byrne	12.1974	29[24]	-	L&Y; K 5738	-
How Can I Tell You	Debbie Byrne	04.1975	75[6]	-	L&Y; K 5865	-
You Promised Me the Love	Debbie Byrne	02.1977	63[6]	-	L&Y; K 6595	-
Heroes	Debbie Byrne	01.19864	37[14]	-	EMI EMI 1638	-
Natures lament	Debbie Byrne & Company	06.1989	49[8]	-	Festival K 869	-

Dave Bridge

Dave Bridge,gitarzysta i wokalista, jeden z australijskich pionierów tzw. pierwszej fali australijskiego rock'n'rolla końca lat 50-tych i początku 60-tych.Urodził się w Sydney w 1937r i wykazywał wyjątkowe zdolności do muzyki od najmłodszych lat, grając na gitarze już w wieku dziewięciu lat.Jego niezwykły talent doprowadził do debiutu w radiu w wieku dwunastu lat.
 
Rozpoczął od występów w grupie Joy Boys,której był założycielem w 1957r towarzyszyszącej australijskiej gwieżdzie rock'n'rolla jakim był Col Joye.Występował z nią do 1961r do momentu ,gdy założył swój własny zespół instrumentalny The Dave Bridge Quartet w skład którego wchodził 16-letni Ray Burton,znany póżniej z występów w takich grupach The Delltones, The Executives, The Questions, Friends i Ayers Rock.
 
Kwartet wydał dwa single. "Skip To My Lou" (1961) wszedł do Top10 listy australijskiej,natomiast utwór ze strony B "Sunday Morning" nagrała póżniej grupa The Shadows. Ich drugi singiel "San Fernando Valley" ukazał się w 1962 roku, ale zespół rozpadł się na początku 1963 roku. Dave rejestruje dwa single pod własnym nazwiskiem."Tornado" osiąga 86 pozycję listy przebojów,natomiast jego kontynuacja "The Swan",spisała się jeszcze lepiej lądując na 22 miejscu.
 
Następnie formuje The Dave Bridge Trio z basistą Terrym Hearne i perkusistą Bruce Johnsonem.Grali modny wówczas surf wprowadzając na listy przebojów kolejne single "Trail Blazer" (#32) i "Bondi Stomp" (#25). Po wydaniu w 1964r ostatniego singla "Surfie Guitar" / "Flyover" dla HMV i końcu mody na surf rocka,grupa rozwiązuje się.Terry Hearne przyłącza się do The Leemen; a w 1965r zakłada z gitarzystą Michaelem Morrisem (ex Dennis Williams & The Delwares) grupę The Allusions.
 
Dave wydaje swój ostatni singiel solowy na początku 1966r,po czym przechodzi do pracy jako ceniony muzyk sesyjny,producent i aranżer w latach 70 i 80-tych. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Skip to My Lou / Sunday Morning	Dave Bridge Quartet	07.1961	17[15]	-	HMV EA 4429	-
The Tide / Tornado	Dave Bridge	03.1962	86[4]	-	HMV EA 4452	-
San Fernando Valley / Town Hall Shuffle	Dave Bridge Quartet	09.1962	95[2]	-	HMV EA 4482	-
The Swan / The Preacher	Dave Bridge	03.1963	22[16]	-	HMV EA 4518	-
Trai blazer	Dave Bridge Trio	06.1963	49[9]	-	HMV EA 4552	-
Bondi stomp	Dave Bridge Trio	09.1963	39[9]	-	HMV EA 4588	-
Albumy

Ray Brown & The Whispers

Ray Brown & The Whispers,była bardzo popularną grupą australijską w latach 1964-1967r.Jej lider obok Easybeats, Billy Thorpe & The Aztecs i Normie Rowe był jednym z najpopularniejszych artystów tego okresu.
Wyłoniła się ona z instrumentalnej grupy Nocturnes,która miała w dorobku dwa single nagrane dla wytwórni Leedon.Chcąc upodobnić się do modnych wówczas zespołów jak Beatles czy Rolling Stones dodała do swego składu wokalistę.Została szybko czołowym zespołem w Sydney,korzystając ze wspólnego managementu razem z Billy Thorpe & The Aztecs.Łączyło też te grupy sięganie po tradycje amerykańskiego soulu i podobne charakterystyczne głosy jej liderów..
 
Ray dorastał w Hurstville,opuścił szkołę w wieku 15-tu lat i dołączył do Nocturnes na początku 1964r zastępując w niej Bobby'ego Thomasa. Grupa debiutowała na listach przebojów w styczniu 1965r własną wersją nagranego wcześniej przez Chubby Checkera utworu 20 Miles.Trafił on na szczyt notowań w Sydney i na 11 miejsce na ogólnokrajowej liście bestsellerów.Dwa następne single Pride i Fool Fool Fool odniosły jeszcze większy sukces trafiając do Top10 australijskiej listy,podobnie jak póżniejsze hity In The Midnight Hour oraz Tennessee Waltz.
 
W 1966r Brown postanowił przejąć kontrolę nad własną karierą,dzięki zmianie niekorzystnego kontraktu jaki podpisał będąc nastolatkiem.Zmusiło go to do sformowania nowej grupy,Ray Brown & The New Whispers na początku 1967r.Wylądował w końcu w Ameryce,gdzie miał kontrakt z wytwórnią Capitol.Niestety skofundowany sytuacją ,gdy znalazł się w studio nagraniowym z 30-osobową orkiestrą nie mógł wykazać w pełni swoich możliwości.30.000 dolarów wydanych na wyprodukowanie albumu Just Ray Brown,zostały wyrzucone w błoto,gdyż album nie wszedł nawet na listy przebojów w Australii.
 
Dwa lata doświadczeń w Stanach Zjednoczonych zmieniło oblicze Ray'a Browna.Utworzona przez niego grupa Moonstone grała fuzję country,rocka z elementami muzyki wschodu.W instrumentarium zespołu znalazła się gitara steel i sitar.Pokłosiem działalności Moonstone był jeden album.Po kolejnym roku w Ameryce zwrócił się ku ambitnej muzyce jazz-rockowej granej z ośmioosobową grupą One Ton Gypsy.Wspomniana grupa nie nagrała niestety żadnej płyty.Ray po 1973r kontynuował solową karierę,interesując się w tym czasie głównie kulturą Aborygenów. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
20 Miles / Devoted To You	Ray Brown & The Whispers	01.1965	11[23]	-	Leedon LK-832	-
Pride/Say It Again	Ray Brown & The Whispers	04.1965	3[21]	-	Leedon LK-939	-
Fool Fool Fool/Go To Him	Ray Brown & The Whispers	07.1965	3[20]	-	Leedon LK-1028	-
In The Midnight Hour/Now Is The Time	Ray Brown & The Whispers	10.1965	4[19]	-	Leedon LK-1131	-
Tennessee Waltz/I Am What I Am	Ray Brown & The Whispers	01.1966	4[15]	-	Leedon LK-1216	-
Ain't It Strange/I Can't	Ray Brown & The Whispers	07.1966	38[8]	-	Festival FK-1380	-
Too Late To Come Home/Respect	Ray Brown & The Whispers	10.1966	55[5]	-	Festival FK-1522	-
Same Old Song/New Kind Of Love	Ray Brown	03.1967	12[14]	-	Festival FK-1664	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Ray Brown & The Whispers	Ray Brown & The Whispers	05.1965	4[6]	-	Leedon LL-31646	-
Headin' For The Top	Ray Brown & The Whispers	07.1965	4[13]	-	Leedon LL-31721	-

Claude Francois

Claude Francois urodził się 1 lutego 1939 roku w Ismailii w Egipcie. Był uważany za najpopularniejszego wokalistę we Francji w latach 60. i 70-tych, wykonującego muzykę w stylu ye ye i pop. Na początku lat 60-tych wydał swój pierwszy hit "Belles, Belles, Belles", który stał się jego przepustką do dalszej kariery.

 

Od 1962 do 2002 roku sprzedano prawie 60 milionów jego płyt na całym świecie. Był artystą wielojęzycznym: wydał 277 piosenek w języku francuskim oraz około 120 piosenek w innych językach (włoskim, hiszpańskim, angielskim, a także japońskim). Miał swój żeński taneczny zespół Les Clodettes, w którym często dokonywał wielu zmian: od składu zespołu po choreografię. Artysta posiadał dość kiczowaty styl, ponieważ uwielbiał występy w kolorowych strojach z ogromną ilością cekinów. Miał dwóch synów Claude'a Juniora i Marca, którzy odziedziczyli majątek po ojcu i do dziś dbają o jego dobry wizerunek w świecie. Jego posiadłość w Dannemois została przeobrażona w piękne muzeum, które można na bieżąco zwiedzać.
Piosenka "Comme D'habitude" przypisywana Paulowi Ance, a tak naprawdę została napisała przez Claude Francois. Do największych hitów francuskiego piosenkarza można zaliczyć m.in.: "Quelquefois", "Alexandrie", "Le telephone pleure", Cette Annie-la" czy "Chanteur malheureux". Claude Francois spoczywa we Francji na cmentarzu w Dannemois. Jego grób ozdabia figura z brązu, przedstawiająca postać artysty. Zmarł we własnym mieszkaniu w Paryżu 11 marca 1978 w wyniku porażenia prądem.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Comme d’habitude	Claude Francois	04.1987	50[5]	-	Philips 6172 101	[written by Jacques Revaux,Claude François,Gilles Thibault]
Même si tu revenais (Remix 90's)	Claude Francois	02.1990	5[16]	-	Philips 876 596-7	[written by Vline Buggy,Bernard Kesslair,Jacques Chaumelle]
Megamix	Claude Francois	02.1990	2[15][silver]	-	Carrere 14869	[written by Jean-Pierre Bourtayre,Bob Gaudio,Peter Allen,Judy Parker,Claude François,Etienne Roda-Gil,Adrienne Anderson,Franck Thomas,Eddy Marnay]
J'attendrai (Remix 90's)	Claude Francois	03.1990	19[8]	-	Philips 875 017-1	[written by Vline Buggy,Lamont Dozier,Eddie Holland,Brian Holland]
Alexandrie Alexandra (Technomix)	Claude Francois	03.1998	45[7]	-	-	[written by Jean-Pierre Bourtayre,Claude François,Etienne Roda-Gil]
Je vais à Rio	Claude Francois	07.1998	100[1]	-	Flèche 49.276	[written by Peter Allen,Adrienne Anderson,Eddy Marnay]
Cette année-là	Claude Francois	06.2000	79[6]	-	Philips 6172 101	[written by Bob Gaudio,Eddy Marnay]
Alexandrie Alexandra	Claude Francois	03.2012	90[6]	-	Carrere 49.352	[written by Jean-Pierre Bourtayre,Claude François,Etienne Roda-Gil]
Magnolias For Ever	Claude Francois	03.2012	77[4]	-	Carrere 49329	[written by Jean-Pierre Bourtayre,Claude François,Etienne Roda-Gil]
Belinda	Claude Francois	03.2012	170[1]	-	-	[written by Des Parton,Eddy Marnay]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Les concerts inédits de Musicorama	Claude Francois	03.1998	26[2]	-	Disques Flèche 3036112	-
En public	Claude Francois	04.2010	194[1]	-	Culture Factory 780 057	-
30 ans - Édition anniversaire	Claude Francois	10.2011	10[19]	48[6]	WEA 5051442625929	-
100% concert	Claude Francois	03.2012	116[2]	-	Warner 505310512082	-
Ses plus grands succès	Claude Francois	03.2012	144[2][platinum]	47[5]	SMM 501740-2	-
Les 50 plus belles chansons	Claude Francois	03.2012	90[4]	-	Mercury 984 9827	-
Génération Cloclo	Claude Francois	03.2012	9[10]	-	MCA 574 2662	-
Best Of	Claude Francois	03.2012	36[26]	-	Mercury 984 601-7	-
For Ever	Claude Francois	03.2012	42[9]	-	Mercury 538 150-2	-

Alain Souchon

Alain Souchon (właśc. Alain Kienast (ur. 27 maja 1944r w Casablance) - francuski piosenkarz, autor tekstów piosenek, kompozytor i aktor. Nagrał 14 albumów studyjnych i zagrał w blisko dziesięciu filmach.

Rodzina Souchona ze strony matki pochodziła ze Szwajcarii, a muzyk ma obywatelstwo zarówno francuskie jak i szwajcarskie . Kiedy miał pół roku, rodzina przeniosła się do Francji. Jako chłopiec był skryty, chętnie spędzał wakacje szkolne na wsi. W 1959 roku, wracając samochodem z zimowych wakacji, doszło do wypadku, w którym zginął jego ojciec. Mając zaledwie piętnaście lat, doznawszy głębokiego szoku, stał się jeszcze bardziej introwertyczny. Matka wysłała młodego Alaina do francuskiej szkoły (Lycée Français) w Anglii, ale mimo problemów z rejestracją, zdecydował się zostać w Londynie, by pracować jako barman w pubie.

Po powrocie do Francji, zainspirowany m.in. muzyką angielską i amerykańską, sięgnął po gitarę i zaczął pisać piosenki. W 1969 roku spotkał Françoise, o przezwisku Belote. Rok później wzięli ślub. W tym samym roku urodził im się syn, Pierre.

Souchon podpisał swój pierwszy kontrakt w 1971 roku z wytwórnią Pathé-Marconi, ale wydane wtedy trzy single nie odniosły sukcesu. W 1973 roku Bob Socquet, dyrektor artystyczny RCA przekonał go do wykonania piosenki „L’amour 1830”, podczas konkursu Rose D’Or w Antibes[a]. Zdobył wówczas nagrodę krytyków i otrzymał także specjalne wyróżnienie prasy, co było jego pierwszym sukcesem. W tamtym czasie Souchon rozpoczął współpracę z młodszym o cztery lata kompozytorem/aranżerem Laurentem Voulzym. Souchon z większą łatwością pisał teksty niż muzykę. Souchon i Voulzy tworzyli utwory wspólnie (Souchon tekst, Voulzy muzykę), ale każdy z nich wydawał albumy sygnując je własnym nazwiskiem.

Pierwszym przebojem Souchona był „J’ai 10 ans” (1974) z płyty o tym samym tytule. W 1978 roku napisał temat przewodni do filmu François Truffauta Uciekająca miłość (1979). W 1978 roku urodził mu się drugi syn, Charles. Na początku 1980 roku Souchona zaproszono do wystąpienia w paryskiej Olympii. Występ był sukcesem. W listopadzie ponownie koncertował w Olympii (dziewięciokrotnie); podczas jednego z występów dołączył do niego Laurent Voulzy, z którym zaśpiewali dwie nowe piosenki. Rozpoczął wówczas karierę aktorską, występując m.in. w filmie Mordercze lato (1983).

Po wydaniu albumu On avance, opuścił wywtórnię RCA i podpisał kontrakt z wytwórnią Virgin. W 1988 roku wydany został utwór „Quand j’serais KO”, który dwa lata później zdobył nagrodę dla najlepszej piosenki roku podczas ceremonii Victoires de la musique.

W 1993 roku na singlu został wydany przebój Souchona „Foule sentimentale” (C’est déja ça), który był numerem 1 we Francji. Podczas ceremonii Victoires de la musique w 1994 roku, Souchon otrzymał nagrodę w kategorii najlepsza piosenka roku za „Foule Sentimentale”. W 1996 roku został wyróżniony laurem Vincent Scotto przez SACEM (Société des Auteurs Compositeurs) za piosenkę „Sous les jupes des filles”.

W 1998 roku ukazała się płyta pt. „Ils chantent Alain Souchon” (Oni śpiewają Alaina Souchona), na której znalazło się 12 piosenek autorstwa Alaina Souchona, w wykonaniu takich piosenkarzy francuskojęzycznych jak: Yves Duteil, Guesch Patti, Hugues Aufrai, Joshua D'Arche, Guy Béart, Richard Anthony, Léo Basel, Lucid Beausonge, Pascal Lafa, Gérard Lenorman, Lio, Jeanne Mas.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwaj	Wytwórnia [Fra]	Composers
Un coin de solitude-Qu’est-ce qu’ils ont les hommes ?	Alain Souchon	02.1972	21[6]	-	Pathé / EMI / Pathé-Marconi 2 C 006-11851	[written by Claude Vallois / Alain Souchon-Kienast]
L’amour 1830-Avec le cœur	Alain Souchon	09.1973	71[5]	-	RCA Victor 40051	[written by Alain Souchon]
Petite annonce-J’ai dix ans (T’are ta gueule à la récré)	Alain Souchon	02.1975	B:32[13]	-	RCA Victor PB 37002	[B:written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Qui dit qui rit-Tout doux	Alain Souchon	01.1976	27[7]	-	RCA Victor 42078	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Bidon-Y’a d’la rumba dans l’air	Alain Souchon	06.1976	3[19]	-	RCA PB 8380	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Câlin câline-Bidon	Alain Souchon	02.1972	65[3]	-	RCA 42 122	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Le Monde Change De Peau	Alain Souchon	10.1976	59[3]	-	-	[written by Alain Souchon - Michel Jonasz]
S’asseoir par terre-Petit pois	Alain Souchon	10.1976	5[14]	-	RCA Victor / Technisonor PB 8002	[written by Alain Souchon]
Y’a d’la rumba dans l’air-Le p’tit chanteur	Alain Souchon	07.1977	16[15]	-	RCA PB 8106	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Jamais content-La p’tite Bill	Alain Souchon	01.1978	5[13]	-	RCA PB 8163	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Allo maman bobo-Poulaillers’ song	Alain Souchon	04.1978	5[20]	-	RCA Victor PB 8195	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
18 ans que je t’ai à l’œil-J’ai perdu tout ce que j’aimais	Alain Souchon	11.1978	B:48[4]	-	RCA Victor PB 8262	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
Le Bagad de Lann Bihoue-Nouveau	Alain Souchon	12.1978	6[17]	-	RCA PB 8319	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
Le dégoût-Toto 30 ans	Alain Souchon	03.1979	B:43[11]	-	RCA PB 8346	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
L’Amour en fuite-Antoine et Sabine/Le retour d’Antoine	Alain Souchon	05.1979	59[2]	-	RCA PB 8300	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
Frenchy bébé blues-Papa mambo	Alain Souchon	03.1980	48[2]	-	RCA PB 8458	[written by Alain Souchon]
On s’aime pas-Rame	Alain Souchon	06.1980	A:7[8];B:8[13]	-	RCA ZB 8613	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
Somerset Maugham-Le maître d’école (BO du film "Le maître d’école" de Claude Berry)	Alain Souchon	12.1981	30[18]	-	RCA Victor PB 8825	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
On avance-Sardine	Alain Souchon	06.1983	19[20]	-	RCA Victor PB 61 180	[written by Alain Souchon / Alain Souchon - Louis Chedid]
Saute en l’air-Lennon kaput valse	Alain Souchon	10.1983	50[11]	-	RCA Victor PB 61 232	[written by Alain Souchon / Laurent Voulzy]
Banale song -Twist triste	Alain Souchon	05.1984	70[16]	-	RCA Victor PB 61 350	[written by Alain Souchon - Louis Chedid]
C’est comme vous voulez-Portbail	Alain Souchon	10.1985	17[20]	-	Virgin 90209	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Ballade de Jim-Vous êtes lents	Alain Souchon	02.1986	3[33]	-	Virgin 90235	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
J‘veux du cuir/Pays industriels	Alain Souchon	10.1986	53[7]	-	Virgin 90271	[written by Alain Souchon – David Mc Neil – Laurent Voulzy]
Utra moderne solitude-La chanson parfaite (Liberté, Égalité, Fraternité)	Alain Souchon	10.1988	15[16]	-	Virgin 90454	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Quand j’serai K.O.-On se cache des choses	Alain Souchon	02.1989	6[30]	-	Virgin 90491	[written by Alain Souchon]
Dandy-La beauté d’Ava Gardner	Alain Souchon	09.1989	12[21]	-	Virgin 90532	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
La beauté d’Ava Gardner	Alain Souchon	02.1990	34[7]	-	Virgin SA 1264	[written by Alain Souchon]
Les cadors (en public)-S’asseoir par terre (en public)	Alain Souchon	10.1990	56[17]	-	Virgin / Technisonor 90622	[written by Alain Souchon ]
Foule Sentimentale-Les filles électriques	Alain Souchon	09.1993	1[1][37][gold]	-	Virgin 941437	[written by Alain Souchon]
Sous les jupes des filles-C’est déjà ça - cool mix	Alain Souchon	01.1994	15[24]	-	Virgin 928557	[written by Alain Souchon ]
L’amour à la machine/Le zèbre	Alain Souchon	02.1994	9[19]	-	Virgin 922877	[written by Alain Souchon]
Les regrets-Le fil	Alain Souchon	06.1994	18[4]	-	Virgin 924 757	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
C'est Déjà Ca	Alain Souchon	10.1994	25[9]	-	Virgin	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Sans Queue Ni Tête	Alain Souchon	10.1995	17[4]	-	Virgin	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Sommerset Maughan	Alain Souchon	01.1996	41[5]	-	Virgin	[written by Alain Souchon - Laurent Voulzy]
Rive Gauche	Alain Souchon	10.1999	4[35]	-	Virgin	[written by Alain Souchon ]
Tailler La Zone	Alain Souchon	03.2000	14[25]	-	Virgin	[written by Alain Souchon- Laurent Voulzy ]
Le baiser / Caterpillar	Alain Souchon	06.2000	A:17[17];B:12[25]	-	Virgin 8974902	[written by Alain Souchon ]
Au Ras Des Paquerettes	Alain Souchon	06.2001	69[5]	-	Virgin	[written by Alain Souchon- Laurent Voulzy ]
La Vie Ne Vaut Rien	Alain Souchon	11.2001	21[24]	-	Virgin 5463212	[written by Alain Souchon ]
J'ai Perdu Tout Ce Que J'aimais (Live)	Alain Souchon	11.2002	50[9]	-	Virgin 03098	[written by Alain Souchon- Laurent Voulzy ]
Et Si En Plus Y'a Personne	Alain Souchon	12.2005	78[1]	-	Virgin 3421082	[written by Alain Souchon ]
La vie Théodore	Alain Souchon	03.2006	68[7]	-	Virgin 3586192	[written by Alain Souchon]
Quand j'étais chanteur	Michel Delpech & Alain Souchon	03.2007	66[2]	-	AZ	[written by Michel Delpech,Roland Vincent,Jean-Michel Rivat]
Ecoutez D'où Ma Peine Vient	Alain Souchon	09.2008	27[17]	-	Virgin	[written by Alain Souchon]
Derrière Les Mots	Alain Souchon & Laurent Voulzy	10.2014	45[9]	-	Parlophone	[written by Laurent Voulzy,Alain Souchon]
Presque	Alain Souchon	08.2019	25[9]	-	Parlophone	[written by Pierre Souchon,Alain Souchon,Ours,Édouard Baer]
La baie des fourmis	Alain Souchon & Laurent Voulzy	12.2014	197[1]	-	Parlophone	[written by Laurent Voulzy,Alain Souchon]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Jamais Content	Alain Souchon	01.1978	1[91][gold]	-	RCA Victor PL 37137	-
Toto 30 Ans, Rien Que Du Malheur	Alain Souchon	06.1978	1[67][gold]	-	RCA Victor PL 37233	-
Rame	Alain Souchon	08.1980	5[12][gold]	-	RCA ZL 37403	-
On Avance	Alain Souchon	10.1983	16[46][gold]	-	RCA Victor PL 37790	-
C’est comme vous voulez	Alain Souchon	.1985	108[3]	-	Virgin 3 2684 407 039-0	-
Ultra Moderne Solitude	Alain Souchon	04.1989	6[36][platinum]	-	Virgin 70631	-
Nickel	Alain Souchon	11.1990	49[3][2x-gold]	-	Virgin 60123	-
C’est déjà ça	Alain Souchon	10.1993	37[13][diamond]	[gold]	Virgin 7243 8 391782 2	-
Defoule sentimentale	Alain Souchon	10.1995	8[20][2x-gold]	-	Virgin 7243 8410312 5	-
Sol en si	Francis Cabrel / Michel Jonasz / Catherine Lara / Maxime Le Forestier / Maurane / Alain Souchon / Zazie	10.1997	3[17]	-	WEA 3984 20076-2	-
Au ras des pâquerettes	Alain Souchon	11.1999	1[2][108][diamond]	74[8][gold]	Virgin 84 8622 2	-
J’veux du live	Alain Souchon	11.2002	29[16][gold]	-	Virgin 5437492	-
La vie Théodore	Alain Souchon	09.2005	1[2][66][2x-platinum]	3[9]	Virgin 3369682	-
Ecoutez d’où ma peine vient	Alain Souchon	12.2008	1[1][74][3x-platinum]	27[7]	Virgin 2642810	-
Alain Souchon est chanteur	Alain Souchon	04.2010	13[25]	-	Virgin 6071822	-
A cause d’elles	Alain Souchon	11.2011	8[15]	90[1]	Virgin 6799532	-
Alain Souchon & Laurent Voulzy	Alain Souchon & Laurent Voulzy	12.2014	1[1][80][3x-platinum]	8[16]	Parlophone 2564620980	-
Le concert	Souchon Voulzy	11.2016	14[17][diamond]	75[2]	Columbia 88985361972	-
Âme fifties	Alain Souchon	10.2019	2[44][platinum]	6[11]	Parlophone 19029545773	-